Το ερώτημα τίθεται όλο και συχνότερα τις τελευταίες μέρες και δημιουργεί έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις.

• Από τη μία πλευρά, αν δεν μειωθεί το συνολικό ποσό του χρέους μας, θα είναι πολύ δύσκολο να καταφέρουμε να πληρώνουμε κάθε χρόνο τους τόκους που του αναλογούν, όσο μικρό και να είναι το επιτόκιο που θα τεθεί.
• Από την άλλη μεριά όμως, κούρεμα του χρέους, σημαίνει στην πράξη ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που μας δάνεισαν χρήματα τα τελευταία 4 χρόνια, θα πρέπει να πούνε στους πολίτες τους ότι ένα μέρος από τα χρήματα που μόλις έδωσαν από τους φόρους για να στηρίξουν την Ελλάδα, θα τα χάσουν.

Έχει σημασία να καταλάβουμε εδώ ότι πλέον δεν μιλάμε για «κακούς» κερδοσκόπους και «γεράκια» των αγορών, αλλά για απλούς πολίτες σαν εμάς, οι οποίοι πληρώνουν τους φόρους τους σαν εμάς, και οι οποίοι θα πρέπει να ακούσουν ότι ένα μέρος από αυτά τα λεφτά, εμείς δεν θα τους τα επιστρέψουμε.

Όπως μπορεί να καταλάβει ο κάθε νοήμων άνθρωπος, αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει αποδεκτό από οποιονδήποτε φορολογούμενο (και ψηφοφόρο) γι’ αυτό και θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι όσο και να επιμένει το ΔΝΤ, οι ευρωπαίοι δεν πρόκειται να κάνουν δεκτό το αίτημα για κούρεμα του ελληνικού χρέους.

Τι μπορεί λοιπόν να γίνει; Τίποτα λιγότερο από το προφανές.

• Χρειάζεται να συμφωνηθεί μια μεγάλη επιμήκυνση του χρέους κοντά στα 50 χρόνια (από τα 20 που είναι σήμερα) με το μέσο επιτόκιο αποπληρωμής να είναι πολύ μικρό, (κάτω από το 2%) και παράλληλα θα πρέπει να γίνει ένα μικρό, συμμαζεμένο και «διακριτικό» κούρεμα του χρέους, ώστε να μειωθεί το συνολικό ποσό.

Τι είδους κούρεμα θα μπορούσε να έχει όμως αυτά τα χαρακτηριστικά;

Αυτό που θα μπορούσε να γίνει είναι μια έμμεση μείωση του συνολικού οφειλόμενου ποσού μέσω της απόφασης της Γερμανίας για αποπληρωμή του περίφημου κατοχικού δανείου.

• Ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο η Γερμανία μπορεί να συμψηφίσει μέρος των απαιτήσεων της από το διακρατικό δάνειο των 60 δις (εκ των οποίων περίπου τα 12 είναι γερμανικά χρήματα) αλλά και μέρος της συμμετοχής της στον EFSF μέσω του οποίου έχουμε πάρει άλλα 130 δις.
• Το τελευταίο ποσό του χρέους αφορά περί τα 30 δις ομολόγων που είχαν εκδοθεί μετά το πρώτο κούρεμα του χρέους τα οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κουρευτούν αν δεν θέλουμε να χάσουμε και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας μας ως δανειζόμενοι.

Ο συμψηφισμός με το γερμανικό κατοχικό δάνειο δεν είναι μια τόσο μακρινή λύση όσο θα νόμιζε κανείς και γι’ αυτό άλλωστε ήταν το μόνο θέμα στο οποίο δέχθηκε να αναφερθεί το καλοκαίρι και ο Σόιμπλε στην επίσκεψη του στην Αθήνα.

Η λογική πίσω από αυτή την επιλογή βασίζεται στο ότι ο συμψηφισμός μεταξύ δανείων μπορεί να «πουληθεί» στους γερμανούς φορολογούμενους πιο εύκολα από ένα αυθαίρετο κούρεμα του χρέους.

Αν η γερμανική πολιτική ηγεσία δεχθεί ότι ένα –έστω και μικρό- κούρεμα είναι αναπόφευκτο, τότε μπορεί πιο εύκολα να εξηγήσει στους αυστηρούς προτεστάντες πολίτες της ότι ένας συμψηφισμός είναι μια δίκαιη συναλλαγή βάση των ιστορικών τους ευθυνών, από το να προσπαθήσει να τους εξηγήσει ότι το κούρεμα είναι απαραίτητο για να μη διαλυθεί η Ελλάδα και πάρει μαζί της και την Ευρωζώνη στον πάτο...

Το αν η Γερμανία θα ακολουθήσει το δρόμο του συμψηφισμού ή όχι είναι άγνωστο και μένει να το δούμε στο κοντινό μέλλον. Δύο-τρία  πράγματα όμως είναι σίγουρα:

• Το κύριο εργαλείο επίλυσης του θέματος είναι η επιμήκυνση και όχι το κούρεμα.
• Η συμπληρωματική χρήση ενός περιορισμένου κουρέματος είναι απαραίτητη.
• Χωρίς ανάπτυξη στην Ελλάδα, το χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί με κανένα τρόπο.

Η δε ανάπτυξη δεν έρχεται με ευχολόγια, ούτε με νέους φόρους, ούτε με ένα τεράστιο κράτος, ούτε με μαγειρεμένα πλεονάσματα...