GR
EN 
Κάθε φορά που ένα ειδεχθές έγκλημα ξυπνάει αντανακλαστικά στην κοινή γνώμη ανακινείται, έστω σε επίπεδο πολιτών, συζήτηση για το είδος της τιμωρίας.
Ο πολιτισμός ωστόσο, δεν μπορεί να κάνει πισωγυρίσματα και για τη θανατική ποινή η ΕΕ και η Ελλάδα έχουν αποφανθεί οριστικά αρνητικά. Και ορθά κατά τη γνώμη μου, για πληθώρα λόγων. Το συνολικό νομικό, ηθικό και πολιτισμικό όφελος είναι πολύ μεγαλύτερο από την φυσική εξόντωση ενός εγκληματία.
Αρκεί οι επιβαλλόμενες από τα δικαστήρια ποινές να ισχύουν για να μην προκαλείται το περί δικαίου αίσθημα.
Ο εγκλεισμός ενός επικίνδυνου ή διεστραμμένου κακοποιού με συνθήκες που θα προστατεύουν το κοινωνικό σύνολο από αυτόν και θα τηρούν τα πρότυπα κράτησης χωρίς ευτελισμό της έννοιας της τιμωρίας είναι η δέουσα λύση. Στις περιπτώσεις καταδίκων όπου η έννοια του σωφρονισμού δεν είναι εφαρμόσιμη, κράτηση σημαίνει εγκλεισμός χωρίς χορήγηση αδειών ή προκλητικές πρόωρες αποφυλακίσεις.
Άλλωστε η κατάργηση της θανατικής ποινής είναι προϋπόθεση για την ένταξη στην ΕΕ (βλέπε εδώ.)
Η ενσωμάτωση μιας χώρας στην ευρύτερη κοινότητα των κρατών που αποτελούν τον οδηγό για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες σε παγκόσμιο επίπεδο είναι μια ασφαλιστική δικλείδα ενάντια στην ολίσθηση σε πιο σκοτεινές εποχές.
Τα ισόβια ως μέγιστη ποινή, η ελευθερία του λόγου και έκφρασης (απαλλαγμένη από τον φασισμό της πολιτικής ορθότητας), η ίση αντιμετώπιση της συμβίωσης ετερόφυλων ή ομόφυλων ζευγαριών, η διαφάνεια των δημόσιων εξόδων, η λογοδοσία των κυβερνώντων, η ανεξαρτησία των εξουσιών, η επιβολή των κοσμικών κανόνων πάνω στις θρησκευτικές δοξασίες είναι ένα πλέγμα κατακτήσεων που κυοφορήθηκαν μέσα από διαδικασίες δεκαετιών και αντιπαρατέθηκαν με παγιωμένες συντηρητικές αντιλήψεις.
Όποιος νομίζει ότι οι κατακτήσεις και οι ελευθερίες μας ως κοινωνία είναι αυτονόητες ας ρίξει μια ματιά στις αντίστοιχες του Ιράν και του Αφγανιστάν την δεκαετία του ’70 και στην τωρινή τους κατάντια. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν τότε την πιθανότητα για τέτοιο τραγικό πισωγύρισμα.
Και όμως, η πρώτη κατάρριψη μίας κατάκτησης αποτελεί την έναρξη ενός ντόμινο περιορισμών που στην χειρότερη εκδοχή του έχει τα καθεστώτα των μουλάδων και στην καλύτερη την Τυνησία του Μπεν Άλι.
Ας ελέγξουμε λοιπόν τον θυμό μας και ας προσπαθήσουμε, αντί να ενστερνιζόμαστε τη λύση της «τελικής τιμωρίας», να πιέσουμε για την απαρέγκλιτη τήρηση της νομοθεσίας και την διαμόρφωση των απαραίτητων συνθηκών στα ιδρύματα κράτησης ώστε αυτά να επιτελούν το έργο για το οποίο προορίζονται.
Ηλίας Κώνστας
Msc Engineering Management
Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος «Δημιουργία, Ξανά!»
www.facebook.com/KonstasEuroelections
Πρώτη δημοσίευση στο www.politicaldoubts.com στις 6/5/2015
