GR
EN Αγαπητά μου μαρξιστόπουλα,
επειδή κατάλαβα ότι είσαστε σαΐνια και παίζετε στα δάχτυλα τα οικονομικά, είπα σήμερα να σας βάλω δύσκολα. Θέλω λοιπόν τη βοήθειά σας για ένα πρόβλημα που, το ομολογώ, δεν μπορώ να το λύσω. Ίσως να φταίει που έβγαλα το ίδιο πανεπιστήμιο με τον Ricardo ενώ στην ΑΣΟΕΕ χρωστάω ακόμα μαθήματα (Left.gr, σου έχω τίτλο έτοιμο: ο Τζήμερος ομολογεί ότι δεν μπορεί να λύσει οικονομικό πρόβλημα – να γιατί δεν τελείωσε την ΑΣΟΕΕ!) Εσείς που κάτι τέτοια τα βρίσκετε με κλειστά μάτια, θα με διαφωτίσετε, ε;
Το πρόβλημα:
Ο Μήτσος φτιάχνει ένα ξενοδοχείο και προσλαμβάνει 20 άτομα προσωπικό. Επενδύει 10.000.000 ευρώ τα οποία προέρχονται: οι 500.000 από δικό του κεφάλαιο, το 1.500.000 από τραπεζικό δανεισμό με δανειολήπτη τον ίδιο με επιτόκιο 8% και τα υπόλοιπα 8 εκατομμύρια από 8 συνεταίρους που έβαλαν από 1.000.000 ο καθένας. Η εταιρεία δηλαδή έχει 9 μετόχους. Οι 8 έχουν από 10% και ο Μήτσος που είναι και ο διευθυντής του ξενοδοχείου και βρίσκεται εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ έχει το 20%. Οι άλλοι μέτοχοι δεν ασχολούνται με το ξενοδοχείο, εκτός από έναν που είναι ο οικονομικός διευθυντής και δουλεύει 8ωρο.
Επειδή όλοι αυτοί ήταν μικροί στην ΚΝΕ και δεν θέλουν να εκμεταλλευτούν κανένας την υπεραξία κανενός, αποφασίζουν, όλοι, να παίρνουν από 1000 ευρώ τον μήνα για τα εξοδά τους και στο τέλος του χρόνου να κάνουν δίκαιη μοιρασιά από τα κέρδη.
Τελειώνει λοιπόν ο χρόνος και η εταιρεία έχει 1.000.000 κέρδη. Πώς πρέπει να τα μοιράσουν και γιατί; Σκεφτείτε ότι σας καλούν να αποφασίσετε όχι μόνο για το ξενοδοχείο αλλά για να φτιάξετε έναν μαθηματικό τύπο με τον οποίο όλοι (κεφαλαιούχοι, στελέχη, εργαζόμενοι) σε κάθε είδος εργασίας να αμείβονται δίκαια. Επίσης, πρέπει ο τύπος αυτός να δημιουργεί κίνητρο σε όλους για να δουλεύουν και σε όσους έχουν χρήματα να επενδύουν. Αυτό δεν θα κάνετε στο κράτος που θα φτιάξετε χωρίς αφεντικά;
Να σημειωθεί ότι οι 20 εργαζόμενοι έχουν διαφορετικό επίπεδο γνώσεων και ικανοτήτων. Κάποιες είναι καθαρίστριες, κάποιες καμαριέρες, κάποιες στη γραμματεία και στη ρεσεψιόν, ένας είναι σεφ, άλλοι στην κουζίνα, άλλος στο μπαρ, άλλοι σερβιτόροι, ένας κηπουρός, άλλος υπεύθυνος προμηθειών, άλλος μεταφορέας, ξέρετε τώρα, όλες οι ειδικότητες που χρειάζεται ένα ξενοδοχείο. Επίσης δεν έχουν το ίδιο ωράριο. Άλλοι δουλεύουν 8ωρο, άλλοι 10ωρο, άλλοι 5ωρο. Δεν σας λέω πόσες ώρες ακριβώς δουλεύει ποιος αλλά δεν έχει σημασία, βάλτε σεις ό,τι θέλετε.
Να σας πω, λοιπόν, πού δυσκολεύτηκα. Πρώτον στην αμοιβή όσων έβαλαν μόνο λεφτά. Σκέφτηκα ότι είναι λογικό να πάρουν πάνω από το τραπεζικό επιτόκιο που είναι π.χ. 3% αλλιώς δεν θα έχουν κίνητρο να επενδύουν χρήματα σε επαγγελματική δραστηριότητα. Ναι, αλλά πόσο περισσότερο; Αν βάλεις τα λεφτά στην τράπεζα, όχι μόνο παίρνεις 3% και κάθεσαι, αλλά τα έχεις σε μετρητά όποτε θελήσεις. Ενώ αν τα ρίξεις στο ξενοδοχείο, δεν μπορείς να τα πάρεις αύριο και να φύγεις. Μπορεί το ξενοδοχείο να μην πάει καλά, να έρθει ύφεση και να χάσει την αξία του, να πέσει επιδημία και να μην έρθουν τουρίστες ή να γίνει πόλεμος και να βομβαρδιστεί. Άρα ο μέτοχος παίρνει ένα ρίσκο. Πόσο πάνω από τον τραπεζικό τόκο πρέπει να είναι η αμοιβή του για να αξίζει τον κόπο να πάρει το ρίσκο; Δεν μπόρεσα να το βρω. Στον κακό καπιταλισμό ο κάθε επενδυτής τη σχέση ρίσκου/κέρδους την ορίζει για τον εαυτό του και διαλέγει το πεδίο που θα δραστηριοποιηθεί. Μπορεί να τα καταφέρει μπορεί και όχι. Αν δεν τα καταφέρει, χάνει τα λεφτά του. Αν τα καταφέρει, εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο, κι εδώ είπαμε αυτά απαγορεύονται.
Δυσκολεύτηκα επίσης και στην αμοιβή του Μήτσου. Τα 500.000 είναι δικά του, άρα κι αυτός όπως και οι άλλοι πρέπει να πάρει παραπάνω από το 3% επιτόκιο. Όμως το 1.500.000 είναι δάνειο με 8%, άρα το μεσοσταθμικό επιτόκιο (που κι αυτό το παίζετε στα δάχτυλα, ε;) είναι 6,75%. Ωπ, πρόβλημα! Το κεφάλαιο του Μήτσου θα αμειφθεί περισσότερο από το κεφάλαιο των άλλων; Μήπως όλοι πρέπει να πάρουν το 6,75% για να μην πλακωθούν ο εταίροι; Ναι, αλλά έτσι πηγαίνουμε μόνο για αμοιβή κεφαλαίου στα 675.000, χωρίς να υπολογίσουμε την αμοιβή εργασίας του Μήτσου, ούτε του άλλου εταίρου που εργάζεται. Για τους 20 εργαζόμενους μένουν φραγκοδίφραγκα. Δεν είναι σωστό, μαρξιστόπουλά μου, κι εγώ το καταλαβαίνω. Αλλά ποιο είναι το σωστό;
Εκεί όμως που τα βρήκα εντελώς μπαστούνια ήταν στο πώς θα προσδιορίσω την αμοιβή των εργαζομένων. Ας πούμε ότι βρίσκω τι πρέπει να πάρουν τα γουρούνια οι κεφαλαιοκράτες και τι οι εργαζόμενοι συνολικά. Πώς θα τα μοιράσω μεταξύ τους; Γιατί δεν είναι μόνο ότι ο καθένας κάνει διαφορετική δουλειά. Είναι και ότι από τις καμαριέρες άλλη είναι γρήγορη κι άλλη αργή, άλλη κάνει τα δωμάτια λαμπίκο κι άλλη τα “πασαλείβει”. Αυτές οι διαφορές στον καπιταλισμό ρυθμίζονται με τα bonus, αλλά αυτά είναι πράγματα του διαβόλου, το είπε και ο Ριζοσπάστης και τα έχωσε στον Καρέλια. Έχεις και τον σεφ να σου λέει πώς αν δεν πάρει 3000 καθαρά τον μήνα θα πάει στο απέναντι ξενοδοχείο που του έχουν κάνει πρόταση. Ξέρω, το ιδανικό θα ήταν ο κάθε εργαζόμενος να είχε ένα ποσοστό συμμετοχής επί της συνολικής παραγόμενης αξίας και ανάλογη να είναι η αμοιβή του, αλλά ποιος και πώς θα το ορίσει αυτό το ποσοστό; Ποιος από σας θα πει με πόσες καμαριέρες ισούται ένας διευθυντής οικονομικών; Στον κακό καπιταλισμό αυτά τα προβλήματα τα λύνει αυτόματα η προσφορά και η ζήτηση αλλά, είπαμε, εκεί πέφτει χοντρή εκμετάλλευση της υπεραξίας και εμείς θέλουμε να την αποφύγουμε.
Στην κοινωνία που θα φτιάξετε όπου όλοι θα είναι ίσοι, ποιος θα ορίζει πώς αμείβεται η ρεσεψιονίστ που μιλάει άριστα 3 γλώσσες σε σχέση μ’ αυτή που μιλάει σπαστά αγγλικά; Είναι σημαντικό αυτό να το ξέρουμε, γιατί μπορεί να φύγει η πολύγλωσση αν δεν πάρει όσα (νομίζει ότι) της αξίζουν και ξαφνικά κάποιος Κάρας να πάρει τηλέφωνο ζητώντας τον Τσίπρα και η ρεσεψιονίστ να του δώσει τον διεθνή αριθμό της Κύπρου, και να γίνουμε ρεζίλι.
Μαρξιστόπουλα, βοηθήστε με να λύσω το πρόβλημα και σας υπόσχομαι να ψηφίσω δαγκωτό Σύριζα, μη σας πω και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ναι, μα τον Ένγκελς. Είναι ευκολάκι για σας, ε; Δεν πιστεύω, κάτι κοκκινόμαυροι με τις μολότωφ, να τα βρείτε... μπακούνια;
