Για να κυβερνηθεί σωστά μια χώρα, πρέπει αυτοί που βρίσκονται «στο τιμόνι» της να διαθέτουν Αίσθημα Δικαιοσύνης, Εντιμότητα, Ήθος, Νέες Ιδέες, Διάθεση για ουσιαστικές Μεταρρυθμίσεις, Γνώση και Καθαρό Παρελθόν:  «Καθαρά Χέρια ».

Αυτά δηλώνει σε κάθε ευκαιρία και ο «εν αναμονή πρωθυπουργός» (για να δανεισθούμε και την έκφραση του μακαρίτη πλέον Μιλτιάδη Έβερτ, ο οποίος όμως έμεινε με την …αναμονή) κ. Αλέξης Τσίπρας..

Το πρόβλημα όμως έγκειται στο ότι δεν υπάρχει ούτε ένας «εν αναμονή πρωθυπουργός» που να μην κάνει παρόμοιες δηλώσεις. Και φυσικά, δεν πρόκειται να βρεθεί ούτε ένας που να δηλώσει ότι διαφωνεί στα παραπάνω, άσχετα  με το τι κάνει στην πράξη ο ίδιος, ή ανέχεται να κάνουν οι άλλοι.

Στην Ελλάδα οι τραγικές πολιτικές που εφαρμόζονται και τα καθημερινά μας αδιέξοδα επικεντρώνουν τη δημόσια συζήτηση σε αμιγώς τοπικά ζητήματα.
Χανόμαστε στη συζήτηση του πόσα λεφτά θα μας δώσουν και πώς αυτό θα γίνει … χωρίς όρους, με αποτέλεσμα να απέχουμε από μια άλλη, πολύ πιο σημαντική για τις επόμενες γενιές συζήτηση, που αφορά στις θεμελιώδεις προκλήσεις της Ευρωζώνης και ευρύτερα της Ευρώπης. Κάποια στιγμή αξίζει να συζητήσουμε αυτά τα ζητήματα και στην Ελλάδα. Καταγράφω εδώ μερικές προτάσεις για τις δύο Ευρωπαϊκές προκλήσεις που θεωρώ ότι ξεχωρίζουν.

Η βαρώνη Μάργκαρετ Θάτσερ και οι πολιτικές της επικρίθηκαν γιατί θεωρήθηκε ότι δημιουργούσαν την κοινωνία των δύο τρίτων. Οπου τα δύο τρίτα είναι οι άνθρωποι που τολμούν, επιζητούν κι ακολουθούν την αλλαγή. Οι πιο δυναμικοί, πιο μορφωμένοι, πιο δημιουργικοί, οι οποίοι θα άφηναν πίσω το ένα τρίτο των πιο αδύναμων, των πιο δυσπροσάρμοστων, των άτυχων.

Πράγματι η ανεπάρκεια ενός διχτυού προστασίας, μπορεί να οδηγήσει σε αυτό το αποτέλεσμα. ’Ετσι τα δύο τρίτα μπορούν να συγκροτήσουν μια ιδιοτελή ευγονική πολιτική πλειοψηφία, η οποία να εγκαταλείπει πίσω της χωρίς πολλή έγνοια το άλλο αδύναμο τρίτο. Το καθεστώς αυτό στέκει πολιτικά στη Δημοκρατία. Καθώς τα δύο τρίτα ψηφίζουν καταρχάς υπέρ των, έστω κοντόθωρων, συμφερόντων τους.

Ζούμε αυτή την εποχή σε ένα εφιαλτικό καθεστώς με «διαθεσιμότητες» ή απολύσεις, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο εύλογες ή και σύννομες (με τη συνταγματική έννοια). Πάντως είναι κοινός τόπος και από δεκαετίες ότι ο συνολικός δημόσιος τομέας είναι παραφουσκωμένος με άτομα που υποαπασχολούνται. Και τώρα ήρθε «ο κόμπος στο κτένι».

Όταν ήμουν έμμισθος γενικός γιατρός στο ΙΚΑ, δεν έπαιρνα ανάσα από τη δουλειά. Με το ζόρι και με χίλια συγγνώμη έκανα ένα πεντάλεπτο διάλειμμα για να πάω στην τουαλέτα ή για να πιω δύο γουλιές καφέ.

Στην ίδια μονάδα, υπήρχε ένας χειρουργός, μία γυναικολόγος και μία οδοντίατρος. Συμπαθέστατοι και καλοί επιστήμονες και οι τρεις, αλλά …με το ζόρι να εξέταζαν 3 έως 5 περιστατικά στη συνολική διάρκεια του ωραρίου των 5 ωρών. Η ώρα τους περνούσε σε ατέρμονες ανιαρές συζητήσεις, με καφέ (μου έφτιαχναν και το δικό μου, δεν μπορώ να πω) και τσιγάρο (που τοτε δεν απαγορευόταν).