Άρθρο του Κωστή Λυμπουρίδη

Από την Τρόικα δανειζόμαστε με επιτόκιο κάτω από 2% και τους λέμε συνεχώς «τοκογλύφους δανειστές». Αν βγούμε στις αγορές και δανειστούμε με πάνω από 6%, πρέπει να το ονομάσουμε «επιτυχία»;

Η «έξοδος στις αγορές» είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο που διακινεί η Κυβέρνηση. Έχοντας παγώσει κάθε μεταρρύθμιση, έχοντας φορολογήσει εξοντωτικά τους πάντες και τα πάντα, με εκατομμύρια ανασφάλιστους και άλλους τόσους να αδυνατούν να πληρώσουν φόρους, χαράτσια, ή και ρεύμα, η Κυβέρνηση φαίνεται ότι θα επιχειρήσει λίγο πριν τις ευρωεκλογές να «βγει στις αγορές», προκειμένου να διατυμπανίσει ότι η κρίση τελείωσε και θα ξαναφάμε με χρυσά, δανεικά όμως, μαχαιροπήρουνα.

Στη συνεδρίαση της Εθνικής Επιτροπής το Σάββατο εξέφρασα την ανησυχία και την αγωνία μου για τον όγκο, το βάθος και το πλάτος των έργων και των δράσεων που οφείλει να αναπτύξει ένα πολιτικό κόμμα με πενιχρά οικονομικά μέσα, πολύ μικρή προβολή από τα ΜΜΕ και πολλή στήριξη σε εθελοντική εργασία ώστε να έχει τη δυνατότητα να γίνει φορέας ικανός να επηρεάσει το πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου. Και, μετά από αυτό, το επίσης τιτάνιο έργο που χρειάζεται για να επικοινωνήσει την ικανότητα του αυτή στο εκλογικό σώμα και να την μετουσιώσει σε εμπιστοσύνη που θα εκφραστεί στην κάλπη.

Η «δημιουργία, ξανά!» είναι νέα πολιτική κίνηση. Στη διάρκεια της ζωής της υλοποίησε πολλά και έχει σε εξέλιξη πολύ περισσότερα – δεν υπάρχει λόγος απαρίθμησης. Γεγονός είναι ότι κάποια από αυτά που έχει δρομολογήσει δεν ολοκληρώθηκαν ή εξελίσσονται με αργό ρυθμό. Η προσπάθειά μας όμως, θα είχε μεγαλύτερο και συντομότερο αποτέλεσμα αν επενδύαμε το χρόνο που ξοδεύουμε σε ατέρμονες συζητήσεις ή προσωπικές επιθέσεις, σε πιο δημιουργική εργασία όπως:

1. Σε ομάδες εργασίας που υπάρχουν και λειτουργούν στο κόμμα. Ακόμα και αν δεν τις γνωρίζουμε είναι εύκολο να τις μάθουμε ρωτώντας ένα - δυο ανθρώπους.

2. Σε πρωτοβουλίες οργάνωσης και ανάπτυξης δράσεων μέσα από τις περιφερειακές μας οργανώσεις ή ad hoc ομάδες, που δεν χρειάζονται κανενός είδους καθοδήγηση πάρα μόνο μια απλή επικοινωνία και ενημέρωση.

3. Στη στελέχωση άλλα κυρίως στην ενεργή, συνεχή και συνεπή συμμετοχή σε εργασίες, και διαδικασίες για τις οποίες επανειλημμένα έχει ζητηθεί η συνδρομή μελών του κόμματος με ελάχιστη ανταπόκριση

Άρθρο του Παναγιώτη Καρκατσούλη

«Τι έκανε ο Μανιτάκης;» ή «τι θα κάνει ο Μητσοτάκης»; Είναι η ερώτηση με την οποία τα ΜΜΕ βομβαρδίζουν τον μέσο Έλληνα κάθε μέρα. Eλάχιστοι είναι εκείνοι που ασχολούνται με τη φύση των προβλημάτων οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους. Ο δρων «Μητσοτάκης»/ «Μανιτάκης»/ «....άκης» φαίνεται σαν να ελέγχει το σύνολο της κοινωνικής πραγματικότητας- μάλιστα, φαίνεται, ως εάν αυτή η πραγματικότητα να μην υπάρχει παρά μόνον ως προϊόν της βούλησης του Υπουργού. Εάν δεχθούμε αυτή την υπόθεση εργασίας, τότε ως χρόνος κατανοείται το διάστημα που μεσολαβεί από την διάθεση των μέσων που έχει ο Υπουργός (στη διάθεσή του) μέχρι την επέλευση του σκοπού (τον οποίο και πάλι ο Υπουργός ορίζει). Όλα (δηλαδή, οι προθέσεις του Υπουργού), το εύρος του ορίζοντά του, η διαθεσιμότητά του να αναλάβει τις όποιες διακινδυνεύσεις, ακόμη και η διαθεσιμότητά του να εξυπηρετήσει τους όποιους πελάτες του), όλα, λοιπόν, κρίνονται με βάση τον χρόνο που ο Υπουργός «έχει». Παρ’ ημίν, ο λαϊκός αναλυτής προσθέτει το επίθετο «πολιτικός» στο ουσιαστικό «χρόνος» για να μην μένει καμία αμφιβολία για την εσωτερική συνάφεια των δύο  μεγεθών (βλ. και το σύνηθες «ο πολιτικός χρόνος του x...... εξαντλείται»).

Άρθρο του Παναγιώτη Καρκατσούλη

Πάλι, τα ίδια... η συστηματική απόκρυψη του εαυτού και η συσκότιση της πραγματικότητας ως πρόταγμα...

Η συζήτηση, αυτή τη φορά, αφορά μια νέα περικοπή: Σύμφωνα με δηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης, περικόπτονται οι «συνδικαλιστικές άδειες». Η συζήτηση θα πολωθεί, εκ νέου, στο κατά πόσον είναι πολλές ή λίγες οι ημέρες των συνδικαλιστικών αδειών, εάν γίνεται κατάχρηση (και αυτού του τύπου άδειας) από τους δημοσίους υπαλλήλους κι, ενδεχομένως, με παρέμβαση των δανειστών, να μάθουμε τι «savings» θα πετύχουμε μέσα απ’ αυτή την γενναία πράξη...

Ποιοί θα σηκώσουν το γάντι; Οι συνδικαλιστές; Αυτοί θα ξιφουλκήσουν κατά των «κυβερνήσεων των μνημονίων» που κατεδαφίζουν τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Αυτά θα καταγγείλουν όποια επιλογή κι αν κάνει η κυβέρνηση, οπότε δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία το ειδικότερο αντικείμενο της καταγγελίας. Τα ΜΜΕ; Αυτά θα «ανακαλύψουν» ακόμη ένα καλά κρυμένο βρώμικο μυστικό, η αποκάλυψη του οποίου (διανθισμένη από κάποιον επαγγελματία «κοπανατζή» συνδικαλιστή), θα πρέπει να καθηλώσει τον θεατή, ώστε να απορροφήσει, μαζί με την «είδηση», απορρυπαντικά, αυτοκίνητα κι ό,τι άλλο, συμβάλλοντας στην αύξηση της διαφημιστικής πίτας ...

Άρθρο του Γιώργου Καισάριου

Τώρα και αρκετά χρόνια λέω ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελληνικής οικονομίας και της Ελλάδος γενικά είναι το ΙΚΑ. Από τη μία διότι πληρώνουμε πάρα πολλά λεφτά και δεν παίρνουμε τίποτα, και από την άλλη είναι η αιτία που έχουμε τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη. Πόσο άλλαξε το σύστημα... 4 χρόνια μετά τη συγγραφή του παραπάνω κειμένου...

Μπορεί οι καθαρές αποδοχές των Ελλήνων εργαζομένων να είναι στο 60% του μέσου όρου στην ΕΕ, αλλά όσο αναφορά το μέσο κόστος ανά εργαζομένου, αυτό είναι στο 94% του μέσου εργαζομένου στην ΕΕ.