GR
EN Από το 2011, όταν η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ έκανε την πρώτη της δημόσια εμφάνιση και γνωστοποίησε τις θέσεις της, συγκεκριμένες και σαφείς, περιμένω έστω και ένα αντεπιχείρημα, σε μία έστω από αυτές. Κάποιος που να πει: δεν έχετε δίκιο γι’ αυτόν και γι’ αυτόν τον λόγο. Δεν έχει σημασία πόσο τεκμηριωμένο θα ήταν το αντεπιχείρημα. Ας μην ήταν. Αρκεί να ήταν δύο σκέψεις στη σειρά, βρε αδερφέ, που να καταλήγουν κάπου.
Ουδέποτε συνέβη. Αντιθέτως δέχομαι επί 10 χρόνια ομοβροντία χαρακτηρισμών και τσουνάμι λάσπης. Βέβαια, κάποια στιγμή οι συκοφαντίες καταρρέουν καθώς διαψεύδονται από τον χρόνο ή τιμωρούνται από τα δικαστήρια. Αλλά τι κάνεις μέχρι τότε; Πόσο μπορείς να κυνηγάς κάθε αλήτη του διαδικτύου που βρήκε ευκαιρία να βγάλει κανένα φράγκο γράφοντας ό,τι του κατέβει;
Η τελευταία, μέχρι στιγμής, πράξη αυτού του χυδαίου σήριαλ λέγεται “κρατικοδίαιτος Τζήμερος”. Και μάλιστα σε αντιπαραβολή με τις θέσεις μας κατά του κρατισμού. “Κρατικοδίαιτος και μας κουνάει το δάχτυλο;” γράφουν διάφοροι αληταράδες των social media. Ψάχνεις να βρεις κάποιο στοιχείο γι΄αυτό. Για να ονομάζεις κάποιον κρατικοδίαιτο, θα πρέπει να εμφανίσεις έστω μία πηγή χρηματοδότησής του από το κράτος, σωστά; Δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Υπάρχουν διάφορα άρθρα, διάφορων κακομοίρηδων, οι οποίοι τον τελευταίο καιρό έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι δεν εργάζομαι. Δεν λειτουργεί η εταιρεία του, λένε, άρα είναι κρατικοδίαιτος διότι αλλιώς πώς ζει; Και πώς ξέρετε ότι δεν λειτουργεί; Διότι ενώ βρήκαμε τηλέφωνο, δεν βρήκαμε site, το οποίο είναι υπό κατασκευή! Και γιατί δεν παίρνετε τηλέφωνο στην εταιρεία, λεβεντόπαιδα, να με ζητήσετε, και να σας λύσω τις απορίες;
Μάζεψα λοιπόν, για όσους ενδιαφέρεστε για το κεφάλαιο «Τζήμερος και εργασία», όλες τις πληροφορίες, για να μην χάνετε τον χρόνο σας ψάχνοντας.
Δουλεύω από 12 χρονών. Μέχρι τα 17, στην επιχείρηση του πατέρα μου, όποτε έβρισκα καιρό. Υφαντουργική βιοτεχνία, με εξαγωγική δραστηριότητα, πριν καταρρεύσει ο κλάδος. Ύφαινα στους αργαλιούς, τραβούσα στημόνι, φόρτωνα τις μασουρίστρες, γάζωνα, συσκεύαζα, ετοίμαζα τις παραγγελίες, τιμολογούσα. Δεν το έκανα από οικονομική ανάγκη. Ούτε ο πατέρας μου μού το ζήτησε. Ευκατάστατοι μεσοαστοί ήμασταν, με αυτοκίνητο και εσωτερική οικιακή βοηθό, από τη δεκαετία του ’50. Δική μου επιθυμία ήταν να δουλεύω. Ήθελα να ξέρω πώς βγαίνουν τα λεφτά, και το χαρτζιλίκι μου να είναι «ιδρωμένο». Τα εφηβικά μου καλοκαίρια ως μαθητής - και ως φοιτητής αργότερα - δούλευα στα χωράφια, μαζεύοντας αχλάδια στα Λεχώνια και στην Αγιά. Πήγαινα, με ποδήλατο, χαράματα στο σημείο που θα περνούσε το ντάτσουν, ανέβαινα στην καρότσα, μαξιλαράκι για να μην πονάει ο πισινός στον χωματόδρομο, και μετά τρισκέλι, κουβά με γάντζο, και ανεβοκατέβασμα στα δέντρα μέχρι το απόγευμα. Έκανα και δεύτερο μεροκάματο, πηγαίνοντας με το φορτηγό στο ψυγείο για το ξεφόρτωμα των τελάρων. Ξεθέωμα αλλά και ευτυχία, διότι κρατούσα δικά μου λεφτά, λεφτά του κόπου μου. Εκεί έμαθα τους νόμους της οικονομίας. Έγραψα ένα άρθρο κάποτε για τη συμφωνία «ξεκοπής», η οποία είναι ακριβώς ένα παράγωγο Συμβόλαιο Μελλοντικής Εκπλήρωσης (Future).
17 χρονών βρέθηκα στην Αθήνα, φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ. Μπήκα 14ος . Βαθμός στις εισαγωγικές: 161 μονάδες, με απόλυτο άριστα το 180. Έπιασα δουλειά αμέσως και μάλιστα διπλή: δίδασκα σε Ωδεία και το βράδυ έπαιζα σε μπουάτ. Δεν χρειάστηκε οι δικοί μου να μου στείλουν ούτε μια φορά λεφτά, όπως στέλνουν οι γονείς σε κάθε φοιτητή. Η ιδεολογική ανεξαρτησία προϋποθέτει οικονομική ανεξαρτησία, σύντροφε που αγοράζεις το σπρέυ με τη σύνταξη της μαμάς. Τα μόνα χρήματα που ξόδεψε ο πατέρας μου, ήταν για να μου αγοράσει ένα πιάνο: 120.000 δραχμές, πολλά λεφτά για το 1978, και του είμαι ευγνώμων, διότι το έκανε ενώ ήταν αντίθετος στη μουσική καριέρα που ακολουθούσα τότε.
Το 1984 πήγα φαντάρος. Στο πεζικό, σε ΜΤΠ στα σύνορα, χειριστής αντιαρματικού. Όχι σε γραφείο στο πεντάγωνο σαν τους γόνους. Εκεί όντως ήμουν κρατικοδίαιτος: “γκοτζίλα” και “πατάτες μπλουμ” στο συσσίτιο συν μισθός: 990 δραχμές τον μήνα, σκάρτα 3 ευρώ σημερινά. Τον Σεπτέμβριο του 1986 απολύθηκα, γύρισα στον Βόλο, και έπιασα δουλειά σε δύο Ωδεία: το Δημοτικό Ωδείο Βόλου και το Εθνικό Ωδείο Λάρισας. Και τα βράδυα ξανά δουλειά σε μουσικά μπαρ, που είχαν αντικαταστήσει πια τις μπουάτ.
Το 1989 πήγα στη Γερμανία. Συνέχισα τη δουλειά του μουσικού. Το πρωί μαθήματα, το βράδυ μουσικά μαγαζιά και σποραδικά ρεσιτάλ κλασικής κιθάρας σε διάφορες πόλεις. Επέστρεψα στην Ελλάδα το 1991, αποφασίζοντας να αλλάξω επαγγελματικό τομέα. Προσελήφθην, ως δημιουργικός κειμενογράφος από την ADEL/Saatchi & Saatchi. Αργότερα πήγα στην ΤΕΑΜ Athens και στην GLOBAL του ΒΒDO group. To 1995 έκανα τη δική μου εταιρεία, τη REVERSE. Ήμουν παράλληλα σύμβουλος marketing και επικοινωνίας σε μεγάλους ομίλους εταιρειών. Την ίδια δουλειά κάνω και σήμερα.
Γιατί όμως δεν διαφημίζω την εταιρεία μου; Για πολλούς λόγους. Πρώτον, διότι οι διαφημιστικές δεν διαφημίζονται! Καμμίας διαφημιστικής οι πελάτες δεν την βρήκαν από το site της. Την επιλέγουν είτε μετά από διαγωνισμό, είτε μετά από σύσταση. Καμμία διαφημιστική, επίσης, δεν περιμένει πελάτες από το site. Για new business χτυπάει η ίδια πόρτες, ζητάει να παρουσιάσει τη δουλειά της, κι αν ικανοποιήσει, της αναθέτουν κάποιο project. Βεβαίως, όταν μπήκα στην πολιτική, στο site της εταιρείας μου υπήρχε πλήρες πελατολόγιο και με πολλά δείγματα εργασιών: διεθνείς καμπάνιες, τηλεοπτικά & ραδιοφωνικά spots, καταχωρίσεις, events, συνέδρια, management games, κατασκευές εκθεσιακών περιπτέρων, εταιρικά έντυπα, φυλλάδια, εκδόσεις βιβλίων, κ.λπ. κ.λπ.
Άρχισαν λοιπόν τότε οι αληταράδες του διαδικτύου τη λάσπη, 180ο αντίθετη με τη σημερινή! Έφτιαξε ο Τζήμερος ένα έντυπο για ένα προϊόν μιας εταιρείας που κάποια στιγμή εξαγοράστηκε από τον Όμιλο Λαυρεντιάδη; Είναι κολλητός με το λαμόγιο! Είχε πελάτη μια πολυεθνική με μητρική στη Γερμανία; Τον χρηματοδοτούν Γερμανοί βιομήχανοι. Είχε πελάτες φαρμακευτικές εταιρείες; Γιατί κατάπιε τη γλώσσα του ο Τζήμερος για τη Novartis; Τι ξέρει και δεν το αποκαλύπτει; Σχεδίασε και εκτύπωσε σε μερικές χιλιάδες αντίτυπα το περιοδικό ενός ΝΠΔΔ με συνολικό έσοδο €3.088,50; Αρμέγει το κράτος! Ήταν εξωτερικός συνεργάτης σε θέματα marketing και διαφήμισης των εταιρειών του Γριβέα; Για την «άγνωστη σχέση Τζήμερου - Γριβέα» γράφει, φουλ στο υπονοούμενο, ένας επαγγελματίας συκοφάντης πρώτου μεγέθους, που τώρα έχει εκλεγεί βουλευτής με τη ΝΔ. Κορυφαίο πάντως είναι αυτό εδώ: που το αφήνω ασχολίαστο. Είχα, λέει, πελάτες μέχρι και την ίδια την τρόικα! Must see, με πρωταγωνιστές τον «ω, γέροντα η ευχή» και το άλλο αστέρι της αντικειμενικής ενημέρωσης, τον αδέκαστο, υπεράνω χρημάτων δημοσιογράφο-περφόρμερ. Πολιτικές ελπίδες και οι δύο του έθνους. Σε ένα κράτος ανέκδοτο σαν το δικό μας, θεωρείται προσόν ο πολιτικός να μην έχει δουλέψει ποτέ. Και θεωρείται επιλήψιμο, μια ιδιωτική εταιρεία να έχει πελάτες! Τι να κρύβεται από πίσω;
Επειδή δεν είχα καμμία όρεξη να βλέπω τους πελάτες μου να διασύρονται από κάθε αληταρά των ΜΜΕ ή των social media, εδώ και χρόνια κατέβασα από το site και το πελατολόγιο και τα δείγματα εργασίας. Όμως οι αληταράδες δεν σταμάτησαν εκεί. Το site της εταιρείας μου έπεσε μετά από οργανωμένη επίθεση χάκερς – το μοναδικό site διαφημιστικής που της συνέβη αυτό. Γιατί άραγε; Τι να κρύβεται από πίσω; Μήπως για να ξεκινήσει η νέα πατέντα λάσπης: η εταιρεία του Τζήμερου δεν έχει site – άρα δεν λειτουργεί – άρα πώς ζει ο ίδιος – άρα είναι κρατικοδίαιτος;
Οπότε, ναι, σχεδιάζεται τώρα το νέο site με αυξημένες προδιαγραφές ασφάλειας. Προφανώς δεν βιάζομαι. Πρώτον διότι έχω τους πελάτες μου, χρόνια τώρα, που δεν χρειάζονται site για να με βρουν, με τους οποίους συνεχίζω να δουλεύω, δεύτερον διότι η επαγγελματική, συν η πολιτική, συν η αυτοδιοικητική μου δραστηριότητα, συν ο χρόνος που πρέπει και θέλω να αφιερώνω στην οικογένεια και το παιδί μου, έχουν κατατάξει τη δημιουργία εταιρικού site (που έτσι κι αλλιώς είναι άχρηστο) ως 18η προτεραιότητα και τρίτον διότι έχουν αναλάβει να το φτιάξουν φίλοι που κι αυτοί έχουν πολύ δουλειά αυτή την εποχή και δεν θέλω να τους ζορίσω.
Να ενημερώσω όλα τα κακόμοιρα τρολ των 0,60 πως συνεχίζω να έχω με την εργασία τη σχέση που είχα 12 ετών: δουλεύω από χόμπυ, όχι από ανάγκη. Όλα αυτά τα χρόνια, ο σύμβουλος marketing που δεν τελείωσε την ΑΣΟΕΕ πληρωνόταν καλά από τους ιδιώτες πελάτες του, γιατί προφανώς εκτιμούσαν τη δουλειά του. Έχω λοιπόν «καβάτζα» να ζήσουν και τα εγγόνια μου. Θα μπορούσα όντως να το κλείσω το μαγαζί και να «τρώω από τα έτοιμα». Δεν θα το κάνω όμως. Διότι, για μένα, οι 17 ώρες δουλειάς δεν είναι το μέγα γεγονός της ζωής μου, που συνέβη άπαξ και έβγαλα έρπη. Τις 17 ώρες τις είχα για πλάκα την εποχή που δούλευα δύο 24ωρα σερί και διαχειριζόμουν ετήσιο διαφημιστικό budget 15 δισεκατομμύρια δραχμές. Και τώρα τις έχω για πλάκα τις 17 ώρες, κι ας μην είμαι πια 35άρης. Κάνω το χόμπυ μου, λοιπόν, λύνοντας επικοινωνιακές σπαζοκεφαλιές, δημιουργώντας καμπάνιες που τις σχολιάζετε για την ευρηματικότητά τους χωρίς να ξέρετε ότι είναι της εταιρείας μου, και γράφοντας κείμενα για προϊόντα, υπηρεσίες και sites των πελατών μου, παράλληλα με την πολιτική αρθρογραφία.
Να μην ξεχάσω τα «εισοδήματα» από την Περιφέρεια: 65,53 ευρώ ανά συνεδρίαση. Κάνουμε 1-2 συνεδριάσεις τον μήνα, δηλαδή παντελονιάζω 131,06 ευρώ, ζεστά ζεστά, που προστίθενται στο θησαυροφυλάκιο. Αυτά με τηλεδιάσκεψη. Με ζωντανή παρουσία, αφαιρώ 20 ευρώ τη φορά, που δίνω στη γυναίκα που κρατάει τον Αχιλλέα μέχρι να επιστρέψει η γυναίκα μου από τη δουλειά, μαζί με τις βενζίνες της διαδρομής. Άρα, καθαρό έσοδο, λιγότερα από 90 ευρώ τον μήνα. Παράς με ουρά. Για τόσα λεφτά, χαλάλι οι 8-10 ώρες που κρατάει η συνεδρίαση και οι 500 plus σελίδες που πρέπει να διαβάσω για να προετοιμαστώ. Χαλάλι και η κασέτα που βάζουν οι κομματικοί υπάλληλοι του ΚΚΕ και οι άεργοι συνδικαλιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κάθε θέμα. Άμα είσαι κρατικοδίαιτος, το φχαριστιέσαι. Όταν ξαναπληρωθώ, θα κεράσω.
Επειδή όμως παράγινε το κακό με τη διαδικτυακή αλητεία, ενημερώνω, μια και καλή, όσους ενδιαφέρονται να με «αποδομήσουν»: δεν πρόκειται να βρουν ούτε τρίχα επιλήψιμη. Κι επειδή η ανοχή μου στην αλητεία, μετά από δέκα χρόνια που τη λούζομαι, έχει μηδενιστεί εντελώς, για κάθε αλήτικο δημοσίευμα θα πέφτει αγωγή στο δόξα πατρί. Την επαύριο. Και θα την αναλαμβάνει ο Φαήλος που έχει σκίσει σα χασέδες διάφορα θρασύδειλα τσογλανάκια του δημόσιου λόγου και του δημόσιου βίου, ακόμα και του κοινοβουλευτικού. Να έχετε το νου σας, μεροκαματιάρηδες του 0,60.
Αυτά με τους διαδικτυακούς Γκαίμπελς. Να πούμε όμως και δυο κουβέντες για τους κυβερνητικούς Τέμπελς διότι οι δεύτεροι συντηρούν τους πρώτους. Από το 2011 η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ υποστηρίζει ότι όποιος έχει δημόσιο λόγο θα πρέπει να έχει και δημόσια ταυτότητα. Δηλαδή, για να γράφεις δημόσια στο διαδίκτυο, θα πρέπει να ξέρουμε όλοι ποιος είσαι. Όνομα, φατσούλα, με τα πλήρη στοιχεία σου σε γνώση της αστυνομίας. Να μην σε ψάχνουμε για την αγωγή, ε; Διότι τις «ειδήσεις» που γράφεις μπορεί να τις κατέβασες από το κεφάλι σου ή να σου τις υπαγόρεψε το «αφεντικό». Με ψευδώνυμο θα μπορείς να εμφανίζεσαι μόνο σε κλειστά γκρουπ, αν σε δέχονται. Τα social media είναι... media, άρα θα πρέπει η λειτουργία τους να διέπεται από τον νόμο περί Τύπου. Υπάρχει κανένας που διαφωνεί;
Ούτε η κυβέρνηση διαφωνεί. Με όσους το έχω συζητήσει, συμφωνούν πως το κακό έχει παραγίνει και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Και σε εθνικό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν μπορεί ένα παιδαρέλι που κάνει κουμάντο στο FB να γίνεται υπερλογοκριτής, να φιμώνει απόψεις και να μπλοκάρει λογαριασμούς, επειδή δεν γουστάρει ή δεν έχει καταλάβει αυτά που γράφεις. Ή, αυτό να το αποφασίζει ένας ηλίθιος αλγόριθμος. Η πλατφόρμα, είτε λέγεται FB, είτε twitter, είτε Μήτσος, είναι το μέσο. Πρέπει να μπορείς να γράφεις και να ανεβάζεις ό,τι θες αλλά να ελέγχεσαι από τους νόμους του κράτους σου. Και, όπως είπαμε, αυτό να το κάνεις επώνυμα. Υπάρχουν δεκάδες νομικά εργαλεία, και μπορούν να γίνουν και άλλα, για να εξυγιανθεί το καθεστώς στα social media. Άλλα ποιος να ασχοληθεί τώρα; Ασ’ το για αργότερα.
Όμως η ασυδοσία του διαδικτύου, το πάρτυ των troll και των fake news από τη μια και η αστυνομία πολιτικής ορθότητας από την άλλη, απειλούν την ίδια την ύπαρξη της Δημοκρατίας. Σε παγκόσμιο επίπεδο. Ελπίζω κάποτε να το καταλάβουν, τουλάχιστον οι Τέμπελς. Οι Γκαίμπελς αποκλείεται, άλλωστε από αυτό ζουν.
Πηγή: marketnews.gr
