Δε γνωρίζω πόσοι από εσάς μπήκατε στο κόπο να διαβάσετε την προκήρυξη της πρωτοεμφανιζόμενης οργάνωσης ΜΕΛΟ (Μαχόμενες Επαναστατικές Λαϊκές Ομάδες) που ανέλαβε την ευθύνη για τη στυγνή δολοφονία δύο νέων έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο. Ήδη από τις πρώτες γραμμές, ο συντάκτης του κειμένου αναφέρεται στον «ελευθεριακό κομμουνισμό». Αναφέροντας μια ρήση του Buanaventura Durruti γράφει: «…απελευθερωσε την Καταλονία και το μεγαλύτερο μέρος της Αραγονίας εγκαθιδρύοντας τον ελευθεριακό κομμουνισμό».

Το θέμα είναι καίριο: ο τρόπος ολοκλήρωσης της «ανακεφαλαιοποίησης» των τραπεζών.

Είναι πλέον προφανές εδώ και καιρό ότι η Κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και το παρασιτικό καθεστώς ελάχιστα ενδιαφέρονται για την αποκατάσταση της Τραπεζικής Πίστης στη χώρα - κάτι απολύτως αναγκαίο για την λειτουργία της οικονομίας, για την παροχή ρευστότητας στις βιώσιμες επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά, για τις επενδύσεις και επομένως για την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Καμιά επιχείρηση δεν μπορεί να επιβιώσει σε μια χώρα που το τραπεζικό της σύστημα έχει στεγνώσει εντελώς και είναι αναξιόπιστο.

Υποτίθεται ότι οι ψηφοφόροι διαλέγουν κόμματα και όχι τα κόμματα ψηφοφόρους. Έτσι είναι, ή μήπως να το ξαναδούμε από την αρχή;

Καλώς ή κακώς, η συμπαγέστερη δεξαμενή ψηφοφόρων είναι οι λεγόμενοι «βολεμένοι». Είναι τα γνωστά παιδιά του ρουσφετιού και της συναλλαγής, αυτοί που αντάλλαξαν τη ψήφο τους με μια εξυπηρέτηση η οποία στη συντριπτική πλειοψηφία της είχε να κάνει με το δημόσιο. Κάποιος διορισμός, προαγωγή, μετάταξη, απόσπαση, μετάθεση ως επί το πλείστον. Όσοι έχουν βλέψεις να κυβερνήσουν πρέπει να υποβάλουν τα διαπιστευτήρια τους σε αυτή τη κατηγορία ψηφοφόρων. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μεγάλη, συμπαγή και οργανωμένη μειοψηφία. ΔΕΝ είναι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων, αλλά είναι η πιο μεγάλη από τις μειοψηφίες ή αν το θέλετε από τις οργανωμένες ομάδες συμφερόντων ή αλλιώς, συντεχνίες. Και βέβαια είναι σαφές ότι δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι αναγκαστικά οργανωμένοι σε κάποια συντεχνία.

Ο κ. Σαμαράς αφού διαπίστωσε ότι είναι εξαντλημένη η ελληνική κοινωνία εξαιτίας της ανεργίας των νέων (59% στους νέους και 27% στο σύνολο οι επίσημοι δείκτες) και αφού παρατήρησε ευφυώς ότι υπάρχει μεγάλη ανισότητα ανάμεσα στις χώρες μέλη της Ε.Ε. στο ποσοστό της ανεργίας των νέων, έβαλε το μυαλό του κάτω, τόστιψε, τόστιψε και βρήκε την λύση. 

Συνέλαβε δύο βασικές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων και μάλιστα τις ανέπτυξε με παρέμβασή του στη διάσκεψη των Ευρωπαίων ηγετών στο Παρίσι (11-12/11/13), με ένα παράδοξο σκεπτικό: «Διαφορετικά κράτη-μέλη έχουν διαφορετικά επίπεδα ανεργίας των νέων, για διαφορετικούς λόγους» είπε ο πρωθυπουργός για να τονίσει ότι «χρειαζόμαστε όμως κοινή δράση».