GR
EN Από τις αρχές του 2010 μέχρι τον φέτος Φεβρουάριο, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΓΑΔΑ, έγιναν μόνο στο κέντρο της Αθήνας 11.868 διαδηλώσεις! Περισσότερες από 3 τη μέρα – και με τα Σαββατοκύριακα μέσα. Κανένας δεν θυμάται ούτε ποιος ήταν ο φορέας, ούτε ποια τα αιτήματα, ούτε ποια η επίμαχη διαφορά με την (εκάστοτε) κυβέρνηση. Ούτε οι ίδιοι οι διαδηλωτές δεν θυμούνται καθώς οι περισσότεροι από αυτούς συμμετείχαν σε πολλές. Φυσικά κανένας δεν θυμάται τα αποτέλεσματα, διότι απλούστατα δεν υπήρξαν. Άλλωστε, αν μια διαδήλωση είχε το παραμικρό πολιτικό αποτέλεσμα, μετά από 11868 η χώρα θα ήταν παράδεισος.
Ο ίδιος ο μηχανισμός μιας διαδήλωσης είναι εγγύηση αποτυχίας. Τι θέλει, υποτίθεται, μια διαδήλωση; Να κάνει γνωστό το θέμα της. Σε ποιους; Όταν η αστυνομία αποκλείει την περιοχή, οι διαδηλωτές μόνοι τους τα λένε, μόνοι τους τα ακούνε. Αντιθέτως, προκαλούν την αντιπάθεια αν όχι το μίσος χιλιάδων οδηγών και επιβατών που υποχρεώνονται να μείνουν μποτιλιαρισμένοι για ώρες, μέχρι να τελειώσουν οι «αγωνιστικές κινητοποιήσεις».
Γιατί λοιπόν συνεχίζουν να γίνονται διαδηλώσεις και ολοφύρεται η αριστερίλα από την (δήθεν) περιστολή τους με τον νέο νόμο;
Διότι η διαδήλωση είναι το direct marketing της ανθούσας βιομηχανίας εντυπώσεων στην οποία έχει μεταλλαχθεί η αριστερά στη χώρα μας. Από τότε που κατέρρευσε η μαμά ΕΣΣΔ το εδώ φραντσάιζιν συνειδητοποίησε ότι εξουσία δεν πρόκειται να δει ούτε με τηλεσκόπιο Χάμπλ. Άρα ποιος είναι ο στόχος; Να συνεχίσουν να έχουν εισόδημα τα καλοζωϊσμένα άεργα στελέχη του. Κι επειδή δεν ξέρουν καμμία δουλειά – σε τι επάγγελμα φαντάζεσαι να διαπρέπει ο Κουτσούμπας; – σκάρωσαν ένα διαφημιστικό πλάνο που απευθύνεται στο 5%-7% των απολύτως ηλιθίων που πάντα υπάρχουν σε μια χώρα. Σου λέει: θα μας ψηφίζουν αυτοί και θα εξασφαλίζουμε μισθάρες, αυτοκινητάρες, παροχάρες, συνταξάρες με τα λεφτά του συστήματος το οποίο υποτίθεται πολεμάμε. Καλό δεν είναι; Τέλειο!
Το πλάνο έχει μπόλικο επαναστατικό μπλα – μπλα, αλλά έχει και δράσεις. Τι είδους δράσεις; Μήπως μέριμνα για τους φτωχούς; Όχι βέβαια. Μήπως υπηρεσίες υγείας που τις παρέχουν δωρεάν κομμουνιστές γιατροί σαν κι αυτούς που ξημεροβραδιάζονται πουλώντας ηθικό πλεονέκτημα στα social media; Όχι βέβαια! Έχει δράσεις επαναστατικής γυμναστικής που ταιριάζουν με τα τραγούδια της αριστερίλας: «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους». Αυτό. Να φαίνεται πως η αριστερά αγωνίζεται – διότι για έναν περίεργο λόγο που προφανώς οφείλεται στο μονοψήφιο IQ του, ο αριστερός ψηφοφόρος πιστεύει ότι το περπάτημα στη Βασ. Σοφίας είναι το φάρμακο διά πάσαν νόσον και θα προκαλέσει αλυσιδωτή αντίδραση με τελικό αποτέλεσμα την παγκόσμια επανάσταση. Έτσι όταν μαθαίνει ότι αύριο που απεργεί ο τάδε φορέας θα διαδηλώσει στο Σύνταγμα το ΠΑΜΕ για συμπαράσταση, ενθουσιάζεται. «Μπράβο στα παιδιά, κρατάν ψηλά τη σημαία της επανάστασης» σκέφτεται. Κι ας έχουν μείνει μόνο δύο σταλινικά κόμματα στον κόσμο: στη Β. Κορέα και σε μας.
Βεβαίως παίρνουν το κάτι τις τους οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ όπως κι οι απεργοί. Είναι όλα υπολογισμένα μέσα στο business plan του ΚΚΕ και των παρελκομένων του, με έσοδα τα εκατομμύρια της κρατικής επιχορήγησης που πληρώνουμε εσύ κι εγώ. Τυπώνουν αφίσες, φτιάχνουν σημαίες, τις καρφώνουν σε στειλιάρια για κάθε χρήση, αγοράζουν ντουντούκες, φτιάχνουν μολότωφ οι πιο δραστήριοι, όλα τα επαναστατικά αξεσουάρ. Ψίχουλα μπροστά στις ηγεμονικές παροχές των στελεχών, που αν δεν ήταν στο κόμμα, ούτε για νυχτοφύλακες σε πάρκο δεν θα τους προσλάμβανες.
Αλλά και για τις δεξιές κυβερνήσεις οι διαδηλώσεις είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Καμώνονται ότι δείχνουν κατανόηση στα λαϊκά προβλήματα, έτσι ώστε όταν δηλώνουν πως τιμούν τους αγώνες της αριστεράς να κλέψουν και μερικά κόκκινα παλαμάκια. Εκτονώνονται οι διαδηλωτές και έχουν την ψευδαίσθηση ότι κάτι κατάφεραν. Εντάξει, μπορεί να γίνουν και μερικά σπασίματα και καψίματα, μπορεί να καεί και όλη η Αθήνα όπως επί υπουργίας της Αυτού Ψυχραιμότητος κυρίου Προκοπίου. Και λοιπόν; Από την τσέπη του θα τα πληρώσει ο κάθε Πάκης; Αλλοίμονο στους πολίτες που βλέπουν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται και στους φορολογούμενους που πληρώνουν συνέχεια για τις αποκαταστάσεις των δημοσίων χώρων. Κι όταν η κυβέρνηση αισθάνεται ότι ο κόσμος δυσφορεί από τη μετατροπή του κέντρου της πρωτεύουσας και των μεγάλων πόλεων σε επαναστατική περαντζάδα, ψηφίζει έναν καινούργιο νόμο που θα βάλει τάχα μου τάξη.
Παρένθεση: αναφέρομαι μόνο στο κλασικό μοντέλο των 50 επαγγελματιών στειλιαροφόρων κατσαπλιάδων που αποκλείουν το κέντρο της Αθήνας εκ συστήματος, όχι στις πραγματικά αυθόρμητες συγκεντρώσεις των κατοίκων μιας περιοχής που τους ειδοποίησαν ξαφνικά ότι πρέπει στη γειτονιά τους να ιδρυθεί μια ισλαμική πόλη ή στη λαοθάλασσα που προκαλούν πράξεις εθνικής μειοδοσίας όπως η συμφωνία των Πρεσπών. Άλλωστε αυτές οργανώνονται επί τόπου κι όχι στην Αμαλίας. Κι αν μισό εκατομμύριο άνθρωποι βροντοφωνάξουν πώς υπάρχει μία μόνο Μακεδονία στον κόσμο κι αυτή είναι στην Ελλάδα, οφείλει να σταματήσει κάθε άλλη δραστηριότητα. Αλλά τέτοιου είδους συγκεντρώσεις δεν γίνονται 3 φορές τη μέρα, ε;
Χρειαζόταν ο νέος νόμος; Όχι! Το Σύνταγμα, στο άρθρο 11, λέει ότι οι υπαίθριες συγκεντρώσεις επιτρέπονται μόνο αν είναι ήσυχες και δεν διαταράσσουν την κοινωνικοοικονομική ζωή και ο Ποινικός Κώδικας λέει ότι η παρακώλυση συγκοινωνιών είναι αδίκημα και μάλιστα κακούργημα. Αρκούσε η εφαρμογή του. Τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια η αστυνομία; Διευκόλυνε την… παρακώλυση! Τι θα συνεχίσει να κάνει; Το ίδιο! Και με την άδεια του νέου νόμου, ο οποίος εμπεριέχει δύο παγκόσμιες πρωτοτυπίες: αναγνωρίζει ως… δικαίωμα την παρανομία και επιπλέον, δεν προβλέπει ποινή ακόμα και για συμμετοχή σε διαδηλώσεις που έχουν κηρυχθεί παράνομες! Όπως το διαβάζετε. Υπήρχε ποινή στο αρχικό νομοσχέδιο, αλλά ο Χρυσοχοΐδης για να μην τον χαρακτηρίσουν φασίστα οι αριστεροί, την απέσυρε!
Οπότε, κυβέρνηση και αριστεροί έπαιξαν ακόμα μια πράξη του έργου: εμείς κάνουμε πως διαμαρτυρόμαστε κι εσείς κάνετε πως προσπαθείτε να μας εμποδίσετε. Στην πραγματικότητα, όλη η μεταπολιτευτική μας ιστορία είναι παραλλαγές αυτού του σεναρίου.
Το μακροβιότερο σήριαλ, τύφλα νάχει ο συχωρεμένος ο Φώσκολος. Όμως τις πραγματικές απειλές και οι αριστεροί και οι δεξιοί ξέρουν να τις αναγνωρίζουν και να τις πολεμούν, διά του αποκλεισμού των επικίνδυνων από τα ΜΜΕ. Έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα που κυριολεκτικά ο πολίτης παίρνει τον νόμο στα χέρια του – η στιγμή της κάλπης – οι πραγματικά απειλητικές για το σύστημα φωνές να έχουν φιμωθεί, συκοφαντηθεί ή και τα δύο. Ώστε να ψηφίσεις τον έναν από τους δύο συνεταίρους, για να φύγει ο άλλος. Και στις επόμενες εκλογές να κάνεις το ακριβώς αντίθετο. Μήπως είναι καιρός να αλλάξουμε σενάριο;
Πηγή: vimapress.gr
