GR
EN
Σύμβαση ορισμένου χρόνου σημαίνει: εργάζεσαι για Χ μήνες διότι οι ανάγκες της δουλειάς είναι Χ μήνες. Δεν “πετιέσαι στον δρόμο” όταν τελειώσει η σύμβαση – απλώς τελειώνει η δουλειά που ανέλαβες! Σύμβαση έργου σημαίνει ότι εργάζεσαι για να ολοκληρώσεις “αυτό”. Όταν το “αυτό” τελειώσει, τελειώνει κι σύμβαση!
Υπάρχει κανένας που δεν το κατάλαβε; Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτές οι μορφές απασχόλησης, διότι αλλιώς όλοι όσοι αναλάμβαναν εποχιακή δουλειά ή συγκεκριμένο project θα πληρωνόντουσαν με “μαύρα”. Όσοι έχουν μάθει την οικονομία ιδρώνοντας κι όχι διαβάζοντας “επιστημονικά” Άρλεκιν ξέρουν πολύ καλά ότι “απ’ όλα έχει ο μπαχτσές”. Όσο πιο “στενός” είναι ο νόμος, τόσο μεγαλύτερο χώρο αφήνει στην παραοικονομία. Άρα, περιορισμοί στην απασχόληση σημαίνουν για τους εργαζόμενους: μαύρα λεφτά, μηδέν ασφαλιστικές εισφορές και κανένα δικαίωμα. Σημαίνουν όμως “τρελή κονόμα” για τα κρατικά λαμόγια που παζαρεύουν τα “στραβά μάτια” στην παρανομία. Επομένως, καλώς υπάρχουν οι συμβάσεις εργασίας και έργου διότι υπάρχουν και οι ανάλογες εργασιακές ανάγκες. Μακάρι να υπήρχαν και περισσότερα είδη συμβάσεων για να καλύπτουν κι αυτά που μένουν σήμερα ακάλυπτα.
Αυτά ως πρόλογος. Πάμε τώρα στην ουσία. Εργοδότες που δεν θέλουν να πολυζορίζονται με τα εργατικά δικαιώματα, υπάρχουν παντού. Και εδώ και στην Εσπερία. Και για να μην καταστρατηγούν αυτό το είδος των συμβάσεων, έρχεται η Ευρωπαϊκή Ένωση και λέει: αν ανανεώνεις σε έναν εργαζόμενο συνέχεια τη σύμβαση ορισμένου χρόνου ή έργου σημαίνει ότι τον χρειάζεσαι σε ένα πιο σταθερό πλαίσιο, άρα θα πρέπει να τον προσλάβεις κανονικά. Ειδ’ άλλως τον εκμεταλλεύεσαι. Αυτά σκέφτονται στην Ε.Ε, που σκέφτονται “κανονικά”, ορθολογικά και ξέρουν ότι θα πρέπει να προστατεύονται τα δικαιώματα όλων των πλευρών – και των εργοδοτών και των εργαζομένων. Στέλνουν λοιπόν και μια οδηγία στις χώρες – μέλη για να προσαρμόσουν τη νομοθεσία τους. Δεν είχαν σκεφτεί όμως το υβρίδιο απάτης και αλητείας που λέγεται Ελληνικό Δημόσιο!
Μόλις αυτή η οδηγία υιοθετήθηκε και έγινε νόμος, άνοιξαν σαμπάνιες στα κομματικά γραφεία! Είχαν βρει το ιδανικό κόλπο. Θα διόριζαν συμβασιούχους με τη σέσουλα, εκτός ΑΣΕΠ και εκτός λογικής, και θα ανανέωναν συνεχώς τις συμβάσεις. Έτσι το Δημόσιο θα το έπαιζε κακός εργοδότης, και η Δικαιοσύνη θα το “τιμωρούσε” υποχρεώνοντάς το να προσλάβει τους αδικημένους συμβασιούχους. Στο κόλπο κι οι παρατρεχάμενοι των κομμάτων: εργατολόγοι κι εργατοπατέρες που θα έκαναν χρυσές δουλειές!
Η φάμπρικα ξεκίνησε. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις πραγματικών αναγκών, οι περισσότερες συμβάσεις ήταν “μαϊμού”. Οι ανανεώσεις, επίσης “μαϊμού”. Το μόνο αληθινό σ΄αυτό το ρεσιτάλ κλοπής του δικού μου και του δικού σου φόρου ήταν τα χρήματα που έπαιρνε ο αργόμισθος συμβασιούχος και τα πλήρωνες εσύ κι εγώ και θα τα πληρώνουν ως και τα εγγόνια όλων - και των συμβασιούχων! Με δυο – τρεις απανωτές συμβάσεις στο χέρι, οι εργατολόγοι ζητούν από τη Δικαιοσύνη να προστατέψει τον… αδικημένο συμβασιούχο που τον εκμεταλλεύεται ο… ανάλγητος εργοδότης – Κράτος. Ξεκινούν έξυπνα: κάνουν μία προσφυγή στα μονομελή πρωτοδικεία. Είναι δυνατόν πρωτοδίκης να μπλέξει μ’ αυτή τη μαφία; Και με το δίκιο του: σου λέει οι πολιτικοί τα έκαναν χρόνια πλακάκια με τα πελατάκια, τα έτρωγαν παρέα, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Είναι δυνατόν να βγάλω απόφαση κατά του εργαζόμενου και υπέρ του εργοδότη; Τώρα ξύπνησε το κράτος; Τόσον καιρό που ανανέωναν τις συμβάσεις κατά χιλιάδες, πού ήταν; Από την άλλη, δικαστής είναι, βλέπει την καταστρατήγηση. Και καταλήγει στην ενδιάμεση λύση: δεν είμαι αρμόδιος να αποφασίσω, πρέπει η απόφαση να κριθεί σε ανώτερο βαθμό. Άλλο που δεν θέλουν οι συμβασιούχοι και οι προστάτες τους. Πρώτον γιατί μέχρι να γίνει αυτό, το δημόσιο ή ο δημόσιος φορέας είναι υποχρεωμένος να πληρώνει τον συμβασιούχο, μολονότι η σύμβασή του έχει λήξει! Και δεύτερον γιατί μια υπόθεση που “τραινάρει” συνεπάγεται και ανάλογη αμοιβή. Θα ορισθεί δικάσιμος σε 3 χρόνια θα πάρουμε και κανα-δυό αναβολές θα φτάσουμε στην δεκαετία και ο συμβασιούχος θα έχει κολλήσει στο μισθολόγιο και δεν θα μπορείς να τον ξεκολλήσεις ούτε με εγχείριση!Αλλωστε, όπου νάναι θα πάρει και σύνταξη!
Όμως κάποτε τελειώνουν τα ψέματα – τα λεφτά είχαν τελειώσει νωρίτερα. Η Τρόικα είπε: “παιδιά, σταματήστε να κοροϊδεύετε τον εαυτό σας, λεφτά δεν υπάρχουν. Δεν είναι δυνατόν τα Δικαστήρια να μονιμοποιούν καινούργιες στρατιές Δημοσίων Υπαλλήλων.” Τι κάνουμε τώρα; Ζόρια! Συνηθισμένοι στα μεσοβέζικα, οι φωστήρες της κυβέρνησης σκέφτηκαν – χωρίς προθυμία, είναι αλήθεια – την “τρίπλα”: να μην πληρώνεται ο… ληγμένος συμβασιούχος μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση, και αν την κερδίσει, να τα πάρει αναδρομικά. Πάλι, δηλαδή, αναβολή στην αναβολή, αλλά τουλάχιστον δεν θα μάτωναν τα ταμεία.
Όμως εκεί υπολόγισαν χωρίς τον ογκόλιθο Ρουπακιώτη. Ο παλαίμαχος συνδικαλιστής της πιο προσοδοθηρικής συντεχνίας της ελληνικής κοινωνίας, όρθωσε το επιβλητικό του ανάστημα (μολονότι, χωρίς την καλλιτεχνική χαίτη έχει χάσει αρκετή από την allure του) και δεν επέτρεψε τέτοια παρανομία! Είμαστε αριστεροί εμείς, όχι αστεία! Ας λιμοκτονούν, ας ψάχνουν στα σκουπίδια, ας αυτοκτονούν οι πληβείοι του ιδιωτικού τομέα. Οι πελάτες μας να προστατεύονται: γαλάζιοι, πράσινοι και ροζ-κόκκινοι. Όσο πάει! Όσο μπορέσουμε να εκβιάσουμε την Τρόικα, τους δανειστές, την ελληνική κοινωνία. Κόψτε από τους συνταξιούχους, κόψτε τα επιδόματα της πρόνοιας, κόψτε την περίθαλψη σε όσους χρωστάνε στον ΟΑΕΕ. Προς θεού όμως, μην κόψετε την ελπίδα να διορισθούν στο Δημόσιο τα δικά μας παιδιά!
Η επιτομή της αριστερής ευαισθησίας! Η συμπύκνωση των “αξιών” ενός κόσμου που καταρρέει! Η αποθέωση του πιο βάρβαρου αμοραλισμού που έχει φορέσει την φιλεργατική του τήβενο! Μακριά από κάθε λογική, κάθε ηθική, κάθε πολιτική ευθύνη. Αλλά κοντά στον στόχο. Που δεν είναι άλλος από τις εκλογές. Αυτή η ιστορία, θα το δείτε, θα “τραινάρει” μέχρι τις εκλογές, τουλάχιστον του 2014. Γιατί η κόλλα συμβασιούχου δεν κολλάει μόνο το παντελόνι ή τη φούστα στην καρέκλα του Δημοσίου. Κολλάει και μπόλικα ψηφαλάκια στα ποσοστά των πρωταγωνιστών της καταστροφής μας.
Πηγή: marketnews.gr
