GR
EN Διαβάζεις μια αγγελία. Πωλείται οικία στην Πάτμο μ’ αυτά και μ΄ αυτά τα χαρακτηριστικά. Σ΄ ενδιαφέρει. Πας στο νησί, τη βλέπεις, σ΄ αρέσει, βάζεις έναν δικηγόρο να ελέγξει τους τίτλους. Τους ψάχνει ο δικηγόρος, τους κάνει φύλλο φτερό, πολεοδομίες, δασαρχεία, σου λέει όλα είναι εντάξει. Το οικόπεδο ανήκε στη Μονή, πουλήθηκε στον τάδε νόμιμα, έφτιαξε ο τάδε σπίτι νόμιμα και το πούλησε στον δείνα νόμιμα και τώρα είναι η σειρά σου να το αγοράσεις νόμιμα. Το αγοράζεις νόμιμα και για κάποια χρόνια χαίρεσαι τα καλοκαίρια στην Πάτμο. Νόμιμα.
Κι έρχεται η κρίση. Ζορίζουν τα οικονομικά, δεν μπορείς να πληρώνεις ΕΝΦΙΑ, δεν μπορείς να το συντηρήσεις κι αποφασίζεις να το πουλήσεις. Βάζεις αγγελία. Ευτυχώς το Αιγαίο θέλγει τους ξένους, κι ευτυχώς σε άλλα κράτη οι άνθρωποι δεν ψηφίζουν θαυμαστές του Μαδούρο και του λεφτόδεντρου. Δουλεύουν κι έχουν λεφτά. Βρίσκεις λοιπόν έναν Ιταλό αγοραστή. Έρχεται, τού αρέσει, συμφωνείτε στην τιμή, πάτε για συμβόλαια. Θα ξελασπώσεις κι εσύ, θα μπει και στη χώρα χρήμα. Και λίγο πριν πέσουν οι τελικές υπογραφές, ο δικηγόρος σού λέει: δυστυχώς δεν γίνεται! Είναι παράνομο!
Γιατί δεν γίνεται; Διότι η περιοχή αυτή είναι δάσος! Μα πώς είναι δάσος; Κατσάβραχα είναι, μ’ ένα σπίτι που χτίστηκε νόμιμα, πουλήθηκε, ξαναπουλήθηκε κι όταν το πήρα δεν είχε ούτε παρτέρι. Εγώ φύτεψα λεβάντες και δεντρολίβανα. Κι όμως, λέει ο δικηγόρος, ο δασικός χάρτης που έβγαλε το Υπουργείο το χαρακτηρίζει δάσος. Η αγοραπωλησία ακυρώνεται. Και το σπίτι τι γίνεται; ξαναρωτάς. Τι να σου πώ… Κανονικά πρέπει να κατεδαφιστεί. Αλλά δεν έχουν αποφασίσει ακόμα. Περίμενε να δούμε...
Σου έρχεται κεραμίδα κατακούτελα. Και περιμένοντας να δεις τι θα αποφασίσουν, το ψάχνεις. Διαπιστώνεις ότι οι συριζαίοι στο ΥΠΕΧΩΔΕ και την Αποκεντρωμένη Διοίκηση ανέλαβαν να μεταφέρουν τα νησιά του Αιγαίου, με έναν νόμο με ένα άρθρο στην Ολόκαινο Περίοδο. Τότε που στις ζούγκλες των νησιών ζούσαν ελέφαντες, ιπποπόταμοι και καμηλοπαρδάλεις. Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τους συριζαίους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Πας στο Υπουργείο. Βρίσκεις τους “αρμόδιους”. Σε κοιτάν με αυτή την παγωμένη μάσκα του ιδεοληπτικού και προβληματίζεσαι αν οι αποφάσεις τους βασίζονται στην αγάπη τους για τα (ανύπαρκτα) δέντρα ή στο μίσος τους για όσους (υπάρκτούς) ταξικούς αντιπάλους κατάφεραν να αποκτήσουν σπίτι σε νησί. Τους ακούς να επιμένουν ότι δασικές εκτάσεις ήταν τα βάτα στα κατσάβραχα και διαβάζεις ανάμεσα από τις προτάσεις: μού ήθελες σπίτι στην Πάτμο, ε; Καπιταλιστής, ε; Ανάλγητος υπηρέτης των μονοπωλίων, ε;! Φάε έναν δασικό χάρτη τώρα στο δόξα πατρί για να παραμιλάς!
Διαπιστώνεις ότι το πρόβλημα το έχουν ΟΛΑ τα νησιά του Αιγαίου στην μ.Σ. (μετά ΣΥΡΙΖΑ) εποχή. Και ότι έχουν μπλοκαριστεί ΟΛΕΣ οι αγοραπωλησίες. Κι επειδή όταν ο ιδεοληπτικός αριστερούλης προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα, ο ατροφικός του εγκέφαλος δεν μπορεί να καταλήξει στο “διά ταύτα”, προτιμάει να το “παγώσει”. Καλή ώρα σαν το νόμο Κατσέλη. Τι κάνουμε λοιπόν, τώρα; Τίποτα, Ούτε δάση θα φυτρώσουν στα βράχια, ούτε εσύ θα πουλήσεις το σπίτι, ούτε τις υποχρεώσεις που σε πιέζουν θα καλύψεις, ούτε στη χώρα θα μπουν λεφτά. Θέση: lose-lose-lose-lose situation, που λεν και στο χωριό μου. Αλλά ο «υπεύθυνος» συριζαίος θα περηφανεύεται όταν θα πίνει τσίπουρα με τους άλλους συριζαίους: «τους έκανα εγώ τους αστούς να παραμιλάν. Ε, μα πια! Ο γκοζμάκης δεν έχει να φάει κι εσύ μού μοστράρεις και σπίτι στην Πάτμο.» «Γεια σου ρε σύντροφε μάγκα» θα λεν οι σύντροφοι τσουγκρίζοντας τα ποτήρια, ικανοποιημένοι που ο ταξικός πόλεμος πέτυχε ακόμα μια ηρωική νίκη, ένα ακόμα βήμα μέχρι την τελική επικράτηση του παγκόσμιου σοσιαλισμού, τότε που δεν θα υπάρχουν αστοί και προλετάριοι. Αλλά ούτε και σπίτια.
Πηγή: marketnews.gr
