Στην Ελλάδα – είναι γνωστό – οι κυβερνήσεις κάνουν αγώνα με τις λέξεις. Η επιλογή των κατάλληλων όρων που θα δικαιολογήσουν μια βιαστική απόφαση, μια εντολή ή ένα νομοσχέδιο ας πούμε, αποδεικνύεται πιο σημαντική από την ίδια την ουσία, καθώς επηρεάζει την ευκολία ή τη δυσκολία με την οποία οι πολίτες θα καταπιούν το χάπι της (βιαστικής συνήθως και οπωσδήποτε σχεδιασμένης στο πόδι) αλλαγής: τα τελευταία χρόνια τείνω να πιστέψω ότι πραγματικά είμαστε ο πιο ευπροσάρμοστος λαός – εν ολίγοις, τα έχουμε «δει» όλα κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, στο προσκήνιο.

Έτσι συμβαίνει και στην περίπτωση της λέξης «μεταρρύθμιση». Παρόλο που για να μεταρρυθμίσεις πρέπει πρώτα να ρυθμίσεις, να τακτοποιήσεις αλλά, κυρίως, να λειτουργείς βάσει σαφούς σχεδίου, στην Ελλάδα μεταρρυθμίζουμε τις ανύπαρκτες δομές και υπηρεσίες τάχα για να τις βελτιώσουμε, αλλά έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας την πιθανότητα και μια κρυφή ελπίδα μήπως αυτές μάς κάνουν τη χάρη και εξαφανιστούν εντελώς, να γλυτώσουμε. Είναι αρκετές φορές που η μεταρρύθμιση είναι ένα καλό άλλοθι για τον αφανισμό.

Η κοινή λογική σε οδηγεί στον ορθοπεδικό όταν σπάσεις το πόδι σου και όχι στον καρδιολόγο. Αν έχεις πόνους στην καρδιά, πας στον καρδιολόγο και όχι στον ορθοπεδικό.

Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και με την πολιτική. Αν το πρόβλημα της χώρας σου είναι ο αχαλίνωτος καπιταλισμός, δεν πας σε νεοφιλελεύθερους να σου προτείνουν περαιτέρω χαλάρωση του εποπτικού και ρυθμιστικού ρόλου του Κράτους. Αν το πρόβλημα της χώρας σου είναι ο υπέρογκος αναποτελεσματικός κρατικός τομέας, δεν πας σε σοσιαλιστές να σου προτείνουν περεταίρω μεγέθυνση του Κράτους.

Μερικοί από μας - θέλεις από ιδιορρυθμία, θέλεις από υπερβολική δόση ρομαντισμού – δεν εμφανίζουμε την παραμικρή διάθεση να καταταγούμε σε κάποιο συστημικό κόμμα.  Σε μία δηλαδή από εκείνες τις πολυπληθείς ομάδες – κληροδοτήματα εύπορων οικογενειών, που διαδέχονται η μία την άλλη στην εξουσία και προσαρμόζουν τις πεποιθήσεις τους κάθε φορά, αναλόγως με το που υπάρχει ψωμί για χόρταση.

Political parties λέγονται στα αγγλικά, εγώ παιδιόθεν θυμάμαι μόνο τα πάρτι που οργανώνονταν στις πλάτες του κοσμάκη.  Η άσκηση ικανής πολιτικής στην Ελλάδα, μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση.

Με αφορμή την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ πριν μερικές εβδομάδες έγινε πολύς λόγος για την υποτιθέμενη αναβαθμισμένη θέση της Ελλάδας στο διεθνές πεδίο κυρίως λόγω της αναφοράς στα ενεργειακά αποθέματα της χώρας μας και τον πλούτο που αυτά υπόσχονται για τους πολίτες της.

Αυτός μάλιστα ο κρυμμένος πλούτος αποτελεί μέρος της τεράστιας παραφιλολογίας στη χώρα μας περί των κακών ξένων που υποβάλουν την Ελλάδα στα μαρτύρια και τα μνημόνια των τελευταίων ετών προκειμένου να μας υφαρπάξουν τα κρυμμένα χρυσαφικά μας που βρίσκονται καλά κρυμμένα κάτω από τον βυθό των θαλασσών μας.

Είναι όμως πραγματικά έτσι τα πράγματα; Είναι ο κρυμμένος μελλοντικός ενεργειακός πλούτος της χώρας μας ο λόγος που θα μπορούσε να αναβαθμίσει την διεθνή θέση της χώρας μας;

Η πραγματικότητα νομίζω ότι είναι αρκετά διαφορετική.