Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έζησα στο εξωτερικό: Αίγυπτο, ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία, Φινλανδία, Σουηδία, Αγγλία (ας είναι καλά ο Νάσσερ). Μεγάλωσα και έζησα μέσα σε Ελληνική οικογένεια και, εν μέρει τουλάχιστον, μέσα σε Ελληνική κοινωνία. Από την εμπειρία μου, είχα δημιουργήσει μια εικόνα της παραδοσιακής Ελληνικής κουλτούρας: έφεση στη μόρφωση, στη σκληρή δουλειά, στην επιχειρηματικότητα, στην εμπιστοσύνη στον εαυτό. Και μη τολμήσει κανείς και μου πει ότι εξιδανίκευσα την πραγματικότητα. Βεβαίως και υπήρχαν και εξαιρέσεις, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων που συναναστρεφόμουνα πληρούσαν την εικόνα που περιγράφω. Μια τρανή απόδειξη είναι τα ευρήματα της στατιστικής υπηρεσίας των ΗΠΑ που αποδεικνύουν ότι η Ελληνική κοινότητα είναι από τις πιο προοδευτικές, με υψηλότατο δείκτη σε αυτό που ονομάζουν οι Αμερικανοί «upward mobility» που είναι μια μέτρηση της προόδου της μιας γενιάς έναντι της προηγούμενης, με κριτήρια τη μόρφωση, την οικονομική επιφάνεια, την παρουσία σε υψηλές θέσεις της κοινωνίας, κλπ.

Οι περισσότεροι πολιτικοί στην Ελλάδα δεν έχουν ποτέ εργασθεί στην πραγματική οικονομία. Αλλά, από ότι φαίνεται, ούτε και οι σύμβουλοι που τους περιτριγυρίζουν έχουν πρακτική εμπειρία σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Αλλιώς, δεν εξηγείται η συστηματική και ανεύθυνη περιφρόνηση της πιο βασικής αρχής της ελεύθερης οικονομίας, δηλαδή η περιφρόνηση της έννοιας της εμπιστοσύνης. Ξανά και ξανά ακούμε το ίδιο ρεφραίν: πώς θα καταφέρουμε να μην ξεπληρώσουμε αυτά που χρωστάμε. Το ακούμε από τους αριστερούς πολιτικούς, από τους δεξιούς πολιτικούς και από πολιτικούς όλων των αποχρώσεων μεταξύ των δεξιών και των αριστερών. Και πέρα από το πώς δεν θα ξεπληρώσουμε τα δανεικά, έχουμε κάνει επιστήμη το πώς να αποφεύγουμε να τηρούμε αυτά που η κυβέρνησή μας έχει υπογράψει. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι ότι έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη των πάντων. Δεν μας εμπιστεύονται οι αγορές, δεν μας εμπιστεύονται οι επίδοξοι επενδυτές, δεν μας εμπιστεύονται οι Ευρωπαίοι εταίροι και, το χειρότερο, δεν εμπιστευόμαστε μεταξύ μας.

Σύμφωνα με το μεσοπρόθεσμο “πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής 2013-1016 ” από 1η Ιανουαρίου 2014 θα πρέπει να εφαρμοσθεί το εισιτήριο των 25 ευρώ για νοσηλεία (δεν έχει σχέση με το εισιτήριο των 5 ευρώ για επίσκεψη στα εξωτερικά ιατρεία, που και αυτό καταβάλλεται μόνο από το 30% των προσερχομένων!) σε νοσοκομεία του ΕΣΥ και επιπλέον καταβολή εκ μέρους των ασθενών υπέρ ΕΟΠΠΥ ενός ευρώ για κάθε συνταγή φαρμάκων (σήμερα αυτό εφαρμόζεται ως ποινή στους γιατρούς που συνταγογραφούν με το χέρι).

 “Το νερό δεν είναι εμπορικό προϊόν όπως όλα τα άλλα, αλλά αποτελεί κληρονομιά που πρέπει να προστατεύεται και να τυγχάνει της κατάλληλης μεταχείρισης”

(Οδηγία 2000/60 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και  Συμβουλίου)