Κάποτε ένα μικρό παιδί έκλεψε στο σχολείο την πλάκα ενός άλλου. Η μητέρα του όταν κατάλαβε ότι τα κατάφερε χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς ένιωσε περήφανη που έχει τόσο … έξυπνο παιδί. Ο μύθος του Αισώπου λέει ότι όσο η μάνα ενθουσιαζόταν με τα κατορθώματα του κανακάρη της τόσο αυτός προχωρούσε σε σοβαρότερα παραπτώματα.

«… Το παιδί μεγάλωνε, έγινε άντρας κι έγινε ο πιο επιτήδειος κλέφτης της περιοχής.
Κάποτε, όμως, τον έπιασαν, την ώρα που λήστευε ένα σπίτι, τον δίκασαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο.
Την ώρα που τον έσερναν δεμένο για να τον πάνε στον τόπο όπου ο δήμιος θα του έκοβε το κεφάλι, η μητέρα του έτρεχε πίσω από τη συνοδεία κι έκλαιγε, χτυπώντας το στήθος της με απελπισία.
- Γιε μου πού σε πάνε; Γιε μου! Πού σε πάνε; Φώναζε απελπισμένα.
Τότε ο κατάδικος σταμάτησε και παρακάλεσε εκείνους που τον πήγαιναν να τον αφήσουν να πει κάτι κρυφά στη μητέρα του.
Εκείνοι δέχτηκαν, μια που λίγη ώρα είχε ακόμα να ζήσει.
Τότε ο κατάδικος έσκυψε, τάχα να πει κάτι στ’ αφτί της μητέρας του, και της το ξερίζωσε με τα δόντια του!
- Δεν ντρέπεσαι, καταραμένο παιδί! Φώναξε εκείνη, ουρλιάζοντας από τους πόνους. Δεν σου φτάνουν τόσα εγκλήματα που έκανες, φέρεσαι έτσι και στη μητέρα που σε γέννησε;
- Εσύ φταις για το κατάντημά μου, της αποκρίθηκε ο κατάδικος. Αν με μάλωνες όταν έκλεψα για πρώτη φορά εκείνη την πλάκα και σου την έφερα, σήμερα δεν θα με πήγαιναν να μου κόψουν το κεφάλι.» [Πηγή http://www.pare-dose.net/110]

Πασίγνωστος ο μύθος, σωστά; Κι όμως μάλλον έχει ξεχαστεί στη χώρα μας. Τόσο πολύ που επί χρόνια οι κεντροαριστερές και δεξιές κυβερνήσεις της Ελλάδας φέρθηκαν ακριβώς όπως η ανόητη μητέρα προς τους πολίτες. Τους εκμαύλισαν συστηματικά. Άλλοτε με «καθρεπτάκια», άλλοτε με «πολιτική κυβίστηση», γαλούχησαν έναν λαό απόλυτα ανεκτικό στο ψέμα. Έναν πολίτη που σχεδόν αδιαφορεί για την αλήθεια και αναζητά μονίμως θαύματα. Προκειμένου να συνεχίζουν ανεμπόδιστοι τις δικές τους απάτες ενθάρρυναν κάποιοι επιτήδειοι το πρότυπο του «εξυπνάκια», αυτού που δεν σέβεται τους νόμους και τους κάνει «λάστιχο», απλά επειδή … μπορεί!

Ένα άλλοτε μικρό τμήμα του πληθυσμού μας που είχε ροπή προς την απατεωνιά σταδιακά έγινε πρότυπο. Διαμορφώθηκε μια νέα εθνική αφήγηση. Ένα νέο παράδειγμα βάσει του οποίου η πρόοδος ελάχιστα συνδέεται με την ικανότητα και την εργατικότητα, αλλά κυριότερα με την πονηριά, την «καπατσοσύνη», τις καλές γνωριμίες κι άλλα μαγ(κ)ικά. Καλλιεργήθηκε έτσι τις τελευταίες δεκαετίες μια ολόκληρη γενιά που πιστεύει σε εντελώς άλλες αξίες από αυτές στις οποίες έχει βασιστεί όλος ο σύγχρονος δυτικός κόσμος. Όχι γιατί στο δυτικό κόσμο δεν υπάρχουν παραπτώματα. Αλλά εκεί είναι αξιοσημείωτα και τιμωρούνται. Εδώ … δεν βαριέσαι. Εδώ υπάρχει η ορθοδοξία της μεγαλοψυχίας και της συγχώρεσης.

Φτιάξαμε λοιπόν ένα νέο Βυζάντιο στο οποίο όμως η ίντριγκα, η δολοπλοκία και κυρίως η παρεοκρατία δεν περιορίζονται στα ανάκτορα και την αυλή. Διαπερνούν οριζόντια σχεδόν όλη την κοινωνία μέσα από τα πλοκάμια των γνωστών πολιτικών κομμάτων και τους κομματοκρατούμενους συνδικαλιστικούς φορείς. Διαμορφώσαμε ένα περιβάλλον που κάνει κάθε άνθρωπο που συνεχίζει να αγωνίζεται με κύριο όπλο τη δουλειά και τις ικανότητές του να φαντάζει ονειροπόλος και αιθεροβάμων.

Κάπως έτσι εκδιώχθηκαν οι περισσότερες σοβαρές παραγωγικές κι επιχειρηματικές προσπάθειες από τη χώρα και γιγαντώθηκαν μονοπώλια και ολιγοπώλια σε στενό αλισβερίσι με τους ανεπάγγελτους πολιτικούς μας. Κάπως έτσι ο θαλασσοπόρος και διεθνοποιημένος επιχειρηματίας Έλληνας κλείστηκε στο καβούκι των συνόρων της χώρας. Θέριεψε το φαινόμενο του μιζαδόρου, αργόμισθου σφραγιδογιακά.

Και φθάσαμε στην κρίση. Μια κρίση αξιών που διάβρωσε την πολιτική, την παιδεία, την παραγωγή, την εργασία, την οικονομία, τη δικαιοσύνη, την τέχνη και σχεδόν κάθε άλλο τομέα της κοινωνίας μας. Σχηματίσαμε μια απολύτως κλειστή, αντιπαραγωγική κοινωνία και οικονομία η οποία μοιραία κάποια στιγμή δημιούργησε τα αδιέξοδα που σήμερα βιώνουμε.

Και έρχεται τώρα ένας «μικρός» Αλέξης, ένας από τους κανακάρηδες που τόσα χρόνια εκθρέφαμε. Δείχνει «καλός» μαθητής των παραμυθάδων πολιτικών που τόσα χρόνια στηρίξαμε. Φιλοδοξεί να τους διαδεχθεί. Ζητάει την ψήφο μας υποσχόμενος ότι μπορεί να ξεγελάσει το χρόνο και τους κουτόφραγκους ξανά, για λογαριασμό μας. Πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει ακριβώς όπως οι προηγούμενοι και ακόμα καλύτερα, αναβάλλοντας για ακόμα μια φορά την απαραίτητη στροφή της κοινωνίας μας πίσω στις ρίζες της, στην αξιοπρέπεια του άλλοτε περήφανου λαού μας και στον ορθολογισμό που σε αυτή τη γωνιά του κόσμου γεννήθηκε.

Αν θέλετε πιστέψτε τον. Αυτός το πιστεύει πραγματικά γιατί ακριβώς με αυτά τα πρότυπα μεγάλωσε. Μόνο ας έχουμε κατά νου ότι όσο αναζητούμε μαγικές λύσεις, είτε τα καταφέρει είτε όχι ο εκάστοτε λαοπλάνος να ξεγελάσει το χρόνο για εμάς, αργά ή γρήγορα αυτή η ιστορία τελειώνει με ένα αυτί λιγότερο. Έναν ακρωτηριασμό για τον καθένα από εμάς.

Εκτός αν …

-     Εκτός αν αμέσως τώρα κάνουμε στροφή 180^ο. Αν ανακαλέσουμε την εμπιστοσύνη μας σε δεξιούς και αριστερούς ανεπάγγελτους αμοραλιστές παραμυθάδες και στηρίξουμε ανθρώπους με ηθικό υπόβαθρο που να έχουν αποδείξει στο στίβο της πραγματικής ζωής ότι γνωρίζουν και μπορούν.

-     Εκτός αν τώρα απαιτήσουμε την ευθύνη που μας αναλογεί αντί να την αφήνουμε για άλλους. Εκτός αν πάψουμε να κρυβόμαστε κάθε φορά πίσω από τους πολιτικούς που μας ξεγελούν και υφαρπάζουν την ψήφο μας και απαιτήσουμε θεσμούς. Θεσμούς που να υπερβαίνουν τα εκάστοτε πρόσωπα, κόμματα και πολιτικά δόγματα. Θεσμούς άμεσης δημοκρατίας ώστε να αποφασίζουμε οι πολίτες για όσα κρίνουμε αναγκαίο. Θεσμούς που να διέπουν τη λειτουργία της κοινωνίας μας χωρίς εξαιρέσεις και ψιλά γράμματα, ώστε να μπορούμε επιτέλους οι Έλληνες πολίτες να πετυχαίνουμε και στη χώρα μας όσα καταφέρνουμε οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

(πρώτη δημοσίευση marketnews.gr)

Σεραφείμ Αθ. Κοτρώτσος

Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχ. Η/Υ, Διδάκτωρ ΕΜΠ,

Σύμβουλος επιχειρήσεων & επιχειρηματίας

Δημοκράτης, φιλελεύθερος κι ενεργός πολίτης

www.facebook.com/serafeim.ath.kotrotsos