Ο Μάρτιος του 2017 σηματοδοτεί την 100η επέτειο της Ρωσικής επανάστασης. Αποτέλεσμά της ήταν η αρχικά δημιουργία της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) και του μαρξιστικού πειράματος διακυβέρνησης. Για δεκαετίες οι ομολογητές του μαρξισμού έβλεπαν στην ΕΣΣΔ μια υπερδύναμη η οποία ήταν ξεχωριστή για την οικονομική και στρατιωτική της αποτελεσματικότητα και τα επιτεύγματά της στην επιστήμη και στον πολιτισμό. Μετά την κατάρρευσή της το 1991 ο κόσμος διαπίστωσε (εκτός από τους Έλληνες κομμουνιστές) ότι ήταν μια βάρβαρη πολιτική δικτατορία, με κυριότερα χαρακτηριστικά της την καταπίεση και την οικονομική αναιμία.

Από Ριζοσπάστες επαναστάτες σε προνομιακούς Γραφειοκράτες

Ο μεγάλος Γερμανός κοινωνιολόγος, Max Weber (1864-1920) βοήθησε στην κατανόηση της εξέλιξης των σοσιαλιστικών καθεστώτων στον εικοστό αιώνα από τον επαναστατικό ριζοσπαστισμό σε ένα στάσιμο σύστημα εξουσίας, προνόμιων και λεηλασίας, επανδρωμένο με ιδιοτελείς σοσιαλιστές σοβιετικούς κατόχους γραφείων και προνομίων.

Η ιστορία του σοσιαλισμού αρχίζει με έναν χαρισματικό ηγέτη ο οποίος λόγω κάποιου εσωτερικού στοιχείου θεωρεί ότι υπερέχει κατέχοντας ξεχωριστές δυνάμεις και ιδιότητες. Θεωρεί ότι αυτές του επιτρέπουν να βλέπει πράγματα τα οποία η μάζα των συνάνθρωπων του αδυνατεί να αναγνωρίσει. Έχοντας την πίστη ότι η αλήθεια Του θα έχει ως αποτέλεσμα την «απελευθέρωση» των άλλων ανθρώπους όταν και αυτοί αντιληφθούν την ορθότητα αυτού που ξέρει, προσπαθεί να τους την επιβάλει με ή χωρίς τη θέλησή τους.

Σίγουρα ο Βλαντιμίρ Λένιν (1870-1924) ταιριάζει στην περιγραφή. Ενώ πολλοί οι οποίοι τον συνάντησαν επεσήμαναν την μη ελκυστική εμφάνιση και φυσική παρουσία του, οι περισσότεροι τόνισαν το πνεύμα του για την εκτέλεση μιας «αποστολής» για την οποία είχε απόλυτη εμπιστοσύνη και απαρέγκλιτη αποφασιστικότητα, εξαιτίας της οποίας πολλοί άλλοι σύρθηκαν και έκαναν αποδεκτή την ηγεσία του.

Γύρω από τον Λένιν, τον χαρισματικό, δημιουργήθηκε μια ομάδα από μαθητές και συντρόφους που κλήθηκαν και επελέγησαν από αυτόν και οι οποίοι είδαν τον εαυτό τους ως εξυπηρετούντες την ίδια αποστολή: την προώθηση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η «εκλεκτοί» αυτής της ομάδας είχαν παραιτηθεί (τουλάχιστον κατ 'αρχήν) από τους υλικούς πειρασμούς και κοσμικές συνθήκες, που ο στόχος της «αποστολή» τους έχει ως στόχο να ανατρέψει και να καταστρέψει.

Στο έργο του Max Weber βλέπουμε το περίγραμμα της ιστορικής διαδικασίας με την οποία μια ομάδα μαρξιστών επαναστατών, με την πεποίθηση ότι κατανόησαν τις προσταγές της ιστορίας με έναν τρόπο που άλλοι θνητοί δεν μπόρεσαν, ανέλαβαν να είναι οι μαίες της ιστορίας μέσα από τη βίαιη επανάσταση. Τελικά, όπως αναφέρει ο Max Weber (Οικονομία και Κοινωνία, 1925):

«…Όμως, μόνο τα μέλη της μικρής ομάδας ενθουσιωδών μαθητών και οπαδών είναι έτοιμοι να αφιερώσουν τη ζωή τους καθαρά και ιδεαλιστικά στο κάλεσμα τους. Η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών και οπαδών σε μακροπρόθεσμη βάση ζουν έξω από τα καλέσματα τους, σε μια υλική έννοια. …. Αντίστοιχα, οι υποτελείς, οι κάτοχοι προνομίων, ή οι υπάλληλοι διαφοροποιούνται από τους «φορολογουμένους».

Αυτοί αντί να είναι «οπαδοί» του ηγέτη, γίνονται κρατικοί αξιωματούχοι ή υπάλληλοι που διορίζονται από το κόμμα. . . Με τη διαδικασία της καθημερηνοποιησης η χαρισματική ομάδα τείνει να εξελιχθεί σε μία από τις μορφές της καθημερινής εξουσίας, τη γραφειοκρατική ».

Αλλά μόλις ο χαρισματικός ηγέτης και οι οπαδοί του έρθουν στην εξουσία, ένας μετασχηματισμός εμφανίζεται σύντομα στη συμπεριφορά και τη σχέση τους με την υπόλοιπη κοινωνία. Σιγά-σιγά, η θέρμη της ιδεολογικής αποστολής και επαναστατικής συντροφικότητας αρχίζει να πεθάνει. Τώρα καθίσταται αδύνατο να σταθούν έξω από τη ροή των εγκόσμιων θεμάτων της καθημερινής ζωής. Πράγματι, αν αποφύγουν να ασχοληθούν με αυτά τα θέματα, η εξουσία τους πάνω στην κοινωνία θα απειλούνταν με αποσύνθεση.

Ιδιοτέλεια και η νέα σοσιαλιστική "Ταξική Κοινωνία"

Μετά την Επανάσταση του 1917 και τον αιματηρό ρωσικό τριετή εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε, οι επαναστάτες έπρεπε να στραφούν προς τα εγκόσμια θέματα της «οικοδόμησης του σοσιαλισμού». Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σήμαινε το μετασχηματισμό της κοινωνίας και ο μετασχηματισμός της σήμαινε παρακολούθηση, εποπτεία, έλεγχο και επιβολή.

Από το 1919, το Κομμουνιστικό Κόμμα ξεκίνησε μια διαδικασία σχηματισμού καταλόγων κυβερνητικών και άλλων γραφειοκρατικών θέσεων που απαιτούσαν επίσημο διορισμό και συνοδευτικά, καταλόγους ανθρώπων, μελών του κομμουνιστικού κόμματος, που θα μπορούσαν να είναι επιλέξιμοι για τοποθέτηση και προαγωγή σε αυτές τις ανώτερες θέσεις εξουσίας. Έτσι γεννήθηκε η νέα άρχουσα τάξη στο σοσιαλισμό, αυτό που ονομάζεται νομενκλατούρα.

Υπουργεία έπρεπε να επανδρωθούν, θέσεις στο Κόμμα έπρεπε να συμπληρωθούν, εθνικοποιημένες βιομηχανίες και συλλογικά αγροκτήματα χρειάζονταν διαχειριστές να επιβλέπουν την παραγωγή και να μεριμνούν ώστε οι στόχοι του κεντρικού σχεδιασμού να εκπληρωθούν. Κρατικά δίκτυα διανομών να δημιουργηθούν. Τα εργατικά συνδικάτα χρειάζονταν αξιόπιστους κομματικούς διευθυντές, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης απαιτούσαν εκδότες και δημοσιογράφους για να μεταφέρουν τις ιστορίες που κατασκεύαζε η προπαγάνδα για τις νίκες και τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού στο δρόμο προς τη δημιουργία ενός νέου σοβιετικού ανθρώπου σε μία νέα ένδοξη κολεκτιβιστική κοινωνία.

Σε αντίθεση όμως με τις σοσιαλιστικές υποσχέσεις της δημιουργίας του νέου ανθρώπου από τα συντρίμμια της παλιάς τάξης, μέσα από τις ρωγμές του σοσιαλιστικού οικοδομήματος και της σοσιαλιστικής οικονομίας ξεφύτρωσαν πάλι τα πανάρχαια χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης : τα κίνητρα και η ψυχολογία της ατομοκεντρικης συμπεριφοράς, η αναζήτηση για ευκαιρίες να βελτιώσει τη δική του ζωή , της οικογένειας και των φίλων του, μέσα από μια προσπάθεια να αποκτήσει τον έλεγχό και προσωπική χρήση των «κοινωνικοποιημένων» σπάνιων μέσων, πόρων και εμπορευμάτων εντός των δικτύων και των διασυνδέσεων της σοβιετικής γραφειοκρατίας. Δεδομένου ότι το κράτος απέκτησε την ιδιοκτησία σε όλα τα μέσα παραγωγής, δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι καθώς τα χρόνια και στη συνέχεια οι δεκαετίες περνούσαν όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναγνώρισαν την ένταξη στην νομενκλατούρα και σε βοηθητικές θέσεις της ως το μονοπάτι προς μια πιο ευημερούσα και ευχάριστη ζωή.

Στο τέλος, το σοσιαλιστικό κράτος δεν μεταμόρφωσε την ανθρώπινη φύση, η ανθρώπινη φύση βρήκε τρόπους για να χρησιμοποιήσει το σοσιαλιστικό κράτος για τους δικούς της σκοπούς. Το σύστημα των προνομίων και της διαφθοράς που ο σοβιετικός σοσιαλισμός δημιούργησε εξηγήθηκε από τον Μπόρις Γιέλτσιν (1931-2007). Ο Ρώσος ηγέτης, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, βοήθησε να έλθει το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης και η αρχή μιας ανεξάρτητης Ρωσίας όταν το 1991 προσπάθησε πρώτη φορά να γίνει δημοκρατία. Στο βιβλίο του, «Ενάντια στο σιτάρι[1]» (1990), ο Γιέλτσιν εξήγησε:

«…Το σιτηρέσιο του Κρεμλίνου, μια ειδική κατανομή, κανονικά αδύνατον να βρεθούν, προϊόντων, αγοράζεται από τα ανώτερα κλιμάκια στη μισή της κανονικής τιμής του, και περιλαμβάνει τα υψηλότερης ποιότητας τρόφιμα. Στη Μόσχα, συνολικά 40.000 άνθρωποι απολαμβάνουν το προνόμιο αυτών των ειδικών σιτηρεσίων, σε διάφορες κατηγορίες ποσοτήτων και ποιότητας. Υπάρχουν ολόκληρα τμήματα της GUM - το τεράστιο πολυκατάστημα που βρίσκεται απέναντι από το Κρεμλίνο στην Κόκκινη Πλατεία - κλειστό για το κοινό που προορίζεται για τα υψηλότερα κλιμάκια της ελίτ, ενώ για τους υπαλλήλους ένα σκαλί ή δύο κάτω κάτω στην ιεραρχική κλίμακα υπάρχουν και άλλα ειδικά καταστήματα. Όλα ονομάζονται «ειδικά»: ειδικά εργαστήρια, ειδικά καθαριστήρια, ειδικές κλινικές, ειδικά νοσοκομεία, ειδικά σπίτια, και ειδικές υπηρεσίες. Τι κυνική χρήση του όρου!»

Η υποσχόμενη «αταξική κοινωνία» των υλικών και της κοινωνικής ισότητας ήταν, στην πραγματικότητα, το πιο κοκκώδες σύστημα ιεραρχικών προνομίων και εξουσίας. Δωροδοκία, διαφθορά, συνδέσεις και ευνοιοκρατία διαπέρασε ολόκληρο το σώμα της σοβιετικής σοσιαλιστικής κοινωνίας. Δεδομένου ότι το κράτος κατείχε, παρήγαγε και διάνεμε τα πάντα όλα, ο καθένας έπρεπε να έχει "φίλους" ή φίλους που γνώριζαν τους σωστούς ανθρώπους, με σκοπό να έχουν πρόσβαση σε κάτι αδύνατο να αποκτήσουν μέσω των συνήθων διαύλων του δικτύου διανομής του κεντρικού σχεδιασμού για "τις μάζες." Σε αυτούς θα μπορούσε να δείξει πόσο ευγνώμονας ήταν μέσω της δωροδοκίας ή με αμοιβαίες χάρες, σε κάποια άλλη στιγμή.

Επικαλυπτικά δε σε ολόκληρο το σοσιαλιστικό σύστημα της εξουσίας και λεηλασίας με την καθοδήγηση και ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, ήταν η Σοβιετική μυστική αστυνομία, η KGB. Κατασκοπεία, επιτήρηση και απειλή σε οποιονδήποτε αμφισβητεί την προπαγάνδα η τα αποτελέσματα του «εργατικού παραδείσου».  

Κομμουνιστικές αντιφάσεις και το τέλος του του σοβιετικού σοσιαλισμού

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλα αυτά που οι μαρξιστές έλεγαν για τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος – εκμετάλλευση των πολλών από λίγους προνομιούχους, τεράστια ανισότητα του πλούτου και των ευκαιριών λόγω ελέγχου πάνω στα μέσα παραγωγής, χειραγώγηση της πραγματικότητας ώστε να κάνουν να φαίνεται η δουλεία ως ελευθερία- ήταν στην πραγματικότητα η ίδια η φύση και η ουσία του κομμουνιστικού οικοδομήματος, όπου και εάν αυτό εφαρμόστηκε. Μια στρεβλή και διεστραμμένη συστροφή της πραγματικότητας μέσα από ένα ιδεολογικά παραμορφωμένο γυαλί.

Όλα τελικά έφτασαν στο τέλος το 1991, όταν τα προνόμια, η λεηλασία και η φτώχεια του «υπαρκτού σοσιαλισμού» έκανε το σοβιετικό κομμουνιστικό σύστημα μη βιώσιμο. Η υπερ-δομή της κομμουνιστικής-σοβιετικής εξουσίας κατάρρευσε με πάταγο.

Το 1899, ο Γάλλος κοινωνιολόγος και ψυχολόγος Gustave Le Bon (1841-1931) αναφέρει για το τότε συνεχώς διογκούμενο σοσιαλιστικό κίνημα, στο βιβλίο του «Η ψυχολογία του σοσιαλισμού»: «…Ένα έθνος τουλάχιστον θα πρέπει να υποφέρει για την επιμορφώσει ολόκληρου του κόσμου. Θα είναι ένα από αυτά τα πρακτικά μαθήματα που θα μπορέσουν να διαφωτίσουν τα έθνη που διασκεδάζουν με τα όνειρα της ευτυχίας που εμφανίζονται μπροστά στα μάτια τους από τους ιερείς της νέας [σοσιαλιστικής] πίστης.»

Τελικά βέβαια, όχι μόνο η Ρωσία αλλά και πολλές άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής υποχρεώθηκαν να παράσχουν αυτό το πρακτικό μάθημα πολιτικής τυραννίας και οικονομικής καταστροφής που η σοσιαλιστική κοινωνία, ιδιαίτερα στην μαρξιστική της εκδοχή, προσέφερε στο ανθρώπινο είδος.

Η περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της είναι η καλύτερη απόδειξη των καταστροφικών συνέπειων μιας κοινωνίας, όταν αυτή απορρίπτει την πολιτική φιλοσοφία του ατομικού φιλελευθερισμού, το σύστημα της ελεύθερης αγοράς, και την αποδοχή της ιδιοτελούς ανθρώπινης φύσης, όταν αυτά λειτουργούν σε ένα πλαίσιο κοινωνικής ρύθμισης, εθελοντικού συνεταιρισμού και ειρηνικής ανταλλαγής.

Ας ελπίσουμε, αν και πολύ αμφιβάλω, ότι το 2017 που σηματοδοτεί την εκατοστή επέτειο της κομμουνιστικής επανάστασης στη Ρωσία, η ανθρωπότητα θα μάθει από αυτό το τραγικό λάθος και θα συνειδητοποιήσει και θα αποδεχθεί ότι μόνο η ατομική και οικονομική ελευθερία μπορεί να παρέχει μια δίκαιη καλή και ευημερούσα κοινωνία που η ανθρωπότητα δικαιούται.  

Ιωάννης Παπανικολάου

[1] Χαϊδεύω αντίθετα το σιτάρι (Гладить против шерсти) είναι Ρωσική έκφραση και σημαίνει μπερδεύω, αντιλέγω, οδηγώ σε αδιέξοδο.