GR
EN 
Δεν είμαι νομικός. Πολύ δε περισσότερο, συνταγματολόγος. Όμως, ξέρω ότι το Σύνταγμα είναι μια συμφωνία ανάμεσα στον λαό και στην εξουσία. Άρα ο λαός, ο απλός πολίτης, πρέπει να το κατανοεί. Ξέρω επίσης ότι καλός νόμος είναι ο σαφής νόμος, αυτός που δεν αφήνει περιθώρια για «ναι μεν, αλλά». Και μια που το Σύνταγμα είναι ο νόμος των νόμων, η κοινή λογική λέει ότι θα έπρεπε να είναι πρότυπο σαφήνειας. Είναι;
Ας δούμε το ακροτελεύτιο άρθρο (120) του Συντάγματος. Στην παράγραφο 2 αναφέρει: «O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων.»
Τι σημαίνει «που συμφωνούν με αυτό»; Υπάρχουν νόμοι που δεν συμφωνούν με το Σύνταγμα; Και ποιος αποφαίνεται για την ασυμφωνία; Αν το κρίνει ο νομοθέτης, δηλαδή η Βουλή, προφανώς κάθε ψηφισμένος νόμος συμφωνεί με το Σύνταγμα, αλλιώς δεν θα ψηφίζονταν. Ακόμα κι αν κάποιο δικαστήριο γνωμοδοτήσει εκ των υστέρων ότι ένας νόμος είναι αντισυνταγματικός, ο νόμος ισχύει μέχρι να βγει αυτή η απόφαση. Αλλιώς, ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ότι «δεν σέβομαι αυτόν τον νόμο διότι δεν συμφωνεί με το Σύνταγμα»! Ονομάζεται αυτό αναρχία ή όχι; Τι λες, αγαπητέ αναγνώστη, ο Βενιζέλος είχε καταλάβει την ασάφεια και τις παγίδες του άρθρου πριν το προτείνει; Του «ξέφυγε» ή το έβαλε επίτηδες; Αν ισχύει το πρώτο, μπορεί ένας άνθρωπος με τόσο ανεπαρκή προσοχή στη διατύπωση να είναι συνταγματολόγος; Αν ισχύει το δεύτερο, μπορεί ένας άνθρωπος με τόσο ανεπαρκή ηθική να είναι πολιτικός;
Ο μέσος πολίτης που γνωρίζει στοιχειωδώς ελληνικά διαβάζει στο άρθρο 74, παράγραφο 5, του Συντάγματος: «Προσθήκη ή τροπολογία άσχετη με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου ή της πρότασης νόμου δεν εισάγεται για συζήτηση.»
Το Σύνταγμα όχι απλώς απαγορεύει να ψηφίζονται άσχετες τροπολογίες, αλλά δεν επιτρέπει ούτε καν τη συζήτησή τους! Δεν επιτρέπει επίσης τη συζήτηση νομοσχεδίων που περιέχουν άσχετες τροπολογίες. Όμως αυτή ακριβώς η πρακτική είναι ο κανόνας στην ελληνική Βουλή, σχεδόν χωρίς εξαιρέσεις! Η φωτογραφική διάταξη που «βγάζει λάδι» τον κουμπάρο - λαμόγιο, θα μπει στο νομοσχέδιο για την προστασία της αρκούδας της Πίνδου, και μάλιστα «κατά σύμπτωση» θα ψηφιστεί στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, όταν στην αίθουσα της Βουλής θα έχουν μείνει 3 άτομα, με μισό μάτι ανοιχτό ο καθένας.
Θέλετε παραδείγματα; Η τροπολογία για το κλείσιμο της ΕΡΤ μπήκε «τσόντα» στο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για την ηλεκτρονική παρακολούθηση καταδίκων και υποδίκων. Η τροπολογία για την αναστολή κρατικής χρηματοδότησης στη Χρυσή Αυγή μπήκε στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Περιβάλλοντος «Ρυθμίσεις θεμάτων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και άλλες διατάξεις». Η διάταξη - βόμβα με την οποία η κυβέρνηση δίνει μόνιμες άδειες στα κανάλια χωρίς να πληρώσουν ούτε ένα σεντ μπήκε σε νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας. Ακόμα και πιο «ανώδυνα» θέματα, όπως ποια δικαστήρια είναι αρμόδια για τις υιοθεσίες και διατάξεις για τη λαθροϋλοτομία, η κυβέρνηση προσπάθησε να τα εισαγάγει, ούτε καν σε νομοσχέδιο, αλλά σε κυρώσεις διεθνών συμβάσεων με το Μαυροβούνιο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα!
Συμφωνούν λοιπόν με το Σύνταγμα οι τροπολογίες που έχουν ψηφισθεί σε άσχετα νομοσχέδια; ΚΑΤΑΦΑΝΩΣ ΟΧΙ! Οι νόμοι που περιέχουν άσχετες τροπολογίες; ΚΑΤΑΦΑΝΩΣ ΟΧΙ! Άρα, τι κάνω; Τους σέβομαι ή όχι; Τηρώ τον νόμο ή όχι; Αν δεν τον σεβαστώ, όπως το Σύνταγμα εμμέσως στο άρθρο 120 με προτρέπει, θα τιμωρηθώ, έτσι δεν είναι; Αν τον σεβαστώ, παραβαίνω το Σύνταγμα. Μπέρδεμα, ε;
Ο αναγνώστης του Συντάγματος θα παραξενευτεί διαβάζοντας στο άρθρο 44, παράγραφος 1: «Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Yπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.»
Τι λέει αυτό, σε απλά ελληνικά; Ότι νόμους «παράγει» μόνο η Βουλή. Γι' αυτό ψηφίσαμε τους βουλευτές, γι' αυτό τους πληρώνουμε. Εκεί υποτίθεται γίνονται οι συζητήσεις, εκεί διατυπώνονται οι αντιρρήσεις, εκεί το ψάχνουν από παντού ώστε ο νόμος να είναι δίκαιος. Κι ότι ο κάθε Υπουργός δεν μπορεί να προσπερνάει από τα δεξιά το νομοθετικό σώμα νομοθετώντας όπως γουστάρει, με την τυπική επικύρωση του (ανεύθυνου έτσι κι αλλιώς) Προέδρου της Δημοκρατίας. Από την άλλη, αν κάποια εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη προκύψει, λογικό είναι να πρέπει να παρθούν άμεσα αποφάσεις. Και τότε εκδίδεται Προεδρικό Διάταγμα. Πόσες τέτοιες εξαιρετικά επείγουσες κι απρόβλεπτες ανάγκες υπήρξαν, ας πούμε, τη 10ετία 2000-2009; Μαντέψτε: 3.250! Περίπου μία κάθε μέρα! Αντιθέτως, διά της φυσικής οδού, ψηφίστηκαν από τη Βουλή, στο ίδιο διαστημα μόνο(!) 1.076 νόμοι. Αλλά κι αυτοί οι νόμοι, φαίνεται ότι ούτε σαφείς ήταν, ούτε αναλυτικοί, γι' αυτό χρειάστηκαν, ως συμπλήρωμα, 53.481 υπουργικές αποφάσεις με εκατοντάδες χιλιάδες άρθρα!
Μας δουλεύουν όλους; Αναίσχυντα! Ξεφτιλίζουν το Σύνταγμα; Όσο δεν πάει! Υπάρχει καμιά επίπτωση γι' αυτό; Απολύτως καμία! Το πολιτικό μας σύστημα, ξέροντας το ποιόν και τις προθέσεις του, φρόντισε να κατοχυρώσει το ανεξέλεγκτο της λειτουργίας του. Ίσως χειρότερες επιπτώσεις κι από τον (Βενιζέλειο, να μην ξεχνάμε) νόμο περί (μη) ευθύνης Υπουργών να έχει επιφέρει στη Δημοκρατία μας η ανυπαρξία συνταγματικού δικαστηρίου. Η ίδια η Βουλή είναι αρμόδια να κρίνει τη συνταγματικότητα ή μη των ενεργειών της! Ο κρινόμενος είναι και κριτής! Δεν πα' να λέει το Σύνταγμα ό,τι θέλει. Η Βουλή γράφει στα απαυτά της και το άρθρο 44 και το άρθρο 74 και καμιά δεκαριά ακόμα. Γιατί; Γιατί έτσι τους αρέσει! Απίστευτο, αλλά τυπικά ελληνικό.
Η ανομία λοιπόν εκπορεύεται από το, θεωρητικά, προπύργιο της νομιμότητας. Θα περίμενε κανένας οι καθηγητές συνταγματολογίας αυτό να επισημαίνουν, σ' αυτό να επικεντρώνουν την προσοχή τους, γι' αυτό να ενώνουν τις δυνάμεις τους: αναθεώρηση του Συντάγματος και θωράκιση του πολιτεύματος. Οι σοβαροί το έχουν κάνει ήδη, εδώ και χρόνια. Αλλά δεν τους ακούμε, γιατί ακούμε τους άλλους, τους τηλεοπτικούς αστέρες, τους συνομιλητές του Τράγκα και του Αυτιά. Γνήσια τέκνα ενός φαύλου συστήματος, με προωθητική δύναμη την ίδια τη διαπλοκή τους με τις κομματικές μαφίες, ανεπαρκείς, εθελόδουλοι και ασπόνδυλοι, επικαλούνται άρθρα του Συντάγματος, προτρέποντας τους πολίτες στη χρήση βίας και στην ανυπακοή στους νόμους, διότι με αυτόν τον τρόπο. προστατεύεται το πολίτευμα και το Σύνταγμα!
Αναγορεύουν τον κάθε αγανακτισμένο, διαταραγμένο ή τσαμπουκαλή της κομματικής τους πελατείας σε αυτόκλητο συνταγματολόγο ο οποίος μπορεί, επειδή έτσι έκρινε, να τα σπάει, να κλείνει δρόμους, να γιαουρτώνει και να πετάει μπογιά σε αντιπάλους, να χτίζει καθηγητές στα γραφεία τους, να τους κρατάει όμηρους, να καταλαμβάνει κτήρια, να τα καίει, να απαγορεύει σε πλοία να αποπλεύσουν, να δέρνει τους διαφωνούντες. Αυτά όλα είναι «συμβολική βία», σύμφωνα με τους Κατρούγκαλους αυτού του κόσμου, γιατί το Σύνταγμα μιλάει για σεβασμό μόνο στους νόμους που είναι σύμφωνοι με αυτό! Κι όχι μόνο, αλλά υποχρεώνει τους Έλληνες να αντιστέκονται με κάθε μέσο (δηλαδή και με βία) εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Πώς προσδιορίζεται αυτός που επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία; Πώς τον επισημαίνω; Κι από ποια στιγμή νομιμοποιούμαι ν' αρχίσω να αντιδράω χρησιμοποιώντας βία; Από τα δύο καταλυμένα άρθρα ή από τα δώδεκα; Η βία που ασκεί το ίδιο το πολιτικό σύστημα επάνω μας, στις εξώφθαλμες περιπτώσεις περιφρόνησης του Συντάγματος που προαναφέρθηκαν, δεν είναι μια μορφή κατάλυσής του; Οι νομικοί - απολογητές της ανομίας, αυτή την κρατική βία δεν επικαλούνταν για να δικαιολογήσουν την κατ΄ επανάληψη πυρπόληση της Αθήνας;
Αν αντιδράσεις τέτοιου τύπου «καλύπτονται» σύμφωνα με τους συνταγματολόγους - μπαχαλολόγους από τις Συνταγματικές επιταγές γιατί να μην τις νομιμοποιήσουμε για να ξέρουμε τι μας γίνεται; Ας προτείνουν ένα νομοσχέδιο τα κόμματα που μονίμως υπερθεματίζουν τους «δίκαιους λαϊκούς αγώνες» που να ορίζει π.χ. ότι μια ομάδα 10 ατόμων μπορεί να αποκλείει έναν μονόδρομο πλάτους 5 μέτρων. Για δρόμο διπλής κατεύθυνσης απαιτούνται 50 άτομα, για λεωφόρο με νησίδα 100, και για να αποκλείσεις την εθνική, 500! 10 φοιτητές χτίζουν νόμιμα την πόρτα του Γρυσπολάκη, 20 και τα παράθυρα, 30 τον αφήνουν μέσα να πεθάνει από ασιτία, όπως οι Σπαρτιάτες τον Παυσανία. Να βρουν δουλειά οι οικοδόμοι, να τονωθεί και η απασχόληση με τους επαγγελματίες καταληψίες που θα προκύψουν. Να κόβουν απόδειξη, να πληρώνουν και ΟΑΕΕ. Γιατί τα λεβεντόπαιδα του ΠΑΜΕ πληρώνονται μεν από το κόμμα, αλλά με μαύρα.
Αλλιώς, αν συνεχίζουμε να νομιμοποιούμε την προσωπική αντίληψη για το νόμιμο ή μη, σε τι διαφέρουμε από τον νόμο της ζούγκλας; Γιατί το «συνταγματικό κάψιμο» και το «συνταγματικό ξύλο» είναι δικαιολογημένα ως... συμβολικά και δεν είναι η «συνταγματική δολοφονία»; Δεν μπορεί ο Ρουπακιάς να ακολουθήσει την Κατρουγκάλεια «λογική» και να πει ότι έκρινε πως οι Αριστεροί ράπερς γενικώς και ειδικότερα όσοι έχουν επιθετικά παρατσούκλια είναι κίνδυνος για το πολίτευμα, άρα το προστάτεψε με τη χρήση βίας όπως προτάσσει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος; Ή ότι δεν είχε σκοπό να σκοτώσει, ένα συμβολικό μαχαίρωμα μόνο, αλλά του ξέφυγε;
Είναι προφανές, νομίζω, σε κάθε άνθρωπο που έχει πέντε δράμια μυαλό, ότι χρειαζόμαστε ένα άλλο Σύνταγμα και μια άλλη Βουλή. Χρειαζόμαστε διαφορετικούς θεσμούς που να εξασφαλίζουν έλεγχο και ισορροπία στην άσκηση των εξουσιών, χρειαζόμαστε τα checks and balances των σοβαρών πολιτευμάτων. Το τι είναι νόμιμο να μην το κρίνω εγώ κι εσύ, αλλά οι θεσμοί τους οποίους εμπιστευόμαστε. Χρειαζόμαστε και διαφορετικούς θεματοφύλακες, που πρώτοι απ' όλους, θα προστατεύουν το Σύνταγμα. Σ' ένα τέτοια πολίτευμα, είναι αυτονόητο, Κατρούγκαλοι και Βενιζέλοι δεν θα είχαν αντικείμενο εργασίας. Δεν πειράζει, θα έχουν όλον τον χρόνο να προετοιμάσουν τη σοσιαλιστική μετάλλαξη της κοινωνίας ο ένας και την επανάσταση του μπαχαλάτου ο άλλος. Εμείς μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ουδέποτε ήταν λύσις.
Πηγή: Protagon.gr
Εικόνα: 
Pamela Graham @ flickr
