Αυτό που ζούμε

Αγαπητοί φίλοι από την Ανατολική Αττική καλησπέρα σας,

Καλησπέρα και σε όλους όσους έχουν έρθει από πιο μακριά για να μας γνωρίσουν και να μας ακούσουν. Σας ευχαριστώ και σας διαβεβαιώ ότι και εμείς θέλουμε να σας ακούσουμε. Θα είμαστε όλοι σύντομοι για να πάρετε το λόγο αμέσως μετά το τέλος των ομιλιών.

Είναι μια πολύ ωραία βραδιά σήμερα μαζί σας στο φιλόξενο κτήμα Βασιλείου. Θέλω να ευχαριστήσω τον οικοδεσπότη μας, το Γιώργο Βασιλείου που είναι ένας ξεχωριστός οινοποιός με πολλά Ελληνικά και διεθνή βραβεία για τα κρασιά του. Ένας άνθρωπος που τιμά την γενέτειρα πόλη του.

Φίλες και φίλοι όλοι θέλουμε να ακουστεί επιτέλους η φωνή μας, η φωνή της κοινής λογικής, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας.  Θέλουμε να ακουστεί η φωνή της άλλης Ελλάδας,που υπάρχει και συνεχίζει να εργάζεται και να δημιουργεί σε πείσμα όλων των εμποδίων που φέρνει η γραφειοκρατία, η διαφθορά και η αδιαφορία στον  Έλληνα επιχειρηματία, στον εργαζόμενο, στο φορολογούμενο, στον συνταξιούχο ακόμη και στον μαθητή ή τον ασθενή. Είναι άσχημη η εμπειρία των περισσοτέρων πολιτών όταν έρχονται σε επαφή με το Ελληνικό δημόσιο. Αυτό θέλουμε να το αλλάξουμε: Θέλουμε μια Ελληνική πολιτεία στην υπηρεσία των πολιτών και όχι ένα κράτος που καταδυναστεύει τους υπηκόους του.

Το κόμμα μας έχει λίγους μήνες ζωής αλλά πολύ ενθουσιασμό. Εγώ εντάχθηκα από νωρίς, είμαι από τα ιδρυτικά μέλη. Αποφάσισα να μπω στην παρέα στο τέλος Οκτωβρίου 2011, τότε που όλη η Ελλάδα ζούσε τις στιγμές της διεθνούς κατακραυγής με το αργοπορημένο δημοψήφισμα «έκπληξη» των κ. Παπανδρέου και Καστανίδη μια έκπληξη που την ακολούθησε η δεύτερη πράξη, του δράματος, ο απόλυτος εξευτελισμός με την υποψηφιότητα του κ. Πετσάλνικου για πρωθυπουργού της χώρας.

Είναι δυνατόν; Αναρωτιόμουν; Ο Πετσάλνικος;  Ήταν ένας εφιάλτης και η οργή ξεχείλισε.

Μπορεί να περάσαμε όλοι έναν εφιάλτη τις ημέρες αυτές, αλλά δεν ήταν όνειρο, συνέβη στ’ αλήθεια όσο και αν προσπαθούμε να το ξεχάσουμε. Ας το θυμόμαστε όμως καλά γιατί σε λίγες εβδομάδες ο ίδιος θίασος  θα έχει το θράσος να ζητήσει και πάλι την ψήφο μας. Μπροστά στα μάτια μας έπεσαν οι μάσκες των κομμάτων και των αρχηγών. Ξεμπροστιάστηκε η απόλυτη γύμνια του πολιτικού συστήματος που έφερε τη χώρα μας στην καταστροφή.

Το δημοψήφισμα και ο κ. Πετσάλνικος ήταν οι 2 βασικοί λόγοι που έφυγα από το Κορωπί ένα απόγευμα για να πάω να βρω το Θάνο και την παρέα του στην Πλάκα να υπογράψω κι εγώ την ιδρυτική διακήρυξη για να ιδρυθεί το κόμμα «δημιουργία, ξανά!». Πάλι όμως ήμουν άτυχος! Την ημέρα αυτή στην πλατεία Συντάγματος είχε συγκέντρωση το ΚΚΕ και όλοι οι γύρω δρόμοι ήταν κλειστοί! Το πως έφτασα εκεί τελικά είναι μια άλλη ιστορία...

Τώρα αναρωτιέμαι. Ήμουν άτυχος ή απλά ένας επιπόλαιος επαρχιώτης; Μήπως οι κομματικές συγκεντρώσεις, οι πορείες, τα επεισόδια, οι λεηλασίες και οι εμπρησμοί στο κέντρο της Αθήνας είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση;

Ο κ. Παπουτσής, που αμφιβάλλω αν εδώ μέσα στην αίθουσα βρίσκεται έστω και ένας άνθρωπος που θα τον προσλάμβανε ποτέ για υπάλληλο, θα μείνει στην ιστορία ως ο  Υπουργός Προστασίας του Πολίτη από την Αστυνομία. Μαζί με τον κ. Παυλόπουλο, τον άλλο προστάτη των αγανακτισμένων πολιτών, από την Νέα Δημοκρατία, αισθάνονται ακόμη και σήμερα υπερήφανοι που η καταστροφή της Αθήνας ολοκληρώθηκε 2 φορές με επιτυχία χωρίς να ανοίξει ούτε ένα κεφάλι. Είναι αμετανόητοι. Όχι μόνο αυτοί.  Όλοι τους!

Φίλοι και φίλες πως περιμένουμε να πάει μπροστά η χώρα μας όταν μέχρι πριν από λίγους μήνες για να βγείς από το σπίτι σου έπρεπε να συμβουλευτείς πρώτα το δελτίο απεργιών και μετά το μετεωρολογικό;

Είμαι από τα ιδρυτικά μέλη του Σωματείου στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών όπου και εργάζομαι σήμερα στο τμήμα πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών. Έχοντας ολοκληρώσει 2 επιτυχημένες θητείες σαν Πρόεδρος και 1 σαν Γενικός Γραμματέας του συλλόγου μας, ξέρω πολύ καλά την αξία του δικαιώματος της απεργίας. Γνωρίζω και το κόστος μιας απεργίας στο αεροδρόμιο για το επιβατικό κοινό, τις αεροπορικές εταιρείες και τους περίπου 15.000 εργαζόμενους εκεί. Είναι τόσο μεγάλο το κόστος μιας απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας που μπορέις να το διακρίνεις στον ετήσιο ισολογισμό μια ςαεροπορικής εταιρείας. Το 2011 τα αεροδρόμια της χώρας έκλεισαν για 6 ημέρες λόγω απεργιών και το 2010 για 16. Για 22 ημέρες 15.000 άνθρωποι και 250 εταιρείες έχασαν τη δουλειά τους, εκατομμύρια ευρώ χάθηκαν, όχι γιατί θίχτηκαν τα σκανδαλώση προνόμια της πιο σκληρής συντεχνίας που υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά για να ΜΗΝ θιχτούν!

Είμαι εναντίον της κατάχρησης του δικαιώματος της απεργίας. Η απεργία είναι δικαίωμα του εργαζόμενου και όχι υποχρέωση στο κόμμα ή στο συνδικάτο.

Σας ρωτώ λοιπόν: Πως γίνεται όλες οι απεργίες στην Ελλάδα να εξαγγέλλονται μόνο στις δημόσιες υπηρεσίες και στους δημόσιους οργανισμούς; Πως γίνεται οι απεργοί να πληρώνονται κανονικά όταν απεργούν; Υποτίθεται ότι η απεργία είναι το έσχατο μέσο αντίστασης του εργαζόμενου. Τι νόημα έχει η πρακτική «να κάνουμε μια απεργία για ζέσταμα» πριν καν αρχίσει ο διάλογος με τον εργοδότη; Πριν καν ο εργοδότης μάθει ποια είναι τα αιτήματα των απεργών. Τι νόημα έχει να αποφασίζουν κάποιοι την απεργία στον Περισσό και να γίνεται αυτή στο Βόλο;

Φίλες και φίλοι πολλά πρέπει να αλλάξουν στη χώρα και το θεσμικό πλαίσιο για τον συνδικαλισμό είναι ένα από αυτά. Αλήθεια έχουμε αναρωτηθεί ποτέ σε τι διαφέρουν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα;  Δεν είναι όλοι εργαζόμενοι; Δεν είναι όλοι πολίτες; Δεν είναι άνθρωποι; Τι νόημα έχει η διαφορετική αντιμετώπισή τους και η διαφορετική αμοιβή τους; Τι κερδίζει ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα ή στο δημόσιο από την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ σήμερα; Τίποτα. Ειδικά ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, απολύτως τίποτα. Χωρίς εγώ να θέλω να απαξιώσω τους θεσμούς του συνδικαλισμού θέλω να σας επισημάνω τον κίνδυνο να απαξιωθούν από μόνοι τους. Θα απαξιωθούν από τους ίδιους τους ανθρώπους που τους εκπροσωπούν. Οι άνθρωποι αυτοί της ΓΣΕΕ εξελίσσονται σε συλλέκτες γιαουρτιών ακολουθώντας κατά πόδας τους Βουλευτές και τους διάφορους πολιτευτές.

Στο αεροδρόμιο εργάζομαι από το 1997. Αισθάνομαι τυχερός που συμμετείχα στην επιτυχία του πρώτου και επιτυχημένου πειράματος σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Το αεροδρόμιο λειτουργεί ως ιδιωτική εταιρεία στην οποία όμως το Ελληνικό Δημόσιο συμμετέχει με ποσοστό 55% στο μετοχικό κεφάλαιο. Εκπροσωπείται δε στο Διοικητικό Συμβούλιο με 4 από τα 9 μέλη ένα εκτων οποίων είναι ο Πρόεδρος. Τα μέλη αυτά ορίζονται από το υπουργείο Οικονομικών. Από τις 21 Μαρτίου 2001 που ξεκίνησε η λειτουργία του, μέχρι και σήμερα βραβεύεται κάθε χρόνο για το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει σε επιβάτες και αεροπορικές εταιρείες. Είναι μια υγιής επιχείρηση με ετήσια κέρδη που ξεπερνούν τα 100 εκ ευρώ, στοιχεία που δημοσιεύονται κάθε χρόνο στον ημερήσιο τύπο.

Αυτό που δεν δημοσιεύεται όμως είναι το γεγονός ότι από τα κέρδη αυτά τελικά το 76% περίπου επιστρέφει στο Ελληνικό δημόσιο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είτε με την μορφή φόρων και έκτακτων εισφορών είτε με τη μορφή μερισμάτων καθώς το Ελληνικό δημόσιο είναι ο βασικός μέτοχος. Ειδικά για το 2011 το ποσοστό επιστροφής έφτασε στο 82%. Έτσι σε διάστημα 10 ετών, σχεδόν 850 εκ. Ευρώ έχουν αποδοθέι στο Ελληνικό Δημόσιο.

Σε μελέτη που έγινε το 2009 από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών υπολογίστηκε η συμβολή του αεροδρομίου στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας. Αυτή ανέρχεται στο εντυπωσιακό 2,14%, ενώ έχει δημιουργήσει και συντηρεί χιλιάδες θέσεις εργασίας τόσο στην περιοχή των Μεσογείων όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής. Είναι ένα έργο πετυχημένο που κάνει τους Έλληνες υπερήφανους, αφήνει τους επιβάτες ικανοποιημένους και αυτοί το ψηφίζουν σταθερά μέσα στα 5 καλύτερα αεροδρόμια του κόσμου στην κατηγορία του.Τέλος είναι πολύ σημαντικό ότι αφήνει και τους εργαζόμενους ευχαριστημένους.

Όλοι είναι ευχαριστημένοι εκτός από τον κ. Τσίπρα και την κα Παπαρήγα που αντί να κοιτάξουν να μιμηθούν το καλό παράδειγμα και να ιδιωτικοποιήσουν όλα τα αεροδρόμια και τα λιμάνια της χώρας, θέλουν να κρατικοποιήσουν και το Ελευθέριος Βενιζέλος.

Μέχρι και η γειτονική Αλβανία έχει προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση του διεθνούς αερολιμένα «Μητέρα Τερέζα» που εξυπηρετεί την πρωτεύουσά της τα Τίρανα. Οι συνάδελφοί μου έχουν εργασθεί εκεί κατά την ανακατασκευή του καθώς το τμήμα μου συμμετείχε στο έργο.

Για να δούμε όμως πως το ίδιο το Δημόσιο μεταχειρίζεται τα φιλέτα που έχει στα χέρια του; Το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι ένα από αυτά.

Επιτρέψτε μου μια μικρή ιστορική αναδρομή.

Ο Paul Tomsen και η τρόικα ήρθαν στην Ελλάδα μετά από δική μας πρόσκληση, του θιάσου που λέγαμε πριν, για να μας βοηθήσουν να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Ο θίασος του θεάτρου σκιών που μας εκπροσωπεί, παραδέχεται ότι δεν μπορεί να τις κάνει μόνος του. Έρχεται λοιπόν ο κ. Tomsen και λέει με το πρώτο μνημόνιο: Σταματήστε τη σπατάλη στο δημόσιο και περιορίστε την φοροδιαφυγή. Αυξήστε τους φόρους γιατί είσαστε κάτω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αναλογία πρέπει να είναι 3 προς 1. 3 ευρώ περικοπή σπατάλης για κάθε 1 ευρώ αύξησης φόρων. Τι κάνει ο θίασος; Μόνο αύξηση φόρων κάνει και καμία περικοπή στη σπατάλη και τη φοροδιαφυγή. Ότι έκανε πάντα δηλαδή. Τα βάρη πέφτοςυν αρχικά στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, όπως συνήθως. Ο λογαριασμός δεν βγαίνει και τον Δεκέμβριο του 2010 ακούμε τον κ. Paul Tomsen να μιλάει για πρώτη φορά για αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας ύψους 50 Δις ευρώ. Αφού δεν κόβετε τη σπατάλη, τους λέει, τουλάχιστον νοικιάστε κανένα ακίνητο να έχετε έσοδα, δεν θα αντέξουν οι φορολογούμενοι. Η αντίδραση είναι γνωστή σε όλους. Νόμος Παπανδρέου που απαγορεύει την πώληση της περιουσίας του Δημοσίου, λες και επιτρεπόταν ποτέ, και απαγόρευση δημόσιων δηλώσεων στον κ. Tomsen για να μην τους εκθέσει άλλη φορά. Τι έγινε τελικά με τα 50 δις; Τίποτα.

Πέρασε άλλος 1  χρόνος και το μόνο που είδαμε είναι νέοι φόροι και χαράτσια. Επειδή όμως η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων εξαντλήθηκε οι άνθρωποι απλά σταμάτησαν να πληρώνουν, οι επιχειρήσεις άρχισαν να κλείνουν, χιλιάδες άστεγοι εμφανίστηκαν στην Αθήνα  μαζί με τα συσσίτια που είχαμε να δούμε από την κατοχή.

Έτσι φτάσαμε στο 2011.

Έρχεται λοιπόν στις αρχές του 2011 το Υπουργείο Οικονομικών και λέει στην εταιρεία που εκμεταλλεύεται το αεροδρόμιο που σας θυμίζω ότι του ανήκει κατά 55%: Η σύμβαση εκμετάλλευσης που έχεις λήγει το 2026, θέλεις να την επεκτείνουμε για άλλα 20 χρόνια; Θα μου πληρώσεις το ενοίκιο προκαταβολικά γιατί έχω ανάγκη τώρα. Η εταιρεία δέχεται την πρόταση και βάζει για 6 μήνες περίπου σύμβουλους επί συμβούλων να κάτσουν και να υπολογίσουν τι έσοδα μπορεί να έχει το αεροδρόμιο της Αθήνας από το 2026 μέχρι το 2046.  Ο στόχος να καταλήξουν στο τι μπορεί και τι πρέπει να αποδοθεί στο Ελληνικό δημόσιο ως ενοίκιο γι αυτήν την περίοδο και μάλιστα προκαταβολικά.

Είναι δυνατόν σήμερα ένας άνθρωπος να υπολογίσει τι έσοδα μπορεί να έχει ένα αεροδρόμιο από το 2026 μέχρι το 2046;

Σωστά μαντέψατε. Μα φυσικά και όχι!

Το  αεροδρόμιο συμμετείχε σε συζητήσεις και δέχθηκε σειρά διαφορετικών προτάσεων ώστε να υπογραφεί η επέκταση της  παραχώρησης εκμετάλλευσης για άλλα 20 χρόνια. Η συμφωνία όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Γιατί;

Παρακολουθώντας κανείς τον οικονομικό τύπο της εποχής αλλά και τα οικονομικά στοιχεία του αεροδρομίου και της χώρας μπορεί εύκολα να καταλάβει τι έγινε. Είναι Νοέμβριος του 2011, ο Συνταγματολόγος και τσαμπουκάς σοσιαλιστής νέος Υπουργός Οικονομικών έχει διώξει την τρόικα από το Σεπτέμβριο, γιατί του έκαναν παρατήρηση που πήγε διακοπές το καλοκαίρι και δεν έκανε τίποτα για την υλοποίηση της συμφωνίας της 21^ης Ιουλίου 2011. Η χώρα έχει χάσει τη δόση του Σεπτεμβρίου, τα κρατικά ταμεία είναι άδεια και έρχονται Χριστούγεννα. Αυτό είναι το σκηνικό και αυτοί οι διάλογοι φανταζόμαστε ότι έγιναν.

Η πρόταση από το αεροδρόμιο προς το Υπουργείο Οικονομικών είναι βασισμένη στην κοινή λογική: Πάρε τώρα 200 εκ. ευρώ προκαταβολή και τα υπόλοιπα 200 θα τα πάρεις σε 10 χρόνια με δόσεις. Τώρα δεν μπορώ να σου δώσω παραπάνω γιατί υπάρχει αβεβαιότητα, δεν έχω τόσα λεφτά στο ταμείο ως αποθεματικό, αυτά έχω. Δεν μπορώ και να δανειστώ βλέπεις γιατί έτσι όπως τα έχετε κάνει τα επιτόκια είναι πολύ υψηλά 7-8%. Αν πάρω τέτοιο επαχθές δάνειο αφενός μεν θα καταστραφώ εγώ για όλα τα επόμενα χρόνια, αφετέρου δε και εσύ θα χάσεις ως συνιδιοκτήτης γιατί δεν θα μπορείς να με πουλήσεις ποτέ.

Και έρχεται η απάντηση του του Υπουργού φωστήρα, του παιδιού θαύμα, του διδάκτορα του London School of Economics: Θέλω 500 και στο χέρι γιατί τόσα μου λείπουν. Έρχονται Χριστούγεννα και πρέπει το πελατειακό κράτος να πληρώσει τους πελάτες του. Έχω να πληρώσω ανάπηρους μαϊμού, πεθαμένους συνταξιούχους, συνδικαλιστές που δεν δουλεύουν, απεργούς, συντεχνίες, άσε αυτούς που δεν πληρώνουν φόρους. Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνετε, εγώ θέλω 500!

Ε, αφού θέλεις 500 κι εγώ σηκώνομαι και φεύγω λέει το παιδί στο μπαμπά του. Δεν θα με κάνεις εσύ προβληματική επιχείρηση για να βγάλεις το μήνα, ούτε για ξανακερδίσεις τις εκλογές. Κάτσε με τον Πετσάλνικο. Η περιουσία αυτή είναι του Ελληνικού λαού, δεν είναι για να την φάνε τα λαμόγια σε συντάξεις μαϊμού.

Θα έρθει σε λίγο ο ηλιοκαμένος λαϊκιστής να μας πει: Γιατί τον κατηγορείς; Το συμφέρον του Δημοσίου κοίταζε.

Ποιο συμφέρον ρε; Να απαξιώσει το φιλέτο που έχει στα χέρια του και να το κάνει προβληματική επιχείρηση;

Ποιο συμφέρον; Όταν ο ορίζοντας οικονομικού σχεδιασμού που έχει είναι πως θα βγάλει το μήνα μέχρι τα Χριστούγεννα για ποιό εθνικό συμφέρον συζητάμε;

Δος ημίν σήμερον. Αυτός είναι ο σχεδιασμός μας.

Το παιδί θαύμα είχε την ευκαιρία να πουλήσει και τα 4 μεγάλα αεροπλάνα τύπου Airbus A340 της παλιάς Ολυμπιακής αεροπορίας για 90 εκ. ευρώ το καλοκαίρι του 2010 αλλά πάλι κοίταζε το συμφέρον του Ελληνικού λαού. Τα πούλησε τελικά 31 εκ. στο τέλος του 2011 αφού τα είχε κρατήσει παρκαρισμένα 3 χρόνια να σαπίζουν και πλήρωνε τέλη στάθμευσης και συντήρησης.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπόρεσαν να διοικήσουν μια αεροπορική εταιρεία όπως η Ολυμπιακή του παρελθόντος, διατείνονταν ότι μπορούν να κυβερνήσουν μια χώρα ολόκληρη! Τελικά είχα δίκιο. Χρεωκόπησαν τη χώρα όπως χρεωκόπησαν και την Ολυμπιακή.

Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα που εργάζεται και δημιουργεί που σκέπτεται και σχεδιάζει για το μέλλον. Αυτούς αναζητούμε σήμερα εδώ ανάμεσά σας γιατί ξέρουμε ότι είσαστε πολλοί.

Δυστυχώς οι ιστορίες από το αεροδρόμιο είναι ατελείωτες. Οι επιτυχημένες εταιρείες τραβάνε τα αρπακτικά σαν μαγνήτης.

Το αεροδρόμιο σχεδιάστηκε να λειτουργεί με μια φιλοσοφία: Όποιος το χρησιμοποιεί θα το πληρώνει.  Έτσι για να κατασκευαστεί δεν άντλησε χρήματα από τον προϋπολογισμό. Δεν  πλήρωσαν οι Έλληνες φορολογούμενοι της Κρήτης και της Ηπείρου το αεροδρόμιο της Αθήνας. Το αεροδρόμιο κτίστηκε με ένα τεράστιο «στεγαστικό δάνειο» από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων το οποίο αποπληρώνεται από την εταιρεία που το εκμεταλλεύεται. Η εταιρεία αυτή εισπράττει τέλη από τις αεροπορικές εταιρείες και τελικά το κόστος πληρώνουν αυτοί που το χρησιμοποιούν οι επιβάτες δηλαδή που σε ποσοστό 60% περίπου είναι ξένοι.

Σύμφωνα με τη φιλοσοφία αυτή δηλαδή «ο χρήστης πληρώνει» και με βάση τον ιδρυτικό του νόμο, το αεροδρόμιο δεν παίρνει καμία υπηρεσία από τις τοπικές κοινότητες. Yποχρεούται να παρέχει όλες τις υπηρεσίες φωτισμού, καθαρισμού και συντήρησης του εσωτερικού του οδικού δικτύου στους χρήστες του, επιβάτες, επισκέπτες και εργαζόμενους εκεί. Ξαφνικά πριν τις Δημοτικές εκλογές του 2010 έρχεται Δήμος της περιοχής με ένα λογαριασμό 37 εκ. ευρώ για ανταποδοτικά δημοτικά τέλη συν τα πρόστιμα για τα δημοτικά τέλη που δεν έχει πληρώσει το αεροδρόμιο στο Δήμο από το 2004 μέχρι και το 2009. Είστε τυχεροί λέει γιατί η περίοδος 2001-2004 δεν χρεώνεται καθώς έχει παραγραφεί μετά το πέρας της 5ετίας.

Τα δημοτικά τέλη είναι ανταποδοτικά. Πληρώνουμε όλοι μας τον Δήμο για τον φωτισμό, την διαχείριση απορριμμάτων, την συντήρηση του οδικού δικτύου, των σχολείων , των γυμναστηρίων, των πλατειών και για πολλά άλλα. Τι απ’ όλα αυτά προσφέρουν οι Δήμοι στο αεροδρόμιο; Τίποτα.

Τότε γιατί γίνονται όλα αυτά; Για να τσεπώσουμε την προκαταβολή που πρέπει να καταθέσει το αεροδρόμιο προκειμένου να εκδικαστέι η υπόθεσή του στα Ελληνικ΄λα Δικαστήρια. Δηλαδή το 40% των 37 εκ. ή 14,8 εκ ευρώ για προεκλογικά έσοδα του Δήμου.

Δυστυχώς την πρακτική του εκβιασμού την ακολουθεί το Ελληνικό κράτος στο σύνολό του. Πάρε ένα πρόστιμο, πλήρωσε το 50% και θα τα βρούμε. Θα δικαιωθείς σε καμιά 10αριά χρονάκια που θα γίνει η δίκη. Μέχρι τότε άμα βρεις λεφτά στο ταμείο του χρεωκοπημένου κράτους για να τα πάρεις πίσω, να μου τρυπήσεις τη μύτη. Δεν με ενδιαφέρει τι θα πάθεις εσύ, εγώ θέλω να πληρώνω τους πελάτες μου.

Αυτά και άλλα χειρότερα τραβάνε όλες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα φίλες και φίλοι και γι αυτό φεύγουν και πάνε στις γειτονικές χώρες. Η διαφθορά κοστίζει. Η αδιαφορία κοστίζει. Η αποχή κοστίζει.

Και το κόστος όλο αυτό πέφτει στα παιδιά μας.

Στην καριέρα μου έχω εργασθεί στον τομέα της πληροφορικής, των τηλεπικοινωνιών, αλλά και των αερομεταφορών, έκανα τον αθλητή , τον συνδικαλιστή, τον ιστιοπλόο, αλλά και το μπαμπά, μέχρι και τον αγρότη. Έλαβα μέρος 2 φορές σε Παραολυμπιακούς αγώνες, σε 9 παγκόσμια πρωταθλήματα, γύρισα όλο τον κόσμο με τη δουλειά και τον αθλητισμό και θεωρώ τον εαυτό μου έναν απλό άνθρωπο. Έχω καταλάβει ότι υπάρχουν καλύτεροί μου, ο καθένας στον τομέα του. Προσωπικά το θεωρώ θράσος να θέλω να αναλάβω την διακυβέρνηση της χώρας, ένα υπουργείο, έναν δημόσιο οργανισμό, ακόμη κι ένα πολιτικό κόμμα. Αυτοί που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους πως μπορούν και το κάνουν; Πόσο θράσος χρειάζεται; Πόση αναισθησία;

Φίλες και φίλοι το πολιτικό προσωπικό πρέπει να αλλάξει στην Ελλάδα. Μαζί του και το σύστημα διακυβέρνησης.

Αυτοί που μας κατέστρεψαν δεν ξέρουν και δεν θέλουν να αλλάξουν. Και να ήξεραν δεν θα μπορούσαν, δεν το έχουν ξανακάνει ποτέ.

Με τα μπάζα οικοδομών δεν μπορείς να χτίσεις ανάκτορα.

Οι επόμενες εκλογές θα είναι η αναμέτρηση του παραλογισμού με τη λογική. Θα συγκρουσθούν οι δυνάμεις της προόδου με τις δυνάμεις του λαϊκισμού. Θα κληθούμε να επιλέξουμε αν θέλουμε να συγκλίνουμε προς την Ευρώπη ή να γίνουμε το Ελλαδιστάν και η Νέα Σοβιετία.

Οι λαοί της Ευρώπης μας δίνουν το χέρι και περιμένουν την απόφασή μας σύντομα.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.