GR
EN 
Συζητήσεις επί συζητήσεων για τη διαμόρφωση ενός τρίτου πόλου. Προσπάθειες επί προσπαθειών για την ανάδειξη της νέας κεντροαριστεράς. Κραυγές για μια αριστερή στροφή στη διακυβέρνηση της χώρας. Σε μια χώρα που η έννοια των λέξεων έχει αλλεπάλληλα βιασθεί τόσο από τους πολίτες όσο και από τους πολιτικούς, όλη αυτή η μόδα της χρονιάς που μας πέρασε θέλει μια διαφορετική ανάγνωση.
Η αριστερά ως ιδεολογία προτάσσει την αλληλεγγύη των μελών μιας κοινωνίας, την ανάγκη της διανομής του πλούτου από τους πλουσιότερους προς τους πλέον αδύναμους και απαιτεί την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους διαχειριστές της εξουσίας ότι αυτό θα γίνεται με δίκαιο τρόπο. Αν συμφωνούμε ότι αυτό είναι το ζητούμενο, ας δούμε τι γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ελληνική κοινωνία.
Έχει χαθεί παντελώς η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τις ηγεσίες του. Η κατάρρευση με πάταγο του προηγούμενου καθεστώτος αποκάλυψε τη μικρότητα των ανθρώπων που μας κυβερνούσαν, με τον πρώην υπουργό μεταφορών να έχει το θράσος να λέει ότι πλαστογράφησε τις πινακίδες των αυτοκινήτων για να φορτίζει τη μπαταρία του και τον πρώην Γενικό Γραμματέα Εξοπλισμών να λέει ότι ήταν τόσες πολλές οι μίζες που εισέπραττε που πλέον έχασε το λογαριασμό. Γνωστά πλέον αυτά. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο πολίτης το πρώτο που θα δείξει απέναντι στην εξουσία είναι καχυποψία, και με το δίκιο του. Άρα συναίνεση σε μια ηγεσία όπως είναι τώρα τα πράγματα δεν θα υπάρξει.
Οι πολίτες όμως, μέσα στο πανικό που δημιουργούν οι ανάγκες επιβίωσης από την μια και το καταστροφικό οικονομικό κλίμα από την άλλη, προσπαθούν να επιβιώσουν όπως μπορούν, στρεφόμενοι μάλιστα ο ένας εναντίον του άλλου. Αν βάλουμε παραστατικά την εικόνα, όλοι οι πολίτες είναι σα να βρίσκονται στην αυλή τους όπου κάθε αυλή έχει χαμηλό φράκτη και δίπλα ο καθένας έχει τη κατσίκα του. Σκεφτείτε τώρα τον κάθε ένα να τριγυρνάει στην αυλή όχι για να βρει τρόπο να ταΐσει την κατσίκα του αλλά να ελέγξει πρώτα από όλα τη κατσίκα του γείτονα. Δε το βλέπετε αυτό; Πως κάθε επαγγελματική κατηγορία και κάθε πολίτης από μόνος του έχει περιχαρακωθεί στα δικά του κεκτημένα απαιτώντας να αρθούν τα κεκτημένα του γείτονα;
Και πάμε στο θέμα της αλληλεγγύης. Βασικό συστατικό μιας αριστερής διακυβέρνησης αλλά και μιας αριστερόστροφης κοινωνίας. Που είναι η αλληλεγγύη; Που είναι εκείνο το κίνημα των πολιτών που θα διαδηλώσει όχι για το πορτοφόλι του αλλά ενάντια στη φτώχια ακόμα κι αν ξέρει ότι πρέπει να δώσει κάτι από το υστέρημα του για τους πλέον φτωχούς; Κι αν όντως υπάρχουν πλέον στη κοινωνία κάποιοι άνθρωποι που το έχουν αντιληφθεί αυτό, πιστεύει κανείς ότι είναι πλέον κρίσιμη πολιτική μάζα ώστε να γίνουν ο πυρήνας ενός νέου φορέα;
Την αριστερά στην Ελλάδα όλοι την αντιλαμβάνονται ως τον τρόπο από τον οποίο θα παίρνουν κομμάτια από τη πίτα που λέγεται δημόσιο χρήμα. Μηδενός εξαιρουμένου. Κανένας δε μιλάει για την αριστερά της προσφοράς στο κοινό ταμείο του κράτους. Κανένας δε τολμάει να πει ότι θα δίνουμε χωρίς να παίρνουμε μόνο και μόνο για να έχουμε πλούσιο κράτος, τα δε χρήματα δεν θα τα αναδιανείμουμε αλλά θα τα φυλάξουμε για τις επόμενες γενιές. Όποιος τολμήσει και το πει αυτό θα πέσουν να τον φάνε. Οι κεντροαριστεροί πρώτοι από όλους.
Όλοι, λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι ανθρωπολογικά ή κοινωνικά αν το δει κανείς έχουμε μετατραπεί σε μια κοινωνία ατομιστική, μια κοινωνία της καχυποψίας, μια κοινωνία της αλληγορίας αφού άλλα λέμε και άλλα κάνουμε. Είμαστε μια κοινωνία με ιδεολογικά στεγανά τέτοια που μας εμποδίζουν να κάνουμε αυτό το μικρό βήμα μπροστά αψηφώντας τα βασικότερα εμπόδια που μόνο στο μυαλό μας βρίσκονται, τα στερεότυπα. Γιατί, για παράδειγμα, από τη μια μιλάμε για τη φοροδιαφυγή και όπως είπαμε παραπάνω στρέφουμε τα βέλη μας εναντίον συγκεκριμένων κλάδων, ας πούμε χάριν παραδείγματος στους αγρότες. Μετά από λίγο ζητάμε ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα και κίνητρα, ακόμα και οικονομικά, για την ανάπτυξή του. Τα στερεότυπά μας όμως μας απαγορεύουν να πούμε για παράδειγμα στους αγρότες ότι η δραστηριότητά τους θα είναι αφορολόγητη. Δηλώστε το πραγματικό σας εισόδημα, ο φόρος θα είναι μηδέν! Άντ’ αυτού συζητήσεις επί συζητήσεων για τη φοροδιαφυγή με ένα τόνο κακίας απέναντι προς τους κλάδους που φοροδιαφεύγουν στο τέλος καταλήγουν να επιβαρύνουν τους ίδιους και τους ίδιους. Μήπως η κουβέντα δε θα έπρεπε να είναι όχι πως θα μαζέψουμε περισσότερα λεφτά αλλά γιατί πρέπει ως δημόσιο να χρειαζόμαστε τόσα λεφτά;
Και πάμε σε μια άλλη παράμετρο, καθαρά συναισθηματική. Προσπαθούμε μονίμως να ερμηνεύσουμε μια κατάσταση σώνει και καλά πολιτικά αγνοώντας τα συναισθήματα αυτών που απευθυνόμαστε. Τα πράγματα είναι απλά. Ο πολίτης θέλει να δει αίμα! Αίμα, αίμα, αίμα, πολύ αίμα. Μεταφορικά πάντα. Θέλει να δει το ξήλωμα του παλιού καθεστώτος και την τιμωρία όσων έκλεψαν. Ποια είναι η προγραμματική άποψη της κεντροαριστεράς έπ’ αυτού (καλά αυτό ήταν ανέκδοτο για να κάνουμε την ατμόσφαιρα λίγο ευχάριστη). Ποιος μίλησε για ένα ουσιαστικό πόθεν έσχες, για την άμεση καθαίρεση των υπουργών, των βουλευτών και όσων έχουν δημόσια αξιώματα που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν με στοιχεία τον τρόπο απόκτησης της περιουσίας τους; Ποιος ανέβηκε στο βήμα και ξεκίνησε να μιλάει πρώτα από όλα για τον εαυτό του ως φορέα προσφοράς, ως αυτός που θα απαρνηθεί τη περιουσία του ή που θα μας δηλώσει τώρα πόσο φτωχός είναι και θα μας προκαλέσει να τον ελέγξουμε στο τέλος της θητείας του ότι παρέμεινε το ίδιο φτωχός;
Λοιπόν για να μη κουράζουμε το θέμα, μια κεντροαριστερή ατζέντα πρέπει πρώτα από όλα να περιλαμβάνει τα παρακάτω
- Προγραμματική συμφωνία για καθιέρωση ουσιαστικού πόθεν έσχες, πρώτα για όσους διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα με προοπτική να επεκταθεί προς όλους. Όσοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν απομακρύνονται από την κίνηση αμέσως. Οι δε δημόσιοι λειτουργοί οδηγούνται στη δικαιοσύνη.
- Συζήτηση επί της προσφοράς του κάθε επαγγελματικού κλάδου, φορέα, πολίτη ή πολιτικού για το ξεπέρασμα της κρίσης. Οποιαδήποτε συζήτηση για τη διανομή δημόσιου χρήματος προς τους πρώην αδικηθέντες απορρίπτεται.
- Προγραμματική συμφωνία για την άρση των εμποδίων όσων ανθρώπων καταστράφηκαν από τη κρίση που τους απαγορεύουν να ξαναρχίσουν από το μηδέν για να φτιάξουν τη ζωή τους. Το υπάρχον νομικό καθεστώς κάνει τον Ιαβέρη να φαίνεται Παναγίτσα σε σχέση με το Ελληνικό δημόσιο και αυτό είναι ντροπή για το πολιτισμό μας.
- Συζήτηση για την αποδοχή από την κοινωνία και την καθιέρωση του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος, ως το μόνο μέσο που προστατεύει τους πάντες από την απόλυτη ένδεια. Πρέπει να δείξουμε στους εαυτούς μας αλλά και προς τη Παγκόσμια κοινότητα ότι ακόμα μας περισσεύουν λίγα ψήγματα ευγένειας ως συνεχιστές του Ελληνικού πολιτισμού.
Η προσπάθεια αυτή δεν είναι υποχρεωτικά κεντροαριστερή, αριστερή, δεξιά ή οτιδήποτε άλλο. Είναι τα απολύτως αναγκαία λαμβάνοντας υπόψη την πολιτική και την ψυχολογία της κοινωνίας μας. Οι διαφωνίες μεταξύ των συνιστωσών για θέματα που μπορούν να λυθούν στο μέλλον είναι κρίμα να ακυρώνουν τη σύμπλευση πολλών και αξιόλογων δυνάμεων. Κυρίες, Κύριοι, αυτά είναι τα κλαδιά της πολυπόθητης Ελιάς, χωρίς κορμό όμως θα ξεραθούν και αυτά, και εμείς μαζί.
Φωτογραφία : Θάνος Παπαδημητρίου
