Αν χαλάσει κάτι στο σπίτι σου, θα το φτιάξεις. Γιατί σε αφορά άμεσα και γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για αυτό. Δεν είναι το κράτος ή ο δήμος υπεύθυνος. Εσύ είσαι, σε αφορά, θα βρεις λεφτά να το φτιάξεις. Αν δε το φτιάξεις σωστά, εσύ φταις.

Αν χαλάσει κάτι στη πολυκατοικία επίσης σε αφορά. Δεν μπορείς όμως να τα το φτιάξεις μόνος σου. Πρέπει να το φτιάξουν όλοι οι ιδιοκτήτες της πολυκατοικίας. Γιατί είναι κοινόχρηστο. Αφορά εσένα αλλά και τους άλλους και όλοι μαζί πρέπει να πληρώσετε να το φτιάξετε. Πάλι όμως δεν είναι υπεύθυνος το κράτος ή ο δήμος. Αν δε το φτιάξετε ή δε το φτιάξετε σωστά, εσύ φέρεις ένα μικρό αλλά άμεσο μερίδιο ευθύνης.

Αν χαλάσει το πεζοδρόμιο έξω από τη πολυκατοικία, υπεύθυνος είναι ο δήμος. Σε αφορά, και εσένα, και τους άλλους στη πολυκατοικία, και όσους χρησιμοποιούν το πεζοδρόμιο, διαφορετικά ίσως το καθένα σε συχνότητα, αλλά αφορά αρκετούς. Την ευθύνη όμως την έχει ο δήμος. Έτσι έχει οριστεί, και ο Δήμος πληρώνεται για αυτό το σκοπό, μεταξύ άλλων. Έχεις προπληρώσει το δήμο για να φτιάχνει χαλασμένα πεζοδρόμια (μεταξύ άλλων), είτε έξω από το σπίτι σου είτε όπου αλλού στα όρια του χρειαστεί. Αν δεν είσαι ευχαριστημένος το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ψηφίσεις άλλο δήμαρχο. Πάντα όμως θα προπληρώνεις τις υπηρεσίες αυτές. Έχεις μεταθέσει την ευθύνη στο δήμο.

6 ετών, το παιδί σου θα πάει σχολείο. Μπορείς να πληρώσεις και να το στείλεις σε ιδιωτικό σχολείο. Μπορείς επίσης να το πας σε δημόσιο. Το δημόσιο σχολείο το έχεις προπληρώσει. Συνεπώς, αν δεν έχεις ιδιαίτερη ευχέρεια χρημάτων αυτή η λύση (του δημόσιου) είναι και η πιο ρεαλιστική. Σε αφορά η παιδεία του παιδιού σου, αλλά δεν έχεις την ευθύνη. Την ευθύνη την έχει είτε το δημόσιο σχολείο που έχεις προπληρώσει, είτε το ιδιωτικό που θα πληρώσεις επί της χρήσης. Αν δεν είσαι ευχαριστημένος πρέπει να αλλάξεις σχολείο. Πάντα όμως και εδώ θα προπληρώνεις τις υπηρεσίες αυτές. Μεταθέτεις την ευθύνη στο κράτος. Συμπληρωματικά, αν και όσο δύνασαι οικονομικά, πληρώνεις από πάνω.

Αν χρειαστείς ιατρική φροντίδα, θα σε καλύψει το ταμείο σου, ή το απορίας, ή το ιδιωτικό. Σε αφορά, αλλά την ευθύνη την έχει είτε ο ιδιώτης που πληρώνεις είτε επί τόπου είτε με ιδιωτικό συμβόλαιο, είτε το κράτος που το έχεις προπληρώσει. Αν δεν μείνεις ευχαριστημένος αλλάζεις τον ιδιώτη ή πας σε αυτόν. Και εδώ όμως πάλι θα προπληρώνεις τις υπηρεσίες αυτές, κάνεις δε κάνεις χρήση, μείνεις δε μείνεις ευχαριστημένος. Γιατί και εδώ έχεις μεταθέσει την ευθύνη στο κράτος. Και πάλι αν μπορείς βάζεις εξτρά χρήματα. Αν όχι, ό,τι παρέχει το κράτος.

Αν σου κλέψουν το αυτοκίνητο την πάτησες. Σε αφορά. Δεν αφορά το κράτος ή το δήμο όμως. Γιατί εσύ έχεις την ευθύνη εδώ. Αν έχεις κάνει ασφάλεια κλοπής, θα αποζημιωθείς. Αν δε έχεις και ασφάλεια αντικατάστασης οχήματος, τρεις μήνες μέχρι να σε πληρώσουν θα έχεις αυτοκίνητο αντικατάστασης. Δηλαδή το τι θα συμβεί στη συνέχεια, από το σχεδόν ούτε γάτα ούτε ζημιά μέχρι την απόλυτη απογοήτευση (χωρίς αυτοκίνητο και χωρίς αποζημίωση) εξαρτάται από εσένα. Εσύ έχεις την ευθύνη. Με δύο έως δέκα ευρώ το μήνα κάνεις την ασφάλεια σου ή παίρνεις το ρίσκο. Εσύ όμως. Δική σου η ευθύνη. Το κράτος δε ζητάει λεφτά για ασφάλεια αυτοκινήτου και δε σου παρέχει τίποτα επ' αυτού.

Όταν βγεις στη σύνταξη θα σε αφορά. Είναι η σύνταξή σου. Όμως την ευθύνη την έχει το κράτος. Εσύ του την παρέδωσες. Το κράτος αποφασίζει τι εισφορές θα δώσεις, πότε θα βγεις και πόσα θα πάρεις. Θα μπορούσες να την είχες και εσύ, ακριβώς όπως στο αυτοκίνητο παραπάνω. Και σε άλλο πολιτικό μοντέλο, φιλελεύθερο και όχι σοσιαλιστικό. Εκεί που εσύ θα διάλεγες τι ποσό θα πλήρωνες εισφορά. Και που θα αποφάσιζες πότε θα έβγαινες. Και που η σύνταξή σου θα ήταν παράμετρος αυτών των δύο και τίποτα άλλο. Ούτε μεγαλύτερη ούτε μικρότερη από ό,τι μαθηματικά και οικονομικά προκύπτει. Στο σοσιαλιστικό πάει εξτρά. Όπως και στην ιδιωτική παιδεία και υγεία. Πλήρωσε κάτι παραπάνω για να έχεις συμπλήρωμα σύνταξης.

Μεγάλο κράτος σημαίνει λιγότερη ευθύνη για το κάθε πολίτη. Και λιγότερα χρήματα στον πολίτη. Μικρό κράτος σημαίνει μικρότερη ευθύνη του κράτους, μεγαλύτερη ευθύνη για το πολίτη και περισσότερα χρήματα στο πολίτη.

Ένα μεγάλο κράτος έχει εξορισμού μεγάλα έξοδα. Διότι έχει πολλές ευθύνες. Συνεπώς φυσιολογικά έχει και μεγάλα έσοδα. Δηλαδή εισπράττει μεγάλα ποσά και πληρώνει μεγάλα ποσά.

Δεν είναι μόνο το θέμα της διαφθοράς, της διαπλοκής, της σπατάλης και της κακοδιαχείρισης, την μίζας και δε συμμαζεύεται. Είναι και η μαθηματικά και κοινωνικά βέβαιη απόκλιση από το δίκαιο γενικά. Όταν καλείσαι να εισπράξεις τεράστιους φόρους και εισφορές και άλλα έσοδα, είναι στατιστικά σίγουρο ότι κάποιοι πολίτες θα ευνοηθούν και κάποιοι άλλοι θα αδικηθούν. Πόσο; Όσο μεγαλύτερα τα νούμερα, τόσο μεγαλύτερη και η εύνοια ή η αδικία.

Το ίδιο ισχύει και στην εκπλήρωση των τεράστιων υποχρεώσεων του κράτους. Μαθηματικά και στατιστικά θα γίνουν και εύνοιες και αδικίες.

Όσο μεγαλύτερο είναι το κράτος, τόσα περισσότερα χρήματα καλείται να εισπράξει και να διαθέσει και  αναλόγως μεγάλη είναι και η εύνοια και η αδικία, και στην είσπραξη και στην απόδοση. Ένα μεγάλο κράτος αυταπόδεικτα και ευνοεί και αδικεί πολίτες, και εσκεμμένα, και ακούσια.