Αυτό που κατάφερε ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" ήταν να εξαθλιώσει τόσο πολύ τους ανθρώπους των χωρών στις οποίες επιβλήθηκε, ώστε όταν κατέρρευσε άφησε δισεκατομμύρια πεινασμένους, πρόθυμους να εργαστούν για ένα κομμάτι ψωμί για να επιβιώσουν. Αυτό δημιούργησε μια τερατώδη ροή κεφαλαίων από τον δυτικό κόσμο στις πρώην κομμουνιστικές χώρες, και μετατόπισε το κέντρο βάρους της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής. Ταυτόχρονα κατέστησε πάμφθηνα τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας ή εντάσεως εργασίας που έγιναν προσιτά και στα "λαϊκά στρώματα" του Δυτικού κόσμου. Όμως αυτή η αλλαγή είχε αναπόφευκτα επιπτώσεις στις εργασιακές σχέσεις.

Μια παραγωγική μονάδα στη Γαλλία υφίσταται τον ανταγωνισμό μιας κινέζικης, μιας βιετναμέζικης ή μιας ρουμανικής. Άρα, ή θα κλείσει ή θα προσπαθήσει να μειώσει το κόστος με κάθε τρόπο. Οι εταιρείες ήδη έχουν εφαρμόσει τεχνικές μείωσης του κόστους οι οποίες δεν ακούγονται στις ειδήσεις διότι δεν προκαλούν διαδηλώσεις, όμως έχουν σημαντικές επιπτώσεις σε όσους θίγονται. Για παράδειγμα, η εταιρεία μου, πριν δέκα χρόνια, έκανε σημαντικό τζίρο, αναλαμβάνοντας την προσαρμογή στα Ελληνικά επιστημονικών εντύπων πολυεθνικών εταιρειών. Από κάποια στιγμή και ύστερα, όλη αυτή η δουλειά γίνεται κεντρικά και ταυτόχρονα αποκεντρωμένα. Δηλαδή τα κεντρικά γραφεία της πολυεθνικής στη Γενεύη ή στην Ν. Υόρκη δίνουν τα κείμενα για μετάφραση σε επαγγελματίες που βρίσκονται οπουδήποτε στον κόσμο - έτσι κι αλλιώς η επικοινωνία γίνεται διαδικτυακά, τα έντυπα σελιδοποιούνται από γραφίστες που βρίσκονται π.χ. στην Ινδία και τα αρχεία αποστέλλονται πάλι διαδικτυακά π.χ. στην Πολωνία για εκτύπωση. Και το κάνει αυτό για όλα τα τμήματά της, σε όλες της χώρες του κόσμου. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι το ίδιο, ποιοτικώς, αλλά η συνολική μείωση του κόστους είναι πολύ μεγάλη, άρα συμφέρει. Δεν σχολιάστηκε αυτό στα πρωινάδικα, δεν έγραψε κανένας αριστερός ανθρωπιστής δακρύβρεκτα κείμενα για τον “θάνατο του γραφιστάκου” όμως η τοπική παραγωγή υπέστη πλήγμα. Μεταφραστές, γραφίστες, επιμελητές κειμένων, τυπογράφοι, έμποροι χαρτιού, είδαν τον τζίρο τους να μειώνεται και για κάποιους να εξαφανίζεται εντελώς. Τι έπρεπε να κάνουν; Οδομαχίες για να ζητήσουν από το κράτος να τους εξασφαλίσει τα… κεκτημένα; Τι είναι κεκτημένο σ΄ αυτή τη ζωή; Προσαρμόζεται ο καθένας όπως μπορεί. Αν δεν μπορεί, κλείνει και κάνει μια άλλη δουλειά.

Το ίδιο ισχύει με τις εργασιακές σχέσεις. Η περιώνυμη “ελαστικότητα” την οποία οι ανεπάγγελτοι εργατοπατέρες και οι επαγγελματίες ευαίσθητοι έχουν δαιμονοποιήσει είναι προϋπόθεση επιβίωσης, δεν είναι κόλπο του καπιταλισμού για να έχει υπερκέρδη. Υπερκέρδη στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν, διότι έρχεται ο ανταγωνισμός και σου ψαλιδίζει κάθε "υπέρ" σε dt. Υπερκέρδη υπήρχαν μόνο στον κομμουνισμό, όπου ο διορισμός σου στο κομματικό όργανο σού ανέβαζε αμέσως, χωρίς να εργαστείς, το επίπεδο ζωής. Αυτή την εβδομάδα λοιπόν σε μια εταιρεία στην Γαλλία, στην Ελλάδα, στο Βέλγιο έχει πέσει πολλή δουλειά. Αν πρέπει να τηρηθούν οι εργασιακές ρυθμίσεις όπως ισχύουν μέχρι σήμερα, θα πρέπει κάθε ώρα υπερωρίας να πληρωθεί διπλά. Την άλλη εβδομάδα όμως που θα βαράει μύγες η εταιρεία δεν μπορεί να πει στον εργαζόμενο “σήμερα μην έρχεσαι και δεν θα πληρωθείς διότι δεν θα παράξεις τίποτε”. Αν δεν υπάρχει η δυνατότητα να συμψηφίζονται οι ώρες εργασίας όπως προβλέπει ο νόμος "Ελ Κομρί" που προωθεί το Υπουργείο εργασίας στη Γαλλία το κόστος της παραγωγής θα είναι 15% τουλάχιστον μεγαλύτερο και σε λίγο δεν θα υπάρχει καμία εβδομάδα με δουλειά, άρα η εταιρεία θα κλείσει. Ας σημειωθεί ότι ο νόμος δεν ακουμπάει καν το 35ωρο εργασίας την εβδομάδα. Απλώς σου λέει ότι αν δουλέψεις κάποιες ώρες παραπάνω μια μέρα (το πολύ μέχρι 12), θα το πάρεις μια άλλη σε ρεπό. Ο Ολάντ μπορεί να είναι σοσιαλιστής αλλά εντελώς χαζός δεν είναι. Βλέπει μεγάλες εταιρείες στη Γαλλία να κλείνουν ή να μετεγκαθίστανται. Βλέπει εταιρείες που ελέγχονται από το κράτος να είναι επί σειρά ετών ζημιογόνες. Αφού μάζεψε τις ανοησίες που έλεγε προεκλογικά για φορολόγηση 75% στους πλούσιους (όλοι οι σοσιαλιστές νομίζουν ότι ο πλούσιος είναι ένα αδρανές υλικό της φύσης, που όσο και να τον φορολογείς αυτός πλούσιος θα παραμένει και κυρίως θα κάθεται ακίνητος στο κράτος που τον γδέρνει...) τώρα καταλαβαίνει πως αν δεν μεταρρυθμίσει το πλαίσιο "προστασίας" των εργαζομένων, σε λίγο δεν θα υπάρχουν εργαζόμενοι για να προστατευθούν.

Οι Γάλλοι κομμουνιστές (η Γαλλία υπήρξε πάντα μεγάλη κομμουνιστομάνα) αντιδρούν. Πρώτον, διότι αυτό έχουν ως πάγιο αντανακλαστικό σε οποιαδήποτε αλλαγή. Όταν νομίζεις ότι όλος ο κόσμος συνωμοτεί εναντίον σου, κάθε αλλαγή, ακόμα και της λαδομπογιάς στα πατζούρια, την εκλαμβάνεις ως απειλή των “δικαιωμάτων” σου. Δεύτερον, διότι ως εκ φύσεως μικρόνοες (ευφυής κομμουνιστής δεν υπάρχει - υπάρχει καπάτσος, δολοπλόκος, ραδιούργος κ.λπ. - ευφυής, ποτέ!) δεν μπορούν να αντιληφθούν τη μεγάλη εικόνα. Τρίτον, διότι ο συνδικαλισμός στη Γαλλία είναι εντελώς απαξιωμένος (μόνο το 15% των εργαζόμενων στον Δημόσιο τομέα το 4-5% των εργαζόμενων στον Ιδιωτικό είναι γραμμένοι σε συνδικάτα) και βρήκε ευκαιρία, σε συνεργασία με την πανταχού παρούσα και πάντα δραστήρια “πολυεθνική των μπαχαλάκηδων”, να κάνει αισθητή την παρουσία του. Τέταρτον, διότι και στη Γαλλία τα προνόμια των μεγαλοσυνδικαλιστών είναι σκανδαλώδη όπως και στην Ελλάδα και δεν θα ήθελαν οι εργατοπατέρες να χάσουν ας πούμε την προστασία από απόλυση ή το "κεκτημένο δικαίωμα" να κηρύσσουν απεργία όποτε γουστάρουν και όποιοι γουστάρουν, χωρίς υπερψήφιση από το συνδικάτο και χωρίς να προειδοποιήσουν την επιχείρηση.

Αν υπήρχε ακόμα ο σοσιαλιστικός παράδεισος θα άξιζε οι διαδηλωτές της Γαλλίας και οι Έλληνες ομοϊδεάτες τους να πάνε να δουλέψουν για κανένα εξάμηνο, κάτω από την σκέπη του Πατερούλη. Αλλά δεν υπάρχει. Το οικονομικό τσουνάμι που προκάλεσε η κατάρρευσή του κομμουνιστικού τέρατος, ακόμα και μετά από 25 χρόνια, εξακολουθεί να χτυπάει τις μέχρι τώρα ειδυλλιακές ακτές των εργασιακών σχέσεων, που όλες, να μην το ξεχνάμε, διαμορφώθηκαν σε περιβάλλον ακραιφνούς καπιταλισμού. Στη Σοβιετία ούτε να ονειρευτούν τολμούσαν το δικαίωμα της απεργίας. Η εβδομάδα είχε 41 εργάσιμες ώρες - θεωρητικά, γιατί στην πράξη όλοι ήταν σταχανοβίτες με το ζόρι, κι αν δεν ήθελαν να είναι, o Πατερούλης τούς άλλαζε περιβάλλον για να ανανεωθούν και να απολαύσουν τα εργασιακά δικαιώματα των στρατοπέδων της Σιβηρίας. Φυσικά ο όρος υπερωριακή αμοιβή δεν υπήρχε καν στο λεξικό.

Είναι τραγική ειρωνεία, αλλά τα απόνερα της κατάρρευσης του ήταν το μόνο πλήγμα που μπόρεσε να καταφέρει ο αλήστου μνήμης κομμουνισμός κατά του καπιταλισμού. Θα το έλεγες και εκδίκηση του νεκρού!

Πηγή: politicaldoubts.com

Μετά τη φράση «οι Ελληνες χωρίζονται σε…» ο καθένας βάζει τις δικές του κατηγορίες: μνημονιακούς - αντιμνημονιακούς, βάζελους - γαύρους, μεταρρυθμιστές - κρατιστές, και πάει λέγοντας. Εγώ θεωρώ πως, τουλάχιστον στην κατανόηση της ελληνικής χρεοκοπίας, οι Έλληνες χωρίζονται σε όσους καταλαβαίνουν αριθμητική 4ης Δημοτικού και σε όσους όχι.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια ήθελα να πιστεύω ότι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν την αριθμητική της Δ΄ Δημοτικού είναι οι μαθητές των προηγούμενων τάξεων. Οι τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις αλλά και τα όσα διαβάζω από πολιτικούς και δημοσιογράφους με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για το 60% των Ελλήνων. Πολλοί απ’ αυτούς, μάλιστα, δεν καταλαβαίνουν ούτε αριθμητική Α΄ Δημοτικού. Γι’ αυτό σύντροφε, συμπάθα με, αλλά επειδή δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκεις, θα σου κάνω ένα τεστ τώρα. Για το δικό σου το καλό. Αν δεν ξέρεις τις απαντήσεις μη διαβάσεις παρακάτω, χαμένος θα πάει ο κόπος, θα σου φανούν πυρηνική φυσική. Πάμε, λοιπόν:

1. Ποιος αριθμός είναι μεγαλύτερος, το 0,75 ή το 5;
2. Αφαίρεσε το 51 από το 87.
3. Αν δανειστώ 100 ευρώ με ετήσιο επιτόκιο 2% πόσα χρήματα πρέπει να δώσω στο τέλος του χρόνου για να ξεχρεώσω;
4. Αν δανειστώ 100 ευρώ με ετήσιο επιτόκιο 2% πόσο τόκο πρέπει να δώσω στο τέλος του χρόνου για να χρωστάω πάλι 100 ευρώ;
5. Μπορεί κάτι να το θες και να μην το θες ταυτόχρονα;

Αν οι απαντήσεις σου ήταν: 5, 36, 102, 2, ΟΧΙ, μπορείς να καταλάβεις αυτό που δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν μερικά εκατομμύρια Έλληνες. Συνέχισε την ανάγνωση.

Στις 31/12/2015 το χρέος της χώρας ήταν 321,3 δισ. ευρώ. Το μεσοσταθμικό επιτόκιο ήταν 2%. Τι θα πει μεσοσταθμικό επιτόκιο; Θα πει ότι άλλα ποσά τα είχαμε δανειστεί με 4%, άλλα με 6%, άλλα με 1% κι άλλα με 0,75%. Αν όλα τα βάζαμε σε ένα καλάθι, οι τόκοι που πρέπει να πληρώσουμε αντιστοιχούν σε 2% για το σύνολο του χρέους.

Γιατί όμως τόσο μεγάλη διακύμανση στα επιτόκια; Διότι όσο το χρέος διογκωνόταν, μας δάνειζαν ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ με όλο και μεγαλύτερα επιτόκια τα οποία εμείς αδιαμαρτύρητα πληρώναμε και μάλιστα κάθε φορά που το κράτος δανειζόταν, η κυβερνητική ανακοίνωση μιλούσε για «ψήφο εμπιστοσύνης» των αγορών στην ελληνική οικονομία. Να ανοίξω μια παρένθεση. Ποιες είναι οι περιώνυμες αγορές; ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ αγοράζει κρατικά ομόλογα: μια τράπεζα, ένα επενδυτικό fund, ένα ασφαλιστικό ταμείο, εσύ, εγώ, ένας Γιαπωνέζος, ένας Κογκολέζος, ένας Θιβετιανός μέχρι και η γιαγιά σου αν έχει συμμετοχή σε αμοιβαία κεφάλαια.

Όταν όμως οι αγορές είπαν για μας «αυτοί πάνε για φαλίρισμα» και τα επιτόκια που ζητούσαν ήταν στον θεό, δηλαδή ουσιαστικά σταμάτησαν να μας δανείζουν, εμείς ζητήσαμε τη βοήθεια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Και τότε για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή μεταπολεμική ιστορία ανέλαβαν τα δάνειά μας οι εταίροι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάθε ομόλογο που έληγε το πλήρωναν οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι: Γερμανοί (κυρίως) αλλά ακόμα και Σλοβάκοι που είναι πολύ πιο «φτωχοί» από εμάς. Μας το χάριζαν; Όχι βέβαια. Εξακολουθούσαμε να το χρωστάμε, όχι πλέον στις αγορές αλλά στους εταίρους και το ΔΝΤ. Κι αντί το επιτόκιο να είναι 5% σαν κι αυτό που δεχόμασταν να πληρώνουμε στις αγορές, οι εταίροι μάς έβαλαν μικρότερο επιτόκιο που σήμερα είναι στο 0,75%, με την προοπτική να μικρύνει κι άλλο. Να λοιπόν πού κολλάει η πρώτη ερώτηση. Τους ευρωπαίους που, χωρίς να έχουν καμμία όρεξη, με οξύτατες αντιδράσεις από τους φορολογούμενούς τους, μας δανείζουν με 0,75% τους χαρακτηρίζουν κάποιοι (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ, ΧΑ) ως τοκογλύφους! Όταν το κράτος δανειζόταν από τις αγορές με 5% (για να τα μοιράσει σε μισθούς και συντάξεις) κανένας δεν έβγαζε τσιμουδιά! Πόσοι λοιπόν ξέρουν ότι το 0,75 είναι μικρότερο από το 5; Να πού κολλάει και η 5η ερώτηση: όταν οι εταίροι μάς δανείζουν τους βρίζουμε ως τοκογλύφους, όταν δεν μας δανείζουν τους βρίζουμε ως εκβιαστές. Θέλετε δανεικά ή δεν θέλετε, σύντροφοι; Αποφασίστε.

Πάμε τώρα στα δύσκολα. Με μεσοσταθμικό επιτόκιο 2% και χρέος 321,3 δις θα πρέπει κάθε χρόνο να πληρώνουμε, δηλαδή να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, 6,426 δις ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΚΟΥΣ! Αν δώσουμε έστω και ένα ευρώ λιγότερο, αυτό προστίθεται στο χρέος. Μεγαλύτερο πλεόνασμα, μικρότερο χρέος. Μικρότερο πλεόνασμα, μεγαλύτερο χρέος. Όταν λοιπόν ο Τσίπρας χαίρεται διότι μέχρι το 2018 θα έχει πλεόνασμα συνολικά 9,9 δις αυτό σημαίνει ότι φεσώνει τα παιδιά και τα εγγόνια μας με επιπλέον 15,8 δις! Στο τέλος του 2018, παρά τις αιματηρές θυσίες, το χρέος θα φτάσει τα 337,1 δις τουλάχιστον, διότι θα πρέπει να προστεθούν και οι τόκοι κάθε χρόνου για το «έλλειμμα του πλεονάσματος». Τι δεν καταλαβαίνεις, σύντροφε;

Για να δούμε πόσο κέρδος είναι για την τσέπη μας το μικρό επιτόκιο των εταίρων, αρκεί να σκεφτούμε ότι κάθε μονάδα επιτοκίου είναι 3,213 δις. Την τελευταία φορά που η Ελλάδα βγήκε κανονικά στις αγορές (2-2-2010), πριν βαρέσουμε κανόνι, πλήρωσε για πενταετή ομόλογα επιτόκιο 6,10%. Αν δηλαδή το μεσοσταθμικό επιτόκιο ήταν 6% θα έπρεπε κάθε χρόνο το πλεόνασμα να είναι 19,278 δις τον χρόνο! Οι «τοκογλύφοι» εταίροι μάς γλυτώνουν κάθε χρόνο μόνο από τόκους 16 δις σύντροφε! Αξίζουν ένα «go back», τι λες;

Πάμε τώρα και στους τελευταίους δύο αριθμούς του τεστ, σύντροφε, γιατί μάλλον δεν θα σου λένε τίποτε. Ήταν το 2009 όταν ο Κώστας Καραμανλής έφτιαχνε τον προϋπολογισμό. Υπολόγισε να εισπράξει από φόρους 67 δις και να ξοδέψει, ως κράτος, 72. Τα 5 δις έλλειμμα ήταν ήδη πολλά, περίπου το 7,5% των εσόδων, ειδικά μετά από 40 χρόνια συνεχών ελλειμμάτων, δηλαδή συνεχών δανεικών, αλλά έτσι ήταν ο Καραμανλής, χουβαρδάς! Θα δανειζόταν πάλι και θα μοίραζε λεφτά στο πόπολο. Όταν στο τέλος του 2009 το κράτος έκανε ταμείο διαπίστωσε ότι αντί να εισπράξει 67, εισέπραξε λιγότερα από 51 και αντί να ξοδέψει 72, ξόδεψε 87 δις! 36 δις τρύπα! Τον καστανά της γωνίας να βάζαμε πρωθυπουργό καλύτερα θα τα κατάφερνε. Όμως αυτά τα 36 δις που τα δανειστήκαμε ΕΠΕΣΑΝ στην αγορά, αφού πρώτα μπήκαν σε τσέπες ΔΥ και συνταξιούχων. Και έφεραν ανάπτυξη... στην Κίνα, στην Τουρκία, στην Ταϊβάν, στην Ν. Κορέα, στη Γερμανία, στην Ιταλία, εκεί δηλαδή όπου παράγονται οι ηλεκτρικές συσκευές, τα ρούχα, τα έπιπλα και τα αυτοκίνητα που τρέξαμε να αγοράσουμε με δανεικό χρήμα. Όταν κόπηκαν τα δανεικά, φυσικά και αυτά τα 36 δις έλλειψαν από την αγορά! Ποιος λοιπόν μας «φτωχοποίησε», σύντροφε; Είσαι πλούσιος όταν εισπράττεις 51, δανείζεσαι 36 και ξοδεύεις 87; Ή είσαι ένας φαντασμένος μπατίρης, μια θλιβερή μαντάμ Σουσού, που παίρνει ακριβά δώρα στα παιδιά της και θα τους στείλει τον λογαριασμό, μαζί με τους τόκους, μόλις μεγαλώσουν;

Από τότε οι εταίροι, το μόνο που μας είπαν ήταν: αφήστε τα παλιά σας δάνεια επάνω μας! Ξεχάστε τα! Αλλά φροντίστε να βγάζετε 100 και να ξοδεύετε 97, για να μείνουν και 3 για το χρέος, να το αποπληρώνετε σιγά-σιγά. Το κάναμε εμείς; Όχι βέβαια! Γράφαμε στο προϋπολογισμό έσοδα 60, έξοδα 70! Ερχόταν η τρόικα και έλεγε: «παιδιά αυτό δεν γίνεται, δεν μπορούμε να γυρίσουμε στους ευρωπαίους φορολογούμενος να τους πούμε ξαναβάλτε το χέρι βαθειά στην τσέπη γιατί οι Έλληνες συνήθισαν να παίρνουν σύνταξη από τα 50!» Το άκουγε ο Κατρούγκαλος κι έτρεχε στα κανάλια λέγοντας «δίνω μάχη να μην περικοπούν οι συντάξεις». «Δεν θέλετε να περικοπούν οι συντάξεις; Βάλτε φόρους για να βρείτε λεφτά να πληρώνετε. Πάντως δανεικά από μας δεν έχει άλλα!» ξαναλέγαν οι εταίροι. Το άκουγε ο Τσακαλώτος έβγαινε στα κανάλια λέγοντας «δίνω μάχη για να μην αυξηθεί η φορολογία»! Κι εσύ, σύντροφε, καταλάβαινες ότι αυτοί οι κακοί ξένοι θέλουν ΚΑΙ να αυξήσουν τη φορολογία ΚΑΙ να μειώσουν μισθούς και συντάξεις. Δεν το θέλουν οι εταίροι, σύντροφε. Το θέλει η αριθμητική και η λογική της Α΄ Δημοτικού, που λέει ότι ένα ευρώ που μπαίνει σε μια τσέπη βγαίνει από μια άλλη. Το κατάλαβες; Ξεκίνα τώρα να εξηγήσεις την κρίση στο παιδί σου της Δ΄Δημοτικού. Βάζω στοίχημα ότι θα σου πει στο τέλος: τόσο εύκολο ήταν, ρε μπαμπά;

Περισσότερο απλή, ως πράξη, είναι η διαίρεση που θα του κρατήσεις για το τέλος: 321.300.000.000 ευρώ διά 7.000.000 άνθρωποι, όσοι είναι οι μη συνταξιούχοι σ’ αυτή τη χώρα. 45.900 ευρώ χρωστάς παιδί μου, θα του πεις. Αυτό δεν θα του φανεί καθόλου εύκολο.

 Πηγή: Athensvoice.gr