GR
EN Αν λοιπόν ένας φανατικός έρθει για να δουλέψει δύο χρόνια στα θερμοκήπια και με το κομπόδεμα να γυρίσει στο Πακιστάν ή στην Υεμένη, ας πιστεύει ό,τι θέλει, αρκεί να είναι ήσυχος. Ας θεωρεί τα κοριτσάκια μας πόρνες που φοράνε στη θάλασσα μαγιό κι όχι κελεμπίες. Αρκεί να μην τα αγγίξει. Μέχρι να φύγει.
Το «σχήμα κατά το νοούμενον» είναι ένα καπρίτσιο του λόγου, όταν η σύνταξη (κυρίως μεταξύ υποκειμένου και ρήματος) δεν ακολουθεί τη γραμματική αλλά το νόημα: π.χ. άκουγα το ζευγάρι να τσακώνονται.
Πολύ φοβάμαι ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί κι ένα «σχήμα κατά το διανοούμενον» κατά το οποίο, όταν ένας «διανοούμενος» σχολιάζει ένα άρθρο, δεν αναφέρεται στο θέμα του αλλά σε οτιδήποτε άλλο: στο ύφος, στη μορφολογία, στα ιστορικά στοιχεία που περιέχει, κυρίως όμως στον αρθρογράφο! Μπορούν, μάλιστα, τα δύο σχήματα να ενοποιηθούν. Παράδειγμα: ενοχλήθηκε η «διανόηση» και άρχισαν να με βρίζουν εν χορώ. Αυτό κάποτε το λέγαν επίθεση ad hominem και το θεωρούσαν ένδειξη εμπάθειας και ανυπαρξίας επιχειρημάτων, αλλά στο «σχήμα κατά το διανοούμενον» όλα επιτρέπονται.
Έγραψα, λοιπόν, πριν από κάποιες μέρες ένα άρθρο «Πολυπολιτισμικότητα και άλλα παραμύθια» για ένα θέμα που έχει φτάσει σαν πυρκαγιά στην αυλή μας, έχουν αρχίσει να καίγονται τα κουφώματα του σπιτιού, κι εμείς μέσα κοιμόμαστε του καλού καιρού. Δεν ήταν δοκίμιο για τον Ομάρ Καγιάμ ούτε ιστορική αναφορά στα highlights των Αβασιδών. Ήταν ένα πολιτικό κείμενο και, ναι, είχε σκοπό να αφυπνίσει και να προκαλέσει συζητήσεις. Τα κατάφερε, απ’ ό,τι φαίνεται. To ζήτημα της σαρίας στην Ευρώπη το πρωτοέθιξα πέρυσι τον Αύγουστο με το άρθρο «Ούτε κραυγές ούτε ψίθυροι» το οποίο επικεντρώθηκε στο καθεστώς της Θράκης και στη διαχρονικά λάθος πολιτική μας εκεί. (Αυτό η «διανόηση» το άφησε ασχολίαστο. Ήταν φαίνεται βαρύ για τα κιλά της. Κι η Θράκη πέφτει πολύ μακριά από το Κολωνάκι.) Είχαν προηγηθεί, δύο χρόνια πριν, οι θέσεις της «Δημιουργίας, ξανά!» για τις σχέσεις κράτους – εκκλησιών. Επανήλθα με δύο ακόμη άρθρα: «Ζητούνται αρτιμελείς νομικοί» και «Ποιος πολιτισμός είναι ανώτερος;» γιατί θεωρώ ότι χάσαμε πάρα πολύ χρόνο εθελοτυφλώντας, και έθεσα ερωτήματα που άπτονται πολλών τομέων του επιστητού: της πολιτικής φιλοσοφίας, της νομικής, της κοινωνιολογίας, της ψυχολογίας, της εκπαίδευσης, της ιστορίας, της οικονομίας – τουλάχιστον. Μπόλικο «ψωμί» για παραγωγικό προβληματισμό.
Δεν ήμουν ο πρώτος που το έθιγε και χαίρομαι, απ’ ό,τι βλέπω, που δεν είμαι ο τελευταίος. Σε μια υγιή κοινωνία, δύο τινά θα μπορούσαν να συμβούν: ή το άρθρο θα περνούσε απαρατήρητο ως αδιάφορο ή οι επαΐοντες, αν εύρισκαν ενδιαφέρον το θέμα του, θα επέκτειναν το εύρος των προβληματισμών του, καταθέτοντας την οπτική τους. Στη χώρα όμως της φαιδράς πορτοκαλέας και της φαιδράς «διανόησης» συνέβη αυτό που περιγράψαμε: ενώ οι φυσιολογικοί άνθρωποι συζητούν, και μάλιστα εκτενώς, το θέμα, οι «κατά το διανοούμενον» σχολιαστές με σπουδή ασύμβατη με τη διαχρονική τους ραστώνη, ασχολήθηκαν κυρίως με… τον αρθρογράφο! Τι ξέρει, τι έχει διαβάσει, από πού κρατάει η ιδεολογική σκούφια του, αν τονίζει σωστά τον δεκαπεντασύλλαβο. Και εκεί τους σώθηκε ο οίστρος. Κουβέντα για την ταμπακέρα.
Γιατί, άραγε; Διότι θα έπρεπε προηγουμένως να εξηγήσουν πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια, όταν η ανεξέλεγκτη μετανάστευση δημιουργούσε πλήθος προβλημάτων, πρωτογενών και δευτερογενών. Τι έγραψαν; Τι συζητήσεις προκάλεσαν; Τι πρότειναν; Πέρα από το να διοργανώνουν συναυλίες και να καταγγέλλουν ως… ισλαμοφοβικούς (τι νεολογισμός κι αυτός!) όσους τολμούσαν να χτυπήσουν καμπανάκι, τι ουσιώδες έπραξαν; Όταν ξεκοκάλιζαν τα πανεπιστημιακά κονδύλια για ερευνητικά προγράμματα (όσα δεν έγιναν σπίτια και εξοχικά) πότε ερεύνησαν κάτι που ξέφευγε από την ακαδημαϊκή αυτοαναφορικότητα; Ψάχνω και στο αρχείο μου και στο διαδίκτυο να βρω έστω και ένα άρθρο, έστω και μία νύξη για τον κίνδυνο του ισλαμοφασισμού, που, στη Δυτική Ευρώπη τουλάχιστον, είχε αρχίσει να δείχνει τα δόντια του από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Δεν βρήκα ούτε μισή αράδα. Αναμενόμενο. Τα manuals της αριστεροφροσύνης δεν είχαν στη διδακτέα ύλη αυτό το κεφάλαιο.
Και, έπειτα, θα έπρεπε να καταλήξουν σε ένα «δια ταύτα». Τεχνογνωσία παντελώς άγνωστη στη «διανόηση». Πότε η σαφήνεια, η ευθύτητα και κυρίως οι συγκεκριμένες προτάσεις για καίρια προβλήματα της ελληνικής, τουλάχιστον, κοινωνίας υπήρξαν χαρακτηριστικά της; Πότε καθοδήγησαν τον δημόσιο διάλογο σε δύσκολα θέματα, εκεί που η αναλυτική ικανότητα και ο ευρύς «ιδεοφόρος ορίζοντας» που θεωρητικά διαθέτει ο διανοούμενος θα φώτιζε όλες τις πλευρές, βοηθώντας τους πολίτες να διαμορφώσουν άποψη; Κι όταν κάποιος πραγματικός public intellectual θίγει με κατανοητό λόγο ζητήματα που κάνουν «τζιζ», η ίδια «διανόηση» σπεύδει να τον καταδικάσει για απλοϊκότητα και λαϊκισμό! Ο ρόλος της ομφαλοσκοπούσας «διανόησης», κρατικοδίαιτης, κρατικολάγνας, και κομματικά προωθούμενης, υπήρξε καταλυτικός σε όλη την κατρακύλα της μεταπολίτευσης. Έτσι, ελλείψει επιχειρημάτων κατέφυγαν κι αυτή τη φορά στη γνωστή και δοκιμασμένη μέθοδο αριστερών τε και δεξιών: λάσπη, διαστρέβλωση και μια ντουζίνα απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί.
Τη μεγαλύτερη φασαρία την κάνουν κάτι γραφικές πανεπιστημιακές περσόνες που η εμπάθειά τους για οτιδήποτε δεν ελέγχεται από τον κύκλο της «προοδευτικουριάς» ενδιαφέρει όχι την πολιτική αλλά καταφανώς την ψυχιατρική. Δυστυχώς, φαίνεται ότι εκτός από αδυναμία παράθεσης επιχειρημάτων, η «διανόηση» έχει και αδυναμία κατανόησης απλών εννοιών. Έτσι μαθαίνουμε από καθηγήτρια… φιλοσοφίας, αριστερή φιλελεύθερη (κατά δήλωσίν της) ότι είναι «ξενοφοβικός, μισαλλόδοξος, αυταρχικός, δημαγωγός με το βλέμμα στο ακροδεξιό ακροατήριο, που αναπαράγει ρατσιστικά στερεότυπα, για έλεγχο της σκέψης» όποιος εκφράζει τον αποτροπιασμό του για την εξάπλωση του τζιχαντισμού και θεωρεί αυτονόητο το ότι για να συνυπάρξουν οι άνθρωποι πρέπει να έχουν κοινές αρχές, κοινές αξίες και κοινή νομοθεσία. Ο λίβελός της ολοκληρώνεται με μια πολύ χαριτωμένη επίθεση που κάνει σε ομόσταβλό της, ή μάλλον… ομοποτάμιο, blogger που τόλμησε να ανεβάσει το άρθρο μου στο blog του! Πού να μην ήταν και φιλελεύθερη, δηλαδή…
Όμως, τα ερωτήματα παραμένουν και απαιτούν επιτακτικά πολιτικές απαντήσεις, όσο κι αν οι εργολάβοι της προστασίας των «αδυνάτων» αντιδρούν.
Ας ξεκινήσουμε από το θεμελιώδες: έχει ο φιλοξενούμενος τα ίδια δικαιώματα με τον φιλοξενούντα; Προφανώς όχι! Στο σπίτι σου έχει; Εδώ μας υποχρεώνουν να δεχθούμε να έχει περισσότερα! Αν βγάζεις δηλαδή τα παπούτσια στην είσοδο του σπιτιού σου, σου ζητάνε να ανεχθείς τον άλλον (που δεν τον κάλεσες, ήρθε με το «έτσι θέλω») να πατάει με τις λασπωμένες αρβύλες στη μοκέτα που παίζουν τα παιδιά! Είμαστε με τα καλά μας; Το ότι όλα τα νομικά συστήματα, όλων των κρατών, έχουν θεσπίσει μια σειρά από προϋποθέσεις αλλά και πολυετείς διαδικασίες με τις οποίες κάποιος αποκτάει προοδευτικά πλήρη δικαιώματα πολίτη στη χώρα που τον φιλοξενεί αποδεικνύει περίτρανα ότι η ιδιότητα του «δόκιμου πολίτη» δεν είναι ασύμβατη με τον νομικό μας πολιτισμό. Προφανώς, κάθε άνθρωπος, σε όποιο μέρος της γης κι αν βρίσκεται, δικαιούται προστασίας των ατομικών του δικαιωμάτων. Περιλαμβάνεται, όμως, στα ατομικά δικαιώματα το δικαίωμα να διέπομαι από τη νομοθεσία της προτίμησής μου; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Το δικαίωμα να απειλώ το πολιτικό σύστημα της χώρας που με φιλοξενεί; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Το δικαίωμα να διοργανώνω δίκτυα μετατροπής της δυτικής δημοκρατίας σε ισλαμικό χαλιφάτο; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Αν λοιπόν κάποιος επιμένει να κουβαλάει μαζί με τις αποσκευές του και αυτά τα «δικαιώματα» θα του επιτρέψουμε να γίνει από «δόκιμος πολίτης» της Ευρώπης, πλήρες μέλος της; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Τι σημαίνει αυτό; Απέλαση. Να το ξαναπώ να το εμπεδώσουν μερικοί: απέλαση! Έχω κάθε δικαίωμα να μην επιτρέψω σε αυτόν που με απειλεί να ρίξει ρίζες, να δυναμώσει και να πολλαπλασιάσει τις απειλές του. Κι αυτό δεν είναι καθόλου φοβία. Είναι βασική αρχή του δικαίου και στοιχειώδης προϋπόθεση επιβίωσης μιας κοινωνίας.
Φαίνεται ότι πράγματα που είναι αυτονόητα για έναν άνθρωπο χωρίς παρωπίδες, είναι εξαιρετικά δυσνόητα για τις «προοδευτικάντζες». Έγραψα το εξής, το οποίο θεώρησαν έγκλημα καθοσιώσεως: «Αν θες να ζήσεις μαζί μας όχι μόνο θα σέβεσαι τις αξίες μας αλλά θα τις υιοθετήσεις.». Και εξανέστησαν. Θα ελέγχεις τη σκέψη; Θα ισχύει το ίδιο και για τους Έλληνες που ζουν στα Εμιράτα; «Να μια ιδέα που οι ταλιμπάν του Αφγανιστάν ή οι μαχητές του Χαλιφάτου νομίζω ότι θα έβρισκαν απολύτως άψογη (sic)» γράφει πανεπιστημιακός σχολιαστής με… απολύτως άψογο χειρισμό του λόγου, τελειότατο θα έλεγα.
Τι δεν καταλαβαίνεις, προοδευ-χτικιό μου; Ένας Έλληνας που πάει να εργαστεί λόγω κρίσης στη Σαουδική Αραβία, φυσικά δεν χρειάζεται να υιοθετήσει τους τοπικούς νόμους. Θα αποφασίσει όμως να μεταναστεύσει για πάντα εκεί, συν γυναιξί και τέκνοις, να μεγαλώσει τα παιδιά και τα εγγόνια του σ΄ εκείνη την κοινωνία, αν δεν έχει υιοθετήσει κι αυτός και η οικογένειά του τις αξίες των Σαουδαράβων; Η ζωή τους θα είναι κόλαση! Θα πήγαινες, αγαπητή μου πολυπολιτισμικάρια, να ζήσεις το υπόλοιπον του βίου σου μαζί με τους Ταλιμπάν ξέροντας ότι νομικά είσαι περίπου αντικείμενο, ότι θα πρέπει να κυκλοφορείς για όλη σου τη ζωή συνοδευόμενη και κουκουλωμένη σαν φάντασμα, ότι οι αποκεφαλισμοί και οι κρεμάλες θα είναι το φυσικό ντεκόρ της καθημερινότητάς σου κι ότι σε περίπτωση που σε βιάσουν θα σε λιθοβολήσουν κι από πάνω; Θα μεγάλωνες ποτέ τα κορίτσια σου στο Αφγανιστάν ή στην… πολιτισμένη Σαουδική Αραβία που ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης θεωρεί άπιστους όσους λένε ότι η γη είναι στρόγγυλη και το κράτος σού απαγορεύει ακόμα και να οδηγείς; Γίνεται να ζεις σε μια χώρα και να είσαι διά βίου αντίθετος με τις θεμελιώδεις αρχές της; Πολύπλοκο για να το αντιληφθείς, ε;
Αν λοιπόν ένας φανατικός έρθει για να δουλέψει δύο χρόνια στα θερμοκήπια και με το κομπόδεμα να γυρίσει στο Πακιστάν ή στην Υεμένη, ας πιστεύει ό,τι θέλει, αρκεί να είναι ήσυχος. Ας θεωρεί τα κοριτσάκια μας πόρνες που φοράνε στη θάλασσα μαγιό κι όχι κελεμπίες. Αρκεί να μην τα αγγίξει. Μέχρι να φύγει. Όταν όμως σκοπός του είναι να ζήσει στον Δυτικό κόσμο, είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, είναι ΕΚ ΤΩΝ ΩΝ ΟΥΚ ΑΝΕΥ ότι θα υιοθετήσει τις αξίες της Δύσης. Και τι θα συμβεί αν δεν τις υιοθετήσει; Προφανώς αν δεν εκδηλωθεί, δεν μπορείς να το ξέρεις. Ο φανατικός όμως αποκλείεται να μην εκδηλωθεί, αργά ή γρήγορα! Δεν μπορεί να είσαι Κουφοντίνας, και όλη σου τη ζωή να την περάσεις πωλητής σε κατάστημα νεωτερισμών. Κάποια στιγμή θα αρχίσεις την οργάνωση του αγώνα και τις επαφές με ομοϊδεάτες, πριν αρχίσεις το πιστολίδι. Εκεί έχουν λόγο οι μυστικές υπηρεσίες και η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Η ΕΥΠ θα είναι «βεντούζα» πάνω τους. Πώς είναι παράνομη ακόμα και η κατοχή υλικού παιδικής πορνογραφίας; Θα είναι παράνομη και η απλή συμμετοχή σε δίκτυα τζιχαντιστών, ακόμα και η διαδικτυακή εκθείαση των πράξεών τους. Εμφανίζει ο άλλος στο Facebook τον 8χρονο γιο του να κρατάει το κομμένο κεφάλι αντιπάλου και εσύ κάνεις like; Σε μία ώρα χτυπάει την πόρτα σου η Αντιτρομοκρατική. Σου κατάσχει τον υπολογιστή και τον κάνει φύλλο-φτερό. Αν αποδειχθεί ότι το like δεν έγινε κατά λάθος, ακολουθεί ανάκριση, προφυλάκιση, δίκη, καταδίκη, έκτιση ποινής και απέλαση. Διαφωνεί κανένας; Σε τι διαφέρει, δηλαδή, το μέλος του «Επαναστατικού Αγώνα» από το μέλος του «Ισλαμικού Χαλιφάτου»; Είναι λιγότερο φασιστικό το δεύτερο; Λιγότερο εγκληματικό; Λιγότερο απειλητικό για τη δημοκρατία;
Το σε πόσο βαθύ ύπνο βρίσκεται η Ευρώπη, το αποδεικνύουν κάτι ειδήσεις που διαβάζουμε για τα πρωτοπαλίκαρα της σαρίας στην Ευρώπη. Συνέλαβε, λέει, η αστυνομία σε αιματηρά επεισόδια που έγιναν στη Γερμανία σεσημασμένους φανατικούς ισλαμιστές που είχαν και μαχαίρια επάνω τους. Φανατικούς διαδηλωτές με μαχαίρια και τους καμαρώνετε; Τι περιμένετε, να σας σφάξουν πρώτα; Ένα-ένα τα ευρωπαϊκά κράτη, ακόμα και η Αλβανία, απαγορεύουν την επιστροφή των εθελοντών τζιχαντιστών του Ιράκ. Εμείς ξέρουμε πόσοι μετανάστες έφυγαν για τον ISIS από την Ελλάδα; Θα μου πεις σε ένα κράτος σκορποχώρι που δεν ξέρει ούτε πόσοι Έλληνες κυκλοφορούν στην επικράτειά του, άντε να βρεις πόσοι μετανάστες ταξίδεψαν για Συρία. Όμως, θα πρέπει να τους αναζητήσει, το ταχύτερο δυνατόν. Υπάρχει τρόπος, αρκεί να το αποφασίσει.
Άκουσα από πολλούς το μόνιμο ρεφρέν δια πάσαν νόσον: όλα είναι θέμα Παιδείας. Φυσικά, αλλά τι εννοείτε, αγαπητοί; Θα έχεις τον μαχητή του Αλλάχ που μόλις επέστρεψε από το σεμινάριο αποκεφαλισμών και θα προσπαθήσεις μέσω της Παιδείας να τον πείσεις για την αξία της ανεξιθρησκίας; Πώς φαντάζεστε, αλήθεια, αυτή τη… δια βίου μάθηση; Θα φοιτήσει σε κάποια Σχολή Ανεκτικότητας; Υποχρεωτικά ή κατ’ επιλογήν; Και σε πόσα χρόνια βλέπετε πιθανή κάποια πρόοδο; Θα αναλάβει το έργο η γνωστή για την αποτελεσματικότητά της, ελληνική Παιδεία; Μήπως να το αναλάβουν οι πολυπολιτισμικοί «διανοούμενοι»;
Οι ευνούχοι της «διανόησης» ανέσυραν, ως κείμενο αναφοράς (!), ένα άρθρο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη που γράφτηκε πριν από 8 χρόνια! Γράφει ο προρρηθείς «απολύτως άψογος» για τη… συζήτηση που είχε ανοίξει ο Μ.Π. το 2006! Μάλλον και ο ορισμός της έννοιας «συζήτηση» θα πρέπει να περιληφθεί στο σχήμα «κατά το διανοούμενον». Στο χωριό μου, συζήτηση ονομάζουν αυτό που κάποιος ξεκινάει λέγοντας μια άποψη και οι άλλοι συνεχίζουν λέγοντας τη δική τους. Αμέσως, όμως, όχι μετά από 8ετία! Συζήτηση, λοιπόν, ουδέποτε έγινε, διότι μετά το άρθρο του Μ.Π. υπήρξε άκρα του τάφου σιωπή! Η «διανόηση» προτίμησε να σφυρίζει αδιάφορα. Και γιατί το ανακάλυψαν τώρα; Για να πουν: να, και ‘μεις τα λέγαμε αυτά! Αλλά, και ως υπόδειγμα: δείτε πώς γράφονται τα ωραία, αγαπησιάρικα άρθρα! Κοιτάξτε πόσο ρατσιστής είναι ο Τζήμερος, που δεν τα λέει έτσι. Έβαλαν βέβαια και μπόλικη σαλτσολάσπη φτιαγμένη με τα χεράκια τους. Ιδού τι νομίζει ο «απολύτως άψογος» ότι προτείνω: «να υποχρεώνεις τους πάντες να συμμορφώνονται με ένα γενικό πρότυπο συμπεριφοράς, εγκαταλείποντας κάθε ιδιαιτερότητα ακόμη και όταν αυτή είναι εντελώς άκακη». Κι αφού ρίξει μια μπαταριά κατά των… γηγενών συμπατριωτών μας που «οι περισσότεροι σκέφτονται και δρουν στον αστερισμό της μισαλλοδοξίας» (αυτό πιστεύεις για τους Έλληνες; Ότι οι περισσότεροι είναι μισαλλόδοξοι;) αναφέρει ως παράδειγμα τον… Καζαντζίδη και τον μουσακά των Ελλήνων της Γερμανίας! Να τους αλλάξουμε και το φαγητό τους, των Μουσουλμάνων; Και τη μουσική; Αναρωτιέσαι αν αυτό κατάλαβε ο δυστυχής, οπότε είναι καταφανώς πρόβλημα μειωμένης αντίληψης ή, ενώ κατάλαβε άλλα, αυτό σέρβιρε, δηλαδή πρόκειται για άνθρωπο με επικίνδυνα αποψιλωμένο ήθος. Δεν ξέρεις τι είναι χειρότερο.
Υπερακοντίζοντας, η αριστεροφιλελεύθερη, που λέγαμε πριν, αυτοχρησθείσα συνοδοιπόρος του Μ.Π. (θα περπατάει πολύ ανάλαφρα, μάλλον, γιατί κανένας δεν το έχει αντιληφθεί, εκτός αν συνοδοιπορία θεωρείται η συνύπαρξη στον ίδιο κομματικό φορέα, οπότε συνοδοιπόροι ήταν και ο Αλαβάνος με τον Τσίπρα…) θέλει να υπερασπισθεί τη μνήμη του από όσους την προσβάλλουν, όπου προσβολή είναι και η απλή μνεία του άρθρου του μαζί με το δικό μου! (Να γελάσεις ή να κλάψεις με την γκεμπελική τεχνική εξόντωσης του «αντιπάλου» που κομίζουν στα δημόσια πράγματα οι «διανοούμενοι» με την αριστερή κονκάρδα και τις κρατικές τσέπες…)
Όμως κάπου έχουν δίκαιο. Τα δύο άρθρα δεν λένε το ίδιο. Στο άρθρο του ο Παπαγιαννάκης υποβάλλει μια σειρά από ερωτήματα, στα οποία όμως ο ίδιος αποφεύγει να απαντήσει. Γιατί; Επειδή ήθελε να προκαλέσει έναν ευρύτερο διάλογο; Επειδή το 2006 το πρόβλημα δεν είχε την έκταση που έχει σήμερα; Επειδή φοβόταν τους αριστερορθόδοξους «συνοδοιπόρους» που του την είχαν συνέχεια στημένη, μέχρι που κατάφεραν να τον εξοντώσουν κομματικά; Επειδή έπασχε κι εκείνος από την ευχολογιακή εμμονή της Αριστεράς; Δυστυχώς έφυγε νωρίς και δεν μπορεί να μας διαφωτίσει. Το κλείσιμο πάντως του άρθρου του είναι τυπικό «δι’ ευχών των αγίων» – θα μπορούσε να το είχε γράψει και ο Κουβέλης: «οφείλουμε με κάθε τρόπο να πείσουμε τους πάντες να σέβονται τους όρους συνύπαρξης, για το ίδιο τους το καλό, χωρίς αλαζονεία αλλά και χωρίς εκπτώσεις που θέτουν σε τεράστιο κίνδυνο και εμάς και εκείνους». Προσέξτε την ενοχική σύνταξη – μόνιμο «δυτικό» σύνδρομο: «χωρίς εκπτώσεις που θέτουν σε τεράστιο κίνδυνο και εμάς και εκείνους». Λάθος, αγαπητέ Μιχάλη. Εκείνοι θέτουν σε τεράστιο κίνδυνο εμάς και εκείνους και την παγκόσμια ειρήνη. Όχι οι δικές μας εκπτώσεις (από την εφαρμογή των νόμων προφανώς!). Πες μας όμως και πώς θα τους πείσεις! Ποιος είναι ο «κάθε τρόπος» που θα πείσει «τους πάντες»; Και τι κάνεις όταν κάποιοι δεν πείθονται; Τι επιπλέον κάνεις όταν αυτοί που δεν πείθονται φτιάχνουν ισλαμικό κράτος, ισλαμικά δικαστήρια και ισλαμικά σχολεία μισαλλοδοξίας στην καρδιά της Δυτικής Ευρώπης; Κι όταν απειλούν, μόλις αποκτήσουν αριθμητική υπεροχή, να σου επιβάλουν το Ισλάμ διά της βίας;
Απάντησε σ’ αυτά το ερωτήματα, έστω και τώρα, κάποιος απ’ όσους καμαρώνουν ότι υπήρξαν συνοδοιπόροι του Παπαγιαννάκη; Όχι, ποτέ! Δημοσίευσε τον δικό του προβληματισμό; Όχι, ποτέ! Πρότεινε μήπως μια διαδικασία πειθούς; Όχι, ποτέ! Ακόμα και σήμερα, μηρυκάζουν ευχές και θεωρητικές σάχλες (πομφόλυγες, θα έγραφε ο πολιτικώς ορθός). «Να προφυλάξουμε τις αξίες μας χωρίς να απεμπολήσουμε τις αρχές μας» μας καλεί, με κείμενο που θα διεκδικούσε βραβείο κενολογίας, η «συνοδοιπόρος». Μα αυτό ακριβώς, δεσποσύνη μου, είναι το ζητούμενο: πώς θα υπερασπιστούμε τις αξίες μας χωρίς να απεμπολήσουμε τις αρχές μας! Καιγόμαστε. Μη μας περιγράφεις επιστημονικά το φαινόμενο της καύσης, δεν βοηθάει. Πυροσβεστήρα ξέρεις να χειρίζεσαι;
Όχι, βέβαια. Σιγά, μη σηκώσει τα μανίκια η «διανόηση». Κοιμάται σε φάση REM! Μην την ξυπνάτε, θα λαχταρήσει όταν γυρίσει ξανά στη Γη. Ήταν σχολάζουσα, 40 χρόνια τώρα. Και γιατί όχι; Καλά περνούσε. Επιδοτούμενοι οι συστημικοί καλλιτέχνες, μέλη εκατό επιτροπών και μαϊμού – ερευνητές οι συστημικοί πανεπιστημιακοί, με όλο το σόι διορισμένο, προνομιακοί συνομιλητές, ομοτράπεζοι και ενίοτε ομοκρέβατοι της εξουσίας, μια χαρά συμβιβάστηκαν και με τη διάλυση της Παιδείας και με τη μόλυνση των Πανεπιστημίων από την κομματική πανώλη, μη σου πω ότι στήριξαν καριέρες στο αλισβερίσι με τους φοιτητοπατέρες. Άλλωστε οι περισσότεροι με κομματικές πλάτες βρέθηκαν στην έδρα. Γιατί να τα χαλάσουν με τον πολιτικό προστάτη τους και να χάσουν και την εύνοια και την ευνή του; Αντέδρασαν μόλις τους έριξαν στη μοιρασιά. Κι από σχολάζοντες προβιβάστηκαν σε σχολιάζοντες. Για τις προδιαγραφές τους, θα το έλεγες και ποιοτικό άλμα.
Υ.Γ.: Το παραπάνω κείμενο απευθύνεται σε νοήμονες που αντιλαμβάνονται τη διαφορά ανάμεσα στη βαθιά συντηρητική, ιδεοληπτική «διανόηση» με προοδευτικό προσωπείο, και στην πραγματική διανόηση που ποτέ δεν έπαψε να συμμετέχει στην περιπέτεια των ιδεών σ’ αυτή τη χώρα. Άλλος είχε το όνομα, άλλος τη χάρη. Θα το διαβάσουν όμως – δεν το γλιτώνεις αυτό – και όσοι θα «καταλάβουν» (και θα σχολιάσουν) αυτά που ήδη έχουν παγωμένα και ακίνητα στο οστεοφυλάκιο του μυαλού τους.
Πηγή: protagon.gr
