Προδομένες υποσχέσεις, λόγια που τα πήρε το ρέμα, συναισθήματα που ξεχειλίζουν, θυμός, βιαστικές αποφάσεις, αποχή.  Λιγότερες από 70 μέρες για την κάλπη, τις μετράμε με την υπομονή και το συναίσθημα.  Με λιγότερες αναλύσεις και περισσότερες διαμαρτυρίες, αναζητώντας αποκούμπι για σαράντα χρόνια απογοήτευσης από τον τρόπο που οι πολιτικοί διαχειρίστηκαν την τύχη της Ελλάδας, με εικασίες και εκείνη τη δόση τυχοδιωκτισμού που αποτυπώνεται στην ατάκα: «μα τι σημασία έχει, μήπως ο άλλος θα είναι καλύτερος;» προχωράμε με βάρκα αλλά χωρίς ελπίδα για τις Ευρωεκλογές.

Δεν ξέρω αν μέχρι σήμερα έχουμε κάνει χρήση του δικαιώματος να θεωρούμαστε ισότιμα μέλη της Ευρώπης, μπορώ να δω όμως το δισταγμό στον ψηφοφόρο που έχει εξαπατηθεί και αισθάνεται ότι δεν έχει επιλογές.  Μπορώ να δω την αδυναμία μας να αισθανθούμε πολίτες του κόσμου, όταν έχουμε απωλέσει την ικανότητα να νοιώθουμε άνετα στο πετσί μας.  Μπορώ να καταλάβω την απαξίωση στους θεσμούς, όταν δεν υπάρχει ασφάλεια μέσα σ’αυτή την οικογένεια που λέγεται χώρα.  ‘Η όταν ολόκληρο το έθνος έχει κακοποιηθεί κοινωνικά από τους «ηγέτες» του, σε βαθμό που να προκαλεί αίσθηση στον υπόλοιπο κόσμο.

Ένα από τα μεγαλύτερα πρώτα θέματα που είχαν να διαχειριστούν οι χώρες που ονειρεύτηκαν την ένωση, ήταν αυτό της διατήρησης της ταυτότητας των λαών.  Σε ένα περιβάλλον που θα διασφάλιζε ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, οι πολίτες θα μπορούσαν να κινηθούν, να εκφραστούν και να δουλέψουν καλύτερα και δημοκρατικότερα, εκμεταλλευόμενοι δημιουργικά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου τους, της κουλτούρας και των συνηθειών τους. 

Πόσο κοντά αισθάνεται σήμερα ο Έλληνας πολίτης σε σχέση με το αρχικό όραμα;  Θα τολμήσω να απαντήσω εγώ: μίλια μακριά.  Καμία αξιοπρέπεια, εσωτερική ελευθερία ή δυνατότητα κινήσεων δεν υπάρχουν κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν, ενώ μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα στην ανάγκη για επιβίωση και την αναγκαιότητα ανάδειξης μια ηγεσίας, ικανής να προβάλλει τις ανάγκες και τις αγωνίες μας προς τα έξω.

Για αρκετούς συμπολίτες μας η Ευρωπαϊκή ένωση είναι μια κλειστή, αποκομμένη από τα καθημερινά προβλήματα του κόσμου, ιδιοτελής ομάδα ηγετών που προσωποποιούν τη λιτότητα, τα δυσβάσταχτα φορολογικά μέτρα ή τα ιδιωτικά συμφέροντα.  Παρόλο που η Ελλάδα αλλά και όλες οι χώρες-μέλη έχουν ωφεληθεί πολλαπλώς από τη συμμετοχή τους σε αυτή, ωστόσο, η κακή εσωτερική διαχείριση των πόρων, η οικονομική ελευθεριότητα που προώθησαν για ψηφοθηρικούς σκοπούς τα πολιτικά πρόσωπα του παρελθόντος αλλά και η έλλειψη γνώσεων των απλών πολιτών πάνω στις δυνατότητες ανάπτυξης και δημιουργικής εκμετάλλευσης των ευκαιριών που προσφέρει η Ευρώπη, οδηγούν μια μερίδα ψηφοφόρων να επιθυμεί την απόταξή της, την χαλάρωση των δεσμών ή τον «παραδειγματισμό» της, μέσα από τακτικές που μόνο ζημιά μπορούν να προκαλέσουν. 

Τραβάμε λοιπόν για τις εκλογές με ψαλιδισμένα τα φτερά.  Οι πολυπολιτισμικές αξίες απαξιώνονται, η προώθηση ενός μοντέλου  πολιτικής δραστηριότητας μέσα από την ενημέρωση, τις πρακτικές καλής γειτνίασης και τις δράσεις ευαισθητοποίησης πάνω στα θέματα που μας ενώνουν, καθυστερεί πολύ.  Στον αντίποδα της δραστηριοποίησης, κυριαρχεί ο εντυπωσιασμός ή η προπαγάνδα. 

 Όμως η χώρα αξίζει καλύτερη τύχη.  Και όχι μόνο τύχη  - η Ελλάδα αξίζει να αγαπηθεί και να οργανωθεί και να υποστηριχθεί και να ριζώσει στη συνείδηση των ανθρώπων ως υπολογίσιμη δύναμη.  Χρειάζεται να παρουσιαστεί ενωμένη και να ψηφίσει ενότητα.  Να παραθέσει επιχειρήματα, να εμπνεύσει αξιοπιστία και να αποδείξει ότι έχει τα αντανακλαστικά που χρειάζονται οι σοβαρές αποφάσεις. 

Να πιστέψω στα «ελάτε και βλέπουμε» ή στη μαγική σκέψη τύπου Κοέλιο: αν επιθυμείς κάτι πολύ, όλοι οι αυτόκλητοι σωτήρες θα συνωμοτήσουν για να σε παραμυθιάσουν;

Τελικά, η άσκηση πολιτικής έχει να κάνει με προτάσεις ή θα παίξουμε τη χώρα στα χαρτιά; 

Από τα αστέρια της τηλεόρασης μέχρι τα αστέρια της Ευρώπης, μια εκπομπή δρόμος: θέλουμε να ζήσουμε σε χώρα ή σε τρέιλερ για την ανθρωπιστική κρίση μέσα στο ίδιο μας το σπίτι;

Πολίτες και πολιτικοί, σε αλληλεπίδραση, οφείλουμε να βρούμε το δρόμο.

Να μάθουμε να συνδέουμε τη συμμετοχή στις εκλογές με το θετικό επηρεασμό στις οικονομικοκοινωνικές αποφάσεις που λαμβάνονται στην Ευρώπη.

Να διδαχθούμε μέσα από παραδείγματα πρωτοβουλιών που ανέλαβαν διαφορετικοί κλάδοι σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και να διδάξουμε με τη σειρά τους αξίες, πολιτισμό, σεβασμό, αξιοπρέπεια.

Να σταθούμε στα πόδια μας, ξανά.  Έχουμε πτωχεύσει σε χρήμα, όχι σε ικανότητα.

Πηγή: Cretalive.gr

Εικόνα: Vasily Martynchuk - The abduction of Europe