GR
EN Ας υποθέσουμε πως ο βόρειοι γείτονές μας ξαφνικά δέχονται την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και υιοθετούν την άποψη που υποστήριζαν δύο τουλάχιστον πρωθυπουργοί τους, ο Γκλιγκόρωφ και ο Γκεοργκιέφσκι: είμαστε Σλάβοι, δεν έχουμε καμμία σχέση με την αρχαία Μακεδονία. Και αποφασίζουν το όνομά τους να είναι Νότια Σερβία. Χαρές και πανηγύρια εμέις, νενικήκαμεν, διθυραμβικές δηλώσεις οι πολιτικοί, εθνική ανάταση στο πανελλήνιο.
Ανάβουμε το πράσινο φως, μπαίνουν οι Νοτιοσέρβοι σε ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ένωση και τους υποδεχόμαστε με ανοιχτές αγκάλες: Νοτιοσέρβοι αδέλφια μας! Και σε έναν χρόνο ο Ζάεφ ή ο επόμενος πρωθυπουργός λέει: κάναμε λάθος! Τελικά είμαστε Μακεδόνες καραμπινάτοι και ονομάζουμε τη χώρα μας Μακεδονιαξακουστητουαλεξανδρουηχώρα. Μία λέξη και αμετάφραστο. Τι όπλα έχει η Ελλάδα για να εμποδίσει αυτή την απόφαση; Κανένα! Κανένα απολύτως! Μα, θα μου πεις: δεν θα έχουμε υπογράψει συμφωνία; Δεν θα υπάρχει στη συμφωνία δεσμευτική ρήτρα των Σκοπίων να διατηρήσουν αυτό το όνομα, στον αιώνα τον άπαντα; Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω αλλά τέτοιες ρήτρες δεν μπαίνουν σε διακρατικές συμφωνίες. Αλλά ακόμα κι αν μπουν δεν έχουν καμμία ισχύ. Δεν υπάρχει σε διεθνές επίπεδο δικαστήριο στο οποίο να προσφύγει ένα κράτος και να πει «ο γείτονας με εξαπάτησε».
Ακόμα κι αν υπήρχε, δεν υπάρχει διεθνής αστυνομία που θα επιβάλει τον νόμο. Ο μόνος διεθνής νόμος που ισχύει από την εμφάνιση της ανθρωπότητας μέχρι να αποκτήσουμε παγκόσμια κυβέρνηση είναι το δίκαιο του ισχυροτέρου. Το περιώνυμο διεθνές δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σύστημα επίλυσης διακρατικών διαφορών, αφού τα ενδιαφέρομενα μέρη έχουν συμφωνήσει στον τρόπο επίλυσής τους, έχουν συναποδεχθεί τη δικαιοδοσία κάποιων διεθνών θεσμών και συνεχίζουν να την συναποδέχονται. Αν ένα κράτος πει: «από δω και μπρος δεν αναγνωρίζω καμμία συμφωνία», κανένας δεν μπορεί να του κάνει το παραμικρό.
Θυμάσαι τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την Κύπρο; Έχουμε χάσει τον λογαριασμό. Η Τουρκία τα αγνοεί παντελώς εδώ και 40 χρόνια και δεν ανοίγει ούτε μύτη. Θεωρητικά ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ προβλέπει (άρθρο 42) ακόμα και την ανάληψη στρατιωτικής δράσης κατά ενός κράτους που απειλεί την ειρήνη. Συνέβη ποτέ; Πάντα «παίζουν» οι ισορροπίες, και όποιος είναι ή αισθάνεται ισχυρός κάνει του κεφαλιού του. Η ιστορία των διεθνών σχέσεων βρίθει τέτοιων περιπτώσεων. Από τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας επί Χίτλερ μέχρι τις πυρηνικές δοκιμές του Κιμ Γιογκ Ουν. Οι μόνες «ποινές» που μπορούν να επιβληθούν από ένα κράτος ή μια ένωση κρατών σε ένα άλλο κράτος είναι οικονομικού χαρακτήρα. Αλλά πρέπει να είσαι ο οικονομικά ισχυρός για να πονέσει ο άλλος. Αν δεν είσαι, δεν έχεις ούτε αυτό το όπλο. Έτσι και η Ε.Ε. και ο ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ θα δεχθούν το νέο όνομα των Σκοπίων, διότι ένα κράτος έχει δικαίωμα να μετονομάζεται όπως θέλει, όποτε θέλει.
Η Περσία μετονομάστηκε σε Ιράν, η Ροδεσία σε Ζιμπάμπουε, η Δαχομέη σε Μπενίν, η Άνω Βόλτα σε Μπουργκίνα Φάσο, η Κεϋλάνη σε Σρι Λάνκα, η Βιρμανία σε Μιανμάρ. Και η Νότια Σερβία θα καταγραφεί παντού ως αυτό που θα αποφασίσει, έξι μήνες, ένα χρόνο ή και δέκα χρόνια μετά την «έντιμη» συμφωνία για το όνομα που θα υπογράψει μαζί μας. Εκτός αν πας σε πόλεμο. Δεν ξέρω πολλούς όμως Έλληνες, που θα δέχονταν να τους φέρουν πίσω το παιδί τους σε κουτί για να αλλάξουν όνομα οι γείτονες. Άρα τι παιδευόμαστε; Έλα μου, ντε!
Όποιος έχει καταλάβει ας μου το εξηγήσει. Η εμμονή όλων των κυβερνήσεων της Ελλάδας στο erga omnes μόνο ως μπλόφα για εσωτερική κατανάλωση μπορεί να κατανοηθεί: επιμένουμε σε κάτι που είναι αδύνατον να επιτευχθεί για να μην παραδεχθούμε ότι εδώ και 70 χρόνια ασκήσαμε ανεύθυνη, ανερμάτιστη, εθελότυφλη πολιτική με την εμμονή μας στο “δεν υπάρχει θέμα”, όταν οι Σκοπιανοί, με λεφτά και της Τουρκίας, αποδείχθηκαν γκραν μετρ στην προπαγάνδα σε όλες τις γωνιές της γης.
Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Η διπλή ονομασία!
Εσείς, Σκοπιανοί ονομαστείτε στο εσωτερικό σας όπως θέλετε, αλλά για τις διεθνείς σας σχέσεις βρείτε ένα όνομα που να μην περιέχει ούτε ίχνος από Μακεδονία. Αν δεν το βρείτε, θα βάζουμε βέτο στην είσοδό σας σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ στον αιώνα τον άπαντα και δεν πρόκειται να σας αναγνωρίσουμε στον αιώνα τον άπαντα. Αποφασισμένα όμως. Από όλα τα κόμματα. Δεν είναι μια ακραία θέση. Άλλωστε δεν θα είναι οι μόνοι που έχουν άλλο όνομα εσωτερικού και άλλο εξωτερικού. Και με μας το ίδιο συμβαίνει. Μας αποκαλεί κανένας στον κόσμο ως Έλληνες; Ξέρει κανένας τη Φινλανδία ως Suomi;
Είναι εύκολο αυτό; Όχι.
Αλλά είναι το μόνο που μπορεί να αφήσει κι εκείνους και μας ικανοποιημένους.
Όμως απαιτεί διπλωματία που καλλιγώνει ψύλλους κι όχι καλοζωισμένους δημοσιοσχεσίτες που έχουν το μυαλό τους στο αυριανό γκαλά. Μια σοβαρή κυβέρνηση θα έπρεπε να παγώσει το θέμα και να φτιάξει μια σοβαρή ομάδα κρούσης η οποία θα είχε στόχο μέσα σε 5 χρόνια, να ανατρέψει την προπαγάνδα των Σκοπίων και να παρουσιάσει τα συντριπτικά εις βάρος τους επιστημονικά στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι είναι Σλάβοι, μιλούν σλαβική διάλεκτο και δεν έχουν ούτε είχαν ποτέ την παραμικρή σχέση με την ελληνική Μακεδονία.
Άλλωστε η Μακεδονία, ως κράτος έπαψε να υπάρχει, αφ’ ής στιγμής ο Αλέξανδρος ένωσε όλα τα ελληνικά κρατίδια – πλην Λακεδαιμονίων, η δε Μακεδονική γλώσσα δεν υπήρξε ποτέ ούτε επί Μεγάλου Αλεξάνδρου! Υπήρξε μακεδονική διάλεκτος, ένας τύπος της Ελληνικής.
Αυτό όμως χρειάζεται σχέδιο, μεθόδευση, χρήματα και κυρίως συνέχεια στη διπλωματία μας, όποιο κόμμα κι αν εκλεγεί. Χρειάζεται lobbying, πολιτικό marketing, ενεργοποίηση των αποδήμων, διείσδυση σε think tanks, επηρεασμό της ακαδημαϊκής κοινότητας στον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία, την Κίνα, την Ευρώπη.
Χρειάζεται λεπτοδουλειά στα Υπουργεία Εξωτερικών όλων των χωρών, που μέχρι σήμερα αναγνώρισαν τους γείτονες ως Μακεδόνες. Χρειάζεται δηλαδή όλα αυτά που ουδέποτε αναπτύξαμε ως έθνος. Πόσο πιθανόν είναι να αποφασίσουμε να σοβαρευτούμε τώρα; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι η σοβαρότητα σε ένα κράτος ξεκινάει από τον ψηφοφόρο.
Αν αυτό που τον ενδιαφέρει είναι ένας τζάμπα τσαμπουκάς που εκτονώνεται με μερικές διαδηλώσεις (συνήθως με λάθος μήνυμα!) θα ψηφίζει αυτούς που τον εκφράζουν. Αν θέλει η Ελλάδα να ξαναγίνει «σεβαστή εις τους φίλους και τρομερά εις τους εχθρούς» θα πρέπει να σοβαρευτεί εκείνος πρώτα. Αλλιώς θα έχουμε τις κυβερνήσεις που μας αξίζουν, τη διπλωματία που μας αξίζει, τις εθνικές ήττες που μας αξίζουν και τις φενάκες που μας αξίζουν.
Πηγή: thepresident.gr
