Αν χαλάσει κάτι στο σπίτι σου, θα το φτιάξεις. Γιατί σε αφορά άμεσα και γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για αυτό. Δεν είναι το κράτος ή ο δήμος υπεύθυνος. Εσύ είσαι, σε αφορά, θα βρεις λεφτά να το φτιάξεις. Αν δε το φτιάξεις σωστά, εσύ φταις.

Αν χαλάσει κάτι στη πολυκατοικία επίσης σε αφορά. Δεν μπορείς όμως να τα το φτιάξεις μόνος σου. Πρέπει να το φτιάξουν όλοι οι ιδιοκτήτες της πολυκατοικίας. Γιατί είναι κοινόχρηστο. Αφορά εσένα αλλά και τους άλλους και όλοι μαζί πρέπει να πληρώσετε να το φτιάξετε. Πάλι όμως δεν είναι υπεύθυνος το κράτος ή ο δήμος. Αν δε το φτιάξετε ή δε το φτιάξετε σωστά, εσύ φέρεις ένα μικρό αλλά άμεσο μερίδιο ευθύνης.

Αν χαλάσει το πεζοδρόμιο έξω από τη πολυκατοικία, υπεύθυνος είναι ο δήμος. Σε αφορά, και εσένα, και τους άλλους στη πολυκατοικία, και όσους χρησιμοποιούν το πεζοδρόμιο, διαφορετικά ίσως το καθένα σε συχνότητα, αλλά αφορά αρκετούς. Την ευθύνη όμως την έχει ο δήμος. Έτσι έχει οριστεί, και ο Δήμος πληρώνεται για αυτό το σκοπό, μεταξύ άλλων. Έχεις προπληρώσει το δήμο για να φτιάχνει χαλασμένα πεζοδρόμια (μεταξύ άλλων), είτε έξω από το σπίτι σου είτε όπου αλλού στα όρια του χρειαστεί. Αν δεν είσαι ευχαριστημένος το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ψηφίσεις άλλο δήμαρχο. Πάντα όμως θα προπληρώνεις τις υπηρεσίες αυτές. Έχεις μεταθέσει την ευθύνη στο δήμο.

Το καλοκαίρι του 2013 (2/8/13-11/10/13) η Κομισιόν ξεκίνησε δημόσια διαβούλευση για το ρόλο των οικογενειακών γεωργικών εκμεταλλεύσεων καλώντας για συμμετοχή όλους τους ευρωπαίους πολίτες, τις  δημόσιες αρχές και τους οργανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ενδιαφέρονται για το θέμα της οικογενειακής γεωργίας. Πρωταρχικός σκοπός της κίνησης αυτής ήταν να συγκεντρωθούν γνώμες που θα λαμβάνονταν υπόψη στη σύσκεψη με τίτλο: “Οικογενειακή γεωργία:  Ένας διάλογος για μια πιο ανθεκτική και βιώσιμη γεωργία στην Ευρώπη και στον κόσμο”, που είχε προγραμματισθεί για τις 29 Νοεμβρίου 2013 με αφορμή τη διακήρυξη του ΟΗΕ ότι το 2014 θα είναι Διεθνές Έτος Οικογενειακής Γεωργίας.

Όποιος με παρακολουθεί γνωρίζει ότι είμαι αναφανδόν υπέρ του θεσμού των δημοψηφισμάτων ως εργαλείο εξισορρόπησης της αυθαιρεσίας των πολιτικών αλλά και ωρίμανσης των πολιτών ως προς τις δικές τους ευθύνες στη δημοκρατία.

Όμως τις τελευταίες ημέρες προβληματίζομαι. Βλέπω κάποιους παραδοσιακούς αντιδημοκράτες, αποδεδειγμένους λάτρεις του συγκεντρωτισμού (δημοκρατικού ή μη), να βάζουν στο στόμα τους τη λέξη «δημοψήφισμα» με έναν τρόπο που μόνο ζημιά μπορεί να κάνει στην προσπάθεια όλων όσων πραγματικά πιστεύουν στο θεσμό. Βλέπετε το πολιτικό μας κατεστημένο ένα πράγμα έχει μάθει να παράγει όλα αυτά τα χρόνια: πυροτεχνήματα, για χάρη των μικροπολιτικών του σχεδιασμών. Έτσι γίνεται και στην περίπτωση της ΔΕΗ.

Η φράση αποδίδεται σε καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις γονέων.

Δεν ξέρω με ποιο τρόπο και σε ποιες συνθήκες διατυπώθηκε το παραπάνω - ρητορικό ή όχι - ερώτημα. Δυστυχώς διαχρονικά στη χώρα μας έχουμε μια στρεβλή αντίληψη περί του σχολείου, της εκπαίδευσης και φυσικά περί της μόρφωσης.

Ας δούμε λοιπόν έναν ορισμό.

Για εμένα η βασική έννοια είναι απλή: Μόρφωση = καλλιέργεια. Το λεξικό του Τριανταφυλλίδη αναφέρει:

«μόρφωση η [mórfosi]  (χωρίς πληθ.) :α. πνευματική και ψυχική καλλιέργεια: Άνθρωπος με / χωρίς ~. Tο επίπεδο μόρφωσης κάθε ανθρώπου / λαού.β. κατοχή γνώσεων: Bαθιά / πλατιά / επιφανειακή ~. Γενική / επαγγελματική ~. Φιλοσοφική / ιστορική / φιλολογική / καλλιτεχνική / κοινωνική ~.»