GR
EN 
Τριάντα χρόνια ήταν αρκετά για να περάσουν οι επιδοτήσεις ως έννοια αλλά και ως ουσία στο DNA των Ελλήνων. Οι προθέσεις βέβαια ήταν αγαθές... Η Ελλάδα δεν έπασχε από έλλειμμα ανταγωνιστικότητας λόγω κόστους παραγωγής αλλά λόγω ποιότητας και τεχνολογίας.
Η Ελλάδα δεν έπασχε από έλλειμμα ανταγωνιστικότητας λόγω κόστους παραγωγής αλλά λόγω ποιότητας και τεχνολογίας. Συνεπώς επιδοτώντας τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό της παραγωγής θεωρητικά θα συνδυάζονταν με το χαμηλό κόστος εργασίας και το αποτέλεσμα θα ήταν άριστο. Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτονταν τόσο οι Έλληνες όσοι και οι ξένοι πολιτικοί στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν αποφάσισαν την είσοδο της Ελλάδος στην τότε ΕΟΚ.
Η πράξη βέβαια απέδειξε ότι η ανταγωνιστικότητα δεν αποκτιέται με μεμονωμένες κινήσεις. Τι κι αν ήρθε μηχανολογικός εξοπλισμός; Το κόστος εργασίας αυξήθηκε και επιπλέον μειώθηκε στις γειτονικές χώρες καθώς και σε άλλες γειτονιές του πλανήτη.
Τι κι αν η πρόσβαση στην τεχνολογία έγινε εύκολη; Με το καιρό οι ντόπιοι αντιπρόσωποι πίεσαν τις τιμές του εξοπλισμού προς τα πάνω και πρακτικά καρπώνονταν οι ίδιοι τις επιδοτήσεις σε συνεργασία με τις εταιρίες του εξωτερικού που εισήγαγαν τον εξοπλισμό, οι δε παραγωγοί αδυνατούσαν να αποσβέσουν ακόμα και τον επιδοτούμενο εξοπλισμό.
Σήμερα πλέον η επιδότηση για τις ελληνικές επιχειρήσεις είναι όπως τα εξωτικά αθλητικά παπούτσια, αυτά που στα πόδια ενός προπονημένου αθλητή κάνουν την διαφορά για το μετάλλιο, για την Ελλάδα είναι σα να τα φοράει ένας πλαδαρός κύριος. Τι πιθανότητες έχει να κερδίσει έναν αγώνα;
Η ανταγωνιστικότητα δεν παρέχεται, κατακτιέται. Είναι μεγάλος ο αγώνας, διαρκής και επίπονος για να είσαι ανταγωνιστικός και αυτή την ορμή δεν πρέπει να τη κόβουμε από τις επιχειρήσεις. Συνεπώς η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας πρέπει να απλώνεται σε όλες τις παραμέτρους που συμβάλλουν στο κόστος παραγωγής, εργασιακά, φορολογία, πρόσβαση στις αγορές, νομοθεσία, υποδομές, χρηματοδότηση, εξοπλισμός. Δεν είναι δυνατό να βάζουμε όλες τις εταιρίες όλων των κλάδων σε ένα καλούπι, κάθε κλάδος, ακόμα και κάθε περιοχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Επιπλέον δεν είναι απαραίτητο η βοήθεια για την ανταγωνιστικότητα να έχει πάντα τη μορφή χρήματος. Το χρήμα θα πρέπει να το κερδίζει η κάθε εταιρία με τον αγώνα της. Η εξασφάλιση ενός σταθερού φορολογικού πλαισίου, η ευρύτερη φροντίδα του περιβάλλοντος, η εγκαθίδρυση της ασφάλειας είναι μερικές μόνο από τις παρεμβάσεις της πολιτείας που οδηγούν στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Επιδότηση της λογικής χρειαζόμαστε.
Θάνος Παπαδημητρίου
Μηχ/γος Μηχανικός ΕΜΠ/MSc/ΜΔΕ
