«Εθελοντική διαθεσιμότητα». Αν μας έχει μείνει ακόμα λίγο φιλότιμο…
Ζούμε αυτή την εποχή σε ένα εφιαλτικό καθεστώς με «διαθεσιμότητες» ή απολύσεις, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο εύλογες ή και σύννομες (με τη συνταγματική έννοια). Πάντως είναι κοινός τόπος και από δεκαετίες ότι ο συνολικός δημόσιος τομέας είναι παραφουσκωμένος με άτομα που υποαπασχολούνται. Και τώρα ήρθε «ο κόμπος στο κτένι».
Όταν ήμουν έμμισθος γενικός γιατρός στο ΙΚΑ, δεν έπαιρνα ανάσα από τη δουλειά. Με το ζόρι και με χίλια συγγνώμη έκανα ένα πεντάλεπτο διάλειμμα για να πάω στην τουαλέτα ή για να πιω δύο γουλιές καφέ.
Στην ίδια μονάδα, υπήρχε ένας χειρουργός, μία γυναικολόγος και μία οδοντίατρος. Συμπαθέστατοι και καλοί επιστήμονες και οι τρεις, αλλά …με το ζόρι να εξέταζαν 3 έως 5 περιστατικά στη συνολική διάρκεια του ωραρίου των 5 ωρών. Η ώρα τους περνούσε σε ατέρμονες ανιαρές συζητήσεις, με καφέ (μου έφτιαχναν και το δικό μου, δεν μπορώ να πω) και τσιγάρο (που τοτε δεν απαγορευόταν).