Η αληθινή αξιοπρέπεια είναι σαν το ποτάμι: όσο πιο βαθύ είναι, τόσο λιγότερο θόρυβο βγάζει. Μισέλ Ντε Μονταίν

Αξιοπρέπεια! Η λέξη που η επίκλησή της ενεργοποιεί αντανακλαστικά σε κάθε πρόσωπο ή κοινωνική ομάδα, στον απατημένο σύντροφο, στον οικονομικά χειμαζόμενο ή σε ταπεινωμένο λαό.

Αξιοπρέπεια λοιπόν! Η αίσθηση που έχει ένας άνθρωπος όταν οι άλλοι τον σέβονται και όταν ο ίδιος νιώθει ότι έχει κάποια αξία, σύμφωνα με το λεξικό.

Κάποτε ένα μικρό παιδί έκλεψε στο σχολείο την πλάκα ενός άλλου. Η μητέρα του όταν κατάλαβε ότι τα κατάφερε χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς ένιωσε περήφανη που έχει τόσο … έξυπνο παιδί. Ο μύθος του Αισώπου λέει ότι όσο η μάνα ενθουσιαζόταν με τα κατορθώματα του κανακάρη της τόσο αυτός προχωρούσε σε σοβαρότερα παραπτώματα.

«… Το παιδί μεγάλωνε, έγινε άντρας κι έγινε ο πιο επιτήδειος κλέφτης της περιοχής.
Κάποτε, όμως, τον έπιασαν, την ώρα που λήστευε ένα σπίτι, τον δίκασαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο.
Την ώρα που τον έσερναν δεμένο για να τον πάνε στον τόπο όπου ο δήμιος θα του έκοβε το κεφάλι, η μητέρα του έτρεχε πίσω από τη συνοδεία κι έκλαιγε, χτυπώντας το στήθος της με απελπισία.
- Γιε μου πού σε πάνε; Γιε μου! Πού σε πάνε; Φώναζε απελπισμένα.
Τότε ο κατάδικος σταμάτησε και παρακάλεσε εκείνους που τον πήγαιναν να τον αφήσουν να πει κάτι κρυφά στη μητέρα του.
Εκείνοι δέχτηκαν, μια που λίγη ώρα είχε ακόμα να ζήσει.
Τότε ο κατάδικος έσκυψε, τάχα να πει κάτι στ’ αφτί της μητέρας του, και της το ξερίζωσε με τα δόντια του!
- Δεν ντρέπεσαι, καταραμένο παιδί! Φώναξε εκείνη, ουρλιάζοντας από τους πόνους. Δεν σου φτάνουν τόσα εγκλήματα που έκανες, φέρεσαι έτσι και στη μητέρα που σε γέννησε;
- Εσύ φταις για το κατάντημά μου, της αποκρίθηκε ο κατάδικος. Αν με μάλωνες όταν έκλεψα για πρώτη φορά εκείνη την πλάκα και σου την έφερα, σήμερα δεν θα με πήγαιναν να μου κόψουν το κεφάλι.» [Πηγή http://www.pare-dose.net/110]

Το να κερδίσεις τις εκλογές, όταν έχεις αντίπαλο μιαν αποτυχημένη κυβέρνηση και επιπλέον «έχεις τον αέρα στα πανιά» σου, είναι το ΕΥΚΟΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ της προσπάθειας. Αρκεί να έχεις το χάρισμα να «πιάσεις το σφυγμό» της κοινωνίας. Εδώ οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο κ. Τσίπρας απέδειξε ότι «το έχει».

Το ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ είναι … αφού νικήσεις και γίνεις κυβέρνηση.

Όταν ένα κόμμα γίνεται κυβέρνηση

Α) Χωρίς αξιόπιστο και ρεαλιστικό πρόγραμμα, που έχει γίνει αποδεκτό πρώτα – πρώτα από το ίδιο το κόμμα

Β) Υποσχόμενο πράγματα που δεν ξέρει ότι μπορεί να πραγματοποιήσει ή – ακόμα χειρότερα – υποσχόμενο πράγματα που ξέρει ότι ΔΕΝ μπορεί να πραγματοποιήσει…

τότε ξεκινάει τη θητεία της με … «αυτογκόλ από τα αποδυτήρια»!

Άρθρο του Ιωάννη Παναγιωτόπουλου

Ο μικρότερος από τους μεγάλους ασθενείς, η παιδεία (ο μεγαλύτερος χωρίς συζήτηση είναι φυσικά η δημόσια υγεία), είδε τα χρόνια που πέρασαν να συμβαίνουν πολλά: βόγκηξε, ασθένησε βαρέως και τώρα είναι στο στάδιο του ετοιμοθάνατου.

Όχι ότι όλες οι αλλαγές που προωθήθηκαν από τους πεφωτισμένους υπουργούς ήταν για το πυρ το εξώτερον. Για να αναφερθούν και ορισμένα θετικά:

Επιτέλους οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί γύρισαν στα σχολεία. (Μερικοί βέβαια καλύτερα θα ήταν να μη γυρνούσαν ποτέ!). Αποσπάσεις (πριν των αυστηρά ημετέρων βέβαια) κόπηκαν και έγινε προσπάθεια «εξοικονόμησης» προσωπικού. (Ελέω ελλείψεων διορισμών). Από την άλλη, έγινε επίσης μια στροφή προς ένα πιο ελαστικό αναλυτικό πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει διάφορες δράσεις εκτός του αυστηρά διδακτικού πακέτου ύλης. Έγιναν και άλλα, που δε θα χαρακτηρίζονταν ακριβώς θετικά, όμως πρωτόγνωρα.. Κάτι τέτοιο, ήταν η αξιολόγηση που προωθήθηκε. Σαν ιδέα ενός ξεκινήματος όμως, μόνο.