Η ήπια προσαρμογή, επινοήση των κυβερνήσεων του μνημονίου, αποτελεί στην ουσία το χρύσωμα του απαραίτητου χαπιού των μεταρρυθμίσεων οι οποίες έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και δεκαετίες. Το χάπι αυτό εάν το παίρναμε όταν έπρεπε θα είχε πολύ μικρή δραστική ουσία, λιγότερες παρενέργειες και ο ασθενής θα ανέκαμπτε πολύ πιο γρήγορα. Στην δική μας περίπτωση η θεραπεία των μεταρρυθμίσεων καθυστέρησε και τώρα η ασθένεια βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Η δόση που πρέπει να πάρει τώρα ο Ελληνικός λαός είναι πλέον πολύ μεγάλη και θα υπάρξουν επιπλοκές...

Πάνω στον φόβο τους οι κυβερνήσεις του μνημονίου εφεύραν την «ήπια προσαρμογή» για να αντέξει ο λαός την δύσκολη θεραπεία που του έχει επιβληθεί μήπως και ο ασθενής τη σκαπουλάρει τελικά... Με μία πιο προσεκτική ματιά όμως ένας έμπειρος και αντικειμενικός παρατηρητής θα διαπιστώσει ότι ενώ το χάπι είναι απαραίτητο, το χρύσωμα του χαπιού έχει και αυτό δυσάρεστες παρενέργειες. Θα διαπιστώσει επίσης ότι υπάρχουν τάξεις που ευνοούνται πολύ από την ήπια προσαρμογή. Και όταν στον καιρό της κρίσης κάποιες τάξεις ευνοούνται, κάποιες άλλες μοιραία αδικούνται και σηκώνουν πολύ μεγαλύτερα βάρη.

Κατ’αρχήν η ήπια προσαρμογή αφορούσε κυρίως τους κρατικοδίαιτους και τους υψηλοσυνταξιούχους οι οποίοι συνέχισαν να έχουν τις ίδιες απολαβές για αρκετό καιρό μετά την έλευση του μνημονίου. Επίσης ευνόησε τις αρκετές χιλιάδες υπεράριθμων που διορίστηκαν από την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή και του Γ. Παπανδρέου οι οπίοι θα έπρεπε να απολυθούν. Ευνόησε έναν άγνωστο αριθμό αποσπασμένων σε υπουργεία οι οπίοι εάν βρισκόντουσαν εκεί που έπρεπε ο κρατικός μηχανισμός και καλλίτερα θα λειτουργούσε και δεν θα υπήρχε ανάγκη για νέες προσλήψεις. Εν τέλει η ήπια προσαρμογή βοήθησε τον μοναδικό υπαίτιο των συμφορών του λαού, το βαθύ κράτος, να παραμείνει όπως έχει και να μην αλλάξει για λίγο καιρό ακόμα. Επέτρεψε στο τέρας που γκρεμίζει τις παραγωγικές δομές της χώρας να πάρει μία παράταση ζωής. Και αυτό γιατί ο υψηλοσυνταξιούχος δεν έπρεπε να πειραχτεί ή πειράχτηκε αλλά με μεγάλη καθυστέρηση. Το ενιαίο μισθολόγιο επεβλήθη αλλά και αυτό με εγκληματική καθυστέρηση και με γνώμονα πάντα το ποιες τάξεις του δημοσίου είχαν το πιο ισχυρό συνδικάτο, ποιες τάξεις μπορούσαν να εκβιάσουν περισσότερο το κοινωνικό σύνολο και να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά στην κοινωνία.

Μπορεί η προσαρμογή του δημοσίου να ήταν ήπια αλλά για τον ιδιωτικό τομέα όμως ήταν εντελώς βίαιη με εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις, αποδεκατισμό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αποδόμηση της μεσαίας τάξης και όλα τα συνακόλουθα. Εάν οι κυβερνήσεις του μνημονίου δεν ήταν τόσο προσκολημένες στην προστασία της εκλογικής τους πελατείας που τους στηρίζει, εάν οι απαραίτητες αλλαγές γινόντουσαν μια και έξω τότε ο ιδιωτικός τομέας δεν θα χρειαζόταν να σηκώσει τόσα πολλά βάρη. Η καθυστέρηση των μεταρρυθμίσεων όμως χάριν της ήπιας προσαρμογής προκειμένου να θιγεί όσο γίνεται λιγότερο το βαθύ κράτος έφερε την υπερφορολόγηση που επεβλήθη στις παραγωγικές τάξεις. Πρόκειται ίσως για την μεγαλύτερη απάτη των κυβερνήσεων του μνημονίου καθώς ήταν η αφορμή να αναδιανείμουν τα βάρη όσο πιο άδικα μπορούσαν και να καθυστερήσουν οι μεταρρυθμίσεις οι οποίες ήταν αναπόφευκτες αναβάλοντας τις για αργότερα και κάνοντας τις πιο επώδυνες.

Στην προσπάθεια τους να μεταφέρουν τα βάρη της κρίσης στον ιδιωτικό τομέα, στις επόμενες κυβερνήσεις, ακόμα και στις επόμενες γενιές, τα μεγάλα κόμματα χάνουν σταθερά την δύναμη τους καθώς το χάπι μπορεί να το χρύσωσαν για τις στρατιές των διορισμένων τους όμως απέκρυψαν επιμελώς να μας πούν ποιος τελικά τον πλήρωσε τον χρυσό.

Εν τέλει η «ήπια προσαρμογή» είναι το κύκνειο άσμα των παλαιοκομματικών κυβερνήσεων που αργοπεθαίνουν υπό το βάρος των μεταρρυθμίσεων που δεν έκαναν. Ο λαός τιμώρησε το ΠΑΣΟΚ με σχεδόν εξαφάνιση από τον πολιτικό χάρτη και την Νέα Δημοκρατία με στασιμότητα πρίν καν κλείσει ένας χρόνος μιας κυβέρνησης η οποία παραπαίει. Το ίδιο θα τιμωρήσει και τον ΣΥΡΙΖΑ εάν ποτέ ανέλθει στην εξουσία. Εάν υπάρχει κάτι το οποίο πραγματικά φοβάται η ριζοσπαστική αριστερά είναι το ενδεχόμενο μια μέρα να κυβερνήσει οπότε θα βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να χρυσώσει το δικό της χάπι και αυτό θα είναι και η απαρχή της διάλυσης της στις συνιστώσες εκ των οποίων συνετέθη…

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται ήπια προσαρμογή. Ένα ισχυρό σόκ χρειάζεται για να αναπνεύσουν οι παραγωγικές τάξεις. Οι άνεργοι και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες έχουν φτάσει στα όρια τους μετά από τρία συνεχόμενα χρόνια στα οποία υποβάλονται στο μαρτύριο της σταγόνας. Οι νέοι δεν μπορούν να αναβάλουν την πραγματοποίηση των ονείρων τους για επαγγελματική καταξίωση και ανεξαρτησία από τους γονείς τους. Δεν αντέχουν να περιμένουν πότε οι κρατικοδίαιτοι θα προσαρμοστούν στην ζοφερή πραγματικότητα εκτός της κρατικής προστασίας που τους παρεχόταν πλουσιοπάροχα τα προηγούμενα χρόνια. Το Ελληνικό σοβιετικό μοντέλο καταρρέει και μια ολόκληρη κοινωνία περιμένει τον πάταγο που θα κάνει για να αρχίσει η ανάκαμψη ενώ ο παλαιοκομματισμός που από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μετασχηματίστηκε σε ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ καθυστερεί όσο αντέχει την κατάρρευση του προσπαθώντας να περισώσει ότι απέμεινε από την πελατεία του.

Οι μεταρρυθμίσεις όσο πιο γρήγορα και όσο πιο βίαια γίνουν, τόσο πιο ήπια θα είναι η προσαρμογή για τους ανέργους, τους νέους και τις παραγωγικές τάξεις στην νέα πραγματικότητα. Οσο πιο απότομα έρθουν οι αλλαγές και απαλλαγεί η κοινωνία από τα βάρη τόσο πιο γρήγορα θα αρχίσει η ανάκαμψη.