Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, δυστυχώς έχουμε καταφέρει βαθιά στρέβλωση του περιεχομένου της. Φαίνεται ότι επί χρόνια δεν ασχοληθήκαμε – ως οφείλαμε – ούτε με τη συντήρηση και εξέλιξή της, ούτε με την εκπαίδευση των πολιτών σε αυτήν, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί δραματικά το περιεχόμενό της και πλέον αυτό που ο μέσος πολίτης θεωρεί δημοκρατικό δεν θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το αρχέτυπο της έννοιας.

Γράφω τα παραπάνω με αφορμή το πρόσφατο επεισόδιο «δημοκρατικού» φασισμού εντός πανεπιστημιακού χώρου. Ένα ακόμα συμβάν που έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα χιλιάδων αναλόγων, τα περισσότερα από τα οποία σπάνια βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αν δεν υπάρχει εμπλοκή κάποιου αναγνωρίσιμου προσώπου. Δεν έχουν σημασία οι πρωταγωνιστές του κάθε επεισοδίου ούτε η δική τους προέλευση, ένθεν κακείθεν.  Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί σε τέτοιες διαμάχες.  Συνήθως υπάρχουν «ράμματα για τη γούνα» και των δυο αντιμαχομένων πλευρών. Τα φαινόμενα λεκτικής, ψυχολογικής, αισθητικής και φυσικής βίας εντός των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας, τα έχουμε «φάει με το κουτάλι» όσοι επενδύσαμε κάποια από τα χρόνια μας στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Τα έχουμε «λουστεί» σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν δεν αποσπούν την προσοχή μας πλέον.

Μια πολύ …πονεμένη ιστορία αφορά τα χρονίζοντα χρέη του Δημοσίου προς τους πάσης φύσεως ιδιώτες (που είναι πολίτες με δικαιώματα, ας μην το ξεχνάμε αυτό…)

Οι αριθμοί έχουν ως εξής: Το Δεκέμβριο 2012, το Δημόσιο όφειλε στους ιδιώτες 8,2 δις. Η «δόση μαμούθ» των 49 δις (εκταμιεύθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2012) περιελάμβανε 6,3 δις για πληρωμή χρεών προς ιδιώτες. Το Δημόσιο πλήρωσε μόνο 4,4 δις μέσα στο 2013 στους ιδιώτες παρακρατώντας 1,9 δις. Μέσα στο 2013 προσέθεσε άλλα 0,9 δις σε χρέη προς ιδιώτες παρά τις ληστρικές πρακτικές του κουρέματος (rebate) και του «δεν έχω, δεν δίνω» (claw back). Έτσι βγαίνει το εξής νούμερο: 8,2 + 0,9 – 4,4 = 4,7 χρέος πους τους ιδιώτες. Πάντως το 1,9 δις που δεν πλήρωσε, ως όφειλε βάσει των συμφωνιών, προστέθηκε στο «πλεόνασμα» μετατρέποντάς το σε «πλεόνασμα-έκπληξη». Και όλα αυτά παρά τη ρητή διαβεβαίωση του πρωθυπουργού ότι μέχρι τον Ιούλιο 2013 θα έχουν εξοφληθεί οι ιδιώτες μέχρι τουλάχιστον το ποσό των 6,3 δις.

Προδομένες υποσχέσεις, λόγια που τα πήρε το ρέμα, συναισθήματα που ξεχειλίζουν, θυμός, βιαστικές αποφάσεις, αποχή.  Λιγότερες από 70 μέρες για την κάλπη, τις μετράμε με την υπομονή και το συναίσθημα.  Με λιγότερες αναλύσεις και περισσότερες διαμαρτυρίες, αναζητώντας αποκούμπι για σαράντα χρόνια απογοήτευσης από τον τρόπο που οι πολιτικοί διαχειρίστηκαν την τύχη της Ελλάδας, με εικασίες και εκείνη τη δόση τυχοδιωκτισμού που αποτυπώνεται στην ατάκα: «μα τι σημασία έχει, μήπως ο άλλος θα είναι καλύτερος;» προχωράμε με βάρκα αλλά χωρίς ελπίδα για τις Ευρωεκλογές.

Δεν ξέρω αν μέχρι σήμερα έχουμε κάνει χρήση του δικαιώματος να θεωρούμαστε ισότιμα μέλη της Ευρώπης, μπορώ να δω όμως το δισταγμό στον ψηφοφόρο που έχει εξαπατηθεί και αισθάνεται ότι δεν έχει επιλογές.  Μπορώ να δω την αδυναμία μας να αισθανθούμε πολίτες του κόσμου, όταν έχουμε απωλέσει την ικανότητα να νοιώθουμε άνετα στο πετσί μας.  Μπορώ να καταλάβω την απαξίωση στους θεσμούς, όταν δεν υπάρχει ασφάλεια μέσα σ’αυτή την οικογένεια που λέγεται χώρα.  ‘Η όταν ολόκληρο το έθνος έχει κακοποιηθεί κοινωνικά από τους «ηγέτες» του, σε βαθμό που να προκαλεί αίσθηση στον υπόλοιπο κόσμο.

Οι άλλοι και εμείς (η "Δημιουργία, Ξανά!")

Η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουμε καταστεί θύματα πολλών, απερίγραπτης βλακείας, βολικών ιδεοληψιών και λωτοφαγισμού. Η ελληνική οικονομία και συχνά και εμείς οι Έλληνες, έχουμε εθισθεί στον επιχειρηματικό και επαγγελματικό εφησυχασμό και παρασιτισμό. Σε έναν κόσμο πολλών Καραγκιόζηδων, εμείς το συνεχές Κολλητήρι.  Πρέπει να επιτύχουμε να απ-εφησυχασθούμε και να από-παρασιτισθούμε και να μάθουμε και να εθισθούμε στο να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, όπως και στο να στηριζόμαστε στον δικό μας δημιουργικό προγραμματισμό και δράση. Είναι θέμα τόσο επιβίωσης, όσο και εθνικής υπερηφάνειας.

Ότι υπήρξε είναι προφανώς σάπιο, έχει αποδειχθεί ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα κι έχει ξεπεράσει ολωνών μας τους εφιάλτες. Δεν είναι κάποιες άστοχες πράξεις κάποιων ηλίθιων. Είναι το πολυετές αποτέλεσμα  ολόκληρου του Συστήματος. Του Συστήματος αυτών που κυβέρνησαν κι αυτών που, αν και ποτέ στην Κυβέρνηση, συγκυβέρνησαν. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει τις παρελθούσες πράξεις τους μία οικονομική, κοινωνική και πολιτική τους αφέλεια. Σήμερα, μετά από 30 χρόνια καταστροφής και καμίας μεταμέλειας, ούτε ο ίδιος ο Χριστός, δεν θα μπορούσε να πει γι αυτούς ‘άφες άρτι’. Μόνο η ανατροπή τους και των εθισμών που μας ‘κόλλησαν’, θα φέρει την προκοπή που λαχταρούμε όλοι μας.

Απαιτείται Ανατροπή.