Την Τρίτη 10/07/2012 ξεκίνησα για το κέντρο της Αθήνας λόγω προγραμματισμένης επαγγελματικής συνάντησης. Πλησιάζοντας στο κέντρο από τη Λ. Βασιλίσσης Σοφίας 1-2 χιλιόμετρα πριν το Σύνταγμα είδα την απόλυτη ακινητοποίηση … «Έχει πορεία στο Σύνταγμα» άρχισαν να λένε μεταξύ τους οι επαγγελματίες οδηγοί. Χιλιάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι σε λεωφορεία, Ι.Χ. και ταξί. Στην αρχή ανέμεναν μήπως κάτι ξεμπλοκάρει. Πολύ γρήγορα άρχισαν οι διαμαρτυρίες, σε … γαλλική διάλεκτο (είμαστε βαθιά ευρωπαίοι φαίνεται). Όσοι μπορούσαν άφησαν τα ταξί και τα λεωφορεία και συνέχισαν με τα πόδια, σε μια μέρα με 38+ βαθμούς κελσίου υπό σκιά.

Άλλοι άρχισαν να προσπαθούν να κάνουν αναστροφή ή να φύγουν από τα στενά. Το γνωστό γενικό κομφούζιο, που οι άνθρωποι οι οποίοι ζουν ή εργάζονται στο κέντρο είναι … καταδικασμένοι να ζουν αρκετές φορές την εβδομάδα.

Στο χρόνο αναμονής επιχείρησα να μαντέψω για το αίτημα αυτής της πορείας. Άραγε να ζητούσαν επιτέλους να ανασκουμπωθεί η «νέα» μας κυβέρνηση και να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμιστικές τομές για την ανάκαμψη της οικονομίας και την ανασύνταξη της κοινωνίας μας; Σύνελθε Σεραφείμ, στην Ελλάδα ζεις! Το πιθανότερο είναι να ζητούν επιτακτικά να μην αλλάξει τίποτε. Ίσως ακόμα να ζητούν να γυρίσουμε πίσω το ρολόι 5-10 χρόνια, με ένα μαγικό τρόπο. Μπορεί να ζητούν ακόμα να διοριστούν στο δημόσιο ή να σταματήσει ο πόλεμος σε κάποια χώρα. Όπως και να έχει αν ο κόσμος προβληματίζεται και μαζικά διαδηλώνει ίσως κάτι θετικό βγει από αυτό. Ίσως κάποια στιγμή αντιληφθεί ότι ο εχθρός του είναι το σάπιο πολιτικό σύστημα, που με νύχια και δόντια προσπαθεί να διατηρήσει τα δυσανάλογα με την κατάσταση της κοινωνίας μας προνόμια. Προνόμια μόνο για πολιτικούς του κατεστημένου, τους κομματικούς στρατούς του και τους προσκείμενους «επιχειρηματίες», εις βάρος όλης της υπόλοιπης κοινωνίας που στενάζει. Μια ωραία ατμόσφαιρα. Ίσως κάποτε συνειδητοποιήσει ο κόσμος πως οι αλλαγές προς τα μπροστά και όχι προς τα πίσω είναι ο μόνος τρόπος ώστε η χώρα αυτή να επιστρέψει στην ευημερία και να αποκαταστήσει τις απίστευτες στρεβλώσεις που οι επαγγελματίες πολιτικοί παρέα με τους επαγγελματίες συνδικαλιστές δημιούργησαν.

Όταν μετά από πολλές περιπέτειες κατάφερα να ολοκληρώσω την εκεί δουλειά μου και να φύγω από το κέντρο, άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο για το ποιοι τελικώς διαδήλωναν. Πολύ γρήγορα έπεσα σε σειρά από ιστοσελίδες που όλες παρουσίαζαν αποκαρδιωτικές φωτογραφίες όπως αυτή που παραθέτω. Λίγες δεκάδες άνθρωποι, σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ σαφώς κάτω από διακόσιοι σε όλο τον κόμβο του Συντάγματος, είχαν προκαλέσει αυτό το κυκλοφοριακό χάος σε βάρος πολλών χιλιάδων συμπολιτών τους. Απογοητεύτηκα και σταμάτησα αμέσως να διαβάζω. Δεν είχα πια καμία όρεξη να μάθω ποιοι ήταν και τι ζητούσαν.

Γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό; Γιατί οι πολίτες να μη σέβονται τους συμπολίτες τους; ποιο είναι το ηθικό υπόβαθρο αυτής της πρακτικής; Γιατί μέσο διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης να είναι η ταλαιπωρία του συμπολίτη που κι αυτός υφίσταται τις ίδιες δυσμενείς συνέπειες της εφαρμοζόμενης μικρόψυχης και κοντόφθαλμης πολιτικής; Γιατί επιτέλους στη χώρα μας δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τον ισχύοντα νόμο και την κοινή λογική;

Να μην επιτρέπεται να διαδηλώνω; Όχι φυσικά. Αλλά υπάρχουν νόμοι και πλαίσιο για να το κάνεις. Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ο κόσμος διαδηλώνει, αλλά εντός ενός πλαισίου νομιμότητας. Ζητάει κανείς άδεια από την αστυνομία ως προς το πότε και πού θα διαδηλώσει. Η αστυνομία λαμβάνοντας υπόψη άλλες προγραμματισμένες εκδηλώσεις και την ομαλή κατανομή του βάρους των διαδηλώσεων παρέχει άδειες. Όχι σύμφωνα με τη κρίση της. Σε καμία περίπτωση. Σύμφωνα με πολύ συγκεκριμένο κώδικα που δεν ανατρέπεται. Οι διαδηλώσεις ξεκινούν πάντα από το πεζοδρόμιο, πεζόδρομους και πλατείες. Έτσι τυγχάνουν και προβολής των περαστικών οδηγών και επιβατών. Όταν μια διαδήλωση αποδειχθεί ιδιαίτερα μαζική, επιτόπου μπορεί να παραχωρηθεί και μια λωρίδα κυκλοφορίας. Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις με συμμετοχή πολλών χιλιάδων πολιτών, πράγμα που συμβαίνει σπανιότατα και αποτελεί μεγάλη είδηση για τη χώρα ή και όλη την Ευρώπη, κλείνει κάποιος κεντρικός δρόμος. Εννοείται δε ότι σε αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις υπάρχει έγκαιρα σχέδιο για εκτροπή της κίνησης των αυτοκινήτων και ιδιαίτερα των λεωφορείων από άλλους δρόμους ώστε να μη φθάσουν να στοιβαχθούν και να δημιουργήσουν … αυτοσχέδιο χώρο «στάθμευσης». Το σχέδιο ενεργοποιείται μόλις φανεί απαραίτητο. Αν ένας χώρος δεν επιτρέπει τέτοιο σχέδιο απλά δεν παραχωρείται για διαδήλωση! Οι πόλεις είναι μεγάλες και πάντα μπορεί να βρεθεί άλλος χώρος εξίσου πολυσύχναστος και κατάλληλος.

Στις τελευταίες εκλογές η «δημιουργία, ξανά!» πρότεινε και κάτι ακόμα που αξίζει να το σκεφτούν όλες οι πλευρές: να προσφέρεται ένα δωρεάν χρονικό παράθυρο κάθε ημέρα στην κρατική τηλεόραση για να παρουσιάζουν τα αιτήματά τους όσες οργανωμένες ομάδες πολιτών επιθυμούν, ώστε να αποφεύγεται το κλείσιμο των δρόμων και οι διαδηλώσεις να γίνονται σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Κάτι ανάλογο με τα δεκάλεπτα των εκλογών. Αν κάποιος θέλει να διαδηλώσει θέλω να πιστεύω ότι δεν το κάνει για προσωπική ικανοποίηση. Θέλει να προβάλει ένα θέμα ή και να δείξει την αντίθεσή του με κάποιο άλλο. Αν κλείνει ένα ολόκληρο κυκλοφοριακό κόμβο και οι μόνοι που τον βλέπουν είναι οι συναγωνιστές του και τα ΜΑΤ, προφανώς ελάχιστα επιτυγχάνει το στόχο του. Αν όμως είναι δυνατόν να συνεχίζεται η διέλευση πεζών, οδηγών και επιβατών αυτοκινήτων σίγουρα θα προβληθεί πολύ περισσότερο. Μπορεί να μοιράσει και το ψήφισμά του στους περαστικούς. Αν μάλιστα λάβει και τηλεοπτικό χρόνο για να διατυπώσει τις θέσεις του δημόσια, ακόμα καλύτερα για αυτόν και όλους μας.

Απλά πράγματα, σύμφωνα με το νόμο και τη λογική. Και στη χώρα μας περίπου ανάλογη είναι η νομοθεσία. Ούτε από λογική πρέπει να πάσχουμε, αφού σε αυτό τον τόπο θεμελιώθηκε η επιστήμη της λογικής. Παρόλα αυτά, το εθιμικό μας «δίκαιο», έχει επιτρέψει η κάθε - ακόμα και μικρή - ομάδα να επιτίθεται έμμεσα ή άμεσα στους υπόλοιπους, βάζοντας το δικό της δίκαιο πάνω από όλων των άλλων και εκβιάζοντας όλη την κοινωνία. Είναι δυνατόν αυτό να λέγεται κοινωνικός / πολιτικός αγώνας; Ας προβληματιστούμε, ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους για να το αλλάξουμε.

Σεραφείμ Αθ. Κοτρώτσος
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχ. Η/Υ, Δρ. ΕΜΠ,
Σύμβουλος επιχειρήσεων
www.facebook.com/serafim.kotrotsos

To άρθρο δημοσιεύτηκε στις 13 Ιουλίου στο Αττικό Βήμα