Μετά από 31 (!) λοιπόν χρόνια, το θέμα επανέρχεται με πίεση (ποιού άλλου;) της «τρόϊκας». Επειδή όμως το ζήτημα είναι από αυτά που «κάνουν τζιζ!», η κυβέρνηση το έχει ρίξει στη …μελέτη:
Ας το μελετήσουμε λοιπόν και εμείς:
Η απεργία και μάλιστα σε επιχειρήσεις του Δημόσιου Τομέα είναι ιδιαίτερα σοβαρή υπόθεση γιατί επηρεάζει το κοινωνικό σύνολο.
Αφορά όμως πριν από όλους, τους ίδιους τους εργαζομένους, για τα δικαιώματα των οποίων υποτίθεται ότι γίνεται και συγχρόνως τους επηρεάζει άμεσα, αφού ο δικός τους μισθός θα περικοπεί.
Καλά και άγια (!) τα Διοικητικά Συμβούλια των Επιχειρήσεων και οι αγωνιστές (!) – μέλη τους (κοινώς «εργατοπατέρες»), αλλά ας μην ξεχνάμε ότι «εκπροσωπούν» τους εργαζομένους. Δεν τους κυβερνούν, ούτε τους εξουσιάζουν (Υποτίθεται τουλάχιστον). Αν μπορούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να εκφρασθούν, αφού φυσικά τους δοθεί η ευκαιρία να ακούσουν με προσοχή τις εισηγήσεις των «εκπροσώπων – ηγετών» τους, γιατί να μην το κάνουν; Τώρα μάλιστα που υπάρχουν και ηλεκτρονικοί τρόποι ψηφοφορίας;