Την περασμένη Κυριακή 25 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση της «Δημιουργίας Ξανά» στην ανατολική Αττική, στο Κτήμα Βασιλείου (1ο χλμ Λεωφ.Κορωπίου - Μαρκοπούλου). Ο χώρος ήταν υπέροχος: Ένα διώροφο κτίσμα σχεδιασμένο με γούστο και μεράκι. Το ισόγειο ήταν χώρος γνωριμίας με τα προϊόντα (τα περισσότερα βραβευμένα) του κτήματος και στον πρώτο ένα αμφιθέατρο σε δύο επίπεδα. Παρά το γεγονός ότι ήταν ανήμερα της εθνικής μας εορτής, οι πολίτες που μαζεύτηκαν ξεπέρασαν κάθε πρόβλεψη. Έτσι ο χώρος του αμφιθεάτρου γέμισε ασφυκτικά και όλοι οι υπόλοιποι χρειάστηκε να δουν τις ομιλίες και τη συζήτηση που ακολούθησε από μια τηλεόραση στο ισόγειο. Είναι ευχάριστο γεγονός η συγκέντρωση πάνω από 300 ανθρώπων για την πολιτική εκδήλωση ενός νέου κόμματος, καθώς και η ζωντανή συμμετοχή τους στη συζήτηση που ακολούθησε.
Πρώτος ομιλητής ήταν ο Γιάννης Σιάτρας, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου και πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Φορολογουμένων με θέμα: «Ο πλούτος των εθνών και η ποιότητα των θεσμών τους». Ανάμεσα στα άλλα σημείωσε:
«Υπό κανονικές συνθήκες, θα είχαμε το πλεονέκτημα να ξεκινούμε κάθε χρονιά με ένα σίγουρο πλεόνασμα 20 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ, από τα έσοδα του τουρισμού και της ναυτιλίας. Ένα ποσό που είναι πολύ μεγαλύτερο από τους κρατικούς προϋπολογισμούς άλλων κρατών της Ευρωζώνης, προς τα οποία σήμερα απλώνουμε το χέρι για να μας δανείσουν.»
«Ο πλούτος ενός έθνους, ο πλούτος ενός κράτους, προσδιορίζεται από την ποιότητα των θεσμών του.»
«Για να κάνουμε ξανά, την Ελλάδα πλούσια, για να την απαλλάξουμε από την κατάρα του χρέους, για να διατηρήσουμε το βιοτικό μας επίπεδο υψηλό ή και για να το αυξήσουμε, θα πρέπει να ξαναφτιάξουμε τους θεσμούς!
Και αυτό σημαίνει, θα πρέπει να εμπνεύσουμε τους πολίτες να εμπιστεύονται τους Θεσμούς!
Θα πρέπει να ξανακτίσουμε την εμπιστοσύνη. Την εμπιστοσύνη προς τη Δικαιοσύνη, την εμπιστοσύνη προς το Κράτος, την εμπιστοσύνη προς τα κόμματα!
Θα πρέπει να κατανοήσουμε επί τέλους ότι, αυτή η χώρα δε μπορεί να λειτουργήσει με κολλητούς, με κουμπάρους, με πρασινοφρουρούς ή με γαλάζιους φρουρούς, με χαριστικές συμβάσεις, με ατιμωρησία απέναντι στη διαφθορά, με ατιμωρησία των βουλευτών και του πολιτικού συστήματος»
Δεύτερος ομιλητής ήταν ο Παντελής Μήτσιου, Περιβαλοντολόγος και Επιχειρηματίας, ο οποίος ανάμεσα στα άλλα τόνισε:
«Πριν από σχεδόν ένα χρόνο, ένα νέο παιδί, εικοσιπεντάχρονος κάτοικος της περιοχής, μου σύστησε μια άλλη ανατολική Αττική. Με γνώρισε στο Υμηττό, στον Σαρωνικό Όλυμπο στο Πάνιο στη Μερέντα. Με περπάτησε σε δάση με τρεχούμενα νερα, σε στοές μεταλλείων, σε παραλίες μυστικές. Ύστερα ξαναθυμήθηκα διαδρομές αγαπημένες, διαδρομές γεμάτες Ελλάδα, θάλασσα, απίστευτη χλωρίδα και υπέροχο Αττικό φως.
Αυτή την Αττική οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε. Να διορθώσουμε όσα λάθη έγιναν και μπορούν να διορθωθούν ακόμα να αποκαταστήσουμε βλάβες, να αναδείξουμε ομορφιές. Να ανιχνεύσουμε δυνατότητες και να επενδύσουμε σ’ αυτές. Στη δική μας νοοτροπία, η οικονομική ανάπτυξη και ο σεβασμός στο περιβάλλον δεν πρέπει και δεν είναι ανταγωνιστικές έννοιες. Μπορούμε και οφείλουμε να τα πετύχουμε και τα δύο. Αυτό που χρειάζεται είναι να ξεκαθαρίσουμε τους ρόλους του καθενός στο μυαλό μας και στην πολιτική μας πρακτική.»
«Τα επόμενα χρόνια η Αττική θα κληθεί να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο πρόβλημα: τη διαχείριση των κάθε είδους αποβλήτων της. Δεν είναι ένα απλό πρόβλημα και ούτε σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η διαχείριση των αποβλήτων μπορεί να μετατραπεί σε αναπτυξιακό άρμα, αν σχεδιαστεί σωστά και υλοποιηθεί υπεύθυνα κι αυτός είναι ένας τομέας στον οποίο η πολιτεία και η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη σημασία μακριά από ανούσιες, αναποτελεσματικές και καταστροφικές κραυγές.»
Στη συνέχεια, μίλησε ο Γιώργος Δεληκούρας, Παραολυμπιονίκης, μέλος της Εθνικής Επιτροπής, στέλεχος Πληροφορικής που αναφέρθηκε σε πρακτικά θέματα που σχετίζονται με το συνδικαλισμό, τις ιδιωτικοποιήσεις και την τοπική αυτοδιοίκηση χρησιμοποιώντας την εμπειρία του στο αεροδρόμιο:
«Σας ρωτώ λοιπόν: Πως γίνεται όλες οι απεργίες στην Ελλάδα να εξαγγέλλονται μόνο στις δημόσιες υπηρεσίες και στους δημόσιους οργανισμούς; Πως γίνεται οι απεργοί να πληρώνονται κανονικά όταν απεργούν; Υποτίθεται ότι η απεργία είναι το έσχατο μέσο αντίστασης του εργαζόμενου. Τι νόημα έχει η πρακτική «να κάνουμε μια απεργία για ζέσταμα» πριν καν αρχίσει ο διάλογος με τον εργοδότη; Πριν καν ο εργοδότης μάθει ποια είναι τα αιτήματα των απεργών. Τι νόημα έχει να αποφασίζουν κάποιοι την απεργία στον Περισσό και να γίνεται αυτή στο Βόλο;»
«Στο αεροδρόμιο εργάζομαι από το 1997. Αισθάνομαι τυχερός που συμμετείχα στην επιτυχία του πρώτου και επιτυχημένου πειράματος σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Από τις 21 Μαρτίου 2001 που ξεκίνησε η λειτουργία του, μέχρι και σήμερα βραβεύεται κάθε χρόνο για το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει σε επιβάτες και αεροπορικές εταιρείες. Είναι μια υγιής επιχείρηση με ετήσια κέρδη που ξεπερνούν τα 100 εκ ευρώ, στοιχεία που δημοσιεύονται κάθε χρόνο στον ημερήσιο τύπο.
Αυτό που δεν δημοσιεύεται όμως είναι το γεγονός ότι από τα κέρδη αυτά τελικά το 76% περίπου επιστρέφει στο Ελληνικό δημόσιο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είτε με την μορφή φόρων και έκτακτων εισφορών είτε με τη μορφή μερισμάτων καθώς το Ελληνικό δημόσιο είναι ο βασικός μέτοχος. Ειδικά για το 2011 το ποσοστό επιστροφής έφτασε στο 82%. Έτσι σε διάστημα 10 ετών, σχεδόν 850 εκ. ευρώ έχουν αποδοθεί στο Ελληνικό Δημόσιο.»
«Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπόρεσαν να διοικήσουν μια αεροπορική εταιρεία όπως η Ολυμπιακή του παρελθόντος, διατείνονταν ότι μπορούν να κυβερνήσουν μια χώρα ολόκληρη! Τελικά είχα δίκιο. Χρεωκόπησαν τη χώρα όπως χρεωκόπησαν και την Ολυμπιακή.»
Τέλος, πήρε το λόγο ο Πρόεδρος της «Δημιουργίας, Ξανά!» Θάνος Τζήμερος, ο οποίος αναφέρθηκε στη πολιτική πραγματικότητα και ανέφερε:
«Μου λένε συχνά πως δεν είναι σωστό να αποκαλείς τους πολιτικούς κλέφτες. Τότε να σας το πω ανάποδα, να σας πω μια είδηση πως θα την ακούγατε από το αστυνομικό δελτίο: Σήμερα το πρωί δύο επίορκοι κοινωνικοί εταίροι οπλισμένοι με καλάζνικοφ μπήκαν σε ένα σούπερμαρκετ και το λήστεψαν. Μα είναι ληστές. Κάποιος που παίρνει με την απειλη του όπλου 100 ευρώ είναι ληστής. Ένας που χρησιμοποιεί τη δύναμη της θέσης του για να πάρει 100.000 ευρώ, τι είναι; Επίορκος κρατικός λειτουργός; Θα πρέπει να ξαναανακαλύψουμε την ουσία των λέξεων. »
«Σήμερα έδωσα συνέντευξη στο MEGA. Μου λένε: Θα πάμε στο συνεργείο εξωτερικών μεταδόσεων. Τους λέω, αφού είμαστε στο εσωτερικό του καναλιού γιατί να πάμε στο εξωτερικών μεταδόσεων; Βεβαίως στο εσωτερικό του MEGA ήταν ο πολύφερνος κύριος Σκανδαλίδης. Παρακολουθούσα λοιπόν τον κ. Σκανδαλίδη να λέει τα εξής απίθανα: Δεν απέτυχε ο Γιωργάκης, αλλά τον αποστρατεύσαμε για να τον τιμήσουμε. Ούτε εμείς αποτύχαμε, απλά σε μερικά πράγματα πέσαμε έξω. Σε τι πέσατε μέσα; Στην παιδεία, που χρεωκόπησε στην αρχή της δεκαετίας του 80; Πετύχατε στην οικονομία; Στο περιβάλλον; Στην ανάπτυξη; Σε τι πετύχατε; Την ίδια στιγμή που τα έλεγε αυτά έβγαινε μια έρευνα της κοινής γνώμης που έλεγε ότι καταλληλότερος πρωθυπουργός είναι ο κανένας και ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα είναι αποτυχημένα. Οι γνώμες που λέγανε πως είτε ο Βενιζέλος είτε ο Σαμαράς είναι κατάλληλοι ήταν γύρω στο 22%. Και ρωτάω: Άνθρωποι που είναι 30 χρόνια στην πολιτική σκηνή ή και παραπάνω και πείθουν μόνο 2 στους 10 ότι μπορούν να κυβερνήσουν αυτή τη χώρα, όταν έχουν όλα τα μέσα στη διάθεσή τους και τον πακτωλό των κομματικών χρημάτων, που είναι τα δικά μας χρήματα, γιατί επιμένουν; Γιατί δεν ξεκουμπίζονται; Όταν μάλιστα «μου χώθηκαν» οι δύο δημοσιογράφοι, είπα πως άκουσα έναν αποτυχημένο υπουργό μιας αποτυχημένης κυβέρνησης, με έναν αποτυχημένο πρωθυπουργό που μας διέσυρε στα πέρατα του κόσμου και έφυγε υπό το βάρος της παγκόσμιας κατακραυγής, και αισθάνομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι εκτός από την αίσθηση του κοινού νου έχουν χάσει και την αίσθηση του γελοίου. Και έμαθα στη συνέχεια ότι ό κ. Σκανδαλίδης δεν διαμαρτυρήθηκε που τον χαρακτήρισα αποτυχημένο, αλλά γι’ αυτό που είπα για την αίσθηση του γελοίου. Αυτό δεν επιβεβαιώνει τα λεγόμενα μου;»
Επακολούθησε ζωντανή συζήτηση με πλήθος ερωτήσεων.
Αυτό που ζούμε
Αγαπητοί φίλοι από την Ανατολική Αττική καλησπέρα σας,
Καλησπέρα και σε όλους όσους έχουν έρθει από πιο μακριά για να μας γνωρίσουν και να μας ακούσουν. Σας ευχαριστώ και σας διαβεβαιώ ότι και εμείς θέλουμε να σας ακούσουμε. Θα είμαστε όλοι σύντομοι για να πάρετε το λόγο αμέσως μετά το τέλος των ομιλιών.
Είναι μια πολύ ωραία βραδιά σήμερα μαζί σας στο φιλόξενο κτήμα Βασιλείου. Θέλω να ευχαριστήσω τον οικοδεσπότη μας, το Γιώργο Βασιλείου που είναι ένας ξεχωριστός οινοποιός με πολλά Ελληνικά και διεθνή βραβεία για τα κρασιά του. Ένας άνθρωπος που τιμά την γενέτειρα πόλη του.
Φίλες και φίλοι όλοι θέλουμε να ακουστεί επιτέλους η φωνή μας, η φωνή της κοινής λογικής, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας. Θέλουμε να ακουστεί η φωνή της άλλης Ελλάδας,που υπάρχει και συνεχίζει να εργάζεται και να δημιουργεί σε πείσμα όλων των εμποδίων που φέρνει η γραφειοκρατία, η διαφθορά και η αδιαφορία στον Έλληνα επιχειρηματία, στον εργαζόμενο, στο φορολογούμενο, στον συνταξιούχο ακόμη και στον μαθητή ή τον ασθενή. Είναι άσχημη η εμπειρία των περισσοτέρων πολιτών όταν έρχονται σε επαφή με το Ελληνικό δημόσιο. Αυτό θέλουμε να το αλλάξουμε: Θέλουμε μια Ελληνική πολιτεία στην υπηρεσία των πολιτών και όχι ένα κράτος που καταδυναστεύει τους υπηκόους του.
Το κόμμα μας έχει λίγους μήνες ζωής αλλά πολύ ενθουσιασμό. Εγώ εντάχθηκα από νωρίς, είμαι από τα ιδρυτικά μέλη. Αποφάσισα να μπω στην παρέα στο τέλος Οκτωβρίου 2011, τότε που όλη η Ελλάδα ζούσε τις στιγμές της διεθνούς κατακραυγής με το αργοπορημένο δημοψήφισμα «έκπληξη» των κ. Παπανδρέου και Καστανίδη μια έκπληξη που την ακολούθησε η δεύτερη πράξη, του δράματος, ο απόλυτος εξευτελισμός με την υποψηφιότητα του κ. Πετσάλνικου για πρωθυπουργού της χώρας.
Είναι δυνατόν; Αναρωτιόμουν; Ο Πετσάλνικος; Ήταν ένας εφιάλτης και η οργή ξεχείλισε.
Μπορεί να περάσαμε όλοι έναν εφιάλτη τις ημέρες αυτές, αλλά δεν ήταν όνειρο, συνέβη στ’ αλήθεια όσο και αν προσπαθούμε να το ξεχάσουμε. Ας το θυμόμαστε όμως καλά γιατί σε λίγες εβδομάδες ο ίδιος θίασος θα έχει το θράσος να ζητήσει και πάλι την ψήφο μας. Μπροστά στα μάτια μας έπεσαν οι μάσκες των κομμάτων και των αρχηγών. Ξεμπροστιάστηκε η απόλυτη γύμνια του πολιτικού συστήματος που έφερε τη χώρα μας στην καταστροφή.
Το δημοψήφισμα και ο κ. Πετσάλνικος ήταν οι 2 βασικοί λόγοι που έφυγα από το Κορωπί ένα απόγευμα για να πάω να βρω το Θάνο και την παρέα του στην Πλάκα να υπογράψω κι εγώ την ιδρυτική διακήρυξη για να ιδρυθεί το κόμμα «δημιουργία, ξανά!». Πάλι όμως ήμουν άτυχος! Την ημέρα αυτή στην πλατεία Συντάγματος είχε συγκέντρωση το ΚΚΕ και όλοι οι γύρω δρόμοι ήταν κλειστοί! Το πως έφτασα εκεί τελικά είναι μια άλλη ιστορία...
Τώρα αναρωτιέμαι. Ήμουν άτυχος ή απλά ένας επιπόλαιος επαρχιώτης; Μήπως οι κομματικές συγκεντρώσεις, οι πορείες, τα επεισόδια, οι λεηλασίες και οι εμπρησμοί στο κέντρο της Αθήνας είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση;
Ο κ. Παπουτσής, που αμφιβάλλω αν εδώ μέσα στην αίθουσα βρίσκεται έστω και ένας άνθρωπος που θα τον προσλάμβανε ποτέ για υπάλληλο, θα μείνει στην ιστορία ως ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη από την Αστυνομία. Μαζί με τον κ. Παυλόπουλο, τον άλλο προστάτη των αγανακτισμένων πολιτών, από την Νέα Δημοκρατία, αισθάνονται ακόμη και σήμερα υπερήφανοι που η καταστροφή της Αθήνας ολοκληρώθηκε 2 φορές με επιτυχία χωρίς να ανοίξει ούτε ένα κεφάλι. Είναι αμετανόητοι. Όχι μόνο αυτοί. Όλοι τους!
Φίλοι και φίλες πως περιμένουμε να πάει μπροστά η χώρα μας όταν μέχρι πριν από λίγους μήνες για να βγείς από το σπίτι σου έπρεπε να συμβουλευτείς πρώτα το δελτίο απεργιών και μετά το μετεωρολογικό;
Είμαι από τα ιδρυτικά μέλη του Σωματείου στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών όπου και εργάζομαι σήμερα στο τμήμα πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών. Έχοντας ολοκληρώσει 2 επιτυχημένες θητείες σαν Πρόεδρος και 1 σαν Γενικός Γραμματέας του συλλόγου μας, ξέρω πολύ καλά την αξία του δικαιώματος της απεργίας. Γνωρίζω και το κόστος μιας απεργίας στο αεροδρόμιο για το επιβατικό κοινό, τις αεροπορικές εταιρείες και τους περίπου 15.000 εργαζόμενους εκεί. Είναι τόσο μεγάλο το κόστος μιας απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας που μπορέις να το διακρίνεις στον ετήσιο ισολογισμό μια ςαεροπορικής εταιρείας. Το 2011 τα αεροδρόμια της χώρας έκλεισαν για 6 ημέρες λόγω απεργιών και το 2010 για 16. Για 22 ημέρες 15.000 άνθρωποι και 250 εταιρείες έχασαν τη δουλειά τους, εκατομμύρια ευρώ χάθηκαν, όχι γιατί θίχτηκαν τα σκανδαλώση προνόμια της πιο σκληρής συντεχνίας που υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά για να ΜΗΝ θιχτούν!
Είμαι εναντίον της κατάχρησης του δικαιώματος της απεργίας. Η απεργία είναι δικαίωμα του εργαζόμενου και όχι υποχρέωση στο κόμμα ή στο συνδικάτο.
Σας ρωτώ λοιπόν: Πως γίνεται όλες οι απεργίες στην Ελλάδα να εξαγγέλλονται μόνο στις δημόσιες υπηρεσίες και στους δημόσιους οργανισμούς; Πως γίνεται οι απεργοί να πληρώνονται κανονικά όταν απεργούν; Υποτίθεται ότι η απεργία είναι το έσχατο μέσο αντίστασης του εργαζόμενου. Τι νόημα έχει η πρακτική «να κάνουμε μια απεργία για ζέσταμα» πριν καν αρχίσει ο διάλογος με τον εργοδότη; Πριν καν ο εργοδότης μάθει ποια είναι τα αιτήματα των απεργών. Τι νόημα έχει να αποφασίζουν κάποιοι την απεργία στον Περισσό και να γίνεται αυτή στο Βόλο;
Φίλες και φίλοι πολλά πρέπει να αλλάξουν στη χώρα και το θεσμικό πλαίσιο για τον συνδικαλισμό είναι ένα από αυτά. Αλήθεια έχουμε αναρωτηθεί ποτέ σε τι διαφέρουν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα; Δεν είναι όλοι εργαζόμενοι; Δεν είναι όλοι πολίτες; Δεν είναι άνθρωποι; Τι νόημα έχει η διαφορετική αντιμετώπισή τους και η διαφορετική αμοιβή τους; Τι κερδίζει ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα ή στο δημόσιο από την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ σήμερα; Τίποτα. Ειδικά ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, απολύτως τίποτα. Χωρίς εγώ να θέλω να απαξιώσω τους θεσμούς του συνδικαλισμού θέλω να σας επισημάνω τον κίνδυνο να απαξιωθούν από μόνοι τους. Θα απαξιωθούν από τους ίδιους τους ανθρώπους που τους εκπροσωπούν. Οι άνθρωποι αυτοί της ΓΣΕΕ εξελίσσονται σε συλλέκτες γιαουρτιών ακολουθώντας κατά πόδας τους Βουλευτές και τους διάφορους πολιτευτές.
Στο αεροδρόμιο εργάζομαι από το 1997. Αισθάνομαι τυχερός που συμμετείχα στην επιτυχία του πρώτου και επιτυχημένου πειράματος σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Το αεροδρόμιο λειτουργεί ως ιδιωτική εταιρεία στην οποία όμως το Ελληνικό Δημόσιο συμμετέχει με ποσοστό 55% στο μετοχικό κεφάλαιο. Εκπροσωπείται δε στο Διοικητικό Συμβούλιο με 4 από τα 9 μέλη ένα εκτων οποίων είναι ο Πρόεδρος. Τα μέλη αυτά ορίζονται από το υπουργείο Οικονομικών. Από τις 21 Μαρτίου 2001 που ξεκίνησε η λειτουργία του, μέχρι και σήμερα βραβεύεται κάθε χρόνο για το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει σε επιβάτες και αεροπορικές εταιρείες. Είναι μια υγιής επιχείρηση με ετήσια κέρδη που ξεπερνούν τα 100 εκ ευρώ, στοιχεία που δημοσιεύονται κάθε χρόνο στον ημερήσιο τύπο.
Αυτό που δεν δημοσιεύεται όμως είναι το γεγονός ότι από τα κέρδη αυτά τελικά το 76% περίπου επιστρέφει στο Ελληνικό δημόσιο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είτε με την μορφή φόρων και έκτακτων εισφορών είτε με τη μορφή μερισμάτων καθώς το Ελληνικό δημόσιο είναι ο βασικός μέτοχος. Ειδικά για το 2011 το ποσοστό επιστροφής έφτασε στο 82%. Έτσι σε διάστημα 10 ετών, σχεδόν 850 εκ. Ευρώ έχουν αποδοθέι στο Ελληνικό Δημόσιο.
Σε μελέτη που έγινε το 2009 από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών υπολογίστηκε η συμβολή του αεροδρομίου στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας. Αυτή ανέρχεται στο εντυπωσιακό 2,14%, ενώ έχει δημιουργήσει και συντηρεί χιλιάδες θέσεις εργασίας τόσο στην περιοχή των Μεσογείων όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής. Είναι ένα έργο πετυχημένο που κάνει τους Έλληνες υπερήφανους, αφήνει τους επιβάτες ικανοποιημένους και αυτοί το ψηφίζουν σταθερά μέσα στα 5 καλύτερα αεροδρόμια του κόσμου στην κατηγορία του.Τέλος είναι πολύ σημαντικό ότι αφήνει και τους εργαζόμενους ευχαριστημένους.
Όλοι είναι ευχαριστημένοι εκτός από τον κ. Τσίπρα και την κα Παπαρήγα που αντί να κοιτάξουν να μιμηθούν το καλό παράδειγμα και να ιδιωτικοποιήσουν όλα τα αεροδρόμια και τα λιμάνια της χώρας, θέλουν να κρατικοποιήσουν και το Ελευθέριος Βενιζέλος.
Μέχρι και η γειτονική Αλβανία έχει προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση του διεθνούς αερολιμένα «Μητέρα Τερέζα» που εξυπηρετεί την πρωτεύουσά της τα Τίρανα. Οι συνάδελφοί μου έχουν εργασθεί εκεί κατά την ανακατασκευή του καθώς το τμήμα μου συμμετείχε στο έργο.
Για να δούμε όμως πως το ίδιο το Δημόσιο μεταχειρίζεται τα φιλέτα που έχει στα χέρια του; Το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι ένα από αυτά.
Επιτρέψτε μου μια μικρή ιστορική αναδρομή.
Ο Paul Tomsen και η τρόικα ήρθαν στην Ελλάδα μετά από δική μας πρόσκληση, του θιάσου που λέγαμε πριν, για να μας βοηθήσουν να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Ο θίασος του θεάτρου σκιών που μας εκπροσωπεί, παραδέχεται ότι δεν μπορεί να τις κάνει μόνος του. Έρχεται λοιπόν ο κ. Tomsen και λέει με το πρώτο μνημόνιο: Σταματήστε τη σπατάλη στο δημόσιο και περιορίστε την φοροδιαφυγή. Αυξήστε τους φόρους γιατί είσαστε κάτω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αναλογία πρέπει να είναι 3 προς 1. 3 ευρώ περικοπή σπατάλης για κάθε 1 ευρώ αύξησης φόρων. Τι κάνει ο θίασος; Μόνο αύξηση φόρων κάνει και καμία περικοπή στη σπατάλη και τη φοροδιαφυγή. Ότι έκανε πάντα δηλαδή. Τα βάρη πέφτοςυν αρχικά στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, όπως συνήθως. Ο λογαριασμός δεν βγαίνει και τον Δεκέμβριο του 2010 ακούμε τον κ. Paul Tomsen να μιλάει για πρώτη φορά για αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας ύψους 50 Δις ευρώ. Αφού δεν κόβετε τη σπατάλη, τους λέει, τουλάχιστον νοικιάστε κανένα ακίνητο να έχετε έσοδα, δεν θα αντέξουν οι φορολογούμενοι. Η αντίδραση είναι γνωστή σε όλους. Νόμος Παπανδρέου που απαγορεύει την πώληση της περιουσίας του Δημοσίου, λες και επιτρεπόταν ποτέ, και απαγόρευση δημόσιων δηλώσεων στον κ. Tomsen για να μην τους εκθέσει άλλη φορά. Τι έγινε τελικά με τα 50 δις; Τίποτα.
Πέρασε άλλος 1 χρόνος και το μόνο που είδαμε είναι νέοι φόροι και χαράτσια. Επειδή όμως η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων εξαντλήθηκε οι άνθρωποι απλά σταμάτησαν να πληρώνουν, οι επιχειρήσεις άρχισαν να κλείνουν, χιλιάδες άστεγοι εμφανίστηκαν στην Αθήνα μαζί με τα συσσίτια που είχαμε να δούμε από την κατοχή.
Έτσι φτάσαμε στο 2011.
Έρχεται λοιπόν στις αρχές του 2011 το Υπουργείο Οικονομικών και λέει στην εταιρεία που εκμεταλλεύεται το αεροδρόμιο που σας θυμίζω ότι του ανήκει κατά 55%: Η σύμβαση εκμετάλλευσης που έχεις λήγει το 2026, θέλεις να την επεκτείνουμε για άλλα 20 χρόνια; Θα μου πληρώσεις το ενοίκιο προκαταβολικά γιατί έχω ανάγκη τώρα. Η εταιρεία δέχεται την πρόταση και βάζει για 6 μήνες περίπου σύμβουλους επί συμβούλων να κάτσουν και να υπολογίσουν τι έσοδα μπορεί να έχει το αεροδρόμιο της Αθήνας από το 2026 μέχρι το 2046. Ο στόχος να καταλήξουν στο τι μπορεί και τι πρέπει να αποδοθεί στο Ελληνικό δημόσιο ως ενοίκιο γι αυτήν την περίοδο και μάλιστα προκαταβολικά.
Είναι δυνατόν σήμερα ένας άνθρωπος να υπολογίσει τι έσοδα μπορεί να έχει ένα αεροδρόμιο από το 2026 μέχρι το 2046;
Σωστά μαντέψατε. Μα φυσικά και όχι!
Το αεροδρόμιο συμμετείχε σε συζητήσεις και δέχθηκε σειρά διαφορετικών προτάσεων ώστε να υπογραφεί η επέκταση της παραχώρησης εκμετάλλευσης για άλλα 20 χρόνια. Η συμφωνία όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Γιατί;
Παρακολουθώντας κανείς τον οικονομικό τύπο της εποχής αλλά και τα οικονομικά στοιχεία του αεροδρομίου και της χώρας μπορεί εύκολα να καταλάβει τι έγινε. Είναι Νοέμβριος του 2011, ο Συνταγματολόγος και τσαμπουκάς σοσιαλιστής νέος Υπουργός Οικονομικών έχει διώξει την τρόικα από το Σεπτέμβριο, γιατί του έκαναν παρατήρηση που πήγε διακοπές το καλοκαίρι και δεν έκανε τίποτα για την υλοποίηση της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου 2011. Η χώρα έχει χάσει τη δόση του Σεπτεμβρίου, τα κρατικά ταμεία είναι άδεια και έρχονται Χριστούγεννα. Αυτό είναι το σκηνικό και αυτοί οι διάλογοι φανταζόμαστε ότι έγιναν.
Η πρόταση από το αεροδρόμιο προς το Υπουργείο Οικονομικών είναι βασισμένη στην κοινή λογική: Πάρε τώρα 200 εκ. ευρώ προκαταβολή και τα υπόλοιπα 200 θα τα πάρεις σε 10 χρόνια με δόσεις. Τώρα δεν μπορώ να σου δώσω παραπάνω γιατί υπάρχει αβεβαιότητα, δεν έχω τόσα λεφτά στο ταμείο ως αποθεματικό, αυτά έχω. Δεν μπορώ και να δανειστώ βλέπεις γιατί έτσι όπως τα έχετε κάνει τα επιτόκια είναι πολύ υψηλά 7-8%. Αν πάρω τέτοιο επαχθές δάνειο αφενός μεν θα καταστραφώ εγώ για όλα τα επόμενα χρόνια, αφετέρου δε και εσύ θα χάσεις ως συνιδιοκτήτης γιατί δεν θα μπορείς να με πουλήσεις ποτέ.
Και έρχεται η απάντηση του του Υπουργού φωστήρα, του παιδιού θαύμα, του διδάκτορα του London School of Economics: Θέλω 500 και στο χέρι γιατί τόσα μου λείπουν. Έρχονται Χριστούγεννα και πρέπει το πελατειακό κράτος να πληρώσει τους πελάτες του. Έχω να πληρώσω ανάπηρους μαϊμού, πεθαμένους συνταξιούχους, συνδικαλιστές που δεν δουλεύουν, απεργούς, συντεχνίες, άσε αυτούς που δεν πληρώνουν φόρους. Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνετε, εγώ θέλω 500!
Ε, αφού θέλεις 500 κι εγώ σηκώνομαι και φεύγω λέει το παιδί στο μπαμπά του. Δεν θα με κάνεις εσύ προβληματική επιχείρηση για να βγάλεις το μήνα, ούτε για ξανακερδίσεις τις εκλογές. Κάτσε με τον Πετσάλνικο. Η περιουσία αυτή είναι του Ελληνικού λαού, δεν είναι για να την φάνε τα λαμόγια σε συντάξεις μαϊμού.
Θα έρθει σε λίγο ο ηλιοκαμένος λαϊκιστής να μας πει: Γιατί τον κατηγορείς; Το συμφέρον του Δημοσίου κοίταζε.
Ποιο συμφέρον ρε; Να απαξιώσει το φιλέτο που έχει στα χέρια του και να το κάνει προβληματική επιχείρηση;
Ποιο συμφέρον; Όταν ο ορίζοντας οικονομικού σχεδιασμού που έχει είναι πως θα βγάλει το μήνα μέχρι τα Χριστούγεννα για ποιό εθνικό συμφέρον συζητάμε;
Δος ημίν σήμερον. Αυτός είναι ο σχεδιασμός μας.
Το παιδί θαύμα είχε την ευκαιρία να πουλήσει και τα 4 μεγάλα αεροπλάνα τύπου Airbus A340 της παλιάς Ολυμπιακής αεροπορίας για 90 εκ. ευρώ το καλοκαίρι του 2010 αλλά πάλι κοίταζε το συμφέρον του Ελληνικού λαού. Τα πούλησε τελικά 31 εκ. στο τέλος του 2011 αφού τα είχε κρατήσει παρκαρισμένα 3 χρόνια να σαπίζουν και πλήρωνε τέλη στάθμευσης και συντήρησης.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπόρεσαν να διοικήσουν μια αεροπορική εταιρεία όπως η Ολυμπιακή του παρελθόντος, διατείνονταν ότι μπορούν να κυβερνήσουν μια χώρα ολόκληρη! Τελικά είχα δίκιο. Χρεωκόπησαν τη χώρα όπως χρεωκόπησαν και την Ολυμπιακή.
Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα που εργάζεται και δημιουργεί που σκέπτεται και σχεδιάζει για το μέλλον. Αυτούς αναζητούμε σήμερα εδώ ανάμεσά σας γιατί ξέρουμε ότι είσαστε πολλοί.
Δυστυχώς οι ιστορίες από το αεροδρόμιο είναι ατελείωτες. Οι επιτυχημένες εταιρείες τραβάνε τα αρπακτικά σαν μαγνήτης.
Το αεροδρόμιο σχεδιάστηκε να λειτουργεί με μια φιλοσοφία: Όποιος το χρησιμοποιεί θα το πληρώνει. Έτσι για να κατασκευαστεί δεν άντλησε χρήματα από τον προϋπολογισμό. Δεν πλήρωσαν οι Έλληνες φορολογούμενοι της Κρήτης και της Ηπείρου το αεροδρόμιο της Αθήνας. Το αεροδρόμιο κτίστηκε με ένα τεράστιο «στεγαστικό δάνειο» από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων το οποίο αποπληρώνεται από την εταιρεία που το εκμεταλλεύεται. Η εταιρεία αυτή εισπράττει τέλη από τις αεροπορικές εταιρείες και τελικά το κόστος πληρώνουν αυτοί που το χρησιμοποιούν οι επιβάτες δηλαδή που σε ποσοστό 60% περίπου είναι ξένοι.
Σύμφωνα με τη φιλοσοφία αυτή δηλαδή «ο χρήστης πληρώνει» και με βάση τον ιδρυτικό του νόμο, το αεροδρόμιο δεν παίρνει καμία υπηρεσία από τις τοπικές κοινότητες. Yποχρεούται να παρέχει όλες τις υπηρεσίες φωτισμού, καθαρισμού και συντήρησης του εσωτερικού του οδικού δικτύου στους χρήστες του, επιβάτες, επισκέπτες και εργαζόμενους εκεί. Ξαφνικά πριν τις Δημοτικές εκλογές του 2010 έρχεται Δήμος της περιοχής με ένα λογαριασμό 37 εκ. ευρώ για ανταποδοτικά δημοτικά τέλη συν τα πρόστιμα για τα δημοτικά τέλη που δεν έχει πληρώσει το αεροδρόμιο στο Δήμο από το 2004 μέχρι και το 2009. Είστε τυχεροί λέει γιατί η περίοδος 2001-2004 δεν χρεώνεται καθώς έχει παραγραφεί μετά το πέρας της 5ετίας.
Τα δημοτικά τέλη είναι ανταποδοτικά. Πληρώνουμε όλοι μας τον Δήμο για τον φωτισμό, την διαχείριση απορριμμάτων, την συντήρηση του οδικού δικτύου, των σχολείων , των γυμναστηρίων, των πλατειών και για πολλά άλλα. Τι απ’ όλα αυτά προσφέρουν οι Δήμοι στο αεροδρόμιο; Τίποτα.
Τότε γιατί γίνονται όλα αυτά; Για να τσεπώσουμε την προκαταβολή που πρέπει να καταθέσει το αεροδρόμιο προκειμένου να εκδικαστέι η υπόθεσή του στα Ελληνικ΄λα Δικαστήρια. Δηλαδή το 40% των 37 εκ. ή 14,8 εκ ευρώ για προεκλογικά έσοδα του Δήμου.
Δυστυχώς την πρακτική του εκβιασμού την ακολουθεί το Ελληνικό κράτος στο σύνολό του. Πάρε ένα πρόστιμο, πλήρωσε το 50% και θα τα βρούμε. Θα δικαιωθείς σε καμιά 10αριά χρονάκια που θα γίνει η δίκη. Μέχρι τότε άμα βρεις λεφτά στο ταμείο του χρεωκοπημένου κράτους για να τα πάρεις πίσω, να μου τρυπήσεις τη μύτη. Δεν με ενδιαφέρει τι θα πάθεις εσύ, εγώ θέλω να πληρώνω τους πελάτες μου.
Αυτά και άλλα χειρότερα τραβάνε όλες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα φίλες και φίλοι και γι αυτό φεύγουν και πάνε στις γειτονικές χώρες. Η διαφθορά κοστίζει. Η αδιαφορία κοστίζει. Η αποχή κοστίζει.
Και το κόστος όλο αυτό πέφτει στα παιδιά μας.
Στην καριέρα μου έχω εργασθεί στον τομέα της πληροφορικής, των τηλεπικοινωνιών, αλλά και των αερομεταφορών, έκανα τον αθλητή , τον συνδικαλιστή, τον ιστιοπλόο, αλλά και το μπαμπά, μέχρι και τον αγρότη. Έλαβα μέρος 2 φορές σε Παραολυμπιακούς αγώνες, σε 9 παγκόσμια πρωταθλήματα, γύρισα όλο τον κόσμο με τη δουλειά και τον αθλητισμό και θεωρώ τον εαυτό μου έναν απλό άνθρωπο. Έχω καταλάβει ότι υπάρχουν καλύτεροί μου, ο καθένας στον τομέα του. Προσωπικά το θεωρώ θράσος να θέλω να αναλάβω την διακυβέρνηση της χώρας, ένα υπουργείο, έναν δημόσιο οργανισμό, ακόμη κι ένα πολιτικό κόμμα. Αυτοί που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους πως μπορούν και το κάνουν; Πόσο θράσος χρειάζεται; Πόση αναισθησία;
Φίλες και φίλοι το πολιτικό προσωπικό πρέπει να αλλάξει στην Ελλάδα. Μαζί του και το σύστημα διακυβέρνησης.
Αυτοί που μας κατέστρεψαν δεν ξέρουν και δεν θέλουν να αλλάξουν. Και να ήξεραν δεν θα μπορούσαν, δεν το έχουν ξανακάνει ποτέ.
Με τα μπάζα οικοδομών δεν μπορείς να χτίσεις ανάκτορα.
Οι επόμενες εκλογές θα είναι η αναμέτρηση του παραλογισμού με τη λογική. Θα συγκρουσθούν οι δυνάμεις της προόδου με τις δυνάμεις του λαϊκισμού. Θα κληθούμε να επιλέξουμε αν θέλουμε να συγκλίνουμε προς την Ευρώπη ή να γίνουμε το Ελλαδιστάν και η Νέα Σοβιετία.
Οι λαοί της Ευρώπης μας δίνουν το χέρι και περιμένουν την απόφασή μας σύντομα.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.
Σικέ είναι ο καβγάς για το Μνημόνιο ώστε να πάψει η συζήτηση για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, τονίζει ο Θάνος Τζήμερος. Ο πρόεδρος του κόμματος «Δημιουργία ξανά!» μιλά με κοφτερή γλώσσα για τα κόμματα, τα συνδικάτα, τις αγκυλώσεις στο κράτος και την κοινωνία.
Αυτές τις μέρες γινόμαστε μάρτυρες δημιουργίας νέων κομμάτων ενόψει εκλογών. Είναι, θα λέγαμε, της μόδας... Εσείς προχωρήσατε στη συγκρότηση ενός ακόμη κόμματος. Τι διαφορετικό κομίζει; Η πρώτη δημόσια εμφάνισή μας έγινε στις 23/10/2011 και η ίδρυση στον Άρειο Πάγο στις 8/12/2011. Άρα, είμαστε πρωτοπόροι. Το διαφορετικό της «Δημιουργίας» δεν είναι στα λόγια. Είναι στους ανθρώπους. Πώς να περιγράψεις την «καθαρή ματιά»; Το αισθάνεσαι όμως, αμέσως, και σε ζεσταίνει. Δεν μας ενδιαφέρει η πολιτική καριέρα – το έχουμε αποδείξει με τη ζωή μας. Θέλουμε να σηκώσουμε τα μανίκια, να καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγείου, να κάνουμε τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα καθιερώσουν έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό – και να πάμε σπίτια μας. Με δική μας πρωτοβουλία παραιτούμαστε από κάθε συνταξιοδοτικό δικαίωμα που προκύπτει από κάθε πιθανή εκλογή σε πολιτική θέση. Διαφορετικά δεν είναι αυτά;
Με άλλα λόγια, επαγγέλλεστε ένα κόμμα χωρίς «μεσάζοντες επαγγελματίες πολιτικούς». Και πώς διασφαλίζετε αυτή την προϋπόθεση;Φτιάχνοντας ένα κόμμα από ανθρώπους της παραγωγικής οικονομίας. Είσαι παιδί του κομματικού σωλήνα; Μακριά! Είσαι καριερίστας απατεώνας, δηλαδή πολιτευτής; Αλλού! Το ζητούμενο της εποχής είναι να ξαναβάλουμε στο προσκήνιο την έννοια του «ενεργού πολίτη», ώστε να παραχθεί πολιτική, δηλαδή προτάσεις για το μέλλον. Εδώ και 38 χρόνια η «πολιτική» μας ήταν ποδοσφαιρικού τύπου: ιαχές και συνθήματα. Νισάφι.
Εντάξει, αλλά πάντως διατυπώνετε προτάσεις που και άλλοι πολιτικοί και κόμματα έχουν διατυπώσει εδώ και καιρό – π.χ. οι εκλογές να γίνονται κάθε 4 χρόνια, θέσπιση μονοεδρικών με 200 βουλευτές. Συνεπώς δεν ανακαλύπτετε κι εσείς την Αμερική... Φυσικά, μα το λέμε άλλωστε: αν σ’ αυτή τη χώρα εφαρμόζοταν το αυτονόητο, δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτή την κατάντια. Βέβαια, αρκετές από τις προτάσεις μας είναι πρωτότυπα... κοινότοπες κι έχουν ξεσηκώσει πολύ κόσμο εναντίον μας: π.χ. θεωρούμε αδιανόητο πολιτικό κόμμα να αρνείται τον οικονομικό έλεγχο. Δεν δέχεσαι έλεγχο; Κόβεται μαχαίρι η κρατική χρηματοδότηση και έρχεται εισαγγελέας. Επίσης θεωρούμε ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι εξίσου σεβαστό με το δικαίωμα στην εργασία. Η «περιφρούρηση απεργίας» είναι ποινικό αδίκημα και με την υπάρχουσα νομοθεσία. Εμποδίζεις το πλοίο να αποπλεύσει; Σύλληψη και αυτόφωρο!
Βάλλετε κατά του συνόλου του πολιτικού κόσμου της χώρας, που τον κρίνετε κατώτερο των περιστάσεων. Δηλαδή, αποκλείετε εξ ορισμού την πιθανότητα συμμαχιών με πολιτικούς που αρθρώνουν σύγχρονο πολιτικό λόγο ή κόμματα που συγκλίνουν σε στόχους με το δικό σας; Κατώτερο των περιστάσεων και κατώτατο ποιοτικά. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον Ρέππα και την Τόνια Αντωνίου. Παρακολουθήστε τις συζητήσεις στη Βουλή. Σε πιάνει κατάθλιψη. Ωστόσο, μέσα σε αυτές τις οργανωμένες συμμορίες παρασιτισμού και προσοδοθηρίας που κατ’ ευφημισμόν ονομάζονται κόμματα υπάρχουν και κάποιοι σοβαροί άνθρωποι, παροπλισμένοι συνήθως. Αν κάνουμε συμμαχίες θα είναι στη βάση αρχών και ανά νομοσχέδιο. Είναι πραγματικά μεταρρυθμιστικό; Το ψηφίζουμε όποιος και να το φέρει.
Είστε μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί – για να σταθούμε λίγο στο ερώτημα που πολλοί προεξοφλούν ότι θα κυριαρχήσει στις εκλογές. Είστε «κατά» του ξεκαθαρίσματος των μαϊμουδοσυντάξεων; Είστε «κατά» στο να μπει πληροφορική στη Δημόσια Διοίκηση και να μη σε στέλνει ο ένας στον άλλον για ένα πιστοποιητικό; Είστε «κατά» στο να ελέγχονται 200 πόθεν έσχες εφοριακών κάθε χρόνο; Όλα αυτά τα ζητάει το Μνημόνιο! Κάποια άρχισαν να γίνονται. Φυσικά υπάρχουν παράγραφοι που δεν μας βρίσκουν σύμφωνους και άλλες που είναι γραμμένες στο πόδι. Αλλά πείτε μου: είναι δυνατόν να τοποθετείσαι με ένα «ναι» ή ένα «όχι» σε ένα πακέτο 8 εγγράφων 177 σελίδων (αυτό είναι το Μνημόνιο) που αναφέρονται σε όσες μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα και δεν τις έκανε; Οι περισσότεροι, που έχουν και άποψη, δεν το έχουν καν διαβάσει! Εγώ χρειάστηκα μία ολόκληρη μέρα και σας διαβεβαιώ ότι το 80% από όσα προβλέπει το Μνημόνιο υπάρχουν στα προεκλογικά προγράμματα και των 2 κομμάτων! Ο καβγάς για το Μνημόνιο είναι σικέ, ώστε να μη μιλήσουμε για τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για τη χώρα και να μας φταίει πάντα κάποιος άλλος. Ξεχάστε το Μνημόνιο! Είμαστε σε θέση να λύσουμε τα προβλήματά μας μόνοι μας; Ας φτιάξουμε λοιπόν το δικό μας Μνημόνιο. Αλλά να το εφαρμόσουμε κιόλας!
Η ψήφος στα κόμματα της Αριστεράς δεν αποτελεί μια εναλλακτική κατά τη γνώμη σας επιλογή απέναντι στο χρεοκοπημένο δικομματισμό; Ποια Αριστερά; Η πιο αισχρή συντήρηση είναι. Τα δεκανίκια του δικομματισμού. Είναι τυχαίο που στην «Τυποεκδοτική» τυπωνόταν όλος ο «αστικός» τύπος; Μέχρι και το περιοδικό της Αστυνομίας! Αριστερά σημαίνει φρέσκιες ιδέες και καινοτόμα μυαλά. Και τι έχουμε στην Ελληνική Σοβιετία; Τα απολιθώματα του σταλινικού μουσείου της Αλέκας, τους κουτσαβακισμούς και τις τζάμπα μαγκιές του Τσίριζα και το άοσμο και άγευστο ευχολόγιο του Κουβέλη. Θα ήταν όλοι τους γραφικοί, αν δεν ήταν επικίνδυνοι. Επιδιώκουν την εξαθλίωση του εργαζόμενου, το ρήμαγμα κάθε παραγωγικής μονάδας, μπας και «τσιμπήσουν» κανένα ψηφουλάκι. Δείτε τι κάνουν με την ΠΝΟ. Λίγο πριν την καλοκαιρινή σεζόν καταστρέφουν παραγωγούς και τουρισμό για να ανάψουν τα κομματικά αίματα! Γι’ αυτό, ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά. Μόνο μπροστά!
Ο Θάνος Τζήμερος, πρόεδρος του κόμματος «Δημιουργία ξανά!» μιλάει στην A.V.
Αγαπητοί φίλοι και συνοδοιπόροι σ’ αυτόν τον ευγενικό αγώνα,
ακούγοντας τον παλμό σας, τη γεμάτη συγκίνηση φωνή σας, διαβάζοντας τα μηνύματά σας αυτό το μικρό χρονικό διάστημα που η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ! άρθρωσε δημόσιο λόγο δεν μπορώ να μην θυμηθώ τους στίχους του Παλαμά: η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα – με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα. Αίμα δώσαμε μπόλικο στη μακραίωνη ιστορία μας. Καιρός να γράψουμε ξανά ιστορία με το πύρωμα της καρδιάς μας.
Ναι, πιστεύουμε στο συναίσθημα. Ό,τι μεγάλο κατάφερε αυτό ο τόπος με την ορμή και τη λαχτάρα του το κατάφερε. Όμως το περίσσευμα συναισθήματος δεν σημαίνει οπωσδήποτε έλλειμμα κριτικής σκέψης. Μια χαρά μπορούν να συνυπάρχουν και τα δύο, και το ένα να τροφοδοτεί το άλλο. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ, λοιπόν είναι ένα πολιτικό κίνημα συναισθηματικού ορθολογισμού.
Κι αυτή είναι η πρώτη οδηγία κατασκευής γι’ αυτό που δεν ξανάγινε. Ξεκινάς από την ιδέα. Αλλά προχωράς στα υλικά. Τους ανθρώπους. Φτιάχνουμε ένα κόμμα από ανθρώπους χορτάτους και με φιλοσοφική απαξίωση για όλα αυτά που η γλίτσα του life style ανήγαγε σε σύμβολα κοινωνικής ανόδου, αλλά ταυτόχρονα πεινασμένους για δικαιοσύνη, αξιοκρατία, δημιουργία. Γιατί πιστεύουμε ότι η καλύτερη θωράκιση απέναντι στις σειρήνες της διαφθοράς δεν είναι ο μπαμπούλας της τιμωρίας. Είναι ο αξιακός σου κώδικας που σε κάνει να αδιαφορείς για αυτό που προσφέρεται ως δέλεαρ, γιατί για σένα έχει αξία μηδέν. Προσέξτε: χορτάτος δεν σημαίνει, οπωσδήποτε, πλούσιος. Σημαίνει να έχεις ξεκαθαρίσει με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις και να αισθάνεσαι πλήρης όταν λες μέσα σου το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ.
Όσοι ενωθήκαμε στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ! πιστεύουμε στην ηθική επειδή μας συμφέρει η ηθική! Πιστεύουμε ότι η ηθική είναι το πιο σταθερό και αποδοτικό πλαίσιο ανάπτυξης γιατί έχει μακροπρόθεσμη στόχευση. Γιατί περιλαμβάνει το σύνολο της κοινωνίας. Γιατί σκέφτεται τις επόμενες γενιές. Γιατί δίνει τις δυνατότητες σε ανθρώπους με αξία και ικανότητες να διακριθούν, να πετύχουν, και ναι, να κερδίσουν και να συμβάλλουν στην παραγωγή αλλά και στην αναδιανομή του πλούτου. Είναι ένας αξιακός κώδικας που δεν φορέθηκε ποτέ στη δημόσια ζωή – εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις έντιμων αγωνιστών – που κατέληξαν αποσυνάγωγοι και με τη στάμπα του γραφικού, από τους ίδιους τους συντρόφους τους. Η σοβιετικού τύπου νομενκλατούρα, οι κομματικοί στρατοί κατοχής που μας δυναστεύουν τόσα χρόνια, καυτηριάζουν το κέρδος στα λόγια, στις πράξεις όμως το λατρεύουν αρκεί να προέρχεται από τον ιδρώτα των άλλων και την κλοπή των φόρων των άλλων.
177 εκατομμύρια ευρώ πήραν τη δεκαετία 2000 – 2010 τα συνδικαλιστικά σωματεία από τον πάτρωνά τους το κράτος, χωρίς να κόψουν ούτε μισό παραστατικό. Και από ποιον φορέα τα πήραν; Από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας! 4000 σπίτια θα έφτιαχνε η Εργατική κατοικία μ’ αυτά τα λεφτά! 4000 αδύναμες οικονομικά οικογένειες έμειναν άστεγες για να έχουν οι προστάτες των μη προνομιούχων 9.000.000 ευρώ στον λογαριασμό τους, όπως ο συνδικαλιστής, συνταξιούχος πλέον, υπάλληλος Υπουργείου, που ανακάλυψαν πρόσφατα. Είμαστε λοιπόν άνθρωποι που θεωρούμε ότι το συμφέρον μας, το ξαναλέω, είναι να ζούμε σε ένα κράτος που, και τα δημόσια και τα ιδιωτικά οικονομικά, θα διέπονται από τις αρχές της διαφάνειας και της λογοδοσίας.
Κι αφού βρεις τους ανθρώπους ξεκινάς να μιλήσεις στον πολίτη, τον ψηφοφόρο. Πώς θα του μιλήσεις; Στρογγυλεμένα, χωρίς να θίξετε συμφέροντα, μας συμβούλευαν οι παλιές καραβάνες της πολιτικής. Και να μην αναφέρεστε σε ονόματα. Μιλήστε γενικά για καταστάσεις. Μη στοχοποιείτε. Μπορεί να τους χρειαστείτε αύριο. Πάτε λάου – λάου. Να μάθετε να ελίσσεστε. Πείτε σε όλους αυτό που θέλουν να ακούσουν. Να όπως ο Κουβέλης, γλυκά, τρυφερά σαν παπάδες στο κήρυγμα της Κυριακής: όλο ευχές κι ελπίδες. Μη θίξετε συμφέροντα. Θα σας πολεμήσουν. Αυτές είναι οι συμβουλές που μας έδωσαν οι έμπειροι. Ε, λοιπόν αυτή η πολιτική δεν μας ενδιαφέρει. Αυτή πολεμάμε! Για να φτιάξουμε αυτό που δεν ξανάγινε δεν θα εφαρμόσουμε καμία συνταγή του παρελθόντος: θα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, έξω από τα δόντια: την ληστεία του δικού σου και του δικού μου ιδρώτα, θα την ονομάζουμε ληστεία και όχι έκτακτη εισφορά, τους Μαφιόζους της Δημόσιας Διοίκησης θα τους ονομάζουμε Μαφιόζους και όχι επίορκους δημόσιους λειτουργούς, την άνομη συνεργασία πολιτικών – συνδικαλιστών θα την ονομάζουμε συμμορία.
Άκουγα χθες βράδυ, και δεν πίστευα στ’ αφτιά μου, τον πληθωρικό αρχιερέα της βαρύγδουπης κενότητας να ξεπερνάει τον εαυτό του σε υποκρισία, μιλώντας στα συνοφρυωμένα απομεινάρια ενός εξευτελισμένου κόμματος. Και τι δεν είπε ο εκ των πρωταιτίων της εθνικής μας συμφοράς – δεν υπήρξε έννοια που να μην την γελοιοποίησε: «θα κάνουμε ένα ολοκληρωμένο και ενδογενές σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης». Α στο καλό! Και δύο χρόνια τώρα τι πάθατε και δεν κάνετε τίποτε; «Θα ενισχύσουμε τις περιφερειακές αναπτυξιακές ταυτότητες». «Θα ενδιαφερθούμε για τους ανέργους!» Α στο καλό, ξανά! Έπρεπε να ξεπεράσουν το 1.000.000 για να αρχίσετε να ενδιαφέρεστε; «Θα στηρίξουμε τον έναν πυλώνα, τον άλλον πυλώνα, θα δρομολογήσουμε την διαμόρφωση του εθνοκεντρικού αυτοπροσδιορισμού υπό το πρίσμα των μεταδημοκρατικών αποκεντρωμένων ζυμώσεων...» Λόγια, λόγια, λόγια. Απάτη, απάτη, απάτη.
Έκανε και τις αναφορές του στην αναγκαιότητα των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, ο ευαίσθητος πολιτικός, για τη διαμόρφωση ενός πλαισίου ευνομίας και αντιπροσωπευτικότητας. Αλλά δεν είπε κουβέντα για το προσωπικής του έμπνευσης άρθρο 86 περί – μη - ευθύνης υπουργών. Αυτό θα το καταργήσετε, αγαπητέ; Το άρθρο που ενθάρρυνε – με την ατιμωρησία που θεσπίζει – τους πολιτικούς σας φίλους να επιδοθούν σε ένα όργιο διαφθοράς, μίζας και πελατειακών εξυπηρετήσεων, που κόστισε στον ελληνικό λαό δισεκατομμύρια, που έστειλε τη μισή Ελλάδα στην ανεργία και κάποιους στον άλλο κόσμο, που καταρράκωσε τη Δικαιοσύνη, που έκανε την Ελλάδα περίγελο της Οικουμένης, θα το καταργήσετε; Και ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Πάλι εμείς; Η ομιλία του ήταν ακόμα μία απόδειξη της έσχατης ηθικής παρακμής του πολιτικού μας συστήματος. Δεν ντρέπονται αυτοί οι άνθρωποι. Δεν έχουν την αίσθηση του γελοίου. Δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αλλάξουν. Ο επί 35 χρόνια θύτης φοράει την μάσκα του νοσοκόμου πρώτων βοηθειών, μπας και κλέψει τον τραυματία. Προσπαθεί να διασωθεί η σαπίλα, βάζει αρώματα μήπως και μας εξαπατήσει πάλι. Αλλά δεν τσιμπάμε.
Σήμερα αναμετρώνται δύο Ελλάδες. Θα κάνουμε τα πάντα ώστε στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, να σαρωθεί το μεταπολιτευτικό καρκίνωμα. Και μια καινούργια Ελλάδα, η Ελλάδα που μας αξίζει, η Ελλάδα της αξιοπρέπειας της δημιουργίας, της έμπνευσης, της καινοτομίας, του φιλότιμου, της αυτοεκτίμησης θα αρχίσει να χτίζεται. Γρήγορα, γιατί ο χρόνος πιέζει. Αλλά και γρήγορα, γιατί είμαστε γρήγοροι. Είμαστε επαγγελματίες, σκληρά εργαζόμενοι, κι όχι πολιτικοί κηφήνες ή πλαδαρά παιδιά του κομματικού σωλήνα. Ξέρουμε τι θα πει χρονοδιάγραμμα, κάλυψη στόχων, μεθοδολογία, ποια είναι τα παραδοτέα, ποια είναι η σχέση κόστους / αποτελέσματος. Έχουμε ζήσει την αγωνία της οικονομικής δυσπραγίας, έχουμε διαχειριστεί χιλιάδες projects, πολλά από αυτά παγκόσμιας εμβέλειας, και έχουμε καταφέρει να έρθουν μαζί μας οι πιο ικανοί επαγγελματίες στον τομέα τους. Σ’ αυτή την αίθουσα, εδώ μέσα, βρίσκονται άνθρωποι με διεθνές κύρος, με βαρβάτες σπουδές και πάνω απ’ όλα με ελληνική ψυχή. Που τον πονάν αυτόν τον τόπο. Που τρελαίνονται όταν βλέπουν την αιμορραγία της μετανάστευσης των πιο ικανών, των πιο προικισμένων Ελλήνων. Στο κόστος της χρεωκοπίας του συστήματος θα πρέπει να προστεθούν και τα χρήματα που ξόδεψε η Ελλάδα για να μορφώσει τόσες χιλιάδες νέους με την προοπτική να γίνουν ατμομηχανές στην εθνική ανάπτυξη και αφού πρώτα τους καταδίκασε να μιζεριάζουν με ωρομίσθιες δουλειές του ποδαριού, όταν υπήρχαν κι αυτές, τώρα τους διώχνει!
Στο ταξίδι μου στις Βρυξέλλες, εκτός από τους πολιτικούς που συνάντησα είχα τη χαρά να δω και πολλούς Έλληνες που εργάζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι ωραίοι Έλληνες! Αλλά έμαθα και την προσωπική ιστορία τους. Τι πίκρα να ακούς για την Ελλάδα που σκοτώνει τα παιδιά της, για την προσπάθεια του καθενός να συμβάλει στην ανόρθωση αυτού του τόπου, προσπάθεια που την έπνιγαν τόνοι πιστοποιητικών, δικαιολογητικών, εγκρίσεων, επιτροπών, ελέγχων, υπογραφών, πρωτοκόλλων! Τους έδιωξε η προσοδοθηρία, η παρασιτοκρατία και η Λερναία Ύδρα της Δημόσιας Διοίκησης. Θα τους φέρουμε πίσω εμείς! Θα το γκρεμίσουμε και θα το ξαναχτίσουμε απ’ την αρχή αυτό το σπίτι, ξενιτεμένα αδέρφια μας, για να ρθείτε να μείνουμε μαζί και να δουλέψουμε μαζί για την προκοπή της χώρας που λατρεύουμε.
Μέχρι τότε όμως έχουμε να κάνουμε πολλά βήματα. Το πρώτο είναι να αντιμετωπίσουμε την επιφύλαξη, τη δυσπιστία, την καχυποψία των πολιτών. Και μόνο στο άκουσμα της λέξης «κόμμα» τους σηκώνονται οι τρίχες. Λογικό είναι. Τόσα έχουν δει τα μάτια τους. Ποιοι είναι αυτοί, από πού έρχονται από πού κρατάει η σκούφια τους, ποιος τους χρηματοδοτεί, ποιος είναι από πίσω... Κανένας δεν είναι από πίσω! Όλοι είμαστε μπροστά, στην πρώτη γραμμή, όλοι βάζουμε από την τσέπη μας, από το υστέρημά μας για να δώσουμε ζωή στο όνειρό μας! Αλλά για να πεισθείτε, δύσπιστοι φίλοι μας, πρέπει να κάνετε κι εσείς κάτι. Ελάτε, ψάξτε μας, μυρίστε μας, κάντε μας φύλλο - φτερό για να δείτε ότι δεν υπάρχει τίποτε πέρα απ’ ότι φαίνεται. Ψάξτε κι άλλους, συγκρίνατε, αξιολογήστε, ρωτήστε, προβληματιστείτε, αποδεχθείτε, απορρίψτε. Αλλά, πάνω απ’ όλα ενδιαφερθείτε! Υπεύθυνη πολιτική χωρίς υπεύθυνους πολίτες δεν γίνεται. Καλώς ή κακώς η επανάσταση στις μέρες μας γίνεται με την ψήφο όχι με τη χατζάρα. Αν δεν μπούμε στη Βουλή, δεν θα μπορέσουμε να τους πετάξουμε έξω.
Γι΄αυτό είμαστε εδώ. Γι΄αυτό κάναμε κόμμα όσο κι αν αυτή η λέξη μας φέρνει αναγούλα. Γι’ αυτό ξοδέψαμε άπειρες ώρες σε πήγαινε-έλα στον Άρειο Πάγο και στις εφορίες για να ιδρύσουμε επίσημα κάτι για το οποίο δεν υπάρχει νομοθεσία. Ναι, δεν υπάρχει νομοθεσία που ορίζει πώς ιδρύεται ένα κόμμα, πώς παίρνει ΑΦΜ, πώς ανοίγει λογαριασμούς. Από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου μας πρότειναν να κάνουμε αυτό που κάνουν όλοι: «ανοίξτε λογαριασμούς στο όνομά σας» μου είπαν, «έτσι γίνεται». Το κόμμα – μαγαζί. Το κόμμα - επιχείρηση. Για να ξεκινήσει η διαφθορά με το καλημέρα! Αυτό το έκτρωμα που έχουμε για Σύνταγμα, φρόντισε να ενδιαφερθεί για την προστασία της αγροτικής ιδιοκτησίας της Μονής της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας στη Χαλκιδική, και των Βλατάδων στη Θεσσαλονίκη (άρθρο 18 παράγραφος 8) αλλά δεν μπόρεσε να γράψει δυο κουβεντούλες για την προστασία του πολίτη από τις συμμορίες του οργανωμένου εγκλήματος που ονομάζονται κατ’ ευφημισμόν κόμματα. Όλη κι όλη η αναφορά του Συντάγματος στα κόμματα είναι τρεις παραγραφούλες του άρθρου 29 που μιλούν κυρίως – για τι άλλο; - για το δικαίωμά τους να χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό! Δεν λένε πουθενά βέβαια ότι μπορούν να προεισπράττουν τις επιδοτήσεις μέχρι το 2020, αλλά όταν αρχίσει και γλυκαίνεται η Μαφία από τα παράνομα έσοδα, άντε να τη σταματήσεις μετά.
Όμως, εμείς, κάνουμε αυτό που δεν ξανάγινε. Κι επιμείναμε όλα να είναι διάφανα. Να ξέρει ο καθένας, κάθε στιγμή τι παίρνουμε, τι ξοδεύουμε και πού. Την άλλη κιόλας εβδομάδα θα υπάρχει στο site μας πλήρης αναφορά και για το παραμικρό έξοδο, ώστε όλοι: φίλοι εχθροί, αρχές, να ξέρουν τα πάντα. Δεν έχουμε τίποτε να κρύψουμε. Δεν θέλουμε τίποτε κρυμμένο στη δημόσια ζωή. Η Δημιουργία ξανά δημιουργεί έναν πολιτικό πολιτισμό διαφάνειας από το ξεκίνημά της, αυτόν που θέλει να εγκαθιδρύσει και στο πολιτικό σύστημα.
Κι επειδή το θεσμικό πλαίσιο είναι αυτό που οδηγεί στη διαφθορά και την ακυβερνησία:
Όμως ο αγώνας μας είναι πολυμέτωπος. Από την μια έχουμε τους διεφθαρμένους, από την άλλη τους λαϊκιστές κι ανάμεσά τους μια Ελλάδα τρομαγμένη, απορημένη, χωρίς πυξίδα, μια κοινωνία σμπαράλια, μισοπνιγμένη που είναι έτοιμη να πιαστεί από όποιο σκοινί της πετάξεις κι ας είναι κι αυτό σάπιο που θα τη στείλει ακόμα πιο βαθειά.
Αυτό το σκοινί την τελευταία περίοδο λέγεται αντιμνημονιακή υστερία. Η ανυπαρξία πολιτικής όλα αυτά τα χρόνια δημιούργησε κομματικούς οπαδούς, ποδοσφαιρικού τύπου, κι όχι υπεύθυνους πολίτες. Η «φασαρία» για το μνημόνιο είναι χαρακτηριστική: είστε υπέρ ή κατά; Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί; Ποιος απ’ αυτούς που ξιφουλκεί κατά του Μνημονίου το διάβασε; Το Μνημόνιο είναι ένα πακέτο 8 εγγράφων: το ίδιο το Μνημόνιο, το τεχνικό μνημόνιο συνεννόησης, η αιτιολογική έκθεση, το σχέδιο νόμου, η σύμβαση χρηματικής διευκόλυνσης, η ειδική έκθεση, η συνοπτική έκθεση αξιολόγησης και η έκθεση του γενικού Λογιστηρίου του κράτους. Ποιος τα διάβασε όλα; Εγώ το έκανα, τώρα, που εκτίθεμαι πολιτικά για να μπορώ να απαντώ. Χρειάστηκα μία ολόκληρη μέρα. Δεν θα άντεχα να το κάνω αν δεν είχα ειδικό λόγο. Είναι δυνατόν να απαντήσεις με ναι ή όχι για ένα κείμενο εκατοντάδων σελίδων, το οποίο μιλάει επί παντός του επιστητού; Είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα μεγάλο εστιατόριο με 200 πιάτα και σε ρωτάει ο άλλος: ήταν νόστιμος ο κατάλογος;
Το Μνημόνιο έχει σημεία που προφανώς είναι γραμμένα στο «πόδι», έχει διατάξεις που προφανώς είναι ευσεβείς πόθοι (π.χ. έπρεπε η Κυβέρνηση να ανακοινώσει τα βήματα για την μεταρρύθμιση της φορολογικής νομοθεσίας μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου!) αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του περιγράφει μεταρρυθμίσεις απαραίτητες για την Ελλάδα, πράγματα που θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια. Το αστείο είναι ότι τα περισσότερα από αυτά που προβλέπει το μνημόνιο τα έχουν εξαγγείλει και τα δύο κόμματα στις προεκλογικές τους υποσχέσεις! Το μνημόνιο έχει παραγράφους που αναφέρονται στη μείωση των δαπανών της Δημόσιας διοίκησης, στην εφαρμογή της μηχανογράφησης σε όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου και της διασύνδεσης μεταξύ τους ώστε να καταργηθεί η ταλαιπωρία του πολίτη, στην εξυγίανση της Υγείας, στην περιορισμό των κομματικών επιδοτήσεων, μέχρι και στην υποχρέωση του κράτους να ελέγχει 200 πόθεν έσχες εφοριακών κάθε χρόνο; Διαφωνεί κανένας; Αλλά το μνημόνιο μάς ενοχλεί γιατί αποδεικνύει τη δική μας γύμνια! Τόσα χρόνια θα έπρεπε να είχαμε φτιάξει το δικό μας μνημόνιο. Θα έπρεπε εμείς να διορθώσουμε τα του οίκου μας. Ναι, δεν μας αρέσει που οι ξένοι μάς αντιμετωπίζουν ως αναξιόπιστους και απατεώνες αλλά είχε αυτά τα δύο χρόνια η συμπεριφορά των πολιτικών μας κάτι που να μην ήταν και αναξιόπιστο και δόλιο;
Το PSI (για το οποίο πανηγύριζε χθες ο φέρελπις αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, όπως πανηγύριζε και για τις προηγούμενες συμφωνίες, τότε που έβαζε πάτο στο βαρέλι...) είναι μια ανάσα για τις δανειακές μας υποχρεώσεις αλλά, εάν διατηρηθεί η παρασιτοκρατία και δεν γίνουν οι βαθειές μεταρρυθμιστικές τομές που χρειάζεται ο Δημόσιος Τομέας και η Οικονομία, απλώς μεταθέτει τη χρεωκοπία για αργότερα.
Αντί λοιπόν να δούμε το πρόβλημα κατάματα – το αντιπαραγωγικό, δυσκίνητο και διεφθαρμένο δημόσιο, την ανυπαρξία δικαιοσύνης, τη γραφειοκρατία που διώχνει κάθε υποψήφιο επενδυτή, υιοθετήσαμε την προσφιλή μας τακτική: την κατασκευή εχθρών και την εξιχνίαση συνομωσιών. Η αντίληψη που από την πρώτη στιγμή της κρίσης καλλιεργήθηκε, μεθοδικά και επίμονα, ήταν ότι για όλα φταίνε οι κακές δυνάμεις των δανειστών. «Δεν είναι στις αρχές μας αυτά τα μέτρα» ψέλλιζε ο θλιβερός έσχατος Παπανδρέου. Η δήθεν εκβιαζόμενη πολιτική μας ηγεσία, με πόνο ψυχής αλλά, δυστυχώς, με δεμένα τα χέρια, υπέκυπτε την τελευταία, πάντα, στιγμή στις έξωθεν επαχθείς και ύποπτες εντολές, από εθνική ανάγκη. Μόνο και μόνο για να σώσει την πατρίδα! Την ίδια στιγμή, καμώνονταν πως δίνει ηρωικές μάχες χαρακωμάτων, για να περιορίσει τις επιπτώσεις των τιμωρητικών μέτρων, στον ανήμπορο λαό.
Ποιον κοροϊδεύουν; Ποια πραγματική μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία πήραν δύο χρόνια τώρα; Ούτε το ωράριο των φαρμακείων δεν κατάφεραν να απελευθερώσουν. Για να διασώσουν τους κομματικούς τους στρατούς επιτίθενται με λύσσα στη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας: τη μεσαία τάξη και την μικρομεσαία επιχείρηση, ρουφώντας και την τελευταία ικμάδα της, ενώ το πάρτυ των κολλητών και των κουμπάρων συνεχίζεται με όλα τα φώτα αναμμένα. Δεν ζητάει το μνημόνιο οριζόντιες περικοπές. Οι ανόητοι του οικονομικού επιτελείου το προτίμησαν από το να απολύσουν τους λαδιάρηδες και τους αργόμισθους.
Η πολιτική που μας οδήγησε στο μνημόνιο συνεχίζεται - ίδια και απαράλλαχτη!
Μετά την οριστικοποίηση του PSI και την αποτροπή της άμεσης χρεοκοπίας, η Ευρώπη για όσους, μπορούν ακόμη να ακούν, έχει διακηρύξει, σε όλους τους τόνους, δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι θα στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Το δεύτερο, ότι θα το κάνει μόνον εάν και όταν αποκτήσει την δυνατότητα να ελέγχει ότι οι πόροι που θα διαθέτει θα κατευθύνονται εκεί που πρέπει και δεν θα καταλήγουν στον βωμό της μακροημέρευσης του φαύλου, πελατειακού πολιτικού συστήματος.
Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, είπε και κάτι ακόμη, για πρώτη φορά τόσο ανοικτά και ξεκάθαρα.
"Σίγουρα η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η Ελλάδα είναι ακραία. Αλλά θα πρότεινα να μην ξεχνάμε ότι η ελληνική πολιτική για πολλά χρόνια, και το λέω με μετριοπάθεια και ως απλός ξένος παρατηρητής, ήταν η τέλεια λίστα των χειρότερων πρακτικών πολιτικής ανάμεσα στις χώρες μας".
Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο σαφές από αυτό. Και είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η τελευταία ευκαιρία θα πρέπει να αναζητηθεί στο εσωτερικό της χώρας και όχι στα συμβούλια κορυφής των Βρυξελλών. Η μπάλα είναι πλέον στο δικό μας γήπεδο. Και με τους προπονητές της εθνικής καταισχύνης, οι ήττες θα συνεχίζονται σωρηδόν. Πρέπει να αλλάξουμε και προπονητές και στυλ παιχνιδιού.
Το καινούργιο που πρέπει να φέρουμε είναι κάτι πολύ παλιό που, δυστυχώς έχει καιρό να εφαρμοστεί στη χώρα μας: «τ’ αγαθά κόποις κτώνται». Ούτε με δανεικά, ούτε με απάτες, ούτε με τζάμπα μαγκιές.
Βεβαίως οι συγκυρίες είναι δύσκολες, καθώς υπάρχουν τρεις κρίσεις ταυτόχρονα: η διεθνής κρίση του τοξικού καπιταλισμού, η κρίση διακυβέρνησης της Ευρωζώνης και η δική μας, made in Greece. Τι θα κάνει η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ για να βγούμε από αυτή; Το αυτονόητο: από την κρίση βγαίνεις μέσω ανάπτυξης – ανάπτυξη προκαλούν οι επενδύσεις – επενδύσεις γίνονται μόνο σε ένα περιβάλλον σταθερό, με λογική φορολογία, με τη δικαιοσύνη να λειτουργεί και τη Δημόσια Διοίκηση συμπαραστάτη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η Οικονομία δεν είναι, μόνο, αριθμοί. Είναι άνθρωποι. Είναι ψυχολογία. Πολλές φορές είναι αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία: αν οι άνθρωποι πιστέψουν ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, θα κινηθούν περισσότερο, θα ξοδέψουν περισσότερο, θα επενδύσουν περισσότερο και, ναι, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Αν πιστέψουν ότι οι Τράπεζες θα καταρρεύσουν, θα τρέξουν όλοι να αποσύρουν τις καταθέσεις τους και, ναι, θα καταρρεύσουν.
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι με τον όρο «ελεύθερη οικονομία» δεν εννοούμε την ασύδοτη κερδοσκοπική συμπεριφορά, που από το 1990 και ύστερα μετέτρεψε την παγκόσμια οικονομία σε ένα τεράστιο καζίνο. Σε παγκόσμιο επίπεδο, πιστεύουμε ότι πρέπει το συντομότερο δυνατόν να τεθούν νέοι ρυθμιστικοί κανόνες, ώστε η παρασιτική οικονομία των τοξικών παραγώγων να μην στραγγαλίσει εντελώς την οικονομία της παραγωγής (η οποία ήδη εμφανίζει έντονα δείγματα ασφυξίας).
Το ζητούμενο είναι ένα νεοκαπιταλιστικό μοντέλο που να βάζει νέους όρους στο οικονομικό «παιχνίδι». Όμως, καθώς η οικονομία είναι πλέον παγκοσμιοποιημένη, αυτοί θα πρέπει να τεθούν και να ισχύουν σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που δεν είναι μόνο οικονομικό πρόβλημα - είναι κυρίως πολιτικό.
Ως ελεύθερη οικονομία ορίζουμε την οικονομία χωρίς τις στρεβλώσεις που προέρχονται από συντεχνιακά προνόμια που αποκτώνται μέσω πολιτικών μηχανισμών. Το κράτος είναι ο εγγυητής της εφαρμογής των κανόνων. Δεν είναι επιχειρηματίας. Δεν είναι «συνεταίρος». Δεν είναι, πολύ περισσότερο, αντίπαλος του ιδιώτη. Η σχέση κράτους - ιδιωτικής οικονομίας μπορεί να παραλληλιστεί με το back office και το front office μιας εταιρείας. Οι μεν βοηθούν τους δε ώστε να έχουν όσο δυνατόν περισσότερες πωλήσεις, διότι από αυτές πληρώνονται όλοι. Μπορούμε να φανταστούμε το τμήμα marketing μιας εταιρείας να ζητάει μίζα από τους πωλητές για να τους δώσει τα έντυπα προώθησης των προϊόντων της;
Αν λοιπόν οι πολίτες αυτής της χώρας μας δώσουν τη δυνατότητα να εφαρμόσουμε τις ιδέες μας, από την επόμενη κι΄ όλας μέρα των εκλογών:
α. Καταργούμε τον ανόητο και αναχρονιστικό Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων των 18.000 σελίδων και τον αντικαθιστούμε με νέο, μόνιμο για τα επόμενα 10 τουλάχιστον χρόνια, φορολογικό νόμο 30 σελίδων με ενιαίο φορολογικό συντελεστή 15% σε φυσικά και νομικά πρόσωπα, ανταγωνιστικό των γειτόνων μας (Κύπρου, Βουλγαρίας, Τουρκίας).
β. Εγκαθιστούμε πληροφορική σε όλη τη δημόσια διοίκηση, για διαγραφή «με μία κίνηση» της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς συγχρόνως, καθώς ο πολίτης δεν θα έρχεται σε προσωπική επαφή με τον υπάλληλο – όλα θα γίνονται με υποβολή στοιχείων ηλεκτρονικά.
δ. Με μικρούς και δίκαιους φορολογικούς συντελεστές μπορείς πια να επιβάλλεις δρακόντειες ποινές για τη φοροδιαφυγή - κατά το αμερικανικό πρότυπο. Επίσης: παγιδεύουμε τους υπόπτους και δίνουμε ασυλία σε όποιον καταγγείλει χρηματισμό κρατικού λειτουργού.
ε. Καθιερώνουμε την υποχρέωση του κράτους για οικονομικό απολογισμό και εφαρμόζουμε πλήρη διαφάνεια σε κάθε ευρώ που ξοδεύει το Δημόσιο. Κάθε δαπάνη, κάθε δημόσιου φορέα, θα αναρτάται στο διαδίκτυο.
Αναμορφώνουμε εκ βάθρων τη φορολογική φιλοσοφία ώστε οι φόροι να εισπράττονται εκεί που επενδύονται. Ενισχύουμε δηλαδή κατά το ελβετικό πρότυπο τις τοπικές κοινωνίες οι οποίες θα έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν για τις προτεραιότητες και το ύψος των φόρων που θα πληρώνουν, ενώ θα είναι εύκολο για τους πολίτες να δουν πού πήγαν τα χρήματά τους.
Η Ελλάδα έχει τόσο πλούτο: στο έδαφος, στο υπέδαφος, στις θάλασσες, στον αέρα, μα πάνω απ’ όλα στην ευφυία και στις δεξιότητες των ανθρώπων της. Η δημιουργικότητα του Έλληνα έχει τόσο βάναυσα συμπιεστεί που μόλις το περιβάλλον καθαρίσει από τα παράσιτα, η παραγωγική μας μηχανή θα τιναχτεί μπροστά σαν πύραυλος.
Επειδή όμως τον τελευταίο καιρό όλες οι συζητήσεις για την αναμόρφωση της Ελλάδας αφορούν την οικονομία, θεωρώ απαραίτητο να αναφερθώ στην άλλη προϋπόθεση της εθνικής μας αναγέννησης: την Παιδεία.
Η Παιδεία ήταν η πρώτη που χρεοκόπησε - από τη δεκαετία του 80. Όλες οι άλλες χρεωκοπίες: αξιών - ηθική - πολιτισμική - αισθητική -οικονομική ήταν φυσικό επακόλουθο.
Ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί η Παιδεία, η πιο σημαντική επένδυση για το μέλλον της χώρας, θα πρέπει να έχει πολιτικό προϊστάμενο και να αλλάζει κατεύθυνση και σύστημα κάθε φορά που αλλάζει ο Υπουργός. Εξ ορισμού, ο σωστός σχεδιασμός στην Παιδεία γίνεται με ορίζοντα δεκαετιών και γενεών – ενώ ο κομματικός Υπουργός Παιδείας σχεδιάζει με ορίζοντα – στην καλύτερη περίπτωση - τις επόμενες εκλογές. (Συνήθως «σχεδιάζει» με ορίζοντα την επόμενη δημοσκόπηση.) Η ένταξη της Παιδείας στα... πεδία των μικροκομματικών συμφερόντων ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων.
Προτείνουμε λοιπόν η Παιδεία να χαράσσεται (και να διοικείται) από 7μελή επιτροπή «σοφών» στην οποία θα συμμετέχουν διακεκριμένοι Έλληνες πνευματικοί άνθρωποι, καθηγητές, διανοούμενοι, οι δύο εκ των οποίων θα πρέπει να είναι καθηγητές σε Πανεπιστήμια της Ευρώπης ή/και των ΗΠΑ, για να μεταφέρουν συνεχώς στην επιτροπή τον «αέρα» της διεθνούς εμπειρίας. Υπουργός Παιδείας θα είναι ο Πρόεδρος της Επιτροπής, η θητεία του οποίου θα ορίζεται από την ίδια την επιτροπή. Ο Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας θα έχει «τεχνικές» αρμοδιότητες, οικονομικού και διοικητικού χαρακτήρα.
Οι πρώτοι 7 «σοφοί» θα επιλεγούν με διακομματική απόφαση. Η Βουλή θα μπορεί να αλλάξει την σύνθεση της επιτροπής με απόφαση των 2/3 του σώματος.
Το σημαντικότερο είναι ο επανακαθορισμός των ΣΤΟΧΩΝ κυρίως της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που σήμερα αντιμετωπίζονται ως ένας προπαρασκευαστικός θάλαμος για την ανώτατη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην πορεία: αμόρφωτοι και άναρθροι νέοι, που υπολείπονται των στοιχειωδών γνώσεων και της στοιχειώδους κοινωνικής αγωγής, κομματονεολαίοι, ανιστόρητοι, απαίδευτοι, ανάγωγοι και, το χειρότερο, χωρίς κριτική σκέψη. Την κριτική τους σκέψη και την φιλομάθεια, την αντίληψη δηλαδή ότι η μάθηση είναι αυταξία και όχι σώνει και καλά εργαλείο για να «βγάζεις λεφτά», το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα την εξοβελίζει από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου.
Ο νηπιαγωγός και ο δάσκαλος της στοιχειώδους εκπαίδευσης είναι, για μας, το πιο σημαντικό λειτούργημα σε μια κοινωνία. Θα έπρεπε οι κορυφαίες προσωπικότητες ενός τόπου να διδάσκουν στα δημοτικά σχολεία. Άρα στόχος μας είναι η ποιοτική και οικονομική αναβάθμιση του ρόλου τους. Η επιλογή των δασκάλων και των νηπιαγωγών θα εστιάζεται σε στοιχεία προσωπικότητας, μεταδοτικότητας, συναισθηματικής ευφυΐας, και όχι μόνο σε θέματα γνωστικής επάρκειας.
Χρειαζόμαστε μια Παιδεία, που από την πρώτη μέρα στο σχολείο αποσκοπεί στο να αναθρέψει ενσυνείδητους και ευσυνείδητους ΕΝΕΡΓΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, με κριτική σκέψη, εξοπλισμένους με γνώσεις από όλο το φάσμα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων (γλώσσα, ιστορία, θετικές επιστήμες, βιολογία, ψυχολογία, φιλοσοφία, κ.ο.κ.) και με δεξιότητες απαραίτητες για την μελλοντική τους εξέλιξη αλλά και για το ρόλο τους, ως ψηφοφόροι. Είναι δυνατόν να καλείται ο πολίτης να ψηφίσει για θέματα που έχουν άμεση συνάρτηση με τις οικονομικές επιστήμες και να μην έχει διδαχθεί τίποτε για το πώς λειτουργεί η διεθνής οικονομία, το τραπεζικό σύστημα, οι αγορές χρήματος; Να μην ξέρει τίποτε από την οικονομική ιστορία, το κραχ του 1929, τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, την πετρελαϊκή κρίση, την χρεωκοπία της Αργεντινής;
Το σχολείο δεν είναι «φάμπρικα» απολυτηρίων. Δεν χρειάζεται όλοι να πάνε στο Λύκειο ή στο Πανεπιστήμιο. Είναι όμως απαραίτητο, τελειώνοντας την τρίτη Γυμνασίου και αποφασίζοντας για το μέλλον τους, να είναι εφοδιασμένοι όλοι ανεξαιρέτως με τα στοιχειώδη και απαραίτητα γνωστικά, κοινωνικά και ηθικά εργαλεία για να επιλέξουν την πορεία τους.
Ένα τεράστιο λάθος ήταν η αποσύνδεση της παιδείας από την κοινωνική και ηθική αγωγή. Ο «Ελληνάρας», δεν προέκυψε γενετικά, αλλά από την απουσία της Παιδείας. Ασφαλώς, σήμερα η κοινωνική και ηθική αγωγή δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξαναεφαρμοστεί όπως η παλιά ηθικοπλαστική κατήχηση, αλλά σε ένα νεωτερικό πλαίσιο με εστίαση στην έννοια της ελληνικότητας, στην ισορροπία ανάμεσα στο ατομικό και το κοινωνικό όφελος, και στον διάλογο των γενεών και των πολιτισμών.
Η γλώσσα μας, το ουσιωδέστερο συστατικό της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και της εθνικής μας συνοχής, έχει περάσει από τόσους διδακτικούς πειραματισμούς εις βάρος πάντοτε των νέων, που σήμερα τελειώνουν ακόμη και το ελληνικό πανεπιστήμιο με ένα λεξιλόγιο που με βία υπερβαίνει τις 500 λέξεις, χωρίς να μπορούν να γράψουν στοιχειωδώς ορθογραφημένα. Χρειαζόμαστε μια καθαρή και χτενισμένη νέα ελληνική, χωρίς τους μαλλιαρούς πειραματισμούς του ’80 που μας δυναστεύουν έως σήμερα, όπου η γραμματική το συντακτικό και κυρίως η ετυμολογία θα διδάσκονται από νωρίς. Η ετυμολογία είναι η ιστορία των ιδεών ενός τόπου, η φλέβα που μας ενώνει με τις βαθύτερες ρίζες μας. Αν δεις τη θάλασσα γεμάτη πλαγκτόν και σκεφτείς ότι είναι μάλλον μια αγγλικά λέξη έχασες μια ιστορία 3000 ετών. Γιατί το πλαγκτόν προέρχεται από το ρήμα πλάζω: περιπλανιέμαι καθώς μια δύναμη με πάει μια εδώ και μια εκεί – «πλάχθη επεί Τροίης ιερόν πτολίεθρονα έπερσεν» λέει ο Όμηρος για τον «πολύπλαγκτο Οδυσσέα.» Μαθαίνοντας το, στον λαμπυρισμό της νυχτερινής θάλασσας ακούς τη ηχώ του Ομήρου! Δεν θα είναι η ίδια θάλασσα, ποτέ πια! Αν ξέρεις ότι Δημιουργώ σημαίνει παράγω έργο για τον Δήμο, αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικό είναι οι δραστηριότητές μας να ωφελούν τους άλλους.
Είναι επίσης απαραίτητη η διδασκαλία των αρχαίων από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι, χωρίς τα αρχαία είναι αδύνατον να μιλήσεις σωστά τα νέα, ή να έχεις συνείδηση των όσων λες. Αν ένα παιδί σήμερα δεν μπορεί να κατανοήσει τον Καβάφη, ή τον Παπαδιαμάντη, αυτό οφείλεται στην παιδευτική μας ένδεια και στο ότι κάναμε τα παιδιά πειραματόζωα στις πολιτικές μας συγκρούσεις για το γλωσσικό ζήτημα.
Θα θεμελιώσουμε λοιπόν την ΠΑΙΔΕΙΑ στις έννοιες της εξωστρέφειας, της αριστείας και της αξιολόγησης σε όλες τις βαθμίδες.
Η εξωστρέφεια ενσωματώνει την δυνατότητα προσαρμογής της εκπαίδευσης λαμβάνοντας υπ’ όψιν μεταβλητά κοινωνικά, δημογραφικά, γεωγραφικά ή ποιοτικά κριτήρια. Συμβάλλει επίσης στην αρμονική ένταξη των νέων στο διεθνές περιβάλλον, υπερνικώντας τάσεις απομονωτισμού και φοβικά σύνδρομα. Η εκπαιδευτική πολιτική πρέπει να είναι ενημερωμένη και εναρμονισμένη με τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο.
Η αριστεία επιβραβεύει τους ικανούς, τους δημιουργικούς, τους άξιους και τους καινοτόμους, μαθητές και εκπαιδευτικούς, και τους υποστηρίζει σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι ιδιαίτερων ικανοτήτων. Όποια κοινωνία στο όνομα ενός ισοπεδωτικού λαϊκισμού δεν το αναγνωρίζει, απλώς τους διώχνει και τις ικανότητές τους τις αξιοποιούν άλλες κοινωνίες. Στην Παιδεία που σχεδιάζουμε οι ταλαντούχοι εντοπίζονται, αξιοποιούνται, προωθούνται και ανταμείβονται. Επανιδρύονται τα πρότυπα σχολεία ώστε η δωρεάν Παιδεία υψηλού επιπέδου να δημιουργεί και πρότυπα ανθρώπων του πνεύματος, του ήθους και της καλλιέργειας. Επειδή τα κριτήρια της πρόσβασης στα πρότυπα σχολεία είναι αμιγώς ποιοτικά - κοινωνικές, φυλετικές, οικονομικές ή άλλες διακρίσεις καταργούνται στην πράξη.
Η αξιολόγηση ήταν το πρώτο θύμα της εκπαιδευτικής λαίλαπας του ΠΑΣΟΚ. Θα την επαναφέρουμε σε όλες τις βαθμίδες! - και στους εκπαιδευτικούς ατομικά αλλά και στις σχολικές μονάδες με στόχο τη μέτρηση του βαθμού στον οποίο το εκπαιδευτικό σύστημα επιτυγχάνει τους σκοπούς του.
Φυσικά πάντα υπάρχει ο φόβος ότι ένα σύστημα αξιολόγησης μπορεί να έχει ελαττώματα, ο αξιολογητής μπορεί να ευνοήσει τον φίλο, τον γνωστό, τον συγγενή... Όμως, αυτά τα θέματα έχουν λυθεί στις περισσότερες χώρες με ασφαλιστικές δικλείδες, όπως αξιολόγηση αξιολογητών, αξιολόγηση από υφιστάμενους, γονείς, αλλά και από μαθητές. Υποστηρίζουμε ότι ένα σύστημα αξιολόγησης με τις όποιες αδυναμίες του είναι απείρως καλύτερο από την παντελή έλλειψη αξιολόγησης.
Ενισχύουμε τις σχολικές δραστηριότητες σε εξωσχολικούς χώρους, ώστε να καλλιεργούν την έννοια του ενεργού πολίτη και της αγάπης προς την κοινωνία, και τα παιδιά να συνδέσουν τις γνώσεις τους με τη ζωή, να πάρουν απαντήσεις σε ερωτήματα που η ζωή θέτει και να ζήσουν το πείραμα στη φυσική του διάσταση.
Αναδεικνύουμε την αξία όλων των εκπαιδευτικών κατευθύνσεων. Μέχρι σήμερα, η κυρίαρχη αντίληψη διέκρινε τα επαγγέλματα σε όσα είχαν αυξημένο κοινωνικό κύρος, και σε επαγγέλματα δεύτερης, τρίτης κ.λπ. κατηγορίας. Αυτές οι ιδεοληψίες αποτυπώνονταν και στην εκπαίδευση. Σε μια λειτουργική κοινωνία δεν χρειαζόμαστε μόνο δικηγόρους και γιατρούς (αντιθέτως: χρειαζόμαστε πολύ λιγότερους από τους υπάρχοντες!). Χρειαζόμαστε ικανούς τεχνικούς πολλών ειδικοτήτων που θα έχουν και γνώσεις και επαγγελματικό κύρος πιστοποιημένο από ένα αντίστοιχο πλαίσιο σπουδών. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός στην Ελλάδα είναι εξοργιστικά ανεπαρκής. Οι νέοι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι τα όνειρά τους είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν και η προσπάθειά τους ήταν μάταιη, όταν είναι πλέον αργά και αφού έχουν εξαντλήσει όλη τους την ενέργεια. Τι νόημα έχει κάποιος να σπουδάζει αρχαιολογία ή κοινωνιολογία όταν οι πιθανότητες να εργαστεί στο αντικείμενό του είναι μηδαμινές; Ή, για να μιλήσουμε και για τις «ιδιωτικές σπουδές», πού θα παίξουν οι εκατοντάδες νέοι που αποφοιτούν κάθε χρόνο από τις Θεατρικές Σχολές; Αν υπολογίσουμε και τους οικονομικούς πόρους που σπαταλά η ελληνική οικογένεια για μια επένδυση που θα αποτύχει – και επαγγελματικά και ψυχικά - τότε η ανάγκη για σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό γίνεται επιτακτική.
Προφανώς λοιπόν η ενημέρωση των μαθητών για τις δυνατότητες επαγγελματικής σταδιοδρομίας μέσα από την κάθε επιστήμη πρέπει να είναι ένα βασικό αγαθό παρεχόμενο με άρτιο τρόπο. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός δεν μπορεί να είναι ένα «ορφανό» μάθημα που κάποιος πρέπει να αναλάβει, αλλά μια ολόκληρη φιλοσοφία που από πολύ νωρίς, από το δημοτικό, θα αντιλαμβάνεται τις ιδιαίτερες ικανότητες κάθε μαθητή και θα τον βοηθάει να τις αναπτύξει.
Δημιουργούμε κύκλο παιδαγωγικών σπουδών για κάθε επιστήμονα που θέλει να διδάξει. Το ότι κάποιος π.χ. τέλειωσε Φυσικός δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα είναι και καλός καθηγητής Φυσικής. Άλλο θέμα η κατοχή της γνώσης και άλλο η ικανότητα μετάδοσής της. Ένας επιστήμονας, επομένως, για να εργαστεί ως εκπαιδευτικός θα πρέπει να έχει πάρει και μεταπτυχιακή ειδικότητα, του παιδαγωγού, η οποία θα απαιτεί συγκεκριμένο κύκλο σπουδών, προσαρμοσμένο στην αρχική του ειδικότητα.
Καθώς σε πολλά σχολεία, οι Έλληνες μαθητές είναι μειοψηφία, ο ρυθμός της διδασκαλίας σήμερα συνήθως ακολουθεί τις δυνατότητες των αλλοδαπών μαθητών που έχουν ελλιπή γνώση ή και πλήρη άγνοια της γλώσσας. Έτσι οι Έλληνες μαθητές καθυστερούν στην εξέλιξή τους και χάνουν το ενδιαφέρον τους, ενώ η τάξη κάθε άλλο παρά... τάξη διαθέτει. Αυτό δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί. Λύση δεν είναι η «γκετοποίηση» των σχολείων, αλλά η δημιουργία προπαρασκευαστικών τάξεων 1-2 ετών αποκλειστικά για αλλοδαπούς που θα μαθαίνουν τη γλώσσα, ώστε να μπορέσουν να γίνουν αποδεκτοί και από τους Έλληνες μαθητές, αφού δεν θα είναι η αιτία να υποβαθμίζονται οι δικές τους σπουδές.
Φυσικά, αναθεωρούμε το άρθρο 16 του Συντάγματος. Είναι απόλυτα θεμιτή η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων που θα βοηθήσει, μέσω της άμιλλας που θα αναπτυχθεί, και τα δημόσια πανεπιστήμια.
Διασύνδεουμε τις σπουδές με την διεθνή έρευνα, την παραγωγική οικονομία και την επιχειρηματικότητα. Η έρευνα, εκτός από μηχανισμός παραγωγής γνώσης είναι και βασικός μοχλός ανάπτυξης και παραγωγής πλούτου.
Αναδεικνύουμε τις ανθρωπιστικές σπουδές σε τομέα προτεραιότητας. Ιδρύουμε Κέντρο Ανθρωπιστικών Ερευνών με έμφαση στη γλώσσα, τον πολιτισμό, την τέχνη και την φιλοσοφία, όπου θα παρέχονται παγκοσμίου επιπέδου εκπαιδευτικές υπηρεσίες. Αν δεν αναδειχθεί η Ελλάδας σε παγκόσμιο κέντρο των Ανθρωπιστικών Σπουδών, ποια χώρα είναι άξια να το κάνει αυτό;
Ξανακάνουμε τις σπουδές... σπουδές και όχι φυτώριο κομματικών στελεχών. Κάθε κομματική δραστηριότητα σε χώρους Εκπαίδευσης θα σταματήσει. Είναι η μάστιγα και το όνειδος της Ανώτατης Εκπαίδευσής μας. Σε ποια πολιτισμένη χώρα λειτουργούν κομματικές νεολαίες μέσα στα Πανεπιστήμια με δικαιώματα μάλιστα κράτους εν κράτει; Όποιος μαθητής ή φοιτητής θέλει να ενταχθεί σε κόμμα, να πάει στην κομματική οργάνωση της γειτονιάς του. Μέσα στα πανεπιστήμια, τα κόμματα δεν έχουν καμία δουλειά, δεν χρησιμεύουν στην ελεύθερη διακίνηση της σκέψης, αλλά στον εγκλεισμό και στην περιχαράκωσή της πίσω από κομματικά κιγκλιδώματα. Φυσικά, καταργούμε πλήρως κάθε έννοια Πανεπιστημιακού ασύλου. Η διακίνηση των ιδεών γίνεται στη χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια πια, χωρίς κανένα εμπόδιο και κανένας δεν διώκεται για τις απόψεις του. Οι μόνοι χώροι στους οποίους, αν εκφράσεις τις ιδέες σου, κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα είναι, σήμερα, οι χώροι των Πανεπιστημίων.
Καταργούμε τη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές των πρυτανικών αρχών και απαλλάσσουμε την Πανεπιστημιακή κοινότητα από το καρκίνωμα της παράνομης δοσοληψίας καθηγητών - φοιτητών (σου δίνω τα θέματα – με ψηφίζεις;) που έχει καταβαραθρώσει το ηθικό κύρος όλων των πλευρών και εθίζει τους πάντες στη διαφθορά. Ο φοιτητής πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει - όχι για να το διοικήσει.
Δείχνουμε μηδενική ανοχή στις καταλήψεις σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Οι καταλήψεις υποβαθμίζουν το δημόσιο σχολείο, βανδαλίζουν τον δημόσιο χώρο και πλήττουν τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Οι καταλήψεις αντιμετωπίζονται με αστυνομική επέμβαση, σύλληψη των καταληψιών και παραπομπή τους στο αυτόφωρο. Η καταστροφή η ή ρύπανση των χώρων διδασκαλίας θεωρείται... αυτό που είναι, δηλαδή καταστροφή δημόσιας περιουσίας και πληρώνεται από τους καταστροφείς ή τους κηδεμόνες τους. Φυσικά, εφαρμόζονται οι νόμοι και ως προς τις ποινικές ευθύνες.
Ένας άλλος σημαντικός τομέας της σύγχρονης παιδείας είναι η διά βίου μάθηση - τρόπος ζωής στη σημερινή πραγματικότητα των συνεχών εξελίξεων και των ραγδαίων αλλαγών σε όλους τους τομείς. Σε ένα περιβάλλον που συνεχώς μεταβάλλεται, ανταγωνιστικός είναι εκείνος που προσαρμόζεται: ως άτομο, ως κοινωνία, ως έθνος. Δεν το κάναμε ποτέ. Όσα προγράμματα επιμόρφωσης εφαρμόσαμε, τα θεωρούσαμε ένα ακόμα «τρυκ» για να έχουν κάποιοι διδάσκοντες ένα μικρό επιπλέον εισόδημα και κάποιοι συμμετέχοντες ένα τυπικό αποδεικτικό συμμετοχής, συχνά χωρίς καμία συμμετοχή.
Όμως η διά βίου μάθηση δημιουργεί ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Κάθε άλλη οπτική είναι καταδίκη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μη εφαρμογής αυτής της λογικής και ταυτόχρονα αντιπαραγωγικού και ανήθικου χειρισμού είναι η περίπτωση των τυπογράφων:
Το 1980, όταν η φωτοστοιχειοθεσία καταργούσε την κλασική τυπογραφία με τις πλάκες μολύβδου, οι τυπογράφοι έκαναν απεργία, εναντίον της τεχνολογικής αλλαγής! Ήταν κάτι καταφανώς παράλογο! Οι εκδότες δεν ήταν δυνατόν να υποχωρήσουν. Μετά από απεργία 2 εβδομάδων, τη «λύση» βρήκε το κράτος (εις βάρος των φορολογούμενων): συνταξιοδότησε τους τυπογράφους πολλοί από τους οποίους ήταν τότε 30 – 35 ετών! Από το 1980 δηλαδή και μετά πληρώναμε συντάξεις σε νεότατους ανθρώπους γιατί κανείς δεν σκέφτηκε (ή δεν θέλησε να σκεφτεί) ότι υπάρχει και άλλος δρόμος: της εκπαίδευσης στις νέες τεχνολογίες.
Για τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! η επιμόρφωση δεν είναι «πάρεργο» της Παιδείας, αλλά βασικός πυλώνας της – ιδιαίτερα όσον αφορά στις ικανότητες των Δημοσίων Υπαλλήλων και στη σχέση τους με τις νέες τεχνολογίες.
Δεν έχω τον χρόνο και δεν έχετε την αντοχή να αναφερθώ σε όλα τα θέματα στα οποία οι θέσεις μας είναι ολοκληρωμένες και σε βάθος. Θα έπρεπε να μιλάω σαν τον Κάστρο, 7 ώρες. Μπορείτε να μας ρωτήσετε τηλεφωνώντας στο 211 800 5665. Μπορείτε να μπείτε στην ιστοσελίδα της «Δημιουργίας ξανά». Ή, ακόμα καλύτερα, μπορείτε να μας συναντήσετε για να μιλήσουμε για την κοινή μας Ελλάδα.
Γιατί πια, ο πολιτικός του μέλλοντος δεν θα είναι ένας Αη Βασίλης που έρχεται κάθε 4 χρόνια κουβαλώντας αυξήσεις, παροχές και επιδόματα. Θα είναι κάποιος σαν κι εμάς, μέσα από μας, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που θα νιώθει τον Πολίτη και θα πασχίζει ώστε όλοι να έχουν ευκαιρίες να προκόψουν. Ο επιτυχημένος πολιτικός είναι αυτός που θα δημιουργεί και θα δίνει ευκαιρίες, όχι συντάξεις. Οι πολιτικοί του μέλλοντος είμαστε εμείς. Κι ο ηγέτης της νέας Ελλάδας είναι το κοινό μας όραμα, το κοινό μας χτυποκάρδι, οι κοινές μας αγωνίες. Χωρίς μεσάζοντες της πολιτικής. Απλά, καθημερινά, ανθρώπινα. Έτσι όπως κουβεντιάζουμε κι όπως βρισκόμαστε για να πιούμε ένα ποτήρι κρασί. Έτσι όπως γέρνουμε ο ένας στον ώμο του άλλου. Με τις αξίες που μας βοήθησαν να επιβιώσουμε τόσες χιλιάδες χρόνια. Με την Ελληνική λεβεντιά, την Ελληνική περηφάνια, το Ελληνικό φιλότιμο.
Αλλά με τα μάτια μας στην μεγάλη μας οικογένεια, την Ευρώπη.