GR
EN 
Όσοι ανακάλυψαν όψιμα την έννοια της αξιολόγησης,«αμέλησαν» να μελετήσουν δύο βασικά κεφάλαια. Το ένα είναι ότι η αξιολόγηση προϋποθέτει κριτήρια και αξιολογητή που, και τα δύο, θα πρέπει να τυγχάνουν γενικής αποδοχής, αναγνώρισης και σεβασμού. Το άλλο είναι ότι το αποτέλεσμα της αξιολόγησης δεν είναι πάντα θετικό. Μπορεί να καταλήξει ΚΑΙ στην ένδειξη: ακατάλληλος. Αν χρειάζονται 10 άνθρωποι για να γίνει μια δουλειά και υπάρχουν 30 προς αξιολόγηση, είναι απλή αριθμητική να καταλάβουμε ότι τουλάχιστον οι 20 θα απορριφθούν. Δεν είναι απίθανο να απορριφθούν και οι 30 αν κανένας δεν πληροί τις προδιαγραφές.
Όμως, τις τελευταίες μέρες βλέπουμε ένα ακόμα σήριαλ με την σφραγίδα της παράνοιας που έχει εγκατασταθεί για τα καλά στην δημόσια ζωή. Κροκοδείλια δάκρυα για το φίμωμα της... εθνικής μας φωνής (!) από όσους, μέχρι χθες, κατηγορούσαν την ΕΡΤ ως κυβερνητική μαριονέτα, ολοήμερες και ολονύκτιες εκπομπές από όσους κατέβαζαν τον διακόπτη μόλις ο δευτερολεπτοδείκτης σήμαινε τη λήξη του ωραρίου τους, ολοφυρμοί για την έλλειψη ενημέρωσης από όσους υποδαύλιζαν τις ατέλειωτες απεργίες της ΠΟΣΠΕΡΤ και πύρινοι λόγοι υπέρ της εξυγίανσης από όσους, μέχρι χθες, διόριζαν τους κολλητούς τους σε ρόλους συμβούλων, διευθυντάδων και προυσιαστών, με ηγεμονικές αμοιβές, παρά την πασιφανή ανεπάρκειά τους. Προφανώς ζούμε σε μια τρελή χώρα, αλλά αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι άγραφη: ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για την ταμπακιέρα, που δεν είναι η ΝΕΡΙΤ (τι γελοίο όνομα!) αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα φτιάξουμε το καινούργιο Δημόσιο. Διότι την ΕΡΤ μπορείς να την κλείσεις για μερικούς μήνες, το Υπουργείο Άμυνας δεν μπορείς.
Το ζητούμενο, λοιπόν, στο Ελληνικό Δημόσιο, είτε αναφερόμαστε στην ΕΡΤ είτε στον Οργανισμό για τη μελέτη της πετροπέρδικας είναι το ίδιο: Η αξιολόγηση! Όχι όμως μόνο των ανθρώπων. Αλλά, με τη σειρά που αναφέρονται: της σκοπιμότητας λειτουργίας, της δομής, του κόστους. Στο τέλος, των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι καλούνται να υλοποιήσουν ένα ΠΡΟΫΠΑΡΧΟΝ σχέδιο. Ποτέ το αντίστροφο!
Ας κάνουμε, στη χώρα του χαβαλέ, μια απόπειρα να μιλήσουμε για την ουσία. Το Δημόσιο χρειάζεται βαθειές δομικές αλλαγές, ένα εκτεταμένο re-engineering. Αυτό, σε όλον τον κόσμο, γίνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Πρώτον, ορίζεις την αναγκαιότητα ή μη της ύπαρξης της νέας δομής. Δεύτερον, φτιάχνεις ένα σοβαρό business plan κι ένα αναλυτικό οργανόγραμμα με σαφή περιγραφή καθηκόντων για κάθε θέση (job description). Είναι αυτονόητο ότι το business plan θα προβλέπει με σαφήνεια και τον τρόπο χρηματοδότησης. Και στο τέλος ψάχνεις τους ανθρώπους. Αν υπάρχουν στην παλιά δομή, τους προτιμάς γιατί ξέρουν τη δουλειά και γλυτώνεις τις αποζημιώσεις. (Πάντα, ακόμα και στο πιο σάπιο σύστημα, υπάρχουν ξεχασμένα «διαμάντια».) Όσους δεν βρεις, τους ψάχνεις από την αγορά. Αλλά, προηγουμένως, ξέρεις ακριβώς τι θες να κάνεις. ΑΚΡΙΒΩΣ!
Και για να ξεκολλήσουμε από την ΕΡΤολαγνεία δίνω ένα παράδειγμα από τις κουβέντες που έπρεπε ήδη να έχουμε κάνει: χρειάζεται ο ΕΟΤ; Είναι η ύπαρξη ενός δημόσιου Οργανισμού Τουρισμού ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να προωθήσουμε το τουριστικό προϊόν της Ελλάδας; Τι έχουν κάνει άλλα κράτη; Αν χρειάζεται, τι μορφή θα έχει; Τον θέλουμε στον ρόλο του παίκτη ή του διαιτητή; Θα ασχολείται με το προϊόν (την οργάνωση των τουριστικών υπηρεσιών στο εσωτερικό), με την προώθησή του στο εξωτερικό ή και με τα δύο; Οι καμπάνιες για την προβολή της Ελλάδας πρέπει να είναι κρατικές, ιδιωτικές (π.χ. του ΣΕΤΕ) ή μεικτές; Ποιος θα πληρώνει και ποιος θα αποφασίζει για τις προτεραιότητες, τη στρατηγική, ακόμα και για το concept μιας καμπάνιας; Πώς θα αμείβονται τα στελέχη του; Θα συνδέονται οι αποδοχές με συγκεκριμένους στόχους; Αντιλαμβάνονται οι συνδικαλιστές του κάθε δημόσιου οργανισμού ότι είναι και δική τους ευθύνη να ξεκινήσει αυτή η κουβέντα ή κόλλησε η βελόνα, εδώ και 40 χρόνια, στο εκτός πραγματικότητας ρεφραίν «δεν θα φύγει κανένας;»
Αυτά θα έπρεπε να παρουσιάζουν στα πάνελ. Αυτά να αναλύουν οι έγκυροι σχολιαστές. Αυτές οι συζητήσεις είναι γόνιμες. Αυτές μπορούν να οδηγήσουν σε δομικές αλλαγές και μέσω αυτών στην ανάπτυξη. Τις έχει ακούσει κανένας; Τις έχει ξεκινήσει κανένας; Όχι! Ποτέ! Αν κάποια στιγμή η κυβέρνηση αποφασίσει το κλείσιμο του ΕΟΤ θα έχει πάλι ανακαλύψει (ω, τι εκπληξη!) την εστία της διαφθοράς - που η ίδια και οι προηγούμενες καλλιεργούσαν, η δε αντιπολίτευση θα οδύρεται για το περήφανο λογότυπο της Ελλάδας που δεν θα εμφανίζεται πια στο CNN! Θα σιγοντάρουν και τα τσιράκια των μεν και των δε – ο εκπορνευμένος Τύπος, που περνάει δύσκολα τώρα που μειώθηκαν τα μαύρα κονδύλια και οι διαφημίσεις.
Κι αυτές οι συζητήσεις πρέπει να γίνουν για ΟΛΟΝ τον Δημόσιο Τομέα, «στενό» και «ευρύτερο», και για μερικές χιλιάδες νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου αλλά Δημόσιου χαρακτήρα που τσακίζουν τον προϋπολογισμό πολύ περισσότερο από την ΕΡΤ και κανείς δεν ξέρει τι «παράγουν». Θα πρέπει να γίνουν και για το θεσμικό πλαίσιο του Ιδιωτικού Τομέα και για τον «ενδιάμεσο χώρο» (επιμελητήρια, ενώσεις, σωματεία, ΜΚΟ) καθώς η διάχυση της κρατικής ανομίας έχει μολύνει το σύμπαν.
Η Ελλάδα πάσχει από εκτεταμένη γάγγραινα. Συνδικαλιστική γάγγραινα, διοικητική γάγγραινα, κομματική γάγγραινα. Όσο η γάγγραινα υποδύεται τον χειρουργό, το αποτέλεσμα κάθε «επέμβασης» θα είναι μια μεγαλύτερη γάγγραινα. Τόσο δύσκολο καθαρισμό δεν μπορεί να κάνει ο «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι». Χρειάζεται πανστρατιά αληθινών μεταρρυθμιστών που πρώτα θα αντιμετωπίσουν μέσα στην ίδια την κυβέρνηση τις εστίες της μόλυνσης. Έχουμε τέτοιους "χειρουργούς". Υπάρχουν σ’ όλους τους πολιτικούς χώρους. Οι περισσότεροι υπάρχουν εκτός κομμάτων. Αλλά είναι αδύνατον στον ρόλο του εργαλειοδότη να παραμείνει η Ελλάδα της παρακμής. Πρέπει να φύγει η μία για να δημιουργήσει η άλλη.
Θα πω, εδώ, δημόσια, αυτό που είπα ιδιωτικά στον Σαμαρά όταν μετά τις εκλογές του Μαΐου και το 2,2% της «Δημιουργίας» με κάλεσε για να μου επισημάνει την ανάγκη συνεργασίας των εκσυγχρονιστών: «δεν μπορείς να μεταγγίσεις στην κοινωνία κάτι που δεν έχεις. Θες να αλλάξεις την Ελλάδα; Άλλαξε το κόμμα σου! Διώξε, τώρα, όλα τα πρωτοκλασάτα λαμόγια που ξέρουν κι οι πέτρες. Βγάλε, εσύ, «στην σέντρα» τους «Άκηδες» της Ν. Δημοκρατίας και στείλε στη φυλακή μερικούς. Συγκρούσου με τον γαλάζιο κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, δεν διαφέρει σε τίποτε από τον κόκκινο. Αλλιώς, ακόμα και να κερδίσεις τις εκλογές, πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνάει – γιατί οι κρατιστές είναι ίδιοι, παντού, όποια σημαία κι αν κρατούν.»
Δεν μ’ άκουσε. Προτίμησε να κρατήσει ισορροπίες. Διόρισε τον Κεδίκογλου, κι αυτός διόρισε τον Λιάτσο, κι αυτός διόρισε τη Σαλαγκούδη κι όλοι μαζί αποφάσισαν να εξυγιάνουν την ΕΡΤ. Μήπως να καλούσαμε τον Τράγκα;
Πηγή: Athens Voice
