Στα χρόνια που αντιλαμβάνομαι την αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία αυτό που θεωρώ ότι δομικά δεν της έχει επιτρέψει να είναι όσο αποτελεσματική θα θέλαμε στην μεταφορά της φωνής του πολίτη στην εξουσία είναι το πολυδαίδαλο … «πυραμιδικό» της μοντέλο. Το αποκαλώ πυραμιδικό, γιατί περιλαμβάνει πολλά επίπεδα αντιπροσώπευσης: οι πολίτες εκλέγουν βουλευτές, οι οποίοι δίνουν ψήφο στήριξης στην κυβέρνηση και εκλέγουν Πρόεδρο Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός επιλέγει Υπουργούς, αυτοί με τη σειρά τους επιλέγουν Σύμβουλους, Γενικούς Γραμματείς, Διοικητές και Διοικητικά Συμβούλια σε μερικές χιλιάδες φορείς, όλοι αυτοί επιλέγουν Γενικούς Διευθυντές κι άλλα επιτελικά στελέχη του κράτους επηρεάζοντας σχεδόν κάθε δραστηριότητα στη χώρα. Το χειρότερο είναι ότι οι αιρετοί εκπρόσωποι λαμβάνουν εντολή αντιπροσώπευσης των πολιτών χωρίς καν προκαθορισμένο περιεχόμενο. Επιπλέον, η εντολή αυτή είναι μη ανακλήσιμη. Μετά την απομάκρυνση από … την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται και έχουμε το γνωστό σύνδρομο του … «κοψοχέρη».

Θεωρώ πώς η απεριόριστη εκχώρηση δικαιώματος εκπροσώπησης είναι η απόλυτη συνταγή για αποτυχία. Ακόμα κι αν βρίσκαμε τον τρόπο να εκλέγουμε τους άριστους μεταξύ των συμπολιτών μας, εξαιρετικά σύντομα θα είχαμε πάνω – κάτω τα ίδια προβλήματα, γιατί:

Άρθρο του Παναγιώτη Καρκατσούλη

«Τι έκανε ο Μανιτάκης;» ή «τι θα κάνει ο Μητσοτάκης»; Είναι η ερώτηση με την οποία τα ΜΜΕ βομβαρδίζουν τον μέσο Έλληνα κάθε μέρα. Eλάχιστοι είναι εκείνοι που ασχολούνται με τη φύση των προβλημάτων οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους. Ο δρων «Μητσοτάκης»/ «Μανιτάκης»/ «....άκης» φαίνεται σαν να ελέγχει το σύνολο της κοινωνικής πραγματικότητας- μάλιστα, φαίνεται, ως εάν αυτή η πραγματικότητα να μην υπάρχει παρά μόνον ως προϊόν της βούλησης του Υπουργού. Εάν δεχθούμε αυτή την υπόθεση εργασίας, τότε ως χρόνος κατανοείται το διάστημα που μεσολαβεί από την διάθεση των μέσων που έχει ο Υπουργός (στη διάθεσή του) μέχρι την επέλευση του σκοπού (τον οποίο και πάλι ο Υπουργός ορίζει). Όλα (δηλαδή, οι προθέσεις του Υπουργού), το εύρος του ορίζοντά του, η διαθεσιμότητά του να αναλάβει τις όποιες διακινδυνεύσεις, ακόμη και η διαθεσιμότητά του να εξυπηρετήσει τους όποιους πελάτες του), όλα, λοιπόν, κρίνονται με βάση τον χρόνο που ο Υπουργός «έχει». Παρ’ ημίν, ο λαϊκός αναλυτής προσθέτει το επίθετο «πολιτικός» στο ουσιαστικό «χρόνος» για να μην μένει καμία αμφιβολία για την εσωτερική συνάφεια των δύο  μεγεθών (βλ. και το σύνηθες «ο πολιτικός χρόνος του x...... εξαντλείται»).

Καθώς μετά την Ιρλανδία και η Ισπανία βγαίνει από την ανάγκη του προγράμματος στήριξης έχει ενδιαφέρον η συνέντευξη του Ολι Ρεν στην El Pais.

Η χώρα έχοντας αντιμετωπίσει σημαντικά προβλήματα στο κόστος λειτουργίας του Δημοσίου και ειδικά των περιφερειών της και ανακεφαλαιοποιήσει επιτυχώς τον τραπεζικό της τομέα ώστε να ανακάμψει από την κατάρρευση της φούσκας των ακινήτων, μπορεί να ελπίζει ότι η ροή πιστώσεων προς την πραγματική οικονομία θα αρχίσει πλέον να παρέχει ρευστότητα στην αγορά και στην παραγωγική οικονομία.

Προβλέπεται ότι θα επιστρέψει από φέτος σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης 0,5% , μια από τις βασικές προϋποθέσεις για να αντιμετωπιστεί σταδιακά το μεγάλο προβλήμα της ανεργίας στη χώρα (δεύτερης μεγαλύτερης μετά την Ελληνική στην Ε.Ε.). Γράφει σε αλλο άρθρο η El Pais "...τα καλά λόγια προς μία χώρα που μόλις πριν από ένα χρόνο ήταν στο χείλος του γκρεμού - με τα spread στα σύννεφα, όταν πολλές φωνές θεωρούσαν την επιχείρηση διάσωσης αναπόφευκτη - ... από τον Πρόεδρο του Eurogroup Jeroen Dijsselbloem: "Η Ιρλανδία και η Ισπανία τα κατάφεραν πολύ καλά με τα αντίστοιχα προγράμματά τους. Εχουν ήδη επιδείξει σημαντικά θετικά σημάδια οικονομικής προόδου, και γι αυτό είμαι πολύ αισιόδοξος".

Συζητήσεις επί συζητήσεων για τη διαμόρφωση ενός τρίτου πόλου. Προσπάθειες επί προσπαθειών για την ανάδειξη της νέας κεντροαριστεράς. Κραυγές για μια αριστερή στροφή στη διακυβέρνηση της χώρας. Σε μια χώρα που η έννοια των λέξεων έχει αλλεπάλληλα βιασθεί τόσο από τους πολίτες όσο και από τους πολιτικούς, όλη αυτή η μόδα της χρονιάς που μας πέρασε θέλει μια διαφορετική ανάγνωση.

Η αριστερά ως ιδεολογία προτάσσει την αλληλεγγύη των μελών μιας κοινωνίας, την ανάγκη της διανομής του πλούτου από τους πλουσιότερους προς τους πλέον αδύναμους και απαιτεί την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους διαχειριστές της εξουσίας ότι αυτό θα γίνεται με δίκαιο τρόπο. Αν συμφωνούμε ότι αυτό είναι το ζητούμενο, ας δούμε τι γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ελληνική κοινωνία.