Οι υπέρμαχοι του κομμουνισμού, μιας ιδεολογίας που ευθύνεται άμεσα για δεκάδες εκατομμύρια θανάτους σε καιρό ειρήνης και ανείπωτη ανθρώπινη δυστυχία, ηθελημένα αγνοούν ένα άλλο επίσης συγκλονιστικό ρεκόρ του κομμουνισμού στα περιβαλλοντικά θέματα.  Μετά την 70ετή εφαρμογή του, αποδείχτηκε στην πράξη, ότι ο κομμουνισμός είναι μια ιδεολογία που όχι μόνο βιάζει την ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά, αλλά έχει και καταστροφικό αντίκτυπο στην οικολογία του πλανήτη μας.

Όταν το 1989 κατέρρευσε το τείχος του Βερολίνου και σηκώθηκε το σιδερένιο παραπέτασμα που σκέπαζε για δεκαετίες τον σοσιαλιστικό παράδεισο της Αν. Γερμανίας, αποκαλύφτηκε στους δυτικούς πολίτες, εκτός από τη βάναυση λειτουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας,  η εφιαλτική κλίμακα της περιβαλλοντικής καταστροφής, ένα ακόμα συγκλονιστικό εύρημα. Τα στατιστικά στοιχεία για την Ανατολική Γερμανία μαρτυρούν μια φρικτή ιστορία: τη στιγμή της επανένωσης με τη Δυτική Γερμανία το 42% των κινούμενων υδάτων και το 24% των λιμνών ήταν τόσο μολυσμένα ώστε να μην μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την επεξεργασία πόσιμου νερού. Σχεδόν οι μισές λίμνες της χώρας θεωρήθηκαν νεκρές ή σε κατάσταση που αδυνατούσαν να διατηρήσουν ψάρια ή άλλες μορφές ζωής. Επίσης μόνο το ένα τρίτο των βιομηχανικών λυμάτων και το ήμισυ των οικιακών λυμάτων επεξεργάζονταν.

Υπολογίζεται ότι το 44% των ανατολικογερμανικών δασών υπέστη βλάβη από όξινη βροχή, γεγονός που μάλλον δεν θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη δεδομένου ότι η χώρα παρήγαγε αναλογικά περισσότερο διοξείδιο του θείου, διοξείδιο του άνθρακα και σκόνη άνθρακα από οποιοδήποτε άλλο κράτος στον κόσμο. Σε ορισμένες περιοχές της Ανατολικής Γερμανίας το ποσοστό της ατμοσφαιρικής ρύπανσης ήταν μεταξύ οκτώ και δώδεκα φορές μεγαλύτερο από αυτό που μετρήθηκε στη Δυτική Γερμανία την αντίστοιχη περίοδο ενώ το 40% του πληθυσμού της Ανατολικής Γερμανίας ζούσε σε συνθήκες που σίγουρα θα προκαλούσαν εκτεταμένες διαδηλώσεις απο τους επιλεκτικούς αριστερούς οικολόγους εαν παρατηρούνταν στη Δυτική. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι μόνο ένας σταθμός ηλεκτροπαραγωγής στην Ανατολική Γερμανία είχε τον απαραίτητο εξοπλισμό για να καθαρίσει το θείο από τις εκπομπές.

Ο Sten Nilsson, ένας Σουηδός δάσκαλος που εκδιώχθηκε το 1986 από την Ανατολική Γερμανία για τις προσπάθειές του να συλλέξει δεδομένα σχετικά με την υγεία των δασών της, δήλωσε τον Απρίλιο του 1990 ότι πολλά δάση ήταν «νεκρά, εντελώς» και χαρακτήρισε  τη χώρα  «στα πρόθυρα ολικής οικολογικής κατάρρευσης» .

Επίσης, ο τότε υπουργός περιβάλλοντος της Αν. Γερμανίας Καρλ-Χέρμαν Στάινμπεργ,κ δήλωσε το 1990 ότι η  περιβαλλοντική πολιτική της κομμουνιστικής κυβέρνησης, «όχι μόνο σχεδιάστηκε άσχημα, δεν υπήρχε».

Στην Ουγγαρία ο Δούναβης, ο οποίος ήταν μπλε στην Γερμανία και την Αυστρία, ήταν μαύρος. Η Βουδαπέστη, που παλιά ονομαζόταν η πόλη του καθαρού αέρα ήταν τόσο καλυμμένη με νέφος που δεν εμφανιζόταν στις δορυφορικές φωτογραφίες.

Το 1988 οι εκπομπές διοξειδίου του θείου έφθασαν τα 18 εκατομμύρια τόνους στη Σοβιετική Ένωση, 4 εκατομμύρια τόνους στην Πολωνία, 3 εκατομμύρια στην Τσεχοσλοβακία και 5,2 εκατομμύρια στην Ανατολική Γερμανία. Συγκριτικά, η Δυτική Γερμανία, μία από τις ισχυρότερες βιομηχανικές χώρες στον κόσμο, απελευθέρωσε 1 εκατομμύριο τόνους στην ατμόσφαιρα εκείνο το έτος.

Στην πρώην ΕΣΣΔ η λίμνη Aral φιλοξενεί «μία από τις χειρότερες περιβαλλοντικές καταστροφές του πλανήτη», και μια απόδειξη για τον δυνητικά καταστρεπτικό χαρακτήρα του κεντρικού σχεδιασμού. Όντως η τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη στον κόσμο, η θάλασσα Aral μειώθηκε κατά 90% από το αρχικό της μέγεθος υπό σοβιετικό έλεγχο. Στη δεκαετία του 1960, η ΕΣΣΔ εξέτρεψε τους ποταμούς Syr Darya και Amu Darya από τη λίμνη Aral για να ποτίσει την έρημο. Αν και η έρημος πρασίνισε για λίγο, η υπόλοιπη περιοχή υπέστη τις συνέπειες της συρρίκνωσης της λίμνης. Οι περισσότερες κοινότητες στην περιοχή βασίζονταν στην αλιεία και, καθώς η λίμνη ξεράθηκε, η οικονομική καταστροφή οδήγησε στη μαζική μετανάστευση. Ενώ αρχικά η λίμνη είχε έκταση 26.000 τετραγωνικά μίλια, το ήμισυ του μεγέθους της Αγγλίας, τώρα είναι  1.274 τετραγωνικά μίλια.

Η λίμνη Άραλ δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η ΕΣΣΔ απέτυχε να προστατεύσει ένα μεγάλο αριθμό υδάτινων περιοχών. Οι Ρώσοι εμπειρογνώμονες σε θέματα ύδρευσης ονόμασαν τη Μαύρη Θάλασσα, την Κασπία Θάλασσα, τη Θάλασσα του Αζοφ, τον ποταμό Βόλγα και τη λίμνη Μπαϊκάλ ως περιοχές σοβαρής ρύπανσης των υδάτων. Όλοι οι πόροι στις περιοχές αυτές είχαν μολυνθεί και υπερχρησιμοποιηθεί. Για παράδειγμα η υπερκατανάλωση  των φυσικών πόρων την περίοδο της κομμουνιστικής κυριαρχίας, προκάλεσε τεράστια διάβρωση, με αποτέλεσμα το 50% των ακτών της Μαύρης Θάλασσας να εξαφανίζονται. Η υποβάθμιση των ακτών προκαλούσε έως και 300 κατολισθήσεις ανά έτος με αποτέλεσμα παράκτια κτίρια να πέσουν στη θάλασσα. Μέχρι το τέλος της ΕΣΣΔ, πάνω από το 40% της γης της Ρωσίας, περίπου τα τρία τέταρτα της συνολικής γης των Ηνωμένων Πολιτειών, ήταν «υπό υψηλό ή μέτρια υψηλό οικολογικό κίνδυνο».

Η κομμουνιστική ΕΣΣΔ κατείχε και έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της γης, αφήνοντας ελάχιστα κίνητρα στις τοπικές κοινότητες να προστατέψουν το περιβάλλον. Όταν όλοι κατέχουν κάτι, κανένα άτομο δεν έχει κίνητρο για να το διατηρήσει ή να το βελτιώσει. Τελικά, ο πόρος καταναλώνεται υπερβολικά και σχεδόν εξαφανίζεται. Αυτό είναι γνωστό ως η «τραγωδία της κοινοκτημοσύνης».

Οι σοβαρές ζημιές που προκλήθηκαν στο περιβάλλον από την ΕΣΣΔ εξακολουθούν να υφίστανται και  σήμερα. Εκατομμύρια δολάρια από όλο τον κόσμο χρησιμοποιούνται για να καθαρίσουν το χάος που έφερε η κομμουνιστική διακυβέρνηση.

Απο τα παραπάνω και παρά τους υποκριτικούς εναγκαλισμούς των σοσιαλ-κομμουνιστών με την οικολογία,γίνεται έτσι αντιληπτό ότι  αυτή αποτελεί έννοια και φροντίδα μόνο μιας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας.