GR
EN Το Σύνταγμα στο άρθρο 23 (περί συνδικαλιστικής ελευθερίας) είναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΟ. Πιο σαφές δεν γίνεται:
"Aπαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ' αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας."
Γιατί γράφει ο συνταγματικός νομοθέτης "με οποιαδήποτε μορφή"; Μία μορφή δεν έχει η απεργία; Διότι ήξερε ότι ο Έλληνας (δεν θέλω να το εξειδικεύσω στο " ο Έλληνας δημόσιος υπάλληλος") θα σκαρφιστεί ένα σωρό τρόπους για να κάνει απεργία χωρίς να ονομάζεται απεργία. Ο πιο γνωστός είναι η "στάση εργασίας". Αν το Σύνταγμα έγραφε "απαγορεύεται η απεργία και η στάση εργασίας" οι συνδικαλιστές θα το βάφτιζαν "προσωρινή αποχή από τα καθήκοντα", "πάγωμα λειτουργήματος" ή "διαστολή του χωροχρόνου". Γι' αυτό λοιπόν το Σύνταγμα λέει: “με οποιαδήποτε μορφή” για να περιλάβει οποιαδήποτε μορφή!
Ας ρωτήσουμε λοιπόν τη Θάνου πώς ερμηνεύει, ως επικεφαλής του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού, το "με οποιαδήποτε μορφή". Είναι φανερό ότι ότι κάποια κωμική ανοησία θα σκαρφιστεί για να απαντήσει, όπως όταν προσπαθούσε να πείσει ότι το όριο ηλικίας των 67 ετών δεν είναι όριο ηλικίας στα 67 χρόνια. Έγινε, στη δεύτερη περίπτωση ρεζίλι και στους πρωτοετείς της νομικής. Τι συνέβη όμως στην πρώτη περίπτωση, όταν ως συνδικαλίστρια των δικαστών κήρυσσε την μία απεργία μετά την άλλη βαφτίζοντάς τες όπως ήθελε;
Τίποτε! Και γιατί δεν συνέβη τίποτε; Διότι το Σύνταγμα δεν προβλέπει το τι πρέπει να γίνει σε περίπτωση που οι δικαστές παρανομούν εν σώματι. Αν, ας πούμε, κάνουν απεργία αυτοί που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας, θα έρθει (θεωρητικώς) ο εισαγγελέας και θα ασκήσει δίωξη. Ποιος όμως θα ασκήσει δίωξη στους ίδιους τους δικαστές; Ποιο θεσμικό αντίβαρο υπάρχει αν μία εξουσία υπερβεί τις δικαιοδοσίες της ή αν, όπως στην περίπτωση της δικαστικής, με κάθε τρόπο, απεργίας, παραβιάσει καραμπινάτα το Σύνταγμα;
Κανένα. Να το θεσμικό κενό. Και κενό στη Δημοκρατία σημαίνει λιγότερη Δημοκρατία και περισσότερες Θάνου.
