Η Ουκρανία (Εικόνα 1), είναι πλήρως ανεξάρτητο κράτος από το 1991, αλλά έχει ιστορία από τον 8ο αιώνα μ.Χ. Ανήκει στα σλαβόφωνα έθνη (μαζί με Ρωσία, Λευκορωσία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβενία, Σλοβακία, Σερβία, Κροατία, Μαυροβούνιο, ΠΓΔΜ, Βουλγαρία) και αποτελεί ίσως την κοιτίδα των Σλαύων (Εικόνα 2). Ήκμασε ως «Βασίλειο των Ρος» τους επόμενους 5 αιώνες. Έκτοτε όμως ολόκληρη ή μεγάλα τμήματά της βρίσκονταν υπό την επικυριαρχία άλλων κρατών, όπως υπήρξε το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, το Βασίλειο της Πολωνίας, το Χανάτο της Κριμαίας (προϊόν της επιδρομής των Μογγόλων του Τσέγκις Χαν), η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, η Ρωσική Αυτοκρατορία και η Σοβιετική Ένωση. Η επικυριαρχία των Ρώσων επί των Ουκρανών (απογόνων των …Ρος!) κατά τα τελευταία 300 χρόνια επέτρεψε σε πάρα πολλούς Ρώσους να βρίσκονται εγκατεστημένοι στην Ουκρανία μιλώντας τη μητρική τους γλώσσα, που φυσικά δεν διαφέρει και πολύ από την ουκρανική, μιας και οι δύο ανήκουν στις ανατολικά σλαβικά γλωσσικά ιδιώματα (Εικόνα 3). Το αποτέλεσμα φαίνεται στην Εικόνα 4, στην οποία αναδεικνύεται ότι υπάρχουν δύο σαφώς χωρισμένες περιοχές, στις οποίες επικρατεί το ουκρανικό ή το ρωσικό στοιχείο. Πολλοί ρωσόφωνοι Ουκρανοί αισθάνονται πολύ πιο κοντά στους Ρώσους γείτονες από ότι στους συμπατριώτες τους.
Τα πράγματα έχουν φθάσει τώρα στο γνωστό οριακό σημείο. Ευτυχώς αποφασίστηκε μία δημοκρατική διέξοδος με δημοψήφισμα και εκλογές. Δυστυχώς, καραδοκεί ο κίνδυνος ένοπλης σύρραξης, μιας και ο Πούτιν είτε θέλει να προστατεύσει τους ρωσόφωνους Ουκρανούς, είτε θέλει να βάλει «τα πράγματα στη θέση τους» όπως ο ίδιος (αλλά μαζί του και πολλοί άλλοι) τα αντιλαμβάνεται.