Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, δυστυχώς έχουμε καταφέρει βαθιά στρέβλωση του περιεχομένου της. Φαίνεται ότι επί χρόνια δεν ασχοληθήκαμε – ως οφείλαμε – ούτε με τη συντήρηση και εξέλιξή της, ούτε με την εκπαίδευση των πολιτών σε αυτήν, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί δραματικά το περιεχόμενό της και πλέον αυτό που ο μέσος πολίτης θεωρεί δημοκρατικό δεν θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το αρχέτυπο της έννοιας.

Γράφω τα παραπάνω με αφορμή το πρόσφατο επεισόδιο «δημοκρατικού» φασισμού εντός πανεπιστημιακού χώρου. Ένα ακόμα συμβάν που έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα χιλιάδων αναλόγων, τα περισσότερα από τα οποία σπάνια βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αν δεν υπάρχει εμπλοκή κάποιου αναγνωρίσιμου προσώπου. Δεν έχουν σημασία οι πρωταγωνιστές του κάθε επεισοδίου ούτε η δική τους προέλευση, ένθεν κακείθεν.  Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί σε τέτοιες διαμάχες.  Συνήθως υπάρχουν «ράμματα για τη γούνα» και των δυο αντιμαχομένων πλευρών. Τα φαινόμενα λεκτικής, ψυχολογικής, αισθητικής και φυσικής βίας εντός των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας, τα έχουμε «φάει με το κουτάλι» όσοι επενδύσαμε κάποια από τα χρόνια μας στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Τα έχουμε «λουστεί» σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν δεν αποσπούν την προσοχή μας πλέον.

Κανείς δεν είναι χθεσινός σε αυτήν  τη χώρα. Όλοι έχουν το παρελθόν τους και ο καθένας έχει τη γνώμη του σχετικά με αυτό. Όμως θα ανέμενε κανείς άλλον  τρόπο αντιμετώπισης. Η νέα γενιά και ιδιαίτερα στο χώρο του πανεπιστημίου, κατ’ εξοχήν τόπο όπου θεωρητικά ενθαρρύνεται ο διάλογος και η γόνιμη ανταλλαγή απόψεων, θα ελπίζαμε να κινείται στη βάση του αποφθέγματος που αποδίδεται στον  Βολταίρο: «Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπισθώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες».

Όμως δυστυχώς ούτε αυτό ισχύει. Ο τραμπουκισμός έχει φθάσει να θεωρείται περίπου αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα και η δικαιολογία συχνά είναι ο … «βρασμός» του αίματος στις φλέβες των νέων!

Τι φταίει; Πώς φθάσαμε ως εδώ;

Νομίζω απλώς τα μπερδέψαμε. Φθάσαμε τα κόμματα, οι οργανωμένοι αυτοί σχηματισμοί υπό τους οποίους (θεωρητικά) οι πολίτες προσπαθούν να προωθήσουν την πρόταση διακυβέρνησής τους, να έχουν κυριεύσει άπειρους χώρους της καθημερινότητας του πολίτη, συμπεριλαμβανομένου του πανεπιστημίου. Φθάσαμε στο όνομα της προώθησης της εκάστοτε άποψης να δικαιολογείται περίπου κάθε διασταλτική ερμηνεία τόσο του νόμου όσο και των κανόνων ηθικής. Φθάσαμε ο έχων άποψη που δεν υποστηρίζεται από κάποιο ισχυρό κόμμα σε έναν συγκεκριμένο χώρο να κινδυνεύει ακόμα και σωματικά.

Λοιπόν από αυτήν την κατρακύλα πρέπει να ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ. Η ασφάλεια των πανεπιστημίων δεν μπορεί να θεωρείται πλήγμα για τη δημοκρατία. Τα εγκλήματα και σε αυτούς τους χώρους αφορούν την αστυνομία και τη δικαιοσύνη. Τα δε κόμματα, για να τελειώνουμε με αυτήν την υπόθεση, να εκπαραθυρωθούν από την ανώτατη εκπαίδευση. Καμία θεσμική αναγνώριση σε κομματικούς μηχανισμούς εντός των πανεπιστημίων (πόσο μάλλον σχολείων), καμιά συμμετοχή τους, έμμεση ή άμεση, στη διοίκηση του πανεπιστημίου. Όποιος φοιτητής αισθάνεται την ανάγκη ένταξής του σε πολιτικά κόμματα μπορεί να το πράττει εκτός πανεπιστημίου. Μέσα στα πανεπιστήμια η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών σε τίποτε δεν ενισχύεται από τη θεσμοθετημένη παρουσία των κομματικών στρατών, αντιθέτως υπονομεύεται με τον πλέον βάναυσο τρόπο. Επίσημες και άτυπες διασυνδέσεις φοιτητικών παρατάξεων με πολιτικά κόμματα θα πρέπει να επισύρουν σοβαρότατες κυρώσεις για τα πολιτικά κόμματα, με πρώτη και καλύτερη τη διακοπή κάθε κρατικής χρηματοδότησης δια παντός.

Πρώτη ηλεκτρονική δημοσίευση στο marketnews.gr

Σεραφείμ Αθ. Κοτρώτσος

Σύμβουλος επιχειρήσεων, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχ. Η/Υ, Δρ. ΕΜΠ 

Εκπρόσωπος Τύπου & Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου «Δημιουργία, ξανά!»

www.facebook.com/serafim.kotrotsos