Νομιμότητα

Άρθρο του Παναγιώτη Καρκατσούλη

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποκαταστήσει τη νομιμότητα παντού (δια στόματος Παπαδημούλη).

Πρόκειται, άραγε, για μια ατάκα-κλισέ ενός κόμματος το οποίο πιθανολογεί την άνοδό του στην εξουσία και απευθύνεται στη ελλοχεύουσα συντηρητική αντίληψη «νόμου και τάξης» των ψηφοφόρων του;

Πρόκειται, μήπως, για έναν συμβολισμό που απευθύνεται ιδίως στους «συντηρητικούς»» (στο εσωτερικό και το εξωτερικό) οι οποίοι έχουν «κόλλημα» με τη νομιμότητα;

 Μήπως, όμως, η ατάκα έχει ένα πιο «καθεστωτικό»  νόημα; Μήπως, δηλαδή, εφεξής (από τη στιγμή που θα αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ) θα αρχίσει η «αποκατάσταση» της νομιμότητας δια της παραπομπής ορισμένων επίδικων υποθέσεων στα δικαστήρια; Αυτή δεν είναι η προσφιλής και παγίως ακολουθούμενη πρακτική των ελληνικών κομμάτων: Κραυγές στην αντιπολίτευση, «υπεύθυνη» στάση στην Κυβέρνηση....και, πάντα, η ανεξάρτητη δικαιοσύνη που (θα) κάνει το καθήκον της...

Μήπως, πάλι, δεν εννοεί όλα τα προηγούμενα, αλλά μια γνήσια επαναστατική δράση, όπου η «νομιμότητα» ερμηνευόμενη κατά τας γραφάς των απανταχού ινστρουχτόρων της Αριστεράς (που να τους θυμάμαι όλους αυτούς;) θα αποτελέσει αντικείμενο του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας μας;

Αν αυτές είναι κάποιες πιθανές εναλλακτικές, εκείνες που θεωρώ ότι αποκλείονται είναι οι εξής:

Α) Η αποκατάσταση της νομιμότητας μέσω της άρσης των «interna corporis» του Κοινοβουλίου, και τη δημιουργία Συνταγματικού Δικαστηρίου (εννοείται, με τις εγγυήσεις ανεξαρτησίας που αντίστοιχα τέτοια δικατήρια απολαμβάνουν). Είναι γνωστό και πολυσυζητημένο ότι ο μείζων εγγυητής της νομιμότητας στη χώρα μας, δηλαδή η Βουλή, πολύ συχνά «κλείνει τα μάτια» ή παραβιάζει την νομιμότητα αλλά, φευ, κανένας δεν μπορεί να την αποκαταστήσει.

Β) Ο έλεγχος, (εν πάση περιπτώσει, ακόμη και το «συμμάζεμα») της νομοθετικής διαδικασίας η οποία κινείται, πλέον, εκτός τροχιάς. Εξαντλώντας κάθε ίχνος ανεκτικότητας μπορεί να πει κανείς, σήμερα, ότι οι  κυβερνήσεις των τελευταίων 3 ετών κινήθηκαν στα ακρότατα όρια της νομιμότητας. Επομένως, το να υιοθετήσουμε μέτρα για την «καλή νομοθέτηση» είναι το ελάχιστο που πρεπει να κάνουμε για την τόνωση της νομιμότητας.

Γ) Μέτρα για την αναβάθμιση του Κοινοβουλίου. Με μηδενικό, πλέον, κύρος το Κοινοβούλιο θα πρέπει, εκ βάθρων, να αναβαθμιστεί τόσο με πολιτικές που θα το ενισχύουν, αποδίδοντάς του άμεσο ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας με την κατοχύρωση της ανεξαρτησίας του νομοθετικού σώματος και την απεμπλοκή του από την εκτελεστική εξουσία.

Δ) Μέτρα καταπολέμησης του φορμαλισμού και της γραφειοκατίας που υπονομεύουν τη νομιμότητα, ενώ υποτίθεται ότι την προστατεύουν. Η κρατούσα πολιτική τάξη αποτελεί κάκιστο παράδειγμα ηγεσίας που προσποιείται την τήρηση των νόμων την ίδια στιγμή που δεν τυποποεί και δεν απλουστεύει τις διοικητικές διαδικασίες. Δεν υπάρχει νομιμότητα με λαβυρινθώδεις διαδικασίες. Η defacto τήρηση της νομιμότητας έχει εγκαταλειφθεί στους γραφειοκράτες και, στην διοικητική καθημερινότητα, αποτελεί έναν βαρετό κατάλογο διατάξεων που «έχει υπ’ όψη του» ο νομοθέτης όταν ρυθμίζει κάτι (εννοείται ότι ο πραγματικός νομοθέτης είναι αμφίβολο αν καν διαβάζει τα «έχοντας υπόψη» όχι να ξέρει κιόλας ποια είναι...)

Ε) Η υποστήριξη της νομιμότητας κοστίζει! Μέχρι προ τινος η Ελλάδα ήταν η μοναδική Ευρωπαϊκή χώρα στην οποία οι πολίτες της πλήρωναν για να αποκτήσουν πρόσβαση στους νόμους που τους αφορούσαν και των οποίων οι εκπρόσωποι είχαν ψηφίσει. Εκατομμύρια ευρώ έχουν κατασπαταληθεί σε άχρηστα «έργα πληροφορικής» κι ακόμη οι δημόσιες υπηρεσίες πληρώνουν συνδρομή στο ιδιωτικό «ΝΟΜΟΣ» για να μπορούν να παρακολουθούν τη νομοθεσία που αυτοί παράγουν!

ΣΤ) Καμπάνιες για την στήριξη της αξίας της νομιμότητας και του κράτους δικαίου. Πέρα κι έξω από τις εφήμερες πολιτικές αντιπαραθέσεις, οι πολίτες και, ιδιαίτερα, οι νέοι θα πρέπει να διαπαιδαγωγηθούν σε μια κατεύθυνση ότι οι κανόνες που αφορούν τον δημόσιο βίο δεν εφαρμόζοντια  α λα καρτ. Ότι, όταν διαμαρτύρομαι γιατί κάποιος τριπλοπαρκάρει, δεν είναι γιατί «εγώ έχω πρόβλημα», είναι γιατί υπεραμύνομαι της δημόσιας τάξης.

Αν όλα τα προηγούμενα, βρίσκονται εκτός της πολιτικής ατζέντας, τότε δεν μένουν παρά τα λαϊκίστικα παιχνίδια με τη νομιμότητα! Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει παίξει πολύ επικίνδυνα παιχνίδια κι έχει καταφέρει σωρεία πληγμάτων στο κράτος δικαίου.

Μόνη ελπίδα για την ουσιαστική στήριξη της νομιμότητας είναι οι γρηγορούντες πολίτες αυτής της χώρας, οι οποίοι συστρατευόμενοι θα μπορέσουμε να περιστείλουμε την προσωπική ασυδοσία των πολιτικών και να ενισχύσουμε τους θεσμούς της δημοκρατίας μας- τα μόνα σοβαρά αντίβαρα που έχουμε αυτές τις δύσκολες ώρες.

Πηγή: inerp.gr