Ο κόσμος της εικονικής νομιμότητας που καταρρέει. Η ξεχασμένη έννοια της κατάχρησης εξουσίας.

Το Σύνταγμα ορίζει ότι, σε γενικές γραμμές, η πρόσληψη κρατικού υπαλλήλου, είναι μια μη αντιστρεπτή πράξη. Υπάρχουν πολλές τέτοιες, μη αντιστρεπτές πράξεις στο πλαίσιο της άσκησης της διοικητικής δράσης. Και με την ανεξέλεγκτη εκτέλεση τους φτάσαμε να ζούμε σε μια κοινωνία ακραίων τετελεσμένων και ακραίων, φαινομενικά νόμιμων πάντα, ανισοτήτων. Στους διορισμούς, στις συντάξεις, στην παροχή προνομίων, στις εξαιρέσεις, παντού. Τώρα αυτό έγινε, λένε συνήθως, και, σύμφωνα με τον νόμο, δεν ξεγίνεται. Η ζωή, λοιπόν, στην χώρα μας, είναι για όποιον προλάβει και οι υπόλοιποι, που δεν μπόρεσαν να τρυπώσουν και κοιτούν αμήχανοι και ανήμποροί απέξω, πρέπει να πληρώνουν ισόβια την ζημιά.

Το Σύνταγμα, όμως, απαγορεύει ρητά και την καταχρηστική άσκηση της δημόσιας εξουσίας. Κάτι που στον δήθεν ψηφιακό κόσμο των ασφαλιστικών δικλείδων, που καλύπτουν, με το απατηλό πέπλο της νομιμότητας, την ιδιοτέλεια και την αυθαιρεσία της εξουσίας, προσθέτει μια ελευθερία επιστροφής και αναψηλάφησης. Όταν η κατάχρηση και η αυθαιρεσία του κράτους δεν ελέγχονται με μόνιμους μηχανισμούς στην καθημερινότητα, το σωρευμένο αποτέλεσμα τους γίνεται κάποια στιγμή δυσβάστακτο, για τους εκτός του θερμοκηπίου και οι κοινωνίες οδηγούνται μοιραία σε συνολικές αναδιατάξεις, κάτω από εκρηκτικές συνήθως συνθήκες. Με κατάργηση της εικονικής νομιμότητας και την εφαρμογή νέων ισορροπιών. Η διαδικασία αυτή ποτέ δεν είναι ανώδυνη.

Το σημερινό σύστημα, που βασίστηκε για δεκαετίες ολόκληρες στην εξαγορά των συνειδήσεων των πολιτών, μέσω της καταχρηστικής διανομής των δημόσιων πόρων, οδηγείται μοιραία προς αυτήν την κατεύθυνση. Λίγη σωφροσύνη θα αρκούσε για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε την μετάβαση και την νέα μοιρασιά με σχετικά ομαλό τρόπο. Φαίνεται όμως πως αυτό είναι κάτι που δεν θέλουμε, αφού υπάρχουν πολλοί που αρνούνται τον αυτοπεριορισμό, πιστεύοντας ότι, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, θα μπορέσουν, αυτοί μόνοι, να διατηρήσουν τα καταχρηστικά κεκτημένα τους. Η πολιτική εξουσία έχει τους λόγους της να ευνοεί αυτήν την στάση, συνεχίζοντας, με την λογική του διαίρει και βασίλευε να κρατά διασπασμένη την κοινωνία. Οι πόροι όμως τελείωσαν και για πολλούς η αναδιάταξη αρχίζει πλέον να γίνεται ζήτημα επιβίωσης. Αν δεν κάνουμε αυτό που πρέπει γρήγορα εμείς θα το κάνει για μας, με τον τρόπο που αυτή ξέρει, η ίδια η ζωή.

Ένα πολύ απλό παράδειγμα. Η κόρη του κ. Πολύδωρα μπορεί να διορίστηκε "νόμιμα' στην βουλή, αφού ο διάσημος μπαμπάς της διετέλεσε "νόμιμα" πρόεδρος του σώματος για 24 ώρες και δικαιούται "νόμιμα" να απολαμβάνει τα ισόβια προνόμιά του. Στην περίπτωση της, λοιπόν, εφαρμόστηκαν όλες οι συνταγματικές προβλέψεις. Πλην αυτής που αφορά στο πνεύμα της άσκησης της δημόσιας εξουσίας και απαγορεύει την κατάχρηση. Κανείς δεν σκέφθηκε να απομακρυνθεί από το γράμμα και να ψηλαφήσει το πνεύμα που διαπνέει την έννομη τάξη. Και οι εφημερίδες λένε από καιρό από ότι με τον παχυλό μισθό αυτής της σπουδαίας νέας, που πληρώνεται από τους ήδη ληστρικούς φόρους των πολιτών, θα μπορούσαν να σιτισθούν επαρκώς μερικές δεκάδες φτωχά παιδιά ή να ζήσουν με αξιοπρέπεια δυο τρεις άτυχες οικογένειες ανέργων. 

Υπάρχει πλήθος ανάλογων παραδειγμάτων. Από τις συντάξεις των σαραντάρηδων, που τώρα, τί να κάνουμε, δόθηκαν λέμε, μέχρι τις ειδικές συμφωνίες χρηματοδότησης των ευγενών ταμείων της ΔΕΗ από τον προϋπολογισμό και τους τριακόσιους έκτακτους προεκλογικούς διορισμούς συμπατριωτών του υπουργού Στυλιανίδη στα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς .

Θα άξιζε τον κόπο να δούμε αν αυτή η αναθεώρηση μπορεί να συντελεσθεί με ομαλό τρόπο. Επειδή, όσο κι αν προσπαθήσουμε να την αποφύγουμε, αυτή τελικά θα γίνει. Δεν είναι μόνο ο Σύνταγμα που απαγορεύει την κατάχρηση. Είναι και η ίδια η φύση που την απεχθάνεται.

Πηγή: Έρμιππος

Φωτογραφία: Erich Ferdinand aka Erix! - flickr