Υπάρχουν 3 τρόποι να αποκτήσει χρήματα ένα κράτος, δανεισμός, νομισματική κυριαρχία και παραγωγή. Όλοι οι τρόποι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ταυτόχρονα, ο ένας δεν αποκλείει τους άλλους. Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά του κάθε τρόπου; Υπάρχει βασικός προαπαιτούμενος τρόπος, βάση του οποίου εξαρτώνται οι άλλοι; Εμείς ποιόν τρόπο θα ακολουθήσουμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα;

Δανεισμός, τον καταχραστήκαμε και εξαντλήθηκε. Κανένας δεν είναι διατεθειμένος να μας δανείσει τα χρήματα που χρειαζόμαστε χωρίς τις ελάχιστες προδιαγραφές αποπληρωμής, το γνωστό πλέον μνημόνιο. Το μνημόνιο δεν είναι καθορισμένο κυρίως από τους δανειστές αλλά επιλεγμένο από τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Υπήρχε και άλλος δρόμος να εγγυηθούμε αποπληρωμή αλλά επιλέχτηκε ο ευκολότερος. Ελάχιστη και σταδιακή μείωση των εξόδων, άμεση και βίαιη αύξηση των εσόδων. Τα γνωστά φορολογικά βάρη που όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά.

Μα καλά είναι βλάκες οι πολιτικοί; Δε ξέρουν ότι δημιουργούν ύφεση; Φυσικά και το ξέρουν, και όχι, δεν είναι καθόλου βλάκες. Η υψηλή φορολογία δεν έχει σαν πρώτο στόχο την αύξηση των εσόδων. Οι συντελεστές φορολόγησης ήρθαν για να μείνουν. Αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος. Σε οποιαδήποτε ανάκαμψη της οικονομίας οι συντελεστές θα παραμείνουν ψηλά, και οι πολίτες θα πληρώνουν τεράστιους φόρους σε ένα κράτος το οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να γίνει μικρότερο και συνεπώς οικονομικότερο. Πλήρης αντίθεση. Συμπέρασμα, δε σκοπεύουν να μειώσουν το κράτος, θέλουν να διατηρήσουν όσο μεγαλύτερο κομμάτι γίνεται. Θέλουν να επιμείνουν στο πελατειακό σύστημα που τους διασφαλίζει επανεκλογή νομίζοντας ότι οι αρκετοί πολίτες θα συνεχίζουν να τσιμπάνε το δόλωμα του ’βολέματος’ μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει. Ίσως και να έχουν δίκιο. Από εμάς εξαρτάται. Αν οι περισσότεροι από τους πολίτες υιοθετήσουν συλλογική στάση έναντι της ατομικής τότε το ποσοστό των εξαγοράσιμων ψήφων θα μειωθεί τόσο πολύ ώστε δεν θα αξίζει εξαγοράς.

Νομισματική κυριαρχία, εθνικό νόμισμα, επιστροφή στη δραχμή. Είναι περισσότερο εξαναγκασμός παρά  λύση. Το χρήμα έχει δύο μετρήσιμα μεγέθη. Το ποσό και την αγοραστική δύναμη. Το ποσό είναι το νούμερο, 500 ευρώ, 1000 ευρώ κλπ. Η αγοραστική δύναμη είναι ισάξια με το νούμερο σαν μέγεθος που όλοι μας πρέπει να καταλαβαίνουμε, μετρήσιμη με την ισοτιμία και συμβολίζει την ποσότητα των προϊόντων και υπηρεσιών που μπορούν να αγορασθούν με ένα συγκεκριμένο χρηματικό ποσό ενός νομίσματος.

Το τύπωμα χρήματος δεν αυξάνει τη παραγωγή, συνεπώς δε θα φέρει πλούτο. Η λειτουργία του νομισματοκοπείου δεν θα αυξήσει για παράδειγμα την αγροτική παραγωγή αλλά ούτε και τον τουρισμό. Όσους τόνους πχ ελαιόλαδο βγάζαμε και πριν, τους ίδιους τόνους θα βγάλουμε και μετά. Το νομισματοκοπείο παράγει λεφτά, όχι ελαιόλαδο.

Επίσης είναι μύθος ότι θα αγοράζουμε τα φτηνά ελληνικά προϊόντα. Είναι απλό, το εμπόριο σήμερα δεν έχει σύνορα. Σκεφτείτε ότι είστε παραγωγοί ελαιόλαδου. Θα το πουλούσατε στον Έλληνα χονδρέμπορο για 1200 δραχμές (0,25 ευρώ) το λίτρο ή για 1 ευρώ στον ξένο χονδρέμπορο; Φυσικά υπάρχει και η λύση του περιορισμού των εξαγωγών σε αντίθεση με το διεθνή κανονισμό εμπορίου. Δεν εξάγουμε και συνεπώς θα τιμωρηθούμε πιθανότητα με περιορισμό εισαγωγών επίσης. Αλλά το πιθανότερο είναι άλλο. Το ελληνικό λάδι θα εξάγεται και εμείς θα εισάγουμε άλλο, φθηνότερο. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Πράγματι όμως με τη δραχμή θα έρθει ανάπτυξη. Το φτηνό προτιμάται. Το νόμισμα θα υποτιμάται συνεχώς όσο το κράτος θα τυπώνει λεφτά χωρίς αντίκρισμα για να καλύψει τις ανάγκες του. Αυτό θα καταστήσει αυτόματα τα πάντα φτηνότερα, από την εργασία μέχρι και τα ακίνητα. Μια υποτίμηση επί 10 που είναι αρκετά πιθανή σε βάθος 4-6 ετών θα μετατρέψει την αξία του σπιτιού μας για όσους έχουν συνάλλαγμα σε σκληρά νομίσματα ισοδύναμη με την αγορά ενός αυτοκινήτου σήμερα. Κάποιος δηλαδή ο οποίος έχει τη τύχη να δουλεύει με συνάλλαγμα ακόμα και αν είναι απλός υπάλληλος θα μπορεί να αγοράζει ένα ακίνητο κάθε χρόνο, ενώ η μεγάλη πλειονότητα των ελλήνων δεν θα μπορούν να αγοράσουν ούτε αυτοκίνητο δεκαετίας. Όσοι έχουν χρήματα στο εξωτερικό θα αγοράσουν ολόκληρα μπλοκ γης και ακινήτων αφού η αγοραστική τους δύναμη θα δεκαπλασιαστεί. Ακόμα και αν δεν το κάνουν αυτό, θα φέρουν μέρος των χρημάτων τους στην Ελλάδα ώστε να ενισχύσουν τη ρευστότητα που τόσο λείπει τώρα, με το αζημίωτο φυσικά λόγω πιστωτικών τόκων. Συνεπώς ναι, θα έρθουν χρήματα και ανάπτυξη, αλλά με τι κόστος;

Επίσης όλα τα εισαγόμενα θα αυξηθούν αναλόγως. Κοιτάξτε γύρω σας αυτά που χρησιμοποιείτε και αν δεν είναι ελληνικά τότε σίγουρα το κόστος τους θα πολλαπλασιαστεί. Αυτοκίνητο τέλος, ηλεκτρικές συσκευές μόνο οι απαραίτητες και με το σταγονόμετρο. Απαραίτητες εννοούμε κουζίνα και ψυγείο, το πλυντήριο ρούχων είναι αμφιλεγόμενο και θα καταντήσει προνόμιο της… μεσαίας τάξης μόνο. Για πλυντήρια πιάτων, φούρνους μικροκυμάτων, καφετιέρες, τηλεοράσεις κλπ οι τιμές θα είναι απαγορευτικές μια που μόνο ψυγείο, κουζίνα άντε και πλυντήριο θα αποτελούν ολόκληρη επένδυση να αγοραστούν. Ο αντίλογος λέει ότι θα φτιάξουμε ελληνικές συσκευές, μπορούμε. Πράγματι. Αλλά πάλι, λέω τώρα, το εργοστάσιο που θα φτιάχνει, γιατί να μην τις εξάγει κιόλας αφού τα ξένα νομίσματα θα έχουν μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη και συνεπώς μεγαλύτερο κέρδος; Αν εσείς ήσασταν ο βιομήχανος και παράγατε ηλεκτρικά είδη με φτηνά εργατικά χέρια και πιθανά με επίσης φτηνές πρώτες ύλες δεν θα εξάγατε τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος ώστε να έχετε μεγαλύτερο κέρδος και να αναπτυχθείτε περισσότερο;

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι ναι, με δραχμή θα έρθει ανάπτυξη όχι όμως επειδή θα παράγουμε περισσότερο, αλλά γιατί απλά θα ξεπουλήσουμε όσο-όσο την υπάρχουσα παραγωγή στα πλαίσια μιας γενικευμένης και τεράστιας υποτίμησης, τουλάχιστον στην αρχή. Μετά ναι, θα αναγκαστούμε να παράγουμε περισσότερο γιατί θα έχουμε ζήτηση λόγω φτήνιας. Είναι ανάγκη όμως να επιστρέψουμε σε δραχμή για να παράγουμε περισσότερο; Σαφώς και όχι, γι’αυτό και αυτή η λύση είναι απαράδεκτη, εξαναγκαστική και εξυπηρετεί πρωτίστως την πελατειακή πολιτική και τους λίγους ’έχοντες’, κυρίως καταθέσεις σε ευρώ στο εξωτερικό.

Σκεφτείτε απλά ότι κάποτε το λάδι είχε 2μιση δραχμές το λίτρο, κιλό τότε, και πριν την μετατροπή σε ευρώ είχε περίπου 1000 δραχμές το λίτρο, λιανική πάντα. Δηλαδή 400 φορές πάνω. Σκεφτείτε επίσης ότι σε χώρες με ανταγωνιστικά και ’σκληρά’ νομίσματα σε παρόμοιες περιπτώσεις μιλάμε για μόλις 5 με 10 φορές επάνω και όχι 400. Αυτές οι οικονομίες βασίζονταν στην παραγωγή με αποτέλεσμα τα νομίσματα τους να μην υποχωρούν εύκολα.

Παραγωγική οικονομία, εξωστρεφής, ανταγωνιστική, ελεύθερη, με ιδιωτική πρωτοβουλία και κρατική εποπτεία.

Είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που είχαμε μέχρι τώρα. Μια φυλακισμένη, εσωστρεφής με δομές καρτέλ και κλειστών επαγγελμάτων οικονομία όπου υπήρχε επιλεκτικός κρατικός παρεμβατισμός με άμεσους και ρευστούς κανόνες ειδικά στη φορολογία. Αυτό δε το λέω εγώ μόνο, το λέει η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου πλέον και το καταλαβαίνει και ο κάθε πολίτης. Ναι, αλλά η ελεύθερη αγορά δεν καταστρατηγεί τα εργασιακά δικαιώματα και μας γυρίζει στο μεσαίωνα;

Όχι, απλά. Η ελεύθερη οικονομία δε καταστρατηγεί εργασιακά δικαιώματα. Η έλλειψη χρημάτων που είναι αποτέλεσμα έλλειψης παραγωγής καταστρατηγεί εργασιακά δικαιώματα και όχι μόνο. Καταστρατηγεί δικαιώματα συνταξιοδότησης. Καταστρατηγεί δικαιώματα περίθαλψης. Τσαλακώνει την αξιοπρέπεια των πολιτών. Αυξάνει τη βία, την εγκληματικότητα, το ρατσισμό και τη πορνεία. Τα εργασιακά δικαιώματα όπως και το δικαίωμα στην εργασία δεν διασφαλίζονται στα χαρτιά. Διασφαλίζονται στη πράξη με δυνατή και εξωστρεφής οικονομία. Χωρίς παραγωγή καταλήγουμε χωρίς λεφτά και χωρίς λεφτά οι συμφωνίες που έχουν γίνει, τα όποια ’κεκτημένα’, καταντάνε απλά κουρελόχαρτα. Σκεφτείτε το απλά. Ποιος εργαζόμενος αμείβεται καλύτερα, ο μέσος έλληνας υπάλληλος ή ο μέσος σουηδός-γερμανός-δανός-άγγλος υπάλληλος; Σίγουρα όχι ο έλληνας, και ας εργάζεται και περισσότερο. Γιατί όμως; Φταίει η συλλογική σύμβαση εργασίας; Σαφώς και όχι, γιατί θα την αλλάζαμε και όλα θα γινόντουσαν μέλι-γάλα. Προφανώς και δεν είναι ένα χαρτί, μια σύμβαση και μερικές υπογραφές το θέμα εδώ. Είναι θέμα καθαρά παραγόμενου πλούτου, κυκλοφορίας του χρήματος με επενδύσεις και κατανάλωση και εμπορικού ισοζυγίου με τις άλλες χώρες. Χωρίς παραγωγή και συνεπώς παραγόμενο πλούτο τι νόημα έχει να συζητάμε για συμβάσεις;

Να τα βάλουμε λοιπόν στη σωστή σειρά. Παραγωγή, νομισματική κυριαρχία και δανεισμός. Ο λόγος που η νομισματική κυριαρχία είναι δεύτερη είναι γιατί δεν είναι τίποτα άλλο παρά εσωτερικός δανεισμός. Δηλαδή τυπώνεις χρήματα χωρίς αντίκρισμα με σκοπό να παραχθεί αυτό το αντίκρισμα. Απλά είσαι εσύ ο δανειστής και ο δανειζόμενος ταυτόχρονα.

Και για να το δούμε απλά, ας αναρωτηθούμε το εξής απλό για τον εαυτό μας: Αν ήμασταν άνεργοι και χρεωμένοι αλλά μπορούσαμε να πάρουμε κάποιο δάνειο ακόμα και βρίσκαμε μια καλή δουλειά, θα πηγαίναμε για δουλειά ή θα παραμέναμε άνεργοι και θα παίρναμε το νέο δάνειο;

Λέω καλή δουλειά γιατί ζούμε σε μια χώρα με μεγάλες δυνατότητες, είμαστε αποδεδειγμένα και έξυπνος και εργατικός λαός και, αναλογικά, είμαστε λίγοι σαν πληθυσμός για να απολαύσουμε τους καρπούς, το πλούτο που μπορούμε να παράγουμε.