GR
EN Όχι να απολύσει. Να απολύει. Συνεχώς. Και να προσλαμβάνει, ανάλογα με τις ανάγκες του.
Ο διαχρονικός σκοπός ενός υγιούς Δημοσίου είναι να προσφέρει στον φορολογούμενο πολίτη υπηρεσίες στην καλύτερη δυνατή ποιότητα με το χαμηλότερο δυνατό κόστος. Αυτό σημαίνει αξιοποίηση της τεχνολογίας, της πληροφορικής, σύγχρονων μεθόδων management, αξιολόγηση δομών και ανθρώπων με κριτήριο τη σχέση κόστους / αποτελέσματος. Σημαίνει κυρίως να αποκτήσει το Δημόσιο τη δυνατότητα να εκσυγχρονίζεται συνεχώς. Αλλιώς, ακόμα κι αν φτιάχναμε σήμερα το πιο μοντέρνο Δημόσιο και το παραδίδαμε στον πολίτη με το κλειδί στο χέρι, σε 6 μήνες θα ήταν παλιό. Και σε 2 χρόνια αρχαίο. Για να είναι υγιής ένας οργανισμός θα πρέπει να διαθέτει ο ίδιος μηχανισμούς εκσυγχρονισμού. Και το Δημόσιο δεν έχει.
Κι όχι μόνο δεν έχει, αλλά έχει κίνητρο να μην αποκτήσει ποτέ. Ένας προϊστάμενος τμήματος μιας επιχείρησης του ιδιωτικού τομέα μόλις βγει μια τεχνολογική βελτίωση που τον αφορά θα την υιοθετήσει. Διότι η δουλειά του γίνεται ταχύτερα, καλύτερα και φτηνότερα. Η αμοιβή και η καριέρα του εξαρτώνται από αυτό. Όμως, είναι στη δικαιοδοσία του αυτή η απόφαση. Διαχειρίζεται budget, έχει στόχους, αξιολογείται. Ένας προϊστάμενος τμήματος του Δημοσίου δεν διαχειρίζεται budget, δεν έχει στόχους, δεν αξιολογείται. Έχει κίνητρο να κρατάει 20 υπαλλήλους να γράφουν με στυλό και καρμπόν διότι έτσι είναι προϊστάμενος! Είτε προσφέρει ποιοτικές υπηρεσίες στον πολίτη είτε όχι δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός να το διαπιστώσει. Δεν κερδίζει τίποτε απ' αυτό. Αντιθέτως μπορεί και να χάσει, διότι εξυπηρέτηση του πολίτη σημαίνει, πολύ συχνά, παράβαση του γράμματος του νόμου και μπορεί να βρεθεί και κατηγορούμενος! Αλλά και να θέλει να εκσυγχρονισθεί, δε μπορεί να πάρει ο ίδιος καμμία απόφαση. Ακόμα και να μπορούσε, δεν θα είχε νόημα διότι όλα τα άλλα τμήματα θα ήταν με στυλό και καρμπόν.
Σε μια ιδιωτική εταιρεία την απόφαση, για παράδειγμα, της ψηφιοποίησης των αρχείων της την παίρνει ο γενικός διευθυντής. Στο Δημόσιο θα την πάρει ο πολιτικός. Ο οποίος, σήμερα είναι αύριο δεν είναι. Και επιπλέον θα πρέπει να αντιμετωπίσει την αντίδραση όσων «δουλεύουν» με στυλό και καρμπόν διότι αισθάνονται ότι η καρέκλα τους τρίζει. Στον ιδιωτικό τομέα, όταν αλλάζει η τεχνολογία, οι άνθρωποι εκπαιδεύονται στην καινούργια ή αλλάζουν δουλειά. Προφανώς κάθε νέα τεχνολογία χρειάζεται λιγότερους εργαζόμενους για το ίδιο έργο. Έτσι όμως έχει προχωρήσει ο πολιτισμός. Αλλιώς θα οργώναμε ακόμα με τα βόδια και θα σκάβαμε με τον γκασμά.
Φυσικά όταν αναγκάζεσαι να αλλάξεις εργασιακό περιβάλλον ή και αντικείμενο αντιμετωπίζεις, στην αρχή τουλάχιστον, δυσκολίες. Η συνέχεια όμως μπορεί να είναι περισσότερο προσοδοφόρα. Ο ιδιωτικός τομέας αυτό το κάνει συνεχώς. Όχι πάντα με ευχαρίστηση. Αλλά αναγκάζεται. Αν δεν υιοθετήσω την τεχνολογία εγώ, θα την υιοθετήσει ο ανταγωνιστής, και θα με βγάλει από την αγορά. Το Δημόσιο δεν έχει ανταγωνισμό. Είτε ο ΟΑΕΕ και το ΙΚΑ έχουν πληροφορική είτε όχι, δεν μπορείς να ασφαλιστείς αλλού. Θα στηθείς στην ουρά, θες δεν θες. Κι ο πολιτικός που θα πάρει την απόφαση του εκσυγχρονισμού του Δημοσίου θα βρει απέναντί του ολόκληρη την ΑΔΕΔΥ. Από τη μια έχει το κέρδος της χώρας, από την άλλη τη δική του πολιτική εξόντωση, διότι με όλον τον μηχανισμό των συνδικαλιστών απέναντί του, δεν θα ξαναεκλεγεί. Τι θα αποφασίσει; Όσοι μέχρι τώρα επέλεξαν το πρώτο, τούς έφαγε η μαρμάγκα. Τον Πεπονή τον σαμποτάρησε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ όταν έφτιαξε το ΑΣΕΠ. Το ίδιο έκανε η ΝΔ στον Μάνο και τον Ανδριανόπουλο. Κι η αριστερά στον Παπαγιαννάκη.
Όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Οι υπάλληλοι με το καρμπόν κρατούν την Ελλάδα καθηλωμένη διότι αναγκάζουν τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό να ξεπουλάν μέχρι και τα σπίτια τους για να πληρώνουν τους μισθούς τους. Η απόλυση δεν είναι μόνο τιμωρία των επίορκων. Η δυνατότητα απόλυσης και πρόσληψης είναι προϋπόθεση επιβίωσης του Δημοσίου, δηλαδή του κράτους. Αν χρειάζεσαι νοσηλευτές σήμερα, θα προσλάβεις νοσηλευτές σήμερα. Τους εκπαίδευσε ο φορολογούμενος ακριβώς γι' αυτή τη δουλειά. Και είναι άνεργοι, αν δεν έχουν φύγει στο εξωτερικό, ενώ τα νοσοκομεία... νοσούν. Αν δεν χρειάζεσαι κηπουρούς, οδηγούς, κλητήρες θα τους απολύσεις. Δεν θα αρχίσεις να τους εκπαιδεύεις για να γίνουν... νοσηλευτές. Ένα σύγχρονο δημόσιο χρειάζεται πολύ λίγους ανειδίκευτους υπάλληλους γραφείου. Χρειάζεται όμως καλούς επιστήμονες πληροφορικής. Θα απολύσει τους πρώτους και θα προσλάβει τους δεύτερους. Οι πρώτοι μπορεί να είναι 10.000 ή 100.000 και οι δεύτεροι 100. Και θα ανακοινώσει η κυβέρνηση στον φορολογούμενο: μεταρρυθμίζοντας το Δημόσιο εξοικονομήσαμε 10 δισ. Μειώνουμε τους φόρους κατά 10 δισ.
Μόνο έτσι γίνεται. Πρώτα μειώνεις δαπάνες, μετά μειώνεις φόρους, έρχονται οι επενδυτές, δημιουργούνται θέσεις εργασίας, μειώνεται η ανεργία, αρχίζει η ανάκαμψη. Με αυτή τη σειρά γίνεται. Με καμία άλλη.
Και τι θα κάνουν όσοι απολυθούν; Είναι η κλασική ερώτηση που ακολουθεί «καπάκι», και αποδεικνύει πόσο λάθος αντίληψη έχουμε για τον ρόλο του Δημοσίου. Το Δημόσιο δεν είναι ο μάνατζερ κανενός πολίτη. Ούτε ο πατερούλης - εργοδότης. Οφείλει να προσφέρει τη δυνατότητα σε όλους τους πολίτες να εργάζονται σε ένα οικονομικό περιβάλλον που ευνοεί την εργασία και σου επιτρέπει να απολαμβάνεις τους καρπούς του κόπου σου. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όποιος έχει ικανότητες και όρεξη για δουλειά θα γίνει πλούσιος. Δεν θα έπρεπε; Όποιος νομίζει ότι αρκεί η γνωριμία με κάποιον βουλευτή για να πέφτει ο μισθός, θα πρέπει να οργανώσει αλλιώς τη ζωή του. Κι αν δεν έχει διάθεση να κοπιάσει, θα γίνει φτωχός. Δεν θα έπρεπε;
Ένα μικρότερο Δημόσιο θα μπορεί να πληρώνει καλύτερα αυτούς που χρειάζεται. Να τους δίνει κίνητρα, bonus αν πετύχουν τους στόχους, extra bonus αν τους ξεπεράσουν. Δεν θα έπρεπε; Το ταμπού της μη απόλυσης, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ολοκληρωτική καταστροφή και του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Θα πρέπει να τις ζήσουμε πρώτα για να αντιληφθούμε το αυτονόητο, ότι τίποτε δεν είναι μόνιμο σ΄αυτή τη ζωή; Δεν είναι δυνατόν η θέση στο Δημόσιο να αποτελεί εξαίρεση.
Πηγή: huffingtonpost.gr
