Χρόνια τώρα οι αριστεροί αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί.

Χρόνια τώρα, πας μη αριστερός είναι φασίστας ή το λιγότερο, συντηρητικός δεξιός.

Γενιές ανατράφηκαν μ’ αυτήν την πέρα για πέρα λανθασμένη αντίληψη που πέρασε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γενιά του Πολυτεχνείου. Σήμερα, εν μέσω μνημονίων, οικονομικής κρίσης, κρίσης ηθών και αξιών, κρίσης δημοκρατίας και κρίσης λογικής, αποδεικνύεται περίτρανα ότι ουδείς συντηρητικότερος των αριστερών. Ουδείς περισσότερο αντιμεταρρυθμιστής των αριστερών.

Η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, της Ρεπούσιας λογικής του συνωστισμού και του μύθου, αποχώρησε από την κυβέρνηση, με αφορμή το ζήτημα της ΕΡΤ. Αποχώρησε με τη δήλωση του προέδρου της ότι επρόκειτο για ζήτημα δημοκρατίας. Και θεώρησε ως δημοκρατικό να αποσύρει τη συμμετοχή της στην τρικομματική, επειδή δεν επαναπροσλαμβάνονται όλοι στην ΕΡΤ και δεν καταργείται έστω και εμμέσως, η περιβόητη πράξη νομοθετικού περιεχομένου που έφερε τα πάνω κάτω στη χώρα τις τελευταίες μέρες.

Αριστερίζουσα λογική σημαίνει: αποχωρώ επειδή δεν επιθυμώ να αλλάξει τίποτα. Επειδή θέλω να διατηρείται το καθεστώς των πελατειακών σχέσεων, της κομματικής και όχι δημόσιας τηλεόρασης, της συνδικαλιστικής μαφίας, των ρουσφετιών και της αναξιοκρατίας. 

Κι έφυγε ο Φώτης, αλλά προτείνει στην κοινοβουλευτική του ομάδα να στηρίζει την κυβέρνηση και να ψηφίζει τα ανώδυνα. Τα εύκολα, τα μη έχοντα πολιτικό κόστος, τα μη φέροντα τομές στην κοινωνία, την παιδεία, τη δημόσια διοίκηση, την υγεία. Γιατί οι τομές κοστίζουν σε ψήφους. Η ανευθυνότητα και η ανεπάρκεια σε όλο της το μεγαλείο.

Η ΔΗΜΑΡ, μας είπε τις προάλλες ο κ. Κουβέλης, «αποτελεί την εγγυήτρια δύναμη των μεταρρυθμίσεων». Όμως ο προστατευτισμός του κρατισμού αποτελεί πρώτη προτεραιότητα για τους μαϊμού μεταρρυθμιστές! Επειδή οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους σε τούτη τη χώρα, θυμίζω ότι μεταρρύθμιση είναι ο εκσυγχρονισμός, η αλλαγή, η βελτίωση, η ανανέωση, η αναδιοργάνωση, η αναθεώρηση, η αναμόρφωση. Πού είδες κάτι απ’ αυτά κύριε Κουβέλη μου στην πρότασή σου να μείνουν όλα ως έχουν στην ΕΡΤ;  

Αποσύρονται λοιπόν οι υπουργοί της κυβέρνησης, που πρόσκεινται στη ΔΗΜΑΡ. Μήπως όμως θα έπρεπε να είχαν αποσυρθεί ως ανίκανοι εδώ και καιρό; Πού διέπρεψαν οι κ.κ Μανιτάκης και Ρουπακιώτης κατά το χρόνο της υπουργίας τους, εκτός από το να φρενάρουν διαδικασίες και να δημιουργούν ζητήματα εκ του μη όντος;

Το πρώτο μνημόνιο προέβλεπε τη μείωση των θέσεων στο δημόσιο κατά 150.000 μεταξύ των ετών 2010 έως 2015. Φτάσαμε στο 2013 και δεν πειράχτηκε τρίχα της κεφαλής τους. Αντί να φύγουν 150.000 αχρείαστοι, ανεπαρκείς, υπεράριθμοι και επίορκοι, μειώνονταν μονάχα μισθοί και εξαθλιώνονταν οικονομικά οι ικανοί, οι επαρκείς και οι αξιόλογοι. Η αριστερίστικη πολιτική, οδήγησε τη χώρα στην εξαθλίωση.

Ο απολογισμός:

-Ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, που δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

-Χιλιάδες επαγγελματίες που φυτοζωούν, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τη συνεχή φοροκαταιγίδα που πέφτει ως πέλεκυς στο κεφάλι τους. 

-Τρεις χιλιάδες πεντακόσιοι αυτόχειρες την τριετία από το 2010 μέχρι σήμερα, εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας και των αδιεξόδων. 

-Δημόσιοι υπάλληλοι, από τους οποίους απαιτούμε ευελιξία και αποδοτικότητα, αλλά τους βάζουμε όλους στο ίδιο βαρέλι διατηρώντας τη (α)λογική να μειώνονται οι μισθοί τους για να μην απολυθεί κανείς, είτε είναι ικανός, είτε είναι αρχικλέφτης. 

-Συνταξιούχοι με κουτσουρεμένες συντάξεις και χωρίς παροχές υγείας, να πεθαίνουν εξαιτίας του ανύπαρκτου κράτους πρόνοιας.

Και τώρα ελπίζουμε, οι δύο εναπομείναντες στην κυβέρνηση, να προχωρήσουν σε βαθιές τομές που θα αποσαθρώσουν το κομματο-πελατειακό σύστημα που οι ίδιοι έφτιαξαν και άνδρωσαν.

Πόσο πιο ουτοπιστές μπορούμε να είμαστε ως λαός;

Πηγή: eyedoll.gr