Η κοινή λογική σε οδηγεί στον ορθοπεδικό όταν σπάσεις το πόδι σου και όχι στον καρδιολόγο. Αν έχεις πόνους στην καρδιά, πας στον καρδιολόγο και όχι στον ορθοπεδικό.

Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και με την πολιτική. Αν το πρόβλημα της χώρας σου είναι ο αχαλίνωτος καπιταλισμός, δεν πας σε νεοφιλελεύθερους να σου προτείνουν περαιτέρω χαλάρωση του εποπτικού και ρυθμιστικού ρόλου του Κράτους. Αν το πρόβλημα της χώρας σου είναι ο υπέρογκος αναποτελεσματικός κρατικός τομέας, δεν πας σε σοσιαλιστές να σου προτείνουν περεταίρω μεγέθυνση του Κράτους.

Ας δώσουμε δυο παραδείγματα: τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και την Ελλάδα.

Στις ΗΠΑ, οι οικονομικές θεωρίες των νεοφιλελεύθερων εφαρμόστηκαν από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 με τραγικά αποτελέσματα: την τρομερά άδικη κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου, την επακόλουθη κατακόρυφη πτώση της ποιότητας ζωής της πλειοψηφίας του Αμερικανικού λαού και, ας μη το ξεχνάμε, την πυροδότηση της οικονομικής κρίσης που μαστίζει, με λίγες εξαιρέσεις, την όλη ανθρωπότητα. Με άλλα λόγια, η πλήρης απελευθέρωση του ιδιωτικού τομέα δημιούργησε συνθήκες νόμου της ζούγκλας και, όπως πάντα στη ζούγκλα, οι ισχυροί φάγανε τους αδύναμους. Η απληστία του Αμερικανικού ιδιωτικού χρηματοοικονομικού τομέα βούλιαξε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια και τη δυστυχία, όχι μόνο στην Αμερική αλλά σε όλη τη Γη.

Βλέποντας τα πράγματα όπως έχουν στις ΗΠΑ, ένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να υποστηρίξει τις πολιτικές δυνάμεις που παλεύουν για να επαναφέρουν μια ισορροπία στην Οικονομία με την ενίσχυση του εποπτικού και ρυθμιστικού ρόλου του Κράτους (ειδικά σε θέματα αθέμιτου ανταγωνισμού και εκμετάλλευσης του καταναλωτή), την επιστροφή σε ένα πιο δίκαιο φορολογικό σύστημα και, προπαντός, την ενίσχυση της κρατικής παρέμβασης σε ορισμένους τομείς όπου το Κράτος πρέπει να αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο: την παιδεία, την υγεία, την καταπολέμηση της φτώχειας (στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου δεν νοείται να πεινάνε 20 εκατομμύρια παιδιά)…

Αυτός ο λογικός άνθρωπος χαρακτηρίζεται στις ΗΠΑ ως αριστερός!

Στην Ελλάδα, αντιθέτως, ξεκινώντας και εδώ τη δεκαετία του 1980, εφαρμόστηκαν οι οικονομικές θεωρίες των σοσιαλιστών με εξ ίσου οικτρά αποτελέσματα: διόγκωση του παρασιτικού κρατικού τομέα, εκτίναξη της διαφθοράς, απόλυτη απώλεια της αξιοπιστίας του Κράτους, άμεση και έμμεση υπερφορολόγηση των ιδιωτικών επιχειρήσεων, σκανδαλώδεις επιδοτήσεις σε ζημιογόνες και άχρηστες κρατικές επιχειρήσεις, κατακόρυφη πτώση της ανταγωνιστικότητας της χώρας, παντελής αποχή των Ελλήνων και ξένων από επενδύσεις στη χώρα, τρομερή αύξηση της ανεργίας… Εδώ πρέπει να κάνουμε και μια σύντομη ανάλυση της οικονομικής κρίσης που θερίζει σήμερα: ενώ, πολύ σωστά, μπορούμε και πρέπει να κατηγορήσουμε την απληστία του ιδιωτικού χρηματοοικονομικού τομέα για την κρίση σε όλες τις δυτικές χώρες, η Ελλάδα αποτελεί τη μοναδική εξαίρεση όπου η κρίση οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην ανεύθυνη συμπεριφορά του κρατικού τομέα, δηλαδή στην ανεύθυνη και εγκληματική συμπεριφορά των πολιτικών όλων των παρατάξεων. Αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός ότι όλες οι πολιτικές παρατάξεις ακολούθησαν την ίδια κρατικιστική σοβιετικού τύπου πολιτική και νοοτροπία πρέπει να τονισθεί γιατί αποτελεί τη βασική αιτία που δεν βγαίνουμε από την κρίση. Τα πολιτικά κόμματα, όλα χωρίς εξαίρεση, είτε κυβερνούσαν είτε ήταν στην αντιπολίτευση, συνεργάστηκαν για να κτίσουν ένα τέλειο και πανάκριβο πελατειακό σύστημα που τους εγγυάται την παραμονή τους στην πολιτική ζωή της χώρας. Με κανέναν τρόπο δεν θέλουν να κατεδαφίσουν το οικοδόμημα που έκτισαν με τόσο κόπο, οπότε με κανέναν τρόπο δεν θέλουν να απελευθερώσουν την Οικονομία για να ανασάνει η χώρα. Προσπαθούν με μερεμέτια να στρογγυλέψουν λίγο τις γωνίες για να κοροϊδέψουν τους κουτόφραγκους που μας δανείζουν, αλλά πραγματική μεταρρύθμιση δεν πρόκειται ποτέ να κάνουν από μόνοι τους.

Βλέποντας τα πράγματα όπως έχουν στην Ελλάδα, ένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να υποστηρίξει τις (νέες) πολιτικές δυνάμεις που παλεύουν για να επαναφέρουν μια ισορροπία στην Οικονομία με την ορθολογική συρρίκνωση του υπέρογκου και σπάταλου κρατικού τομέα, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας με δραστική μείωση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, την προετοιμασία των νέων για τον παγκόσμιο ανταγωνισμό που αντιμετωπίζουν με μια γενναία αναβάθμιση της παιδείας, την κατά μέτωπο καταπολέμηση της αρτηριοσκληρωτικής γραφειοκρατίας και, προπαντός, την επανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας με την καθιέρωση σταθερών και δίκαιων κανόνων λειτουργίας της Οικονομίας. Μόνο μια τέτοια πολιτική θα επαναφέρει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης με επενδύσεις από Έλληνες και ξένους επιχειρηματίες. Μόνο με μια τέτοια πολιτική θα επιτευχθεί ουσιαστική μείωση της ανεργίας…

Αυτός ο λογικός άνθρωπος, ο ίδιος λογικός άνθρωπος που χαρακτηρίζεται ως αριστερός στις ΗΠΑ, χαρακτηρίζεται στην Ελλάδα ως δεξιός, ενώ ουσιαστικά ακολουθεί την ίδια κοινή λογική – πάει στον ορθοπεδικό αν σπάσει το πόδι του και στον καρδιολόγο αν πονάει η καρδιά του!

Ο λογικός άνθρωπος στην Ελλάδα, εκτός από τη ρετσινιά ότι είναι τάχα δεξιός, αντιμετωπίζει και μια μοναδική πολιτική πραγματικότητα, μια μοναδική Ελληνική ιδιαιτερότητα: την παντελή έλλειψη πολιτικών κομμάτων, από αυτά που σήμερα αντιπροσωπεύονται στη Βουλή, που να ακολουθούν την κοινή λογική, που να επιθυμούν τη μεταρρύθμιση της Οικονομίας για να επιστρέψει η πολυπόθητη ανάπτυξη. Ενώ στις ΗΠΑ και στις άλλες δυτικές χώρες τα διάφορα κόμματα ακολουθούν διαφορετικές ιδεολογίες και πολιτικές, στην Ελλάδα μόνο στη ρητορική διαφέρουν τα πολιτικά κόμματα (αυτά που αντιπροσωπεύονται στη Βουλή), ενώ στην ουσία όλα ακολουθούν την ίδια πολιτική συντήρησης και υποστήριξης του πελατειακού ρουσφετολογικού κράτους. Αν προστεθεί και η προπαγανδιστική υποστήριξη της κατεστημένης τάξης πραγμάτων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που εσκεμμένα αποπροσανατολίζουν τον κόσμο, ο λογικός μας άνθρωπος έχει πολύ δύσκολο δρόμο μπροστά του για να αφυπνίσει τους Έλληνες πολίτες από τον λήθαργο και να τους πείσει για την ανάγκη πραγματικών μεταρρυθμίσεων σε όλο το φάσμα της διακυβέρνησης της χώρας.

Ο δρόμος μπροστά για τον λογικό μας άνθρωπο στην Ελλάδα είναι πράγματι μακρύς και δύσκολος, αλλά ο λογικός μας άνθρωπος είναι αληθινός πατριώτης και δεν το βάζει κάτω. Και δεν το βάζει κάτω γιατί ξέρει ότι από αυτόν εξαρτάται το μέλλον της Ελλάδας, όχι από τους αποτυχημένους και διεφθαρμένους πολιτικούς. Η στρατηγική που ακολουθεί είναι πάρα πολύ απλή: πείθει έναν-έναν όσους συναντά, εξηγεί σε όσο πιο πολλούς μπορεί την σκληρή πραγματικότητα, χωρίς ψέματα και υπερβολές. Γράφει άρθρα και εκδίδει δελτία τύπου που λίγο-πολύ δημοσιεύονται. Λαμβάνει μέρος σε δημόσιες συζητήσεις, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, σε ημερίδες... Και, το σημαντικότερο, διεκδικεί την εξουσία για να εφαρμόσει την κοινή λογική με τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.

Ο λογικός μας άνθρωπος είναι η δημιουργία, ξανά! Ελάτε να τη γνωρίσετε…