Το κράτος φρόντιζε για τα περισσότερα. Μέχρι και δουλειά σου έβρισκε. Όλα πληρωμένα. Άφθονες θέσεις εργασίας πληρωμένες με φόρους πολιτών, τόσες πολλές ώστε να μπορούν να επηρεάσουν και εκλογικό αποτέλεσμα ακόμα. Και όχι μόνο θέσεις στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, όχι. Πάμπολλες ιδιωτικές εταιρίες ανέκαθεν συνεργαζόντουσαν με το δημόσιο, ή με άλλες εταιρίες που συνεργαζόντουσαν, κλπ. Ένας ιδιωτικός τομέας ιδιωτικός στα χαρτιά, βουτηγμένος στον κρατικό καπιταλισμό μέχρι το κόκκαλο, άμεσα ή έμμεσα.

Δεν καταλαβαίνω γιατί τόση φασαρία σχετικά με τις απολύσεις. Ότι έγινε, έγινε απόλυτα φυσιολογικά. Δεν είχαμε ουδέποτε μια υγιή οικονομία που να παράγει αρκετά. Αν κοιτάξουμε γύρω μας και μετρήσουμε την αξία των προσωπικών μας εισαγόμενων προϊόντων σε σχέση με το τι έχουμε παράγει εμείς για το εξωτερικό, πολύ απλά θα καταλάβουμε τι σημαίνει αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο. Δεν έχουμε μια ελεύθερη οικονομία από εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικές πρωτοβουλίες που παράγουν, ώστε αν κάποιες κλείσουν για οποιοδήποτε λόγο, πχ κακοδιαχείριση, να μην ανοίξει ούτε μύτη. Έχουμε μία και μοναδική εταιρία, την ‘ΚΡΑΤΟΣ ΑΕ’, η οποία παράκμασε και χρεοκόπησε οπότε είναι λογικό αποτέλεσμα να απολυθούνε ιδιωτικοί υπάλληλοι πρώτα και, αν χρειάζεται, και δημόσιοι, ευρύτεροι ή στενοί. Η ‘ΚΡΑΤΟΣ ΑΕ’ πληρώνεται από εμάς για εμάς, χρεοκόπησε, άρα … εμείς θα πληρώσουμε τη ζημιά. Δεν μπορεί να μας πληρώσει πια επαρκώς, αλλά εμείς πρέπει να κόψουμε το λαιμό μας να πληρώσουμε όσα περισσότερα γίνεται, ώστε να σταθεί στα πόδια της ξανά. Ας μην γκρινιάζουμε λοιπόν για τις απολύσεις, αφού επενδύσαμε σε κρατικό καπιταλισμό δεχόμαστε και τον κίνδυνο. Και κουβέντα για το ότι ‘τα φάγανε’. Θα γινότανε αργά ή γρήγορα, τι περιμέναμε ακριβώς; Άλλο ιδιωτική εταιρία με λεφτά ιδίων ιδιωτών και άλλο κρατική εταιρία με λεφτά άλλων. Που ευδοκιμεί άραγε καλύτερα η διαφθορά-σπατάλη-κατάχρηση; Εκεί που εσύ διαχειρίζεσαι τα δικά σου λεφτά, ή όταν αφήνεις να τα διαχειριστεί άλλος χωρίς κανένα ουσιαστικό έλεγχο;

Συνταξιοδοτικό με ‘κοινωνικό’ προσανατολισμό, ξεκούραστα πληρωμένο από τις εισφορές των τρεχόντων εργαζομένων. Και φυσικά για καθεστώς ομηρίας ούτε λόγος. Γιατί άλλωστε να είχαμε ανταποδοτικό συνταξιοδοτικό, ώστε ο κάθε συνταξιούχος, και με δική του ευθύνη,  να ρυθμίζει εισφορές, να μπορεί να βγει όποτε θέλει, να πληρωθεί αμέσως και η σύνταξή τους να μην υπόκειται σε περικοπές κατά κρατική βούληση, αλλά σε ρεαλιστικές συνταξιοδοτικές βιώσιμες μαθηματικές φόρμουλες; Μα πως, δε γίνονται αυτά. Οι συνταξιούχοι θα βγαίνουν όποτε λέει το κράτος και θα παίρνουνε όσα λέει το κράτος. Και αν χρειαστεί … θα ψηφίζουν και ότι λέει το κράτος. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, μια που το κράτος τα κάνει όλα σωστά για το καλό μας. Ας μην γκρινιάζουμε λοιπόν για τις συντάξεις, ποτέ δεν είχαμε καμία ελευθερία σε αυτές, ούτε τι εισφορές θα δώσουμε, ούτε πότε θα βγούμε ούτε πόσα θα πάρουμε.

Πολλοί φόροι. Με διάφορα ονόματα. Έκτακτοι που γίνονται μόνιμοι. Εισπρακτική λογική. Θέλουμε έξτρα έσοδα, βάζουμε έξτρα φόρους. Θέλουμε μεγαλύτερη αξιοπιστία είσπραξης, τα βάζουμε στη ΔΕΗ. Θέλουμε να φαινόμαστε κοινωνικά δίκαιοι, πετάμε και ένα κοινωνικό τιμολόγιο, έτσι και αλλιώς, με τις αυξήσεις που έχουνε πέσει, το κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ τώρα, είναι αυτό που είχανε όλοι πριν το μπαράζ αυξήσεων της ΔΕΗ. Αυτά θα πούνε οι περισσότεροι είναι άδικα και … καραγκιοζιλίκια. Είναι. Ακόμα θυμάμαι τη πρώτη αύξηση ΔΕΗ που είχε γίνει, με την εισαγωγή των εξόδων δικτύου. Έγινε με συνοδευτικό την … μείωση της κιλοβατώρας. Στη πράξη βέβαια, η εισαγωγή των εξόδων δικτύου σχεδόν διπλασίασε το κόστος του ρεύματος. Και μάλιστα, ο υπέρτατος δόλος, μπήκε για πρώτη φορά σε ένα λογαριασμό που έκλεινε το έτος και με λίγες μέρες από το επόμενο(!), έτσι ώστε τα ποσά που αφορούσαν μόνο το νέο έτος να είναι αστεία μικρά για να μην τα προσέξουν οι καταναλωτές και να θεωρήσουν την αύξηση αστεία! Το κράτος λοιπόν μας βάζει πολλούς φόρους. Έχουμε πολλούς φόρους τελικά;

Όχι, δεν έχουμε πολλούς φόρους. Θα έλεγα ότι έχουμε λίγους φόρους. Η φορολογία είναι μικρή. Κακώς γκρινιάζουμε για τους φόρους. Ο σοσιαλισμός στοιχίζει. Λογικό, αφού άλλωστε όλοι πληρώνουνε για όλα. Δεν υπάρχει καμία επιλογή. Ένα σοσιαλιστικό μεγάλο και κοινωνικό κράτος είναι … ακριβό. Δεν παίρνεις Mercedes με 10 χιλιάρικα, Hyundai παίρνεις, πώς να το κάνουμε. Αν θες Mercedes θα πληρώσεις. Έτσι είναι και το σοσιαλιστικό μοντέλο, παρέχει πολλά, πληρώνεις πολλά. Κάτσε βάλε και φοροδιαφυγή, κατάχρηση-σπατάλη και απάτες, και είμαστε κομπλέ. Τώρα θα σκεφτούμε γιατί παλαιότερα δε πληρώναμε τόσα πολλά. Κακώς αναρωτιόμαστε ερωτήσεις που ξέρουμε ήδη την απάντηση. Παλαιότερα ο σοσιαλισμός δεν ήταν φτηνότερος και ακρίβυνε ξαφνικά, όχι. Ακριβός ήτανε και τότε, απλά δε τον πληρώναμε όλο εμείς. Ένα μεγάλο μέρος πληρωνόταν με δανεικά. Τώρα τα δανεικά τελειώσαν και τον πληρώνουμε ολόκληρο. Τώρα, είναι ο σοσιαλισμός με δικά μας λεφτά.

Έτσι είναι, η αλήθεια να λέγεται. Αύριο που θα ψηφίσουμε, να ψηφίσουμε λοιπόν με γνώμονα το κόστος και την ευθύνη, αφού αυτά μας καίνε. Πλήρες κοινωνικό κράτος σημαίνει μεγάλο κράτος, υψηλοί φόροι, ελάχιστες επιλογές και ελάχιστες προσωπικές ευθύνες, το κράτος θα φροντίσει όπως μπορεί γιατί, μη ξεχνιόμαστε, η ευθύνη είναι τεράστια. Μικρό κράτος σημαίνει περισσότερη προσωπική ευθύνη, περισσότερη προσωπική ελευθερία αλλά και μικρό κόστος. Σε ένα μικρό κράτος επίσης το  κράτος τα καταφέρνει καλύτερα μια που οι ευθύνες είναι πολύ λιγότερες. Ορισμένοι πολίτες βέβαια δε τα καταφέρνουν καλά, γιατί δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν την ευθύνη που έχουν. Ας μη γκρινιάζουμε λοιπόν για αυτά που γίνονται σαν να μη φέρουμε ευθύνη. Είχαμε ευθύνη ανέκαθεν, απλά δώσαμε τη διαχείριση στο κράτος. Καλό είναι ο καθένας λοιπόν να αναλάβει τις ευθύνες του για κάθε θέμα. Δε θέλουμε ευθύνες; Θέλουμε να τις εναποθέσουμε στο κράτος; Εντάξει, αλλά ας μην μας φαίνονται και παράλογα αυτά που γίνονται. Λογικότατα είναι, το κράτος απέτυχε και τώρα πληρώνει για να ανακάμψει, και το κράτος είμαστε εμείς. Αν δε μας αρέσει, ας πάρουμε ευθύνες επάνω μας, ψηφίζοντας μικρότερο κράτος. Άλλη λύση, τύπου μεγάλο υπέρ-πλήρες κοινωνικό κράτος αλλά και φτηνό επίσης, απλά δεν υπάρχει.