Μετά τις εύλογες απορίες που δημιούργησε το λεξικό της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ κι άλλων αντιμνημονιακών δυνάμεων επανέρχομαι με μια καθημερινή ιστορία της νέας Ελλάδας. Παρατίθενται εδώ συνοπτικά η ακολουθία των κύριων γεγονότων της υπόθεσης:

Αυτές τις μέρες έχουν βγει μερικοί και προσπαθούν να συγκρίνουν τις καταλήψεις των δικών μας πανεπιστημίων, αλλά εμμέσως και των σχολείων, με την "κατάληψη" (στην ουσία καθιστική διαμαρτυρία) που γίνεται στο ΔΗΜΟΣΙΟ πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνια. Και αυτό σε μια προσπάθεια να πείσουν ότι αυτό που συμβαίνει στα ΑΕΙ στην Ελλάδα, γίνεται και αλλού, και μάλιστα σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου (8ο στη διεθνή κατάταξη) με 72 βραβεία Νόμπελ στο ενεργητικό του!!!

Ας δούμε λοιπόν τι ακριβώς συμβαίνει.

Όχι δεν αναφέρομαι στο μέλλον αλλά στο παρόν. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνούν ήδη κι ας μην το λένε στις ειδήσεις. Συγκυβερνούν μάλιστα περισσότερα χρόνια από όσων ετών είναι τα κόμματά τους καθώς είναι γνήσιοι συνεχιστές του δόγματος του παρασιτισμού, ενός πολιτικού μοτίβου που κυριαρχεί σε όλη την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Τα κοινοβουλευτικά μας κόμματα επιδίδονται σε δυο βασικούς ρόλους. Το «αντί» είναι η διαχρονική σημαία των ελληνικών κοινοβουλευτικών  αντιπολιτεύσεων. Η εκάστοτε κυβέρνηση αντίθετα προσποιείται συνήθως τον «εγγυητή της σταθερότητας». Ανάλογα με τις συνθήκες ενίοτε προσπαθούν να αναμείξουν τους δυο ρόλους σε δοσολογίες που επιλέγουν οι αλχημιστές ηγέτες τους. Σε κάθε περίπτωση το μοτίβο είναι τόσο σταθερό που είναι πλέον αδιάφορο στους πολίτες - θεατές. Ούτε τα Ζάππεια, ούτε το Άγιον Όρος, ούτε καν το Βατικανό μπορούν να προκαλέσουν μια κάποια έκπληξη. Δεν εντυπωσιάζει ούτε καν η συστηματική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να επιδίδεται σε αναίτια «αυτογκόλ» κάθε φορά που … κινδυνεύει να πλησιάσει να κυβερνήσει. Δεν εντυπωσιάζουν ούτε καν οι προσπάθειες της κυβέρνησης να μιμηθεί την αντιπολίτευση (για κάθε Λαφαζάνη έναν Γιακουμάτο, για κάθε Μηλιό έναν Ντινόπουλο και για κάθε Σκουρλέτη μια Βούλτεψη).

Κανείς σοβαρός και νηφάλιος σχολιαστής και πολίτης αυτής της χώρας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τα γεγονότα της 17^ης Νοεμβρίου 1973 υπήρξαν πολύ σημαντικά για την εποχή τους και επηρέασαν τις εξελίξεις.

Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι υπήρξαν νέα παιδιά – φοιτητές με αγνά κίνητρα (άλλο το τι επακολούθησε…) που διακινδύνεψαν και κάποιοι από αυτούς το πλήρωσαν με τη ζωή τους, σε μιαν ευγενή και ανιδιοτελή, όσο και απελπισμένη προσπάθεια να ανατρέψουν τη δικτατορία.

Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το κυρίαρχο σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» είναι δυστυχώς ζητούμενο στην εποχή μας. Και κανείς νηφάλιος και ψύχραιμος παρατηρητής δεν είναι δυνατό να αγνοήσει ότι και τα τρία παραπάνω υπέρτατα αγαθά μιας (οποιασδήποτε) κοινωνίας προδόθηκαν «εκ των ένδον». Και αυτοί που τότε τα βροντοφώναζαν με παλμό, πίστη και αυταπάρνηση, οι ίδιοι ή οι αντιλήψεις τους ευθύνονται κατά μεγάλο μέρος στην προδοσία αυτή.