Έχει παρατηρηθεί ότι μεγάλη μερίδα των δημοσίων λειτουργών στρέφεται ολοένα και περισσότερο εναντίον των εκλεγμένων συνδικαλιστικών οργάνων. Και αυτό γιατί εργατικοί, συνεπείς και άξιοι κρατικοί λειτουργοί έχουν δει τις αποδοχές τους να μειώνονται δραματικά σε σημείο που να μην ανταποκρίνονται στις βασικές τους οικογενειακές ανάγκες αλλά ούτε και στο τιτάνιο έργο το οποίο προσφέρουν. Θα μπορούσε κανείς να αιτιολογήσει το γεγονός στο ότι οι δυνατότητες του Ελληνικού Κράτους έχουν περιοριστεί δραστικά εξαιτίας των παρεμβάσεων της τρόικας και της παράλληλης μείωσης των φορολογικών εσόδων λόγω της οικονομικής κρίσης.

Εάν τα εκλεγμένα συνδικαλιστικά όργανα φέρουν μικρή ευθύνη για την καθίζηση των αμοιβών λόγω των αντίξοων συνθηκών για διεκδικήσεις, τότε γιατί υπάρχει αυτή η δυσαρέσκεια; Δεν γίνεται αντιληπτή άραγε η δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα; Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι συνδικαλιστές κάνουν έναν τεράστιο αγώνα για να διατηρήσουν προνόμια που αποκτήθηκαν με κόπο και αγώνες;

Δυστυχώς η μονιμότητα στο δημόσιο δεν δημιούργησε προβλήματα μόνο στην Ελληνική οικονομία αλλά και στους ίδιους τους δημοσίους υπαλλήλους και αυτό συνέβη για πολλούς λόγους. Ένας βασικός λόγος είναι ότι συνεπείς, τίμιοι και εργατικοί δημόσιοι υπάλληλοι δεν μπορούν να αποδώσουν γιατί εμποδίζονται σε πλείστες περιπτώσεις από συναδέλφους τους. Οι προσλήψεις που έγιναν χωρίς αξιολόγηση έγιναν αφορμή να βρουν στέγη στο δημόσιο άνθρωποι ακατάλληλοι ενώ η μονιμότητα εξασφάλισε την ατιμωρησία σε περιπτώσεις διαφθοράς. Επίσης η μισθολογική μεταχείριση των δημοσίων υπαλλήλων είναι ανεξάρτητη του πώς θα αξιολογούντο και του έργου που προσφέρουν. Αυτό συμβαίνει γιατί όσο το συνδικαλιστικό κίνημα περιχαρακώνεται πίσω από την μονιμότητα και μάχεται πεισματικά την αξιολόγηση για να μην κινδυνεύσουν ακόμη και οι επίορκοι, τόσο οι οριζόντιες περικοπές επί δικαίων και αδίκων θα εξισώνουν προς τα κάτω τις αμοιβές στο δημόσιο. Όσο υπάρχει ατιμωρησία διαφθορά και σπατάλη, τόσο θα λιγοστεύουν τα περιθώρια του κράτους για καλύτερους μισθούς στους σωστούς εργαζόμενους.

Τεράστια ανισότητα και αδικία στις αμοιβές του δημοσίου παρατηρείται επίσης και μεταξύ διαφορετικών κλάδων εργαζομένων δημοσίων υπηρεσιών. Στον ανελέητο πόλεμο στον οποίον έχουν επιδοθεί τα συνδικάτα των διαφόρων κλάδων για εξασφάλιση όσο γίνεται μεγαλύτερου μέρους της περιορισμένης πίτας του προϋπολογισμού δεν βγαίνει τελικά τόσο ζημιωμένος ο ιδιωτικός τομέας όσο οι πιο ανίσχυροι κλάδοι του δημοσίου με σχετικά μικρή δυνατότητα να ασκήσουν πίεση στο σύστημα.

Ένα παράδειγμα της κατάστασης μπορούμε να δούμε στον χώρο της εκπαίδευσης. Πρόκειται για έναν από τους πιο δύσκολους κλάδους του δημοσίου με έργο που απαιτεί τεράστια ψυχική καταπόνηση και ευθύνη. Οι λειτουργοί της εκπαίδευσης που έχουν επιφορτιστεί με το τιτάνιο έργο της προετοιμασίας της νεολαίας μας για την εργασιακή ζωή, λόγω του αντικειμένου της εργασίας τους είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία σωστά καταρτισμένοι με το αντικείμενο που διδάσκουν πτυχιούχοι, πράγμα που δεν συμβαίνει σε άλλους κλάδους του δημοσίου στον ίδιο βαθμό. Το ενιαίο μισθολόγιο τους έχει αδικήσει κατάφωρα προκειμένου να διατηρήσουν καλύτερους μισθούς διαφορετικοί κλάδοι με ρουσφετολογικά διορισμένους εκτός ΑΣΕΠ εργαζόμενους, καλύτερες προσβάσεις στα κονδύλια του προϋπολογισμού και φυσικά μεγαλύτερη δυνατότητα άσκησης πίεσης. Έτσι οι εκπαιδευτικοί παρά την κατάρτιση τους και τον μεγάλο τους αριθμό είναι από τους πλέον αδικημένους κλάδους όσον αφορά τις αμοιβές. Ουσιαστικά πληρώνουν στον υπέρμετρο βαθμό τον μη περιορισμό της διαφθοράς και της σπατάλης σε διαφορετικούς κλάδους του δημοσίου ενώ η ΟΛΜΕ το μόνο που κατάφερε είναι να προστατέψει έναν ασήμαντο αριθμό εξόφθαλμα ακατάλληλων εκπαιδευτικών από την διαθεσιμότητα -ως αυτό να ήταν το ουσιαστικό πρόβλημα του κλάδου!- απαξιώνοντας όμως έτσι ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα στα μάτια της κοινωνίας...

Στους εφοριακούς υπαλλήλους τα συνδικάτα εξασφάλισαν υψηλότατες αμοιβές τα προηγούμενα χρόνια σε βάρος των υπολοίπων κλάδων του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα πάντα, οι οποίες όμως μειώθηκαν δραστικά λόγω της κρίσης. Η λογική του "κανείς δεν περισσεύει" -ούτε καν οι επίορκοι θα λέγαμε εμείς- εξασφάλισε την εξίσωση των αμοιβών προς τα κάτω για όλους αλλά και οι ποινές - χάδι για περιπτώσεις διαφθοράς, παράλληλα δεν οδήγησαν στον περιορισμό των κρουσμάτων. Κάθε άλλο.

Ο Συνδικαλισμός του δημοσίου πρέπει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και να στηρίξει ενεργά αυτούς που παρά τις αντιξοότητες κρατούν ακόμη τον κρατικό μηχανισμό σε λειτουργία. Οι πολιτικές του προστάτεψαν ένα μεγάλο μερίδιο εργαζομένων από τις απολύσεις αλλά όμως εξίσωσαν τους άξιους με τους ανάξιους και στα μάτια της κοινωνίας, και στις αμοιβές τους. Επίσης οι υπέρμετρες διεκδικήσεις από μέρους των κλάδων του δημοσίου ξεχωριστά δεν θα αργήσουν να οδηγήσουν σε διάσπαση των εργαζομένων καθώς όσο περιορίζεται η πίτα τόσο πιο λυσσαλέος είναι ο ανταγωνισμός για διεκδικήσεις και τον αγώνα αυτόν θα τον κερδίζουν τα πιο ισχυρά συνδικάτα σε βάρος πάντα των ανίσχυρων πλην όμως σκληρά εργαζομένων του δημοσίου. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει ο δημόσιος υπάλληλος ο οποίος παρά το γεγονός ότι είναι άξιος οχυρώθηκε στο ίδιο χαράκωμα με τους ανάξιους συναδέλφους του -είτε βρίσκονται στον ίδιο είτε σε διαφορετικό κλάδο- συναινώντας έτσι άτυπα στην εξίσωση του μαζί τους. Στην χειρότερη περίπτωση όμως συνέβαλε άθελα του διατήρηση προνομίων ορισμένων κλάδων που ήταν εν τέλει επιζήμια για την δική του αξιοπρέπεια.

Εμείς στην Δημιουργία θέλουμε έναν κρατικό μηχανισμό ο οποίος είναι άμεμπτος, λειτουργεί σωστά και υπηρετεί τον πολίτη. Ένας τέτοιος κρατικός μηχανισμός σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αμείβει τους λειτουργούς του με μισθούς πείνας. Υπάρχει τεράστιος πλούτος στο δημόσιο ο οποίος δεν διανέμεται εκεί που πρέπει. Πλούτος που χάνεται μέσα από την διαφθορά και από την απασχόληση ακατάλληλων ανθρώπων οι οποίοι όχι μόνο βρίσκονται εκεί που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται, αλλά εμποδίζουν και τους συναδέλφους τους να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Αυτός ο πλούτος είναι δημόσιος και πρέπει να διανεμηθεί σωστά και εκεί που πρέπει. Δηλαδή στους τίμιους, στους άξιους και στους συνεπείς.

Οι αλλαγές που θα επιφέρουν οι νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί θα είναι σαρωτικές. Εμείς σαν Έλληνες είτε θα προσαρμοστούμε στην νέα πραγματικότητα είτε θα σαρωθούμε όλοι μαζί. Και εδώ τα πάντα εξαρτώνται από τους άξιους του δημοσίου, ακόμα και η σωτηρία της χώρας η ίδια. Οι άξιοι δεν έχουν τίποτα κοινό με τους διορισμένους με κομματικά κριτήρια ούτε με τα κόμματα που τους διόρισαν και τους προστατεύουν. Δεν έχουν ανάγκη τον συνδικαλισμό. Δεν φοβούνται την αξιολόγηση. Από την μεταρρύθμιση οι Δημόσιοι υπάλληλοι θα έχουν τεράστια οφέλη. Δημόσιοι υπάλληλοι είναι και γονείς που θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους και θα ωφεληθούν τα μέγιστα όταν η παιδεία δουλέψει σωστά με άρτια καταρτισμένους και σωστά αμειβόμενους εκπαιδευτικούς. Δημόσιοι υπάλληλοι είναι και δημότες που πληρώνουν υπέρογκα δημοτικά τέλη για υπηρεσίες που δεν απολαμβάνουν. Δημόσιοι υπάλληλοι είναι και ασθενείς που οι εισφορές μίας ολόκληρης ζωής δεν τους εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές σύστημα υγείας. Και καταληκτικά, όλοι οι Δημόσιοι υπάλληλοι είναι Έλληνες που θέλουν να ζουν σε μία χώρα που δουλεύει σωστά, σε μία χώρα που η δικαιοσύνη λειτουργεί, που ο αδύναμος προστατεύεται από τον ισχυρό, που το μέλλον των παιδιών τους είναι εγγυημένο. Προς το συμφέρον τους είναι η οικονομία να γυρίσει σε ανάπτυξη και να μην ρημάζεται ο ιδιωτικός τομέας από την ύφεση και την ανεργία γιατί από τους φόρους του πληρώνονται και τα παιδιά τους εκεί θα αναζητήσουν εργασία τα επόμενα χρόνια.

Οι σωστοί και οι τίμιοι του δημοσίου ήρθε η ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να διαχωρίσουν την θέση τους από τους υπόλοιπους. Να διαχωρίσουν την θέση τους από τις πρακτικές του παρελθόντος που τους θέλουν ίσους και όμοιους με τους ανάξιους συναδέλφους τους και να προτάξουν την αλληλεγγύη μεταξύ τους και μεταξύ των συναδέλφων τους εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που δοκιμάζονται σκληρά. Αυτήν ακριβώς την αλληλεγγύη χρειαζόμαστε γιατί είναι και βασικό προαπαιτούμενο της εξόδου από την κρίση.

Ο κ. Νίκος Κομσέλης είναι Στέλεχος "Δημιουργία, ξανά!"

Αττικό Βήμα