Θα σπάσουμε τη βιτρίνα της εξαπάτησης;
Τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος γίνεται για τον όρο μεταρρύθμιση, έναν όρο που χώρισε και χωρίζει την ελληνική κοινωνία σε δυο στρατόπεδα, τους μεταρρυθμιστές και τους αντι-μεταρρυθμιστές. Ο όρος απέκτησε ένα ακόμη βαρύτερο “ποινικό μητρώο” όταν μπήκε στο δημόσιο διάλογο των μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων εμφανιζόμενος και ερμηνευόμενος από τα δυο στρατόπεδα με διαφορετικό τρόπο. Οι υποστηρικτές του μνημονίου δηλαδή της δανειακής σύμβασης, χαρακτηρίσθηκαν μεταρρυθμιστές και οι πολέμιοι του μνημονίου αντι-μεταρρυθμιστές.
Ιστορικά, ο όρος μεταρρύθμιση προέκυψε από τη θρησκευτική μεταρρύθμιση του 15ο αιώνα που αρχικώς είχε σαν σκοπό την επαναφορά των θρησκευτικών πραγμάτων στην υποτιθέμενη αρχική τους κατάσταση. Στην πορεία απέκτησε ευρύτερο χαρακτήρα επενδυόμενη με περίβλημα δομικών αλλαγών, συνεπικουρούμενη με την επέκταση του καπιταλισμού (άλλη παρεξηγημένη έννοια!), τον Διαφωτισμό, τις αλλαγές στην επιστήμη και τεχνολογία, την ανάπτυξη της καινοτομίας και τόσα άλλα που αποτέλεσαν και αποτελούν τα κύματα που προσφέρουν την ενέργεια αλλαγής της όψης του κόσμου.