Τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος γίνεται για τον όρο μεταρρύθμιση, έναν όρο που χώρισε και χωρίζει την ελληνική κοινωνία σε δυο στρατόπεδα, τους μεταρρυθμιστές και τους αντι-μεταρρυθμιστές. Ο όρος απέκτησε ένα ακόμη βαρύτερο “ποινικό μητρώο” όταν μπήκε στο δημόσιο διάλογο των μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων εμφανιζόμενος και ερμηνευόμενος από τα δυο στρατόπεδα με διαφορετικό τρόπο. Οι υποστηρικτές του μνημονίου δηλαδή της δανειακής σύμβασης, χαρακτηρίσθηκαν μεταρρυθμιστές και οι πολέμιοι του μνημονίου αντι-μεταρρυθμιστές.

Ιστορικά, ο όρος μεταρρύθμιση προέκυψε από τη θρησκευτική μεταρρύθμιση του 15ο αιώνα που αρχικώς είχε σαν σκοπό την επαναφορά των θρησκευτικών πραγμάτων στην υποτιθέμενη αρχική τους κατάσταση. Στην πορεία απέκτησε ευρύτερο χαρακτήρα επενδυόμενη με περίβλημα δομικών αλλαγών, συνεπικουρούμενη με την επέκταση του καπιταλισμού (άλλη παρεξηγημένη έννοια!), τον Διαφωτισμό, τις αλλαγές στην επιστήμη και τεχνολογία, την ανάπτυξη της καινοτομίας και τόσα άλλα που αποτέλεσαν και αποτελούν τα κύματα που προσφέρουν την ενέργεια αλλαγής της όψης του κόσμου.

Ο λαικισμός, που εκφράσθηκε σχεδόν από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων της μεταπολίτευσης, πότισε το DNA του εκλογικού σώματος με το δηλητήριο του αντιμνημονιακού κηρύγματος. Για την ικανοποίηση των ώτων των ψηφοφόρων, “εκδόσεις Ζαππείων” δημιουργήθηκαν και μνημόνια “σκίστηκαν” με τελικό αποτέλεσμα την αλλοίωση και απαξίωση του όρου μεταρρύθμιση και την παρεμπόδιση εφαρμογής αυτής. Κάθε ελεύθερη φωνή, που βγήκε να υποστηρίξει σταθερά και σθεναρά κάθε προσπάθεια ουσιαστικής μεταρρύθμισης, χαρακτηρίσθηκε αντεθνική και προδοτική οδηγώντας την ελληνική κοινωνία σε διχασμό.

Ως κάτι καινούργιο η μεταρρύθμιση έχει πολλούς εχθρούς, είναι όλοι εκείνοι που επιθυμούν τη διατήρηση της προηγούμενης κατάστασης του συστήματος που τους εξασφαλίζει προνόμια. Αυτό δεν αφορά μόνο συντεχνίες εργαζομένων αλλά και επιχειρηματίες που αντρώθηκαν, τράφηκαν και συνεχίζουν να τρέφονται από το παλαιό κλειστό σύστημα. Η μεταρρύθμιση θεωρεί εχθρούς κάθε τι κλειστό, κάθε τι που τρέφεται και αντρώνεται σε ένα προστατευτικό περιβάλλον, σ’ ένα περιβάλλον που λείπει “ φως και οξυγόνο”, κάθε τι που θεριεύει στην “υγρασία” και στο τέλμα, κάθε τι κλειστό που αδιαφορεί για το συλλογικό καλό προσπαθώντας με νύχια και δόντια να διατηρήσει τα προνόμιά του. Κάθε προσπάθεια ανοίγματος αυτού του κλειστού κυκλώματος “υγρασίας, σκότους και ανοξίας” είναι εχθρός των αντιμεταρρυθμιστών, συναντούσε και συναντά τη σθεναρή αντίστασή τους.

Μεταρρύθμιση σημαίνει αλλαγή όλων των παγιωμένων αντιλήψεων και προσαρμογή στα νέα δεδομένα. Είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης ενός οργανισμού, από έναν μονοκύτταρο (αμοιβάδα) μέχρι τους πολυκύτταρους οργανισμούς σε βιολογικό επίπεδο, τα κόμματα, τις κυβερνήσεις και τις κοινωνίες. Πολύ απλά, και σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει ο νόμος του Δαρβίνου: Ότι δεν προσαρμόζεται είναι μοιραίο να πεθάνει!
Η μεταρρύθμιση αφορά εφαρμογή νέων συστημάτων και μεθόδων σε ένα σύνολο με σκοπό την ανανέωσή του. Το σύνολο αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο το άτομο, αλλά διατρέχει και οργανωμένες ομάδες όπως τα κόμματα και οι κοινωνίες. Αφορά ριζικές αλλαγές στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, της δημόσιας διοίκησης, της δικαιοσύνης…αγγίζει κάθε πτυχή λειτουργίας ενός σύγχρονου κράτους.

Αληθινοί υποστηρικτές της μεταρρύθμισης είναι όσοι θέλουν την ίδρυση ενός μικρού ισχυρού λειτουργικού κράτους με σύγχρονες δομές που εξασφαλίζει την οικονομική ανάπτυξη και ευημερία του συνόλου. Ενός κράτους μη-επιχειρηματία αλλά επόπτη της ελεύθερης αγοράς με παρεμβάσεις για τη διόρθωση των στρεβλώσεων που εμποδίζουν τη λειτουργία του υγιούς ανταγωνισμού, φροντίζοντας παράλληλα για την ανάπτυξη ενός ισχυρού κοινωνικού δικτύου προστασίας των αδυνάτων. Είναι πλέον ξεκάθαρο, "άλλες οι δουλειές του κράτους και άλλες οι δουλειές της ελεύθερης και υγιώς λειτουργούσας αγοράς!". Σε ένα δίκαιο κράτος,το κόστος των μεταρρυθμίσεων δεν πρέπει να το επωμισθούν μόνο οι πλέον αδύναμοι αλλά και οι πλουσιότεροι.

Μη-μεταρρύθμιση δε σημαίνει μόνο ακινησία, διατήρηση των παγιωμένων αντιλήψεων και απόψεων, αλλά και ταχεία επιστροφή στο παρελθόν με διατήρηση της κομματοκρατίας και των συντεχνιακών προνομίων.
Συνήθως, εχθροί της μεταρρύθμισης είναι οι κρατικιστές, δηλαδή όλοι εκείνοι που πιστεύουν σε ένα κράτος-πατερούλη, σε ένα κράτος-επιχειρηματία που συντηρείται από συντεχνιακές ομάδες που επιδιώκουν να εξασφαλίσουν και να συντηρήσουν τα προνόμιά τους έναντι των πολλών, κυρίως έναντι των δημιουργικών ανθρώπων του ιδιωτικού τομέα. Αυτό δεν αφορά μόνο το προσωπικό του κράτους, αλλά και τους κάθε είδους διαπλεκόμενους με το κράτος επιχειρηματίες που καρπώνονται τα οφέλη αυτής της διαπλοκής και κάνουν ότι είναι δυνατόν για τη συντήρησή της.

Η αδράνεια και η μη-μεταρρύθμιση είναι οπισθοδρομική και διαβρώνει τη θέση μιας κοινωνίας στην παγκόσμια κοινότητα,της αφαιρεί τη δυνατότητα προσαρμογής.

 Το δίπολο μεταρρύθμιση-αντιμεταρρύθμιση που κυριάρχησε για πολλά χρόνια και κυριαρχεί ακόμη-δυστυχώς- στη σκέψη αρκετών, είναι πλέον ξεπερασμένο, όπως ξεπερασμένο είναι και το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Η ώρα σήμανε, είμαστε στο σήμερα και πρέπει να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για τη σωτηρία της χώρας και την ανάκαμψη της οικονομίας της. Μετά τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις όλοι συμφωνούν (εκτός από τους μαύρους και κόκκινους "κατοίκους" των κομματικών σπηλαίων! ) πως για να πάει μπροστά η χώρα χρειάζονται δομικές μεταρρυθμίσεις του πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Όλοι συμφωνούν ότι το ψέμα και η κοροιδία της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να τελειώσει και να επικρατήσει η γλώσσα της λογικής. Ήρθε η ώρα της ΑΛΗΘΕΙΑΣ όσο και αν πονάει!

Σήμερα, εχθρός της χώρας δεν είναι μόνο οι αντι-μεταρρυθμίσεις αλλά και η έλλειψη εμπιστοσύνης που δημιουργήθηκε το τελευταίο πεντάμηνο από την ανεύθυνη στάση της κυβέρνησης έναντι των Ευρωπαίων εταίρων και την εικόνα της χώρας μας στην παγκόσμια κοινότητα. Αυτή που χρόνια κτίσθηκε με μεγάλη προσπάθεια, καταστράφηκε με τις ανεύθυνες και ανόητες ενέργειες της υπάρχουσας κυβέρνησης και για τις οποίες έχει βαρύτατες ευθύνες.

Συνεπώς, πρέπει να καταβάλλουμε προσπάθεια σε δυο επίπεδα, πρώτον εκείνο της αποκατάστασης της εμπιστοσύνης και δεύτερον στην προώθηση των ουσιαστικών  μεταρρυθμίσεων που δυστυχώς δεν περιέχονται στη νέα δανειακή σύμβαση. Τα περισσότερα μέτρα, που περιέχονται στην πρόταση, έχουν φορολογικό και υφεσιακό χαρακτήρα και δε δίνουν έμφαση στις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα απογείωναν την ελληνική οικονομία. Ελάχιστα από αυτά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Τα ελληνικά κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια έχουν βαρύτατες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, για τη διατήρηση του συντεχνιακού-πελατειακού κράτους , για τη διατήρηση του κλεπτοκρατικού καπιταλισμού! Όσο κι' αν προσπαθούν να ξεπλύνουν τις ευθύνες τους στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ με μεγαλόστομες αναφορές στα λάθη τους και τα κροκοδείλια δάκρυα, δεν πείθουν πλέον την ελληνική κοινωνία. Ένα παλαιό, γηρασμένο πολιτικό σύστημα όσο κι’ αν προσπαθεί να ενδυθεί τον μανδύα του νεωτερισμού με αλλαγή ονόματος, αλλαγή ηγεσίας και αλλαγή εκφοράς του πολιτικού λόγου, το μόνο που πετυχαίνει είναι να γίνεται πιο γελοίο! Η μόνη λύση είναι να σιγήσει και αξιοπρεπώς να περάσει στη λήθη της ιστορίας.

Ως κατακλείδα αυτών των σύντομων προβληματισμών, για να πορευτούμε προς την κατεύθυνση ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων πρέπει να ισχύσουν οι παρακάτω προυποθέσεις:

• Tέλος όλων των παραδοσιακών κομμάτων που κυβέρνησαν τα σαράντα τελευταία χρόνια και αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.
• Ανάδειξη νέων-υγιών πολιτικών δυνάμεων με καθαρή γλώσσα της αλήθειας και εξάλειψη κάθε στοιχείου λαικισμού από τον πολιτικό λόγο.Υποστήριξη αυτής της προσπάθειας από την κοινωνία.
• Θέσπιση νομικού πλαισίου προστασίας του εκλογικού σώματος από προεκλογική κομματική εξαπάτηση παροχολογίας.
• Αφύπνιση της κοινωνίας μέσω γνώσης της σημασίας των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων και των πλεονεκτημάτων τους.
• Άσκηση του εκλογικού δικαιώματος με υπεύθυνο τρόπο του σκεπτόμενου πολίτη έχοντας ως γνώμονα το συλλογικό καλό και όχι το ατομικό συμφέρον.
• Αυστηρός εποπτικός μηχανισμός εφαρμογής των αλλαγών που προβλέπονται στη νέα δανειακή σύμβαση και ειδικά όσων αφορούν την αποκομματικοποίηση του δημοσίου και την τόνωση της οικονομίας. Με κάθε τρόπο, δεν πρέπει να επαναληφθούν τα λάθη και οι παραλείψεις του παρελθόντος που οδήγησαν τη χώρα σε νέο μνημόνιο.

Φόβος μας δεν πρέπει να είναι ο φόβος των μεταρρυθμίσεων αλλά εκείνος που θα προκύψει από τη μη εφαρμογή αυτών και την μη προσαρμογή μας στο παγκόσμιο περιβάλλον.

Φοβόμαστε ακόμη τις μεταρρυθμίσεις;