GR
EN 
Η έννοια της «πάλης των τάξεων» δεν έπαψε να υφίσταται. Μόνο που έχουν διαφοροποιηθεί οι τάξεις, που παλεύουν μεταξύ τους.
Στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν αντιμάχονται τόσο πολύ μεταξύ τους οι ιδιοκτήτες των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων με τους υπαλλήλους τους. Αυτοί έχουν βρεθεί στο ίδιο στρατόπεδο: Αυτό των πολιτών που πασχίζουν να επιβιώσουν κάτω από τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Αυτοί είναι οι «κοινοί θνητοί».
Σε σαφώς διαφορετικό στρατόπεδο ανήκουν οι επαγγελματίες πολιτικοί. Αυτοί έχουν λυμένα τα προσωπικά και οικονομικά τους προβλήματα, όσο εξακολουθούν να βρίσκονται στο πολιτικό προσκήνιο, δηλαδή ανήκουν στην προνομιούχο τάξη των πολιτικών. Με τους παχυλούς μισθούς, τα προνόμια και τη συνεχή προβολή. Αυτών, το μόνο πρόβλημα είναι πώς θα παραμείνουν στην τάξη αυτή, δηλαδή πώς θα επανεκλεγούν. Αυτούς και μόνο αυτούς ενδιαφέρει ποιο κόμμα ανεβαίνει και ποιο κατεβαίνει στις δημοσκοπήσεις και ποιο τελικά θα επικρατήσει στις εκλογές.
Οι απλοί πολίτες έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία να αντιμετωπίσουν τρομακτικά προβλήματα. Λογικό λοιπόν θα ήταν να μην ενδιαφέρονται παρά μόνο για αυτά. Τώρα που καλούνται να ψηφίσουν, το κριτήριό τους θα έπρεπε να είναι ακριβώς και αποκλειστικά το εξής: Ποιος περιγράφει ακριβέστερα την κατάσταση, ποιος έχει μελετήσει καλύτερα τα προβλήματα, ποιος προτείνει λύσεις και αν οι λύσεις που προτείνει είναι σωστές και εφαρμόσιμες.
Ωστόσο στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όπου κατά κύριο λόγο γίνεται η πολιτική αντιπαράθεση των υποψηφίων, οι συζητήσεις περιστρέφονται κυρίως σε θέματα όπως: ποιος τα είχε πεί καλύτερα, τι έγινε στο παρελθόν, τι θα γίνει αν ανέβει το Α κόμμα, αν κατέβει το Β κόμμα και αν έρθει πρώτο το Γ κόμμα. Συζήτηση επί των διαφορετικών προτάσεων δεν γίνεται, ή γίνεται σπανιότατα. Ίσως γιατί τα περισσότερα κόμματα δεν έχουν προτάσεις. Οι δημοσιογράφοι που καθοδηγούν τις συζητήσεις έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό. Με τον τρόπο τους εκτρέπουν την προσοχή του κοινού τους από το πραγματικό διακύβευμα, δηλαδή τον εντοπισμό και τη λύση των προβλημάτων, και την οδηγούν στις ανούσιες αντιπαραθέσεις μεταξύ των υποψηφίων και των κομμάτων. Στην ουσία «παίζουν το παιχνίδι» των επαγγελματιών της πολιτικής και των κομμάτων εξουσίας, ηθελημένα ή μη. Πάντως έτσι δεν βοηθούν τον κόσμο να επιλέξει τον ικανότερο.
Εμείς οι «κοινοί θνητοί», οι σκληρά εργαζόμενοι και ελάχιστα αμειβόμενοι ή ακόμα περισσότερο οι άνεργοι δεν πρέπει να «τσιμπάμε». Ας επιλέξουμε εκείνους που προτείνουν τις καλύτερες (κατά τη γνώμη μας) λύσεις στα ΔΙΚΑ ΜΑΣ προβλήματα. Με τον απλό αυτό τρόπο, μπορεί τελικά να επικρατήσει και η δική μας …τάξη στην «πάλη των τάξεων» ανάμεσα στους απλούς πολίτες και τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Υ.Γ. Αυτά που υποστηρίζω δεν αφορούν μόνο τη χώρα μας. Η λεζάντα της φωτογραφίας που επισυνάπτω λέει τα εξής: «THE PROBLEM FOR POLITICIANS, POLITICAL PARTIES… AND NEWSPAPERS TOO: DEPRESSING ABSENCE OF ANY INTERESTING IDEAS…» Η φωτογραφία δε επιγράφεται ως: «Fighting Politicians»!
