Άρθρο του Πέτρου Κατσιμάρδου

Με την Ελλάδα να διανύει το πέμπτο συνεχές έτος ύφεσης και τη σωρευτική απώλεια του ΑΕΠ να ξεπερνά το 25%, το ζήτημα της ανάπτυξης δικαίως μονοπωλεί το δημόσιο διάλογο και συνιστά απόλυτη προτεραιότητα για την κυβέρνηση. Παρά το γεγονός ότι ήδη από το Μάιο του 2010,  η ανάπτυξη έχει τεθεί ως βασικός στόχος και προϋπόθεση εξόδου από την κρίση, οι προσδοκίες συνεχώς διαψεύδονται και τα ορόσημα συνεχώς να μετατίθενται. Η επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς  ανάπτυξης, θυμίζει την αναζήτηση του χαμένου δισκοπότηρου. Σε αυτή την προοπτική έχουν στηριχθεί όλες οι ελπίδες του πολιτικού συστήματος για έξοδο από την κρίση, ωστόσο όλες οι έως σήμερα προσπάθειες για την ανάκαμψη της οικονομίας έχουν αποτύχει.

Άρθρο του Παναγιώτη Καρκατσούλη

Η  προβληματική

Ανατρέχοντας, πρόσφατα, στη βιβλιογραφία περί του προβλήματος του «εντολέα» και του «εντολοδόχου» (“principal-agent” problem"), ανακάλεσα στη μνήμη μου την πρόσφατη διαμαρτυρία των δημοσιογράφων οι οποίοι κατήγγειλαν τον Υπουργό Οικονομικών που  απειλούσε, μονομερώς, να μεταβάλει την συμβασιακή τους σχέση με το δημόσιο. Νάτο, σκέφτηκα, το ελληνικό παράδειγμα: Ο εντολοδόχος παραβιάζει την εταιρική συνθήκη χωρίς συνεννόηση- τι χρεία έχομεν μαρτύρων προκειμένου να δείξουμε ακόμη μια ελληνική παραφωνία;

Άρθρο του Διομήδη Σπινέλλη

Την εβδομάδα που μας πέρασε δημοσιεύτηκαν στον ιστότοπο της νέας ανεξάρτητης Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (www.publicrevenue.gr) συγκεκριμένοι αριθμητικοί στόχοι για το πρώτο εξάμηνο του 2013 και για ολόκληρο το έτος: εισπράξεις παλαιών οφειλών, αριθμός τακτικών και προσωρινών ελέγχων σε μεγάλες επιχειρήσεις και σε φυσικά πρόσωπα μεγάλης οικονομικής επιφάνειας, καθώς και τα ποσοστά είσπραξης από τα αποτελέσματα των ελέγχων αυτών. (Ενα αμαρτωλό μυστικό πίσω από τα πρόστιμα-καμπάνες που συχνά ακούμε, είναι ότι μέχρι σήμερα το κράτος μας εισπράττει τελικά ένα πολύ μικρό ποσοστό από αυτά.)

Άρθρο από το Ελληνάκι

Η απεργία εδραιώθηκε ως αναπόφευκτο μέσο αντίδρασης στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που η βιομηχανική επανάσταση άλλαζε ραγδαία τις κοινωνικές δομές και τις υπάρχουσες τάξεις. Ελλείψει της αστικής τάξης, που μετέπειτα λειτούργησε ως ένα είδος φίλτρου ανάμεσα στα ανώτερα και κατώτερα οικονομικά στρώματα, αλλά και ελλείψει οποιασδήποτε εργατικής νομοθεσίας και δικαιοδοσίας, αναγκαστικά η απεργία αποτέλεσε τον μοναδικό τρόπο αντίδρασης εργατών και υπαλλήλων για τις αδικίες που πολύ συχνά έπρεπε να υποστούν. Εξαντλητικά ωράρια, 6-7ήμερη εργασία, μισθοί αποσυνδεμένοι από την παραγωγικότητα και την κερδοφορία, ανθυγιεινές συνθήκες και ανυπαρξία οποιασδήποτε επαφής και διαλόγου με την εργοδοσία, ήταν μερικά από τα στοιχεία που έπρεπε να ανταπεξέλθουν εκατομμύρια άνθρωποι, προκειμένου να επωφεληθούν με ένα απειροελάχιστο ποσοστό από τον πλουτισμό των εκάστοτε ελίτ.

Άρθρο του Παναγιώτη Καρκατσούλη

Την εμφανή καθυστέρηση της χώρας στην προώθηση των διοικητικών μεταρρυθμίσεων διαδέχθηκε, όλως αιφνιδίως, ένας επικοινωνιακός κατακλυσμός περί «εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα»: Τα μεγάλα «ταμπού» της ελληνικής δημόσιας διοίκησης «πέφτουν»: Η τρισκατάρατη μονιμότητα θα αρθεί (με την επόμενη συνταγματική αναθεώρηση), ο δρόμος για μαζικές απολύσεις ανοίγει (μέσω τρόικας) και σωρεία οργανισμών οδεύουν για κλείσιμο (οι ίδιοι που εδώ κι ένα εξάμηνο «πάνε κι έρχονται»). Το ερώτημα παραμένει, όμως, το ίδιο: Μπορούν όλα αυτά τα μέτρα να οδηγήσουν σ' ένα καλύτερο κράτος; Μπορεί η ελληνική δημόσια διοίκηση, μετά απ' όλα αυτά, να γίνει αποδοτικότερη, αποτελεσματικότερη και οικονομικότερη; Θεωρούμε πως όχι.